เซี่ยซีหว่านรู้สึกงุนงงยิ่งกว่าเดิม เดิมทีเธอวางแผนไว้ว่าเมื่อสั่งสอนชายโฉดหญิงชั่วคู่นี้เสร็จแล้วก็จะย้ายออกจากที่นี่ไปอย่างสง่างาม เธอจะไม่ปล่อยให้ตัวเองได้รับความไม่เป็นธรรมอีกเด็ดขาด แต่ตอนนี้เรื่องราวมันเลยเถิดเหนือการคาดหมายของเธอไปมากเขาบอกว่า ระหว่างเขากับหัวหรงนั้นไม่มีอะไรเกิดขึ้นเขาพูดว่า เขาชอบเธอเซี่ยซีหว่านที่ไม่ทันได้ตั้งตัวพูดพร้อมกับกระพริบตาปริบ ๆ ว่า “คุณ...ที่คุณพูดออกมาทั้งหมดนั่นคือความจริงอย่างนั้นเหรอ?”ลู่หานถิงยกริมฝีปากขึ้น แล้วพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำบริสุทธิ์นั้นแฝงไปด้วยพลังที่ชวนให้ผู้คนหลงไหลว่า “เป็นความจริงแน่นอน ถ้าคุณยังไม่เชื่อ ผมจะไปโรงพยาบาลเพื่อทำการพิสูจน์ก็ได้”เซี่ยซีหว่านยกขาขึ้นเตะเขาหนึ่งครั้ง คนหลอกลวง เดิมทีผู้ชายน่ะตรวจสอบอะไรไม่ได้หรอกลู่หานถิงยอมให้เธอเตะ บนกางเกงสแล็คมีรอยเท้าเพิ่มขึ้นแต่ก็ไม่ได้สนใจเลยสักนิด คาดไม่ถึงว่าเจ้าเต่าขี้กลัวตัวนี้จะไปทะเลาะกับหัวหรงโดยมีเขาเป็นสาเหตุ นี่เป็นเรื่องที่อยู่เหนือการคาดหมายของเขาจริง ๆลู่หานถิงเอื้อมมือไปกุมใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอเอาไว้แล้วก้มหน้าลงจูบริมฝีปากสีแดงสดผ่านผ้าคลุมหน้า “หว่าน
ลู่หานถิงจ้องเขม็งไปที่เธอ เซี่ยซีหว่านซุกใบหน้าสีแดงก่ำของเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาลู่หานถิงก้มศีรษะลง และเอนไปทางริมฝีปากสีแดงของเธอเซี่ยซีหว่านเปิดริมฝีปากพูด “คุณชายลู่ ได้เวลานอนแล้วค่ะ”เธอเอ่ยเตือนด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างดังลู่หานถิงเทร่างกายที่แข็งทื่อของเขาลงบนเตียงและมองดูโคมไฟคริสตัลที่กำลังส่องแสงสว่างอยู่เหนือศีรษะของเขา เขายกมือขึ้นเพื่อปิดมุมตาสีแดงของเขา จากนั้นจึงคลุมตัวเธอด้วยผ้าห่ม “นอนเถอะ ราตรีสวัสดิ์”ในอ้อมแขนของเขานั้นเซี่ยซีหว่านก็ผล็อยหลับไปในไม่ช้าลู่หานถิงจูบหน้าผากเธอ กลิ่นหอมเย้ายวนบนร่างกายของเธอนั้นทำให้เขายากที่จะปล่อยมือ เมื่อโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง ปลายสายคือซูซีที่ยังคงโทรเข้ามาแบบไม่หยุดหย่อนลู่หานถิงเหลือบมองใบหน้าที่กำลังหลับใหลของเซี่ยซีหว่าน จากนั้นจึงกดปุ่มรับสายเสียงของซูซีที่กำลังจะสติแตกก็ดังขึ้นในทันทีว่า “หว่านหว่าน ในที่สุดคุณก็รับสายของผมสักที ผม…”“เธอหลับไปแล้ว” ลู่หานถิงพูดขัดจังหวะเขาซูซีที่อยู่ปลายสายเงียบลงทันทีจนแทบไม่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงลมหายใจของเขาลู่หานถิงเม้มริมฝีปากบางอย่างสบาย ๆ และพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำของเขาอย
“ตอนนี้เซี่ยซีหว่านก็เปรียบเสมือนสิ่งที่ทุกคนรังเกียจ หนูจะรอดูว่าเธอยังมีหน้าที่จะมีชีวิตอยู่บนโลกนี้อีกไหม พี่ซูซีก็จะไม่ต้องการเธออีกต่อไป ถึงเวลานั้นพี่ซูซีก็จะยังคงเป็นของหนู และหนูก็จะสามารถแต่งงานเข้าตระกูลซูและเป็นคุณนายได้!” เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยเริ่มตั้งตารอคอยอนาคตที่สดใสของเธอหลี่ยู่หลานกอดเซี่ยเสี่ยวเตี๋ยและพูดว่า “เสี่ยวเตี๋ยไม่ต้องกังวลนะ มีแม่อยู่ทั้งคน ใครหน้าไหนก็ไม่สามารถแย่งเอาความสุขของลูกกับเหยียนเหยียนไปได้”“ค่ะ” เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยพยักหน้าอย่างแรง ขณะเดียวกันเมื่อเธอนึกถึงอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ “ยังไงก็ตาม ท้ายที่สุดแล้วเซี่ยซีหว่านก็เป็นลูกสาวของพ่อ แม่คิดว่าพ่อจะไม่ช่วยเหลือเธอเลยอย่างนั้นเหรอคะ?”เมื่อพูดถึงเรื่องนี้หลี่ยู่หลานก็ยิ้มเยาะเย้ยและพูดว่า “ต่อให้เซี่ยซีหว่านถูกฆ่าโดยใครบางคน พ่อของลูกก็จะไม่เสียใจสักนิด”“ทำไมคะ แต่แม่คะ หนูรู้สึกว่าพ่อชอบแม่ของเซี่ยซีหว่านมาก แต่ทำไมพ่อถึงไม่ชอบเซี่ยซีหว่านมากขนาดนั้นล่ะคะ?”หลี่ยู่หลานเม้มริมฝีปากของเธออย่างประหลาด “เสี่ยวเตี๋ยลูกไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องของผู้ใหญ่หรอก ต่อไปอย่าถามอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้อีก”เมื
ตั้งแต่เยี่ยหลิงเข้าสู่วงการบันเทิง ด้วยรูปลักษณ์และทักษะการแสดงอันยอดเยี่ยมของเธอนั้นทำให้เธอเป็นที่นิยมอันดับสูงสุด อีกทั้งเนื้อหาในเหวยป๋อนี้เกี่ยวข้องกับเซี่ยซีหว่าน ดังนั้นมันจึงระเบิดอย่างรวดเร็วมีชาวเน็ตตาดีบางคนพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะเปรียบเทียบเซี่ยซีหว่านกับบุคคลในรูปภาพอนาจาร พวกเขาศึกษาอย่างลึกซึ้งถึงขั้นที่คน ๆ นั้นทำศัลยกรรมตรงไหนบ้าง และทำมากเท่าไหร่ในภาพเยี่ยหลิงยังเผยใบหน้าของเธอให้ทุกคนได้เห็น ผมหยิกสีน้ำตาลของเธอกระจัดกระจาย และสวมแว่นกันแดดขนาดใหญ่ไว้บนใบหน้าขนาดเท่าฝ่ามือของเธอ เธอดูนุ่มนวลและมีเสน่ห์ ราวกับดอกกุหลาบสีแดงสดที่ผลิบานในฝั่งของเซี่ยซีหว่านนั้นเธอได้เผยใบหน้าด้านข้างของเธอโดยที่เธอยังคงสวมผ้าคลุมหน้าแบบบาง ๆ อยู่ ใบหน้าที่งดงามของเธอนั้นเผยให้เห็นกรอบหน้าที่ชัดเจนและสวยงามราวกับแสงจันทร์นวลผ่องในยามค่ำคืน งดงามเกินกว่าจะพรรณนาเซี่ยซีหว่านและเยี่ยหลิง คือความความงามแบบสุดขั้วของผู้หญิงทั้งสองแบบโดยสมบูรณ์ในไม่ช้าแฮชแท็ก หว่านสามงามแห่งทิศใต้ และหลิงสาวงามแห่งทิศเหนือ ก็ทะยานสู่การค้นหาที่ร้อนแรงที่สุด“ช่างงดงามอะไรเช่นนี้ มิตรภาพระหว่
