LOGINShare
บทที่ 26
Related chapters
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 27
จึงไม่ได้รู้เกี่ยวกับเขามากนักแต่สายตาของฟู่เซียวหานในตอนนี้นั้นกลับกำลังบอกกล่าวและเอ่ยเตือนเขาอย่างชัดเจนฉินม่อเพียงหัวเราะเบา ๆ ออกมาหนึ่งเสียงฟู่เซียวหานไม่ได้สนใจเขาอีกต่อไป หลังจากเพียงเหลือบตามองก็โอบไหล่ซังหนี่เดินจากไปทันที“ปัง!” เป็นเสียงที่เขาปิดประตูรถซังหนี่สัมผัสได้ถึงความโกรธของเขาผ่านการกระทำนี้เธอไม่อยากโชคร้ายจึงกอดอัลบั้มภาพวาดไว้ด้วยความคิดอยากจะอยู่ห่างจากเขาให้มากขึ้นอีกสักนิดแต่เพียงครู่ต่อมา ฟู่เซียวหานก็เอื้อมมือออกมาดึงของสิ่งนั้นในอ้อมแขนของเธอไปม่านตาของซังหนี่หดตัวลงทันที!“คืนมาให้ฉัน!”เธอรีบกล่าวหลังจากแต่งงานกันมาได้สองปี นี่เป็นครั้งแรกที่ฟู่เซียวหานเห็นเธอตื่นตระหนกขนาดนี้ในเวลานี้เธอเหมือนดั่งแมวที่พองขนขู่ แยกเขี้ยวกางกรงเล็บถลาเข้าไปแย่งสิ่งของในมือเขาโดยไม่สนใจสิ่งใดเดิมทีฟู่เซียวหานคิดแค่อยากจะกวาดสายตามองผ่าน ๆ เท่านั้นแต่ท่าทีเช่นนี้ของเธอในเวลานี้ ทำให้เขาขมวดคิ้วเขาไม่เปิดโอกาสให้ซังหนี่แย่งของกลับไป และคว้าข้อมือทั้งสองข้างของเธอเอาไว้ทันที“ปล่อยฉันนะคะ นั่นมันเป็นของของฉัน!”ฟู่เซียวหานไม่แม้จะมองเธอ เขาเพียงแ
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 28
ซังหนี่ลืมไปแล้วว่าเธอหลับไปได้ยังไงวันรุ่งขึ้น เธอถูกปลุกด้วยเสียงโทรศัพท์มือถือของเธอ“ลูกอยู่ที่เถาหรานจวี?”น้ำเสียงของคุณนายฟู่สงบดั่งเช่นเคยซังหนี่ได้สติแจ่มชัดในทันที “ใช่ค่ะ”“ตอนนี้แม่กำลังเตรียมตัวจะไปที่นั่น คุณย่าไม่สบาย ลูกไปโรงพยาบาลพร้อมแม่เลยก็แล้วกัน”เดิมทีซังหนี่อยากจะปฏิเสธจากโมเมนต์ไลน์ที่ซังฉิงลงเมื่อคืนนี้ทำให้เธอรู้ว่า เมื่อคืนฟู่เซียวหานกับซังฉิงไปยังสถานที่ที่เดียวกันแต่เพราะเมื่อวานเขาไม่ได้แจ้งให้เธอทราบ นั่นหมายความว่า…เธอไม่จำเป็นต้องไปแต่เมื่อเผชิญหน้ากับคุณนายฟู่ คำพูดปฏิเสธนั้นในที่สุดก็ไม่ได้กล่าวออกไปหลังจากชะงักไปชั่วครู่ เธอก็ตอบเพียงว่า “หนูทราบแล้วค่ะ”นิสัยของคุณนายฟู่เหมือนกับฟู่เซียวหานแทบทุกกระเบียดนิ้ว การโทรมาในตอนนี้เป็นเพียงการแจ้งให้เธอทราบเท่านั้นทันทีที่ซังหนี่ตอบกลับไป เธอก็กดวางสายทันทีสิบนาทีต่อมา รถก็มาตึกชั้นล่างของเถาหรานจวีคุณนายฟู่เหลือบมองเสื้อผ้าของเธอแวบหนึ่ง ก่อนจะขมวดคิ้วเล็กน้อยแต่ท้ายที่สุดเธอก็ไม่ได้กล่าวอะไรออกมา แค่ยื่นของในมือให้ซังหนี่ “นี่คือโจ๊กเนื้อปลาที่แม่สั่งให้คนทำไว้เป็นพิเศษ อีกเดี๋ย
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 29
