บทที่ 13 เคลียร์เรื่องทุกอย่าง (1)

“มะนาว” คินน์มองใบหน้าหวานตาละห้อยเมื่อแฟนสาวของตัวเองบอกว่าเป็นประจำเดือน คนที่หิวกระหายอย่างเขาจะอดทนได้นานแค่ไหน “เป็นกี่วัน”

         “คะ”

         “เป็นประจำเดือนกี่วัน”

         “7 วันค่ะ” มะนาวตอบออกไปทั้งๆ ที่ความจริงเธอมาไม่เกิน 5 วัน เพียงแต่ตอนนี้อยากจะแกล้งให้เขาคลั่งตายไปนั่นแหละ

         “อะไรนะ...โอ๊ย...มะนาวเป็นนานไปไหม ฉันอดใจไม่ไหวหรอกนะ” คินน์ผละออกจากร่างเล็กของมะนาวพร้อมกับทำหน้าเครียดจนมะนาวอดขำไม่ได้ คือทะเลาะกันอยู่เมื่อครู่ เกือบปล้ำกัน แล้วสุดท้ายมานั่งโอ๋เขาแบบนี้ เธอเริ่มสับสนกับชีวิตแล้วตอนนี้

         “นานอะไรคะแค่เจ็ดวันเองนะคะ” ตอนนี้มะนาวอดขำไม่ได้ เมื่อเห็นท่าทางของคินน์แบบนี้ เขาดูโหยหาทั้งๆ ที่ทุกวันนี้เขาก็จัดให้เธอแทบทุกคืนอยู่แล้ว

         “งั้นนอนเถอะ ก่อนที่ฉันจะอดทนไม่ไหว” ว่าจบคินน์ก็เดินไปหยิบกางเกงมาใส่ จากนั้นก็เดินมาหามะนาวพร้อมกับหยิบเสื้อผ้าที่เขาถอดมาใส่ให้กับคนตัวเล็กทันที “ใส่ให้นะ ถ้ายังอยู่สภาพแบบนี้มีหวังฉันปล้ำเธอทั้งๆ ที่เป็นประจำเดือนแน่”

         “คุณคินน์” เมื่อเห็นท่าทีของคินน์ทำให้มะนาวอดใจสั่นไม่ได้ มันจะมีผู้ชายคนไหนใส่เสื้อผ้าให้เราแบบนี้นะ เขาอ่อนโยนจนเธอรู้สึกว่าตัวเองรักเขาเข้าให้แล้ว

         “นอนนะมะนาว...มาครับ” ว่าจบคินน์ก็ดึงร่างบอบบางของมะนาวมานอนกอดกันบนเตียง จากนั้นเขาก็เอื้อมมือไปปิดไฟที่โคมไฟหัวเตียง โดยมะนาวนอนหนุนแขนของเขาพร้อมกับกอดร่างหนาเอาไว้อย่างอบอุ่นหัวใจ

         “มะนาวเริ่มรักคุณจริงๆ แล้วนะคะ” มะนาวบอกอย่างแผ่วเบา พร้อมกับซุกใบหน้าของตัวเองเข้าไปกับอกแกร่ง โดยที่คินน์ยังไม่ได้นอน เขาแอบอมยิ้มออกมาเล็กๆ เมื่อได้ยินคำบอกรักของคนตัวเล็ก เธอจะรู้ไหมว่าคำบอกรักเมื่อครู่ทำให้เขาใจเต้นแรงมากแค่ไหน เธอคนเดียวในชีวิตที่บอกรักเขาแบบนี้

         “ฉันไม่รู้ว่ารู้สึกยังไงกับเธอนะมะนาว แต่เธอคนแรกที่ทำให้ฉันใจเต้นแรงแบบนี้จริงๆ” ถ้าเทียบกับนรินดาเขารู้สึกอยากปกป้อง อยากจะเห็นรอยยิ้มที่แสนหวาน แต่กับมะนาว เขากลับอยากให้เธอโอบกอดเขาอย่างนี้ อยากให้เธอมองเพียงแค่เขาคนเดียว และสักวันถ้าเขาเข้าใจหัวใจของตัวเอง เขาจะบอกความรู้สึกกับมะนาว