ณที่เกิดเหตุได้เกิดความโกลาหลขึ้น นักข่าวพุ่งไปข้างหน้าอย่างบ้าคลั่ง มีคนเหยียบมือ เท้าและขาของหลี่ยู่หลาน... เธอร้องตะโกนออกมาด้วยความเจ็บปวดเซี่ยเจิ้งกั๋วเดินออกไปด้วยความโกรธ เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยยังคงอยู่ที่นั่น เธอรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อปกป้องแม่ของเธอ “ไปให้พ้นนะ พวกคุณกำลังเหยียบแม่ของฉันอยู่!”บรรดานักข่าวชี้ไปที่เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยและเริ่มวิพากวิจารณ์ในทันที“เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยคุณก็ไม่ใช่คนดีเช่นกัน แม่เป็นแบบไหนลูกสาวก็ย่อมเป็นแบบนั้นด้วย”“ฉันจำได้ตอนที่เซี่ยซีหว่านเพิ่งกลับมาที่นี่ พวกคุณสองแม่ลูกใส่ร้ายเธอหลายครั้งต่อหลายครั้ง ช่างร้ายกาจเสียจริง”“เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยคุณสมควรแล้วที่ถูกทอดทิ้ง คุณชายซูจะชอบคุณได้อย่างไรกัน?”ความเย่อหยิ่งจองหองของเซี่ยเสี่ยวเตี๋ยหายไปในทันที มีคนเหยียบเธอเช่นกัน จากนั้นน้ำตาแห่งความเจ็บปวดของเธอก็ไหลลงมาสองแม่ลูกหดตัวเป็นลูกบอล ทุกคนต่างชี้นิ้วด่าท่อพวกเธอราวกับพวกเธอคือคนน่ารังเกียจไม่นานนัก รปภ.กลุ่มหนึ่งก็เข้ามาและสามารถช่วยเหลือสองแม่ลูกที่ได้รับบาดเจ็บออกมาได้...หลี่ยู่หลานและเซี่ยเสี่ยวเตี๋ยพากันกลับมาถึงที่บ้าน เซี่ยเสี่ยวเตี๋ยพูดด้
เซี่ยซีหว่านมองกลับไปที่เยี่ยหลิงด้วยท่าทางสำนึกผิด “ฉันไม่ได้คิดอะไรเลยนะ”นัยน์ตาสีน้ำของเยี่ยหลิงที่ดูนุ่มนวลและมีเสน่ห์มองไปที่เธอแล้วพูดว่า “เธอคิดอะไรอยู่นั้นเขียนอยู่บนหน้าเธอหมดแล้วล่ะ”เซี่ยซีหว่านไม่สามารถโต้เถียงใด ๆ ได้ ดังนั้นเธอทำได้เพียงก้มศีรษะยอมรับ และวิ่งไปที่ตู้เพื่อเลือกเข็มขัด“หลิงหลิง ฉันอยากซื้อของขวัญให้หญิงชราด้วย”“ได้สิ แล้วหญิงชราชอบอะไรล่ะ”“ตุ๊กตา”เยี่ยหลิงพยักหน้า “งั้นเรามาซื้อตุ๊กตาบาร์บี้กันเถอะ ตุ๊กตาแบบนั้นไม่ว่าผู้หญิงอายุเท่าไหร่ก็ต่างชื่นชอบ หญิงชราจะต้องชอบมันอย่างแน่นอน”เซี่ยซีหว่านเห็นด้วย เธอพูดว่า “ดีมาก”ผู้จัดการที่ยืนอยู่ด้านข้างเมื่อได้ฟังคำพูดเหล่านั้นก็ตกตะลึง เธอจะมอบตุ๊กตาบาร์บี้ให้กับหญิงชราคนหนึ่งอย่างนั้นเหรอ... บ้าไปแล้วใช่ไหม?เธอเป็นคนสวย เธอพูดคำไหนคำนั้น!...เซี่ยซีหว่านอยู่ที่เมืองซานย่าอีกสองวัน เรื่องภาพอนาจารและหลี่ยู่หลานค่อย ๆ ซาลง เซี่ยซีหว่านรู้ว่าเซี่ยเจิ้งกั๋วได้ลงมือจัดการเรื่องราวเหล่านี้แล้วในไม่ช้าเธอก็ได้ข่าวว่าวันครบรอบแต่งงานของเซี่ยเจิ้งกั๋วและหลี่ยู่หลานกำลังจะมาถึง พวกเขากำลังเตรียมงานฉลอง
