บทที่ 5 หมา

ติ้ด! ติ้ด! 

เสียงนาฬิกาปลุกส่งเสียงดังขึ้นเมื่อถึงเวลาที่ตั้งไว้ปลุกให้ร่างบางที่นอนหลับอยู่บนเตียงรู้สึกตัวขึ้นมาในช่วงเช้าของอีกวัน เธอมือเล็กยกขึ้นขยี้ตาเบา ๆ ขณะที่เปลือกตาบางยังคงปิดอยู่ ก่อนจะค่อยปรือตาขึ้นช้า ๆ แล้วปรับสายตาให้คุ้นชินกับการเพิ่งตื่นนอน ท่ามกลางแสงแดดยามเช้าที่สาดส่องผ่านผ้าม่านเข้ามา 

"ปวดหัวจัง" เธอลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงพลางใช้มือนวดขมับเบา ๆ เพื่อคลายอาการมึน ๆ ลง เมื่อคืนกว่าเธอจะข่มตาให้หลับลงได้ก็ปาเข้าไปตีสองแล้วเพราะมัวคิดมากเรื่องเงินสิบล้าน ตื่นมาเช้านี้เลยทำให้รู้สึกปวดหัวนิดหน่อย

เธอนั่งนวดขมับวนอยู่อย่างนั้นจนรู้สึกดีขึ้นก็พาตัวเองลงจากเตียงเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่ออาบน้ำแต่งตัวไปทำงาน

กริ่ง! กริ่ง!

ขณะที่เสี่ยวหมี่กำลังนั่งแต่งหน้าอยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้งกริ่งหน้าห้องก็แผดเสียงดังขึ้น คิ้วสวยขมวดชนกันด้วยความแปลกใจว่าเป็นใครกันที่มาแต่เช้า เธอวางบลัชออนในมือลงแล้วเดินไปเปิดประตู

ทันทีที่ประตูเปิดออกเธอก็ต้องเบิกกว้างด้วยความตกใจเมื่อเห็นว่าคนที่มาเยือน “คุณ”

"ใช่ผมเอง...เจ้าหนี้ของคุณ!" มาเฟียหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปากใส่คนที่ยืนหน้าเหวออยู่ ก่อนจะเลือนสายตาสำรวจเรือนร่างบางที่อยู่ในชุดคลุมอาบน้ำอย่างถือวิสาสะ 

“กรี๊ด! ไอ้โรคจิต” คนถูกจ้องก้มมองตามสายตาคนตรงหน้าด้วยความสงสัย ก่อนเธอจะกรีดออกมาด้วยความไม่พอใจพลางใช้มือรวบชุดคลุมที่ผ่ากลางขึ้นมาจนแทบเห็นของสงวนไว้แน่น ให้ตายเถอะน่าขายหน้าชะมัดไม่รู้ว่าเขาเห็นอะไรไปบ้างหรือยัง 

แต่พอคิดอีกทีเขาต่างหากที่ไม่มีมารยาทมารบกวนเธอตั้งแต่เช้า หนำซ้ำยังใช้สายตาแทะโลมเธอเหมือนคนโรคจิตอีก

“คุณมาทำไม แล้วรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่” เธอจ้องหน้าเขานิ่ง ๆ นานนับนาที ก่อนเริ่มถามสิ่งที่สงสัยแทนเพราะไม่อยากอยู่ใกล้คนทุเรศอย่างเขานาน อีกคนไม่ตอบแต่กลับแทรกตัวเขาไปในห้องของเธออย่างถือวิสาสะ

"คุณออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้นะ นิสัยไม่ดีเข้าห้องคนอื่นโดยไม่ได้รับอนุญาต" เสี่ยวหมี่รีบวิ่งไปขว้างหน้าไว้ไม่ให้เขาเดินเข้าไป 

มาเฟียหนุ่มไม่คิดจะหยุดยังเดินต่อไม่สนใจว่าจะชนคนที่ยืนขว้างหน้าหรือ ไม่จนเธอต้องเป็นฝ่ายหลบเอง จากนั้นก็เดินไปนั่งบนโซฟาหน้าตาเฉย

"พูดไม่รู้เรื่องรึไง บอกให้ออกไปจากห้องฉัน!" เสี่ยวหมี่เองก็ยังไม่ลดละจะไล่เขาออกไปให้ได้ เดินไปดึงมือคนที่นั่งหน้าระรื่นสุดแรงหวังลากเขาออกไปให้พ้นห้อง แต่แรงอันน้อยนิดของเธอไม่ได้ทำให้อีกคนขยับเขยื้อนเลยสักนิด

" คุณมีธุระอะไรถึงมาหาฉันถึงที่นี่" เมื่อไม่สามารถทำให้มาเฟียหนุ่มออกจากห้องได้เธอจึงนั่งลงบนโซฟาฝั่งตรงข้าม ยอมคุยกับเขาดี ๆ เสร็จธุระแล้วเขาคงกลับไปเอง

"ไม่มีอะไร ก็แค่มาหาลูกหนี้" เสียงทุ่มต่ำเอ่ยบอกคนตรงหน้าด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง

"ก็คุณบอกเองไม่ใช่เหรอว่าให้เวลา 3วัน" 

"ก็ใช่" 

"ถ้าจะมากวนประสาทฉันก็เชิญกลับไป ฉันไม่มีเวลาว่างมาเล่นลิ้นกับคุณหรอกนะ" 

"ผมยังไม่ได้ให้คุณเล่นลิ้นเลยนะ หรือคุณอยากเล่นผมให้เล่นก็ได้ แต่ต้องเล่นด้วยปากคุณ" มาเฟียหนุ่มเอ่ยอย่างไม่อายใบหน้าเคลือบด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ แววตาทอประกายสื่อออกมาอย่างชัดเจนกับสิ่งที่พูดทำเอาเสี่ยวหมี่ถึงกับปรีดแตกก่นด่าออกไปด้วยความโมโหสุดขีด

"อะ...ไอ้ ๆ ไอ้ทุเรศ ไอ้บ้า ไอ้ลามก!" 

"หึหึ" คนถูกด่าไม่ได้รู้สึกรู้สาสักนิดยังมีหน้าหัวเราะออกมาอีก เขาชอบเหลือเกินเวลาได้เห็นหญิงสาวหัวเสีย นั่นยิ่งเหมือนเป็นเชื้อเพลิงกระตุ้นอารมณ์อีกคนได้เป็นอย่างดี

"หัวเราะทำไมฉันด่าคุณอยู่นะ!" เสียงแหลมแหวใส่มาเฟียหนุ่มดังลั่น ดวงตากลมจับจ้องใบหน้าหล่อเหลาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ แต่คนถูกจ้องกลับไม่กลัวสักนิด และไม่คิดจะตอบคำถามเธอด้วย

"ฉันพูดกับคุณอยู่นะ หูหนวกหรือไง" เสียงแหลมแหวใส่มาเฟียหนุ่มดังกว่าเดิมบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าต้องนี้อารมณ์ของเธออยู่เลเวลไหน เขาต้องการจะยั่วประสาทเธอ ๆ และมันก็ได้ผลเพราะตอนนี้เธอโกรธคนที่นั่งตรงหน้าเป็นฟืนเป็นไฟ

"…”

"ได้ จะเอาแบบนี้ใช่ไหม" เมื่ออีกคนไม่ยอมตอบเธอจึงลุกเดินหายเข้าไปในครัว ก่อนจะเดินกลับมาพร้อมกับกะละมังที่มีน้ำใส่อยู่ด้าน

"เฮ้ย ๆ! คุณจะทำอะไร" มาเฟียหนุ่มรีบลุกขึ้นยืนอัตโนมัติเมื่อพอจะเดาได้ว่าหญิงสาวคิดจะทำอะไร ก่อนจะถอยหลังหนี แต่เหมือนจะไม่ทันเสียแล้ว

"สาดน้ำไล่หมาไง" เสี่ยวหมี่ยกยิ้มร้ายออกมาอย่างสะใจ ว่าจบก็สาดน้ำเข้าใส่ร่างสูงเต็ม ๆ จนอีกคนตัวเปียกถึงแม้จะพยายามหลบแล้วก็ตาม

“แม่งเอ้ย!” มาเฟียหนุ่มสบถออกมาอย่างหัวเสียพลางใช้มือปัดน้ำที่เกาะตามตัว และเสื้อผ้าออก ก่อนจะเงยมองหน้าเจ้าของการกระทำด้วยแววตาวาวโรจน์พร้อมกับก้าวเข้าหาเธอหมายจะเอาเรื่อง

“อยากโดนอีกก็เข้ามาแต่ครั้งนี้ไม่ใช่น้ำนะ แต่เป็นกะละมัง” เสี่ยวหมีพูดขู่ไปพลางยกกะละมังใบโตทำท่าปาใส่ร่างสูงที่เดินตรงเข้ามาทำให้อีกคนชะงัก

"ระวังไว้เถอะเพราะหมาบางตัวมันกัดไม่ปล่อย แถมกัดเจ็บด้วยนะ" มาเฟียหนุ่มหนุ่มพูดทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนจะเดินออกจากห้องไปด้วยอารมณ์ฉุนเฉี่ยว วันนี้เขาพลาดท่าเธอแต่มีโอกาสเมื่อไรเขาเอาคืนแน่ ๆ ผู้หญิงอะไรแสบชะมัด

"เฮ้อ" เสี่ยวหมี่ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อมาเฟียหนุ่มห้องจากไปแล้ว เธอรีบลงกอนอย่างแน่นหนา ก่อนจะรีบแต่งตัวต่อเพราะเธอเสียเวลากับเขาไปมากแล้วกลัวว่าจะเข้างานสายทำให้ถูกหักเงินเดือนอีก