บทที่ 12 หึงหวง (1)

บทที่ 12

หึงหวง

         “คุณคินน์มาได้ยังไงคะ” มะนาวถามด้วยเสียงแผ่วเบา แต่ใบหน้าหวานของเธอก็จับจ้องเสี้ยวหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มอย่างแปลกใจ

         “ฉันส่งข้อความหามะนาวแล้ว แต่มะนาวไม่ตอบฉันเลยขึ้นมาดู และได้ยินเสียงคนทะเลาะกัน พอเปิดเข้ามาเจอมะนาวโดนทำร้ายก็เลยเป็นอย่างที่เห็น”

         “ขอบคุณนะคะ” คินน์เงยหน้ามองชายร่างสูงกว่าตัวเองด้วยสายตาหวานซึ้ง ทำไมนะ ทำไมเขาถึงได้แสนดีขนาดนี้ คินน์คือผู้ชายที่หายากมากๆ ในปัจจุบัน เขาแสนดี น่ารักและเอาใจเก่ง ส่วนเรื่องตรงนั้นเธอยอมรับเลยว่าเขาเก่งมากทั้งๆ มันเพิ่งผ่านมาไม่กี่ครั้งเอง

         “ไม่ต้องหรอก เธอเป็นแฟนของฉันนะมะนาว ฉันจะปล่อยแฟนให้โดนทำร้ายได้ยังไง” คินน์หันไปมองคนตัวเล็กด้วยสายตาซึ้ง

         “ถ้ามะนาวไม่มีคุณคินน์ มะนาวคงแย่”

         “ไม่ต้องมาขอบคุณหรอก เราสองคนคบกันเป็นแฟนแล้ว ฉันจะไม่มาทางปล่อยให้เธอเป็นอันตรายนะ” คินน์บอกจากใจจริง มะนาวคือผู้หญิงคนแรกที่เข้ามาทำให้หัวใจที่เต้นเรียบๆ มาทั้งชีวิตแต่กลับใจเต้นแรง

         “แค่แฟนเองเหรอคะ ไหนบอกจะให้มะนาวเลือก” มะนาวถามอีกครั้ง

         คินน์มองใบหน้าหวานแล้วเขาก็อมยิ้มออกมาเมื่อมะนาวพูดบอกออกมาอย่างไม่ปกปิดความรู้สึกของตัวเอง เขาชอบที่เธอพูดเหมือนกร้านโลกทั้งๆ ที่ความจริงกลับซ่อนความเดียงสาเอาไว้ จนหัวใจหนุ่มอย่างเขาเต้นแรงทุกครั้งที่อยู่ใกล้เธอ

         ขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกันอยู่ใต้ตึกคณะ ร่างโปร่งของน้ำเหนือและไพลินก็เดินมาพอดี ทำเอามะนาวถึงกับหน้าซีดเพราะคิดว่าน้ำเหนืออาจจะตกใจเมื่อเห็นเธออยู่กับอาของเขา

         “ทำไม...มะนาวกับอาคินน์”

         “คือน้ำเหนือเรากับคุณคินน์”

         “เราสองคนคบกันอยู่น้ำเหนือ แต่อายังไม่มีโอกาสบอกเราเฉยๆ” คินน์รีบตอบเพราะหลังจากนี้เขาจะไม่ปล่อยให้หลานชายของของตัวเองเข้าใกล้มะนาวอีกแล้ว ถ้าจะเข้าใกล้จะได้รู้ว่ามะนาวมีเจ้าของแล้ว

         “จริงเหรอมะนาว” ดวงตาของน้ำเหนือมองเพื่อนอย่างสั่นไหว จนมะนาวเริ่มกระอักกระอ่วนใจ และเมื่อหันไปมองคินน์ที่จ้องเธอเขม็งทำเอาเธอกลัวขึ้นมาทันที ดวงตาคมมองหญิงสาวอย่างกรุ่นโกรธที่เธอทำเหมือนไม่กล้าบอกใคร

         “อืม...มะนาวคบกับคุณคินน์”

         น้ำเหนือมองเพื่อนและอาของตัวเองอย่างผิดหวัง ทั้งๆ ที่เขาเฝ้าแอบรักมะนาวมาตั้งหลายปี แต่จู่ๆ กลายเป็นอาของเขาที่ได้คบกับเธอ โดยก่อนหน้านี้เขาบอกอาแล้วว่าแอบชอบคนคนหนึ่งอยู่ และอาคินน์ก็สนับสนุน แต่สุดท้ายกลายเป็นอาของเขาเองที่แย่งมะนาวไป