หลัวฝูมาถึงแล้ว มีคนมาคอยหนุนหลังหลี่ยู่หลานแล้ว ทำให้ฉากเมื่อครู่เปลี่ยนไปเป็นคนละอย่างทันทีเซี่ยเจิ้งกั๋วรีบทิ้งเซี่ยซีหว่านแล้วเดินไปหาหลัวฝูทันที อีกทั้งผู้คนในงานยังแสดงความเคารพเขาอย่างประจบ “พ่อบุญธรรมครับ ขอบคุณสำหรับเวลาอันมีค่าของคุณที่ให้เกียรติสละเวลาว่างมานะครับ พวกเราทุกคนรอคุณอยู่ครับ”หลัวฝูมีรูปร่างอ้วน ใบหน้าของเขามีความเฉลียวฉลาดของคนเป็นนักธุรกิจ เขาตบเบา ๆ ที่มือของหลี่ยู่หลาน “เจิ้งกั๋ว ผมได้ยินมาว่าพักนี้มีคนมารังแกหลี่ยู่หลานทำให้เธอไม่สบายใจ ผมให้ลูกสาวบุญธรรมของผมแต่งงานกับคุณเพื่อทำให้เธอมีความสุข ไม่ใช่นำพาความทุกข์มาให้เธอ คุณเข้าใจความหมายที่ผมกำลังพูดใช่ไหม?”เซี่ยเจิ้งกั๋วตัวแข็งทื่อ เขาเพิ่งจะให้สัญญากับเซี่ยซีหว่านไป ตอนนี้ยังถูกหลัวฝูวางอำนาจใส่อีกจนทำให้สีหน้าของเขาตอนนี้รู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเหมือนถูกตบหน้าดังเพี๊ยะเซี่ยเจิ้งกั๋วเป็นคนหัวโบราณที่มักจะรักษาหน้าตาทางสังคมของตัวเองมากเป็นพิเศษ แต่เวลานี้เขาไม่สามารถทำเช่นนั้นได้เลย เพียงพราะอยากจะให้หลัวฝูอัดฉีดเงินเพื่อแก้ปัญหาเงินทุนระยะสั้นนั้นก่อน“ครับพ่อบุญธรรม ผมจะดูแลยู่หลานให้ดี จ
คุณนายหลัวโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เธอผลักหลัวฝูให้ออกห่าง “แม่จิ้งจอกดาวยั่วที่มายั่วคุณคนนั้นเป็นโสเภณีใช่ไหม?”คุณนายหลัวยกแส้ขึ้นชี้ไปที่หลี่ยู่หลานหลัวฝูจะเอาความกล้าที่ไหนมายอมรับ เขารีบพูดปฏิเสธทันที “ไม่ใช่นะ เธอ...เธอเป็นลูกสาวบุญธรรมของผม…”“เหอะ!” คุณนายหลัวขึ้นเสียงแทรกเขาทันที“ลูกสาวบุญธรรมอย่างนั้นเหรอ รู้สึกพะอืดพะอมบ้างไหม?”คุณนายหลัวตรงปรี่ไปยังด้านหน้าของหลี่ยู่หลานทันที “นังแพศยา เธอคงไม่เคยได้ยินใช่ไหมว่าฉันเป็นคนยัไง กล้ามากนะที่มายั่วสามีของฉัน เห็นทีวันนี้ฉันต้องเฆี่ยนเธอให้ตาย!”คุณนายหลัวเหวี่ยงแส้ขึ้นมาอีกครั้งหน้าผากที่ฝกช้ำของหลี่ยู่หลานมีเหงื่อเย็น ๆ ผุดขึ้นมา ผิวที่ถูกแส้ฟาดแสบร้อนเหมือนถูกไฟลน เธอรีบคุกเข่าร้องขอชีวิตทันที “คุณแม่บุญธรรมคะ คุณเข้าใจผิดอย่างมาก ระหว่างฉันกับพ่อบุญธรรมไม่มีอะไรเกินเลยกันเลย เนื่องจากวันนี้เป็นวันครบรอบแต่งงานของฉันกับสามี ฉันจึงเชิญพ่อบุญธรรมให้มาร่วมงานค่ะ”ตอนนี้ในใจของเซี่ยเจิ้งกั๋วรู้สึกโกรธแค้นหลี่ยู่หลานมาก เขาจะปิดประตูเดินออกไปแล้วปล่อยให้เธอถูกเฆี่ยนจนตายก็ย่อมได้ แต่ตอนนี้เซี่ยการแพทย์ต้องการเงินมาอัดฉี