         วันนี้มะนาวมาเรียนตามปกติ ซึ่งคินน์ก็ขับมาส่งเธอทุกเช้าดังเช่นที่เคยทำ โดยเธอไม่ได้กลับบ้านเลย เพราะการได้อยู่กับคินน์มันก็ทำให้เธอสุขกายสบายใจ อยากได้อะไรก็ได้ ถึงแม้บางครั้งจะไม่อยากได้แต่คินน์มักจะยัดเยียดมันมาให้ ไหนจะกระเป๋าแบรนด์เนมที่ราคาครึ่งแสน ซึ่งสำหรับเธอมันแพงมาก แต่สำหรับคินน์เขากลับบอกว่าอยากให้เธอใช้

         ‘มันแพงไปไหมคะ ราคาตั้งห้าหมื่น’ วันนั้นเธอไปเดินห้างสรรพสินค้ากับคินน์ ซึ่งชายหนุ่มก็ลากเธอเข้าไปในร้านกระเป๋าแบรนด์เนมชื่อดัง จนเธออดเคอะเขินไม่ได้ เนื่องจากปกติใช้แต่กระเป๋าตลาดนัดทั้งนั้น

         ‘ไม่หรอก เอาใบนี้ครับ’ หลังจากที่เห็นมะนาวดูชอบกระเป๋าหนังใบนี้ คินน์ก็จัดการรูดบัตรซื้อให้กับหญิงสาวทันที จนเธออ้าปากเหวอ เพราะไม่คิดว่าเขาจะรูดจ่ายแบบไม่ลังเลเลยสักนิดเดียว

         ‘มะนาวยังไม่ได้บอกว่าจะเอาเลยนะคะ’

         ‘ไม่เอาก็ต้องเอา ใบนี้สวยแล้ว เข้ากับมะนาวที่สุด’ เขายอมรับว่าอยากจะซื้อของทุกอย่างที่มะนาวอยากได้ เขาพร้อมจ่าย แต่ยัยตัวเล็กกลับไม่ชอบขอ จนบางครั้งเขาก็อดยิ้มกับความน่ารักและความดีของเธอไม่ได้

        

         “แหม...เดี๋ยวนี้ทำตัวเป็นคุณนายเลยนะมะนาว ตั้งแต่มีผัวรวย” เสียงแหลมของเมษาทำให้มะนาวและไพลินหันไปมองร่างโปร่งของเมษาที่ดูก็รู้ว่าจงใจหาเรื่อง

         “มีอะไร...ถ้าจะมาหาเรื่องก็ออกไปซะ คราวที่แล้วยังไม่เข็ดใช่ไหม” มะนาวบอกเสียงแข็งเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เธอโดนสามคนนี้รุมทึ้งแก้ผ้าพร้อมถ่ายคลิปประจานในห้องน้ำ จากนั้นคินน์ก็ติดต่อเพื่อนของเขาที่เป็นคณบดีที่นี่ ซึ่งเธอเพิ่งรู้วันนั้น ใครจะไปคิดว่าเพื่อนของชายหนุ่มจะตำแหน่งใหญ่โตขนาดนี้ แล้วสามคนนี้ก็โดนเรียกไปรับทัณฑ์บนจนไม่ได้มาหาเรื่องที่หลายวันแล้ว

         “ฉันอยากจะขอผัวแก ถ้าแกยกให้ฉัน ฉันจะบอกแม่ให้คืนบ้านหลังนั้นให้แก” เมษาคิดการใหญ่มากกว่านั้น สามีของมะนาวรวยและมีเงินให้เธอถลุงเล่น และถ้าต้องแลกกับบ้านหลังนั้นที่ทั้งเก่าทั้งโทรมแล้ว ขายก็คงไม่ได้ราคา มันก็คุ้มค่า

         “ทุเรศ! หน้าด้านมากนะ มาขอแฟนคนอื่นแบบนี้” เป็นไพลินเองที่ขึ้นแทนมะนาว เพราะใครจะคิดว่าเมษาจะกล้ามาพูดแบบนี้ แสดงว่าคงกระหายอยากได้ของคนอื่นมากเลย