         ร่างโปร่งของน้ำเหนือเดินหันหลังแล้วเดินออกไปทางอื่นด้วยสีหน้าไม่พอใจ เขาไม่โกรธเลยถ้ามะนาวบอกก่อนหน้านี้ แต่กลายเป็นว่าทุกคนกลับปล่อยให้เขารู้เรื่องนี้เอง

         “น้ำเหนือ” มะนาวเรียกชื่อเพื่อน ซึ่งคินน์จับมือบอบบางของมะนาวเอาไว้ แล้วพาเธอเดินไปที่รถแทนที่จะได้ปรับความเข้าใจกับเพื่อน

         “ไพลิน อาฝากดูน้ำเหนือด้วยนะ มะนาวมีเรื่องนิดหน่อย อาจจะพามะนาวกลับก่อน” คินน์บอกแล้วจับข้อมือบางให้เดินตามเขาไปที่รถ ซึ่งหญิงสาวพยายามขืนตัวเพราะห่วงน้ำเหนือในฐานะเพื่อน แต่ตอนนี้คินน์กลับไม่ยอมให้เธอทำแบบนั้น

         “ค่ะ” ไพลินมองมะนาวกับคินน์สลับกัน ใครจะคิดว่าสองคนนี้จะคบหากัน และเมื่อครู่เธอเห็นสายตาที่กำลังหึงหวงของคินน์ด้วย

         คินน์กึ่งจูงกึ่งลากมะนาวขึ้นไปในรถ ถึงหญิงสาวจะไม่อยากเดินตามไปตอนนี้ก็ตาม ถึงเธอรู้ว่าน้ำเหนือแอบชอบเธอมาตลอด แต่ที่ผ่านมาเธอก็ให้เขาได้แค่เพื่อนเท่านั้น และก็ไม่อยากเสียคำว่าเพื่อนด้วยเช่นเดียวกัน

         “คุณคินน์ มะนาวเจ็บนะคะ” มะนาวร้องออกมาเมื่อมือหนาของคินน์บีบที่ข้อมือบางของเธออย่างแรง

         “ทำเป็นอาลัยอาวรณ์มัน ถ้าชอบมันมาก แล้วจะมามีอะไรกับฉันทำไมวะมะนาว” เมื่อเข้ามาในรถคินน์ก็ระเบิดอารมณ์ของตัวเองออกมาอย่างหึงหวง เขาไม่เข้าใจว่าสายตาที่มะนาวมองหลานชายของเขามันหมายความว่ายังไง แต่ก็ไม่ชอบและไม่อยากให้เธอใช้สายตาแบบนี้มองคนอื่นด้วย

         “เกี่ยวอะไรกับน้ำเหนือ น้ำเหนือเป็นเพื่อนของมะนาวนะคะ” ด้วยความที่รถหรูของคินน์เป็นกระจกมืดทำให้คนข้างนอกไม่รู้ว่าคนข้างในรถกำลังทำอะไรกันอยู่

         “เพื่อน...เหอะ...แต่สายตาของเธออาลัยอาวรณ์มันนะ” คินน์หันหน้ามองไปทางอื่น แล้วพ่นลมหายใจของตัวเองออกอย่างหงุดหงิด

         “เพื่อนกัน...ห่วงเพื่อนไม่ได้เหรอ คุณคินน์อย่ามาทำตัวไร้เหตุผล ไม่อย่างนั้นมะนาวจะไม่คุยด้วย!”

         “เออ...ไม่คุยก็ไม่ต้องคุย ไม่อยากจะคุยเหมือนกัน!” คินน์สบถออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโมโห จากนั้นชายหนุ่มก็กระชากเกียร์แล้วขับออกจากมหาวิทยาลัยทันที โดยที่ทั้งสองไม่ได้ต่อบทสนทนาอะไรกันอีก ต่างคนต่างเงียบเพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไรเหมือนกัน

         เวลาผ่านไปช่วงเย็นคินน์เตรียมอาหารวางไว้บนโต๊ะ ส่วนเขาก็ตักทุกอย่างใส่จานของตัวเองเพราะไม่อยากนั่งตรงนี้ปล่อยให้มะนาวนั่งที่โต๊ะกินข้าวเพียงลำพัง