“เซียวหาน หลานได้ยินที่ย่าพูดหรือเปล่า?”คำพูดประโยคสุดท้ายของคุณนายผู้เฒ่าทำให้ริมฝีปากของซังหนี่เม้มแน่นทันที—ที่แท้ เขาเองก็อยู่ที่นั่นน้ำเสียงของเขาเรียบนิ่ง “คุณย่าครับ คุยกันแล้วไม่ใช่หรือครับว่าจะไม่พูดถึงเรื่องนี้กันอีก?”“ย่าจะไม่พูด แต่เธอก็ต้องอยู่ในฐานะที่ต้องรับผิดชอบเรื่องราวได้ดี แต่หลานดูเธอตอนนี้…”ขณะที่คุณนายผู้เฒ่ากล่าว เธอก็เริ่มไอโขลกอย่างรุนแรงอีกครั้งซังฉิงกระวีกระวาดร้องตะโกน “คุณย่าคะ!”“ย่าไม่เป็นไร” คุณนายผู้เฒ่ากล่าวอย่างรวดเร็ว “เซียวหาน หลานเป็นหลานเพียงคนเดียวของย่า ย่าหวังอยู่เสมอว่าหลานจะได้ดี”“ในตอนแรก แม่ของหลานบีบบังคับให้หลานยอมก้มหัวให้เพราะหุ้นของจื้อเหอที่อยู่ในมือเธอ แต่ตอนนี้หลานไม่จำเป็นต้องยอมเธออีกแล้ว ถึงเวลาที่การแต่งงานของหลานกับซังหนี่จะจบลงได้แล้วกระมัง?”ฟู่เซียวหานไม่ตอบซังหนี่เองก็ไม่รอคำตอบของเขาเมื่อคุณนายผู้เฒ่ากล่าวจบ เธอก็เลือกที่จะผลักประตูเดินเข้าไปโดยตรงการกระทำที่เข้ามาอย่างกะทันหันนี้ทำให้ทุกคนที่อยู่ข้างในหันกลับมามองทันทีเดิมทีซังฉิงกำลังมองฟู่เซียวหานด้วยความรักลึกซึ้งเมื่อเธอเห็นซังหนี่เดินเข้ามา
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 30
หลังจากที่ซังหนี่กล่าวจบ มือของฟู่เซียวหานที่จับมือเธอไว้ก็ปล่อยลงทันที—ครั้งแรกที่พูด เขายังถือว่านั่นเป็นเพราะเธอโกรธ แต่นี่เป็นครั้งที่สองแล้วการพูดล้อเล่นเป็นครั้งที่สอง แน่นอนว่านั่นไม่อาจเป็นเรื่องล้อเล่นไปได้“พี่คะ พี่…พี่กำลังพูดอะไรอยู่?”ซังฉิงแทบกดรอยยิ้มบนริมฝีปากของเธอไว้ไม่อยู่ แต่ตอนนี้ยังคงพยายามแสดงออกมาให้เห็นถึงความประหลาดใจ “พี่พูดคำว่าหย่าร้างสองคำนี้ออกมาอย่างลวก ๆ ได้ยังไง? พี่กับพี่เขย…”ซังหนี่คร้านจะสนใจเธอ สายตามองแค่คนที่อยู่บนเตียงเท่านั้นคุณนายผู้เฒ่ารู้สึกตัวอย่างรวดเร็ว “ซังหนี่ นี่เธอกำลังขู่ฉันงั้นหรือ?”ปฏิกิริยาเช่นนี้…เหมือนกับฟู่เซียวหานเมื่อไม่กี่วันก่อนไม่ผิดเพี้ยนซังหนี่แค่หัวเราะออกมาเบา ๆ พร้อมส่ายศีรษะ “เปล่าค่ะ หนูจริงจังมาก ๆ ”จากนั้นในที่สุดเธอก็หันไปมองฟู่เซียวหานที่ยืนอยู่ข้างเธอ “ระหว่างพวกเรานั้นไม่มีทั้งความรักและความผูกพัน แทนที่จะทรมานและรังเกียจกันและกันอยู่เช่นนี้ การแยกจากกันคงจะเป็นการดีกว่า”“ฉันไม่เห็นด้วย!”ก่อนที่คุณนายผู้เฒ่าจะทันพูดอะไรออกมา เสียงของคุณนายฟู่กลับดังขึ้นก่อนเดิมทีเธอต้องการให้ซังหนี่ประพฤ
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 31
ทันทีที่ซังหนี่ขึ้นรถแท็กซี่ โทรศัพท์จากคุณนายซังก็ดังขึ้น “รีบกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลยนะ”ไม่รอให้ซังหนี่ตอบ คุณนายซังก็วางสายไปแล้วซังหนี่ก็ไม่ได้ลังเล เธอเอง...ก็กำลังจะกลับอยู่แล้วเห็นได้ชัดว่าคุณนายซังโกรธจนถึงขีดสุดเพราะในขณะที่ซังหนี่ก้าวเข้ามาในประตูบ้าน คุณนายซังถึงกับไม่เว้นช่องว่างให้ซังหนี่ได้เดินเข้ามาด้วยซ้ำ ตรงเข้ามายกมือขึ้นตบหน้าซังหนี่ทันที!เธอออกแรงอย่างหนักหน่วง เส้นผมข้างใบหูของซังหนี่ปรกหน้าลงมาทันที ส่วนหูก็อื้ออึงไปหมด“แกรู้ตัวไหมว่าทำอะไรลงไป?!”ทว่าคุณนายซังก็ยังไม่หายโกรธ กำลังจะยกมือขึ้นตบเธออีกครั้ง น้ำเสียงทุ้มต่ำก็ดังขึ้น “หยุดนะ”คิ้วของคุณนายซังยังคงขมวดเข้าหากัน แต่สุดท้ายก็ลดมือลงเมื่อซังหนี่เงยหน้าขึ้น ก็เห็นคนที่เดินลงมาจากชั้นบนพอดีชายคนนั้นสวมเสื้อเชิ้ตเรียบร้อย ทับด้วยเสื้อกั๊กสีเทา ผมสีดำแซมขาว ทว่าท่าทางยังคงสง่าผ่าเผย ใบหน้าก็ดูไม่ออกแม้แต่น้อยเลยว่าแก่ชราในขณะที่ซังหนี่มองเขา นายท่านซังก็ดึงตัวคุณนายซังเข้าไปหา “ลูกโตขนาดนี้แล้ว ใช้กำลังไปจะมีประโยชน์อะไร?”“คุณคิดว่าฉันอยากลงไม้ลงมือเหรอ? คุณดูสิว่าเธอทำอะไรลงไป?!”คุณนายซัง
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 32
เพราะอะไร?ซังหนี่ในวัยเด็ก ตอนที่เพิ่งกลับมาที่บ้านนี้ เธออยากรู้คำตอบของคำถามนี้มากเพราะในตอนนั้น สิ่งที่ซังฉิงทำเพื่อเอาใจพวกเขา เธอก็พยายามทำเช่นกัน แต่พวกเขาก็ไม่ชอบเธออยู่ดีจนกระทั่งวันหนึ่ง เธอชงชาให้แม่ของเธอด้วยตนเอง คุณนายซังกล่าวขอบคุณเธอแบบขอไปที แต่พอหันหลังกลับก็เทชาถ้วยนั้นทิ้งลงในกระถางดอกไม้และในคืนวันนั้น ซังหนี่ก็ได้ยินบทสนทนาของพ่อแม่โดยบังเอิญเป็นคุณนายซังที่กำลังถามว่า จำเป็นต้องพาซังหนี่ไปตรวจเอชไอวีหรือไม่ในตอนนั้น ซังหนี่ไม่รู้ว่าเอชไอวีคืออะไรพอเธอโตขึ้นอีกหน่อยถึงได้รู้ว่า นั่นคือ...โรคเอดส์เพราะเธอเคยเกือบถูกพ่อบุญธรรมข่มขืนเรื่องนี้ในสายตาของพวกเขาคือความอัปยศ เป็นตราบาปที่ไม่อาจลบเลือนได้แม้ว่าในตอนนั้นจะไม่ได้เกิดอะไรขึ้น แต่ในสายตาของพวกเขา เธอก็...แปดเปื้อนไปแล้วและไม่มีคุณสมบัติที่จะเป็นลูกสาวของพวกเขาอีกต่อไปเมื่อนึกถึงตรงนี้ ซังหนี่ก็หลับตาลงแน่นเมื่อลืมตาขึ้น ภายในดวงตาของเธอก็สงบนิ่ง “ไม่ว่าจะใช่หรือไม่ใช่ มันก็ไม่สำคัญแล้ว ตอนนี้ฉัน...ไม่ต้องการความรักจากพวกคุณแล้ว”“แกหมายความว่ายังไง?”“ก่อนหน้านี้พวกคุณเสียใจที่พาฉันก
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 33
ในขณะที่ป้าคังกำลังจะเข้าไปขวางเธอ เสียงเครื่องยนต์ของรถก็ดังขึ้นจากข้างนอกป้าคังรีบวิ่งลงไปข้างล่างทันที“คุณชาย รีบไปดูหน่อยค่ะ ไม่รู้ว่าคุณนายน้อยกำลังจะก่อเรื่องอะไรอีกแล้ว เก็บข้าวของเหมือนจะหนีออกจากบ้านเลยค่ะ!”สำหรับคำพูดของเธอ ฟู่เซียวหานดูเหมือนจะไม่แปลกใจมากนัก เพียงแต่ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นซังหนี่ก็ถือกระเป๋าลงมาพอดีฟู่เซียวหานมองไปที่กระเป๋าเดินทางของเธอก่อน จากนั้น สายตาก็ค่อย ๆ เลื่อนไปอยู่ที่แก้มของเธอบนใบหน้านั้นมีรอยฝ่ามืออยู่อย่างชัดเจนซังหนี่ไม่ได้หลบสายตาของเขา เพียงแค่ถามตรง ๆ “เราจะไปจดทะเบียนหย่ากันเมื่อไร?”“ผมแจ้งให้ทนายมาแล้ว” ฟู่เซียวหานพูดจบก็ละสายตาจากเธอ แล้วเดินตรงไปข้างหน้าแต่ซังหนี่ตอบกลับอย่างรวดเร็ว “ไม่ต้องหรอก ฉันไม่ได้ต้องการอะไร”ฟู่เซียวหานกำลังจะก้าวขึ้นบันไดอยู่แล้ว พอได้ยินประโยคนี้ ก็หยุดชะงักอยู่กับที่แต่ไม่นานเขาก็หันกลับมาพูดว่า “ถึงแม้จะออกไปตัวเปล่า ก็ยังต้องเซ็นสัญญาอยู่ดี”ซังหนี่เข้าใจความหมายของเขา จึงไม่ได้โต้แย้งอะไรอีกป้าคังที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็เพิ่งจะตั้งสติได้ “คุณชาย คุณกำลังจะ...หย่าเหรอคะ?!”ไม่มีใครตอบคำถามข
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 34
ซังหนี่ยังคงจำภาพเหตุการณ์ในวันแต่งงานของเธอกับฟู่เซียวหานได้ถึงแม้จะไม่ได้รับความรักจากตระกูลซัง แต่เธอก็เป็นคุณหนูใหญ่ของตระกูลซัง ดังนั้นงานแต่งงานในตอนนั้น จึงยิ่งใหญ่อลังการมากเตรียมการแต่งงานล่วงหน้าครึ่งปี จองชุดแต่งงาน ถ่ายรูปพรีเวดดิ้ง แล้วจึงเลือกวันจดทะเบียนสมรส จัดงานแต่งงานช่วงเวลานั้น ซังหนี่หยุดกิจกรรมอื่น ๆ ทุกอย่างในชีวิตของเธอ และกำหนดการทั้งหมดวนเวียนอยู่กับเรื่องการแต่งงานแต่ในตอนนี้ การหย่าร้างกลับต้องการเพียงแค่คำพูดไม่กี่คำ และขั้นตอนการดำเนินการไม่ถึงครึ่งชั่วโมงทนายความของฟู่เซียวหานจัดการเรื่องต่าง ๆ ได้อย่างเหมาะสม ระหว่างพวกเขาทั้งสองคนถึงกับไม่ต้องรอระยะเวลาสงบสติอารมณ์เลยด้วยซ้ำ ไม่นานนัก ใบทะเบียนหย่าสองใบก็ถูกวางไว้ตรงหน้าพวกเขาฟู่เซียวหานดูเหมือนจะยุ่งมากตั้งแต่เมื่อครู่นี้โทรศัพท์ก็ดังไม่หยุด พอได้ใบทะเบียนหย่ามา เขาก็หยิบขึ้นมาแล้วเดินออกไป มืออีกข้างก็ถือโทรศัพท์คุยไปด้วยจริง ๆ แล้วซังหนี่ยังอยากจะบอกลาเขาสักหน่อยแต่เมื่อเธอก้าวออกจากสำนักงานเขตกลับพบว่า เขาจากไปแล้วแม้แต่คำบอกลาสักคำก็ไม่ได้เหลือไว้ให้ซังหนี่ซังหนี่ยืนอยู่กับ
Latest chapter
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 402
คุณนายใหญ่สะบัดมือแล้วเดินจากไปทันทีฟู่จินหยวนยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ผ่านไปพักใหญ่ เขาถึงได้สติกลับมา จากนั้นก็ก้าวพรวดเข้าไป คว้าคอเสื้อของฟู่เซียวหานไว้แน่น!“เพราะงั้นนายรู้ทุกอย่างมาตลอด? แต่ก็ยังปล่อยให้ฉันทำแบบนั้น นายจงใจใช่ไหม!”พอเขาพูดจบ ฟู่เซียวหานกลับหัวเราะออกมา “ในฐานะที่เป็นผู้ใหญ่คนหนึ่ง ถ้านายยังควบคุมตัวเองไม่ได้ แล้วจะโทษใครได้ล่ะ?”“นี่มันกับดักที่นายวางแผนไว้ชัด ๆ!”“ใช่ แต่คนที่เลือกจะกระโดดลงไปก็คือตัวนายเอง ฉันไม่ได้จ่อปืนบังคับให้นายทำนี่”ฟู่เซียวหานพูด พลางยกมือขึ้น แกะนิ้วของเขาออกทีละนิ้ว“อ้อจริงสิ จะบอกอะไรไว้อย่างหนึ่ง คังรุ่ยน่ะจริง ๆ แล้วฉันก็มีหุ้นอยู่เหมือนกัน” ฟู่เซียวหานยิ้มบาง ๆ “ดีลของนายอันนั้น ที่จริงฉันเป็นคนออกแบบให้โดยเฉพาะเลยนะ แม้แต่ผู้จัดการหุ้น A ของนาย ก็เป็นคนที่ฉันเลือกไว้ให้เอง ไม่งั้นคิดดูสิ นายจะทำกำไรได้มากขนาดนั้นในเวลาแค่ไม่กี่วันได้ยังไง? แล้วอยู่ดี ๆ ถึงกับขาดทุนจนหมดแม้แต่ทุนยังไม่ได้คืน?”เมื่อครู่นี้ฟู่จินหยวนแค่สงสัยแม้เขาจะตะโกนถามเสียงดัง แต่ในใจลึก ๆ ก็แค่คิดว่าฟู่เซียวหานพอรู้เรื่องอยู่บ้าง เพียงแต่เลือกที่จะไม่
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 401
คุณนายใหญ่ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เห็นการกระทำของเขาชัดเจน คิ้วขมวดขึ้นอย่างเห็นได้ชัดจนกระทั่งฟู่เซียวหานเห็นว่าซังหนี่กินเกือบเสร็จแล้ว เขาถึงหันไปมองฟู่จินหยวน “จริงสิ ได้ยินมาว่านายกำลังติดต่อกับคนของคังรุ่ยอยู่ใช่ไหม? ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง?”เดิมทีฟู่จินหยวนก็กำลังก้มหน้าทานอาหารอยู่แต่ทันทีที่ฟู่เซียวหานถามคำถามนี้ เขาก็หยุดชะงักไป จากนั้น ก็เงยหน้าขึ้นมาด้วยความไม่อยากเชื่อ!คุณนายใหญ่กลับแสดงสีหน้าสงสัย “คังรุ่ยคืออะไรเหรอ?”“อ๋อ คุณย่าน่าจะยังไม่ทราบ นั่นคือ...บริษัทที่ดำเนินธุรกิจเกี่ยวกับการจัดการเงินทุนครับ” ฟู่เซียวหานยิ้มบาง ๆ “พูดง่าย ๆ คือ คุณสามารถนำหุ้นที่ถืออยู่ไปใช้ค้ำประกันกับพวกเขา เพื่อแลกกับกระแสเงินสดจำนวนมาก ถ้าภายในเวลาที่กำหนด หุ้นมีมูลค่าเพิ่มถึงระดับหนึ่ง พวกเขาก็จะแบ่งปันผลกำไรให้คุณต่อ แต่ถ้าหุ้นร่วงลงไปถึงจุดที่ตกลงไว้ พวกเขาก็จะดำเนินการตามสัญญา แยกหรือแม้กระทั่งฮุบหุ้นของคุณไปเลย”“ไม่รู้ว่าตอนนี้พวกนายดำเนินการไปถึงขั้นไหนแล้ว? แล้วฉันไม่ค่อยเข้าใจเลย ชีวิตของนายตอนนี้ก็ไม่ได้มีค่าใช้จ่ายอะไรมากมายไม่ใช่เหรอ? การร่วมมือกับพวกเขา นายจะได้อะไรล่ะ?”
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 400
แม้ว่าอาการบาดเจ็บของคุณนายฟู่จะสาหัส แต่ท้ายที่สุดแล้วก็ไม่ได้บาดเจ็บจนถึงแก่ชีวิต ดังนั้นหลังจากนอนพักรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลไม่นานนักเธอก็ทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลคราวนี้ฟู่เซียวหานไม่ยอมให้เธออาศัยอยู่ในคฤหาสน์ตระกูลฟู่อีกต่อไป แต่ได้จัดสถานที่ที่มีสภาพแวดล้อมที่เรียบง่ายและสง่างามเอาไว้ให้สำหรับเธอและเป็นช่วงเวลาปลายเดือนพอดิบพอดีกับที่ฟู่จินหยวนกลับมารายงานผลงานของเขาที่เมืองถง ฟู่เซียวหานจองร้านอาหารด้านนอกเอาไว้และกล่าวว่าพวกเขาจะมาทาน ‘มื้อครอบครัว’ ด้วยกันเมื่อซังหนี่ได้ยินมุกตลกนี้ถึงกับรู้จักเอะใจในทันทีเพราะอย่างไรเสียมื้อครอบครัวของตระกูลฟู่ในแต่ละครั้ง… ดูเหมือนแทบจะไม่มีน่ายินดีใดเลยสักครั้งแต่ในเมื่อฟู่เซียวหานได้กล่าวออกไปเช่นนั้นแล้ว เธอจึงทำได้แค่เดินตามเขาไปเท่านั้นขณะนี้เมืองถงได้เข้าสู่ฤดูหนาวอย่างเป็นทางการอุณหภูมิในวันนี้ต่ำกว่าเมื่อวานเล็กน้อย ก่อนออกไปข้างนอกฟู่เซียวหานจึงตั้งใจสวมผ้าพันคอให้เธอผ้าพันคอสีขาวและเสื้อโค้ตบนตัวของเธอล้วนเป็นชุดสีเดียวกัน ในขณะที่ฟู่เซียวหานล้วนสวมสีดำไปทั้งตัวสองสีที่อยู่ตรงข้ามกันสุดขั้ว แต่ในเวลานี้เมื่อทั้งส
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 399
เมื่อเขาพบว่าเธอกับเออร์วินเดินตามหลังกันมาติด ๆ คิ้วของเขาก็ขมวดขึ้นในทันที “พวกคุณไปไหนกันมา?”“ฉันไปเข้าห้องน้ำมาค่ะ” ซังหนี่ตอบ “บังเอิญเจอกับคุณเออร์วินระหว่างทางพอดี”ท่าทีของเธอเต็มไปด้วยความเรียบนิ่งยิ่งไปกว่านั้นคือที่นี่คือเมืองถง ฟู่เซียวหานรู้ดีว่าเออร์วินจะไม่ทำอะไรแน่นอนแต่ถึงอย่างนั้น ในใจของเขาก็ยังรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย หลังจากขมวดคิ้วพลางมองไปที่เออร์วินแล้วถึงจะเดินกลับไปยังห้องส่วนตัวอาหารล้วนมาเสิร์ฟครบแล้วเออร์วินยังคงไม่ชอบอาหารจีนเช่นเดิม แต่ท้ายที่สุดเขาก็ยังทานไปบ้างอย่างต้องการไว้หน้ากลับกลายเป็นไวน์ที่ทั้งสองต่างดื่มไปไม่น้อยเมื่อเห