ตอนที่ 7 จูบป้อนยาถอนพิษ

 

มู่หลงฟู่เก็บดาบ ก่อนที่จะเดินกลับไปที่โต๊ะของตัวเอง คหบดีจินรู้สึกทำตัวไม่ถูก ก่อนที่เขาจะเอ่ยขอโทษกับแม่ทัพหนุ่ม ที่ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น

“แม่ทัพมู่ ข้าต้องขอโทษท่าน ที่ทำให้เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น เป็นที่ข้าไม่ดีเอง”

“ท่านจิน ท่านไม่ต้องคิดมาก ข้าต่างหากที่ต้องขอโทษท่าน ที่ใจร้อน ชักดาบออกมากลางงานเลี้ยงที่ท่านอุตส่าห์จัดให้ ข้าเพียงทนไม่ไหว หากมีผู้ใดลบหลู่ฝ่าบาทต่อหน้าข้า”

คหบดีจินโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะพูดกับมู่หลงฟู่

“การกระทำของท่าน ชัดเจนว่าปกป้องฝ่าบาท ข้าเห็นแล้วรู้สึกเลื่อมใสยิ่งนัก ท่านแม่ทัพ มา ข้าดื่มให้ท่าน”

“ท่านคหบดี ดื่ม”

งานเลี้ยงหลังจากนั้น ดำเนินไปต่อโดยไม่มีเหตุการณ์ใดเกิดขึ้นอีก ยกเว้นการหายตัวไปของจินซู่เย่ที่ไม่ออกมาอีกเลย เขาสังเกตว่าคุณหนูสี่เองก็ไม่อยู่เช่นกัน มีเพียงคุณหนูรองที่ช่วยดูแลแขกอยู่ที่ห้องจัดเลี้ยงนี้กับสาวใช้

“ท่านจินขอรับ ข้าอยากออกไปสูดอากาศข้างนอก ขอตัวสักครู่นะขอรับ”

“โอ้ เชิญตามสบายขอรับท่านแม่ทัพ”

เขาเดินออกมาจากงานเลี้ยง ก่อนที่จะเดินดูรอบ ๆ จวนของคหบดีจินที่ดูโอ่อ่า หรูหราสมฐานะพ่อค้าที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองหย่งตู เขาไม่ให้กงจื่อและกงเซียวตามออกมา เพราะเขาหวังว่าจะพบจินซู่เย่ และอยากคุยกับนางเพียงสักครู่ เขาเดินออกมาสักพักก็พบกับคุณหนูสี่ นางรีบเดินเข้ามาทักเขา

“ท่านแม่ทัพ เหตุใดท่านไม่อยู่ในงานเลี้ยงเจ้าคะ”

“คุณหนูสี่ ข้าเพียงออกมาสูดอากาศกับเดินเล่นเท่านั้น ถ้าเช่นนั้น ข้า…”

“ถ้าเช่นนั้น ให้ข้านำทางท่านเดินเล่นที่จวนดีหรือไม่เจ้าคะ ด้านในนั้นมีแต่แขกผู้ใหญ่ ถงหนิงไม่ค่อยคุ้นเคย ก็เลยเดินออกมาเช่นกันเจ้าค่ะ”

“เอ่อ คือว่า…”

เขารู้สึกว่าตัวเขาโงนเงนแปลกๆ ปกติเขาเป็นคนดื่มได้มาก แต่วันนี้ รู้สึกว่าเขาพึ่งดื่มไปได้นิดเดียวเหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ไปได้ เขามองหน้าคุณหนูสี่ ก่อนจะเห็นรอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าของนาง

“ท่านแม่ทัพ ท่านคงจะเมาแล้ว ให้ข้าประคองท่านไปพักในห้องนะเจ้าคะ”

“ไม่ ข้า …ไม่เป็นไร เจ้าถอยไปก่อน”

“ท่านแม่ทัพ แต่ว่าท่านจะล้มนะเจ้าคะ”

“ข้าบอกว่าถอยไป!!!”

“เหตุใดท่าน…ท่านแม่ทัพ ข้าชอบท่านนะเจ้าคะ ท่านกอดข้าสิเจ้าคะ”

เขารู้สึกร้อนวูบวาบแปลกๆ ตรงที่นางสัมผัส ก่อนที่เขาจะค่อย ๆ จับใบหน้านางขึ้นมาดู และก้มลงเหมือนจะจูบนาง และ...

“โอ๊ย ท่านแม่ทัพ เหตุใดท่าน ว้าย! อย่านะ ท่านชักดาบออกมาทำไม”

“เจ้าใส่สิ่งใดลงไปในเหล้าข้า พูดมา!!”

“ข้า ข้าเปล่านะ ข้าไม่ได้ทำ”

“เจ้าจะยอมรับโดยดี หรือให้ข้าฆ่าเจ้าก่อน คุณหนูสี่ เจ้าคงไม่คิดว่าข้าไม่กล้าฆ่าเจ้าหรอกนะ ทางที่ดี ยอมรับมาเสีย พูดมา!!”

“ว๊ายย พูดแล้ว พูดแล้วเจ้าค่ะ ข้า ข้าแค่สั่งให้สาวใช้ใส่ยาปลุกกำหนัดให้ท่าน ให้ข้าช่วยท่านนะเจ้าคะ ท่านแม่ทัพ”

“ไปให้พ้นหน้าข้า ก่อนที่ข้าจะฆ่าเจ้า ไป!!”

เขารู้ว่าเขาคงทนได้อีกไม่นานนัก เขาต้องรีบหาที่อยู่ หรือสระน้ำเย็น ก่อนที่จะเห็นเรือนด้านหลังที่เปิดไฟอยู่ เขาผลักประตูเข้าไป ไม่คิดว่าจะมาพบกับจินซู่เย่ในเวลาเช่นนี้ แต่ตอนนี้ เขาไม่ไหวแล้ว

“จินซู่เย่ ข้าา...”

“ท่านแม่ทัพ เหตุใดท่านจึงมาที่นี่ได้ นี่มันห้องนอนข้า รบกวนท่านออกไปด้วยเจ้าค่ะ”

เขาเดินเข้ามาหานาง ก่อนที่จะจับนางมา และก้มลงไปจูบนางอย่างลืมตัวเพราะฤทธิ์ยา จินซู่เย่เบิกตากว้างอย่างตกใจ นี่นางถูกขโมยจูบอีกแล้ว แต่เหตุใดนางถึงได้รู้สึกคุ้นเคยกับจูบเช่นนี้ เหมือนที่เคยถูกทำเช่นนี้มาก่อน ในป่าเนินเขานั่น

 ลิ้นของเขาเริ่มตวัดหาความหวานภายในปากของนาง ก่อนที่มือของเขาจะเริ่มลุกลามไปทั่วกายของนาง

“ท่านแม่ทัพ หยุดก่อน นี่หรือว่า ท่านถูกวางยามางั้นหรือ”

เขาไม่สามารถตอบนางได้ เขาไม่ได้ยินนางด้วยซ้ำ นางผลักเขาออกไป ก่อนที่จะวิ่งไปที่กระเป๋ายา เขาวิ่งตามนางไป ก่อนที่จินซูเย่จะยัดบางอย่างใส่ปากเขา แต่เขาบิดหนี นางจึงยอมอมสิ่งนั้นที่ปาก เขาติดกับ เข้ามาจูบนาง พร้อมกับส่งลิ้นเข้าไปเล่นงานทันที นางอาศัยจังหวะนั้น ส่งยาแก้พิษเข้าไปในปากเขา ก่อนที่จะให้เขากลืนลงคอไปและ

“ผลั่ก”

นางใช้สันมือสับไปที่ท้ายทอยของเขา ก่อนที่จะลากเขามาที่เตียง

“ปากแดง ตัวสั่น ควบคุมตัวเองไม่ได้ ใช่จริงๆ"

แต่ผู้ใดกันที่กล้าวางยาเขาในจวนคหบดีนี้ แล้วยังเป็นยาร้ายแรงเช่นนี้ด้วย ต้องการสิ่งใดกัน แม่ทัพหนุ่มค่อยๆรู้สึกตัวขึ้นมาก่อนที่จะเห็นนางยืนอยู่ปลายเตียง หันข้างให้เขาอยู่

“จิน จินซู่เย่ นั่นเจ้าหรือ โอย…”

“ท่านแม่ทัพ ท่านรู้สึกตัวแล้ว เชิญตามข้ามาทางนี้เจ้าค่ะ”

“เจ้า...จะพาข้าไปที่ใด”

“ตัวท่านถูกพิษ ข้าให้ท่านกินยาถอนพิษไปแล้ว ตอนนี้ต้องแช่น้ำเย็น เพื่อเอาพิษที่เหลือออก เชิญทางนี้เถิดเจ้าค่ะ”

เขาเดินตามนางไปอย่างว่าง่าย ก่อนที่จะเห็นห้องที่นางพาเขาเข้ามา เขาตกใจจนต้องหันหลังกลับ เขาไม่เพียงเข้ามายังห้องนอนส่วนตัวของสตรี แต่นี่ยังเป็นห้องอาบน้ำส่วนตัวของนางด้วย

“ท่านแม่ทัพ เป็นอะไรไปเจ้าคะ”

“คือว่า คุณหนูจิน ที่นี่มันห้องส่วนตัว ข้าคิดว่า ข้าเข้ามาคงจะไม่เหมาะนัก”

“ท่านถอดชุดออกก่อนเถิดเจ้าค่ะ แล้วลงไปแช่น้ำเย็นนี่ก่อนที่พิษจะกำเริบอีกรอบ”

“ข้า…”

“เชื่อข้าเถิดเจ้าค่ะ ข้าแค่สกัดพิษออกไปเท่านั้น ทางเดียวที่จะขจัดออกไปได้คือรีดพิษออกโดยใช้น้ำเย็น หรืออีกอย่างก็…”

เขารู้ว่านางจะพูดสิ่งใด เขารบกวนนางมากพอแล้วในวันนี้ อีกทั้งก่อนหน้านี้นางพึ่งเจอเรื่องแย่ๆมา เขาไม่อยากทำให้นางคิดมากเรื่องใดอีก

“เจ้าออกไปก่อนเถิด ที่เหลือข้าจัดการเอง ขอรบกวนใช้ห้องน้ำเจ้าสักครู่”

“เจ้าค่ะ เดี๋ยวข้าจะไปเตรียมยาให้ท่าน เสร็จแล้วข้าจะมาเรียก”

นางเดินออกไป ก่อนที่เขาจะเริ่มถอดเสื้อผ้าจนหมดและลงไปแช่ที่อ่างน้ำเย็นที่นางเตรียมให้ เขาได้กลิ่นหอมเช่นเดียวกับกลิ่นของนาง ยิ่งทำให้จิตใจเขากระเจิง และทำให้คิดถึงนางมากขึ้น

เขาจะเริ่มกำหนดปราณเข้ากับลมหายใจ เพื่อให้ความเย็นช่วยล้างพิษออกมา

“ไม่ได้ อย่าคิดฟุ้งซ่านเด็ดขาด อ๊ากก”

จินซูเย่ได้ยินเสียงเขาตะโกนออกมา นางรีบวิ่งไปดู เพราะเสียงของเขาอาจจะเรียกผู้คนเข้ามาที่นี่ได้ นางวิ่งเข้าไป จึงพบกับเขาที่นั่งหลับตา เปลือยครึ่งตัวอยู่

แผงอกกว้างที่กำยำนั่น ทำเอานางไม่สามารถละสายตาได้ โชคดีที่เขาหลับตาอยู่ จึงไม่เห็นว่านางยืนอยู่ตรงนี้

“น่าจะต้องใช้ยาอีกเม็ดกันเอาไว้ก่อน”

นางรีบวิ่งไปหยิบยาแก้พิษมาให้เขา ก่อนที่จะบอกให้เขารู้ตัวก่อน

“ท่านแม่ทัพ ท่านต้องเงียบเอาไว้หน่อย ก่อนที่จะมีคนแห่ตามเสียงท่านมา ข้าเอายาแก้พิษมาให้ท่าน ข้าจะเข้าไปนะเจ้าคะ”

“ได้สิ”

นางเดินเข้ามา เขาลืมตามองหน้านาง ก่อนที่นางจะยื่นยาให้เขา

“มือข้า เปียกหมดแล้ว รบกวนเจ้า...”

นางค่อย ๆ เดินเข้ามาใกล้ ๆ เขา เขาลอบกลืนน้ำลาย ก่อนที่นางจะค่อยๆป้อนยาใส่ปากเขา สุดท้ายเขาก็เกินจะทนกับปากรูปกระจับสีสดที่อยู่ตรงหน้า เขาดึงร่างบางนั้นเข้ามา ก่อนที่จะประทับจูบไปที่นางอย่างกระหาย

“อุ๊ยย ท่านแม่ทัพ อย่าเจ้าค่ะ ได้โปรดมีสติด้วย ท่านแม่ทัพมู่ ไม่นะ อู้...”

เสียงนางถูกกลืนลงไป พร้อมสัมผัสจากจูบที่รุนแรงนั้นจากเขา แต่นางเองก็อดที่จะยอมรับไม่ได้ว่าจูบที่รุนแรงนั้น ทำเอานางหวั่นไหวไปมากพอสมควร ก่อนที่นางจะยินยอมให้เขาใช้ลิ้นรุกล้ำเข้ามาในปากนาง เอาเถอะ เรื่องนี้ถือว่าช่วยเขาก็แล้วกัน

 นางตอบรับจูบเขาอย่างเต็มใจ ลิ้นของทั้งสองเกี่ยวกันไปมาจนเขาทนไม่ไหวและลุกขึ้นมา ร่างกายกำยำ แผงอกกว้าง หน้าท้องที่มีกล้ามเรียงเป็นระเบียบนั่นช่างน่ามองนัก

ตานางเลื่อนลงไปด้านล่าง ทำเอานางตกใจกับภาพที่เห็นตรงหน้าก่อนที่นางจะต้องรีบกดร่างเขาลงไปนั่งในอ่างน้ำเย็นอีกรอบ...............

“ท่ะ…ท่านแม่ทัพ ขะ..ข้า รออยู่ด้านนอกนะเจ้าคะ”

“จินซู่เย่ เจ้า…จำได้หรือไม่…ว่าเคยรับปากอะไรข้าเอาไว้”

เขาถามนางด้วยเสียงที่สั่นเครือ และแหบพร่าเพราะฤทธิ์ยา

“แม่ทัพมู่ ท่านคงมิได้อยากทวงขึ้นมาเสียตอนนี้นะเจ้าคะ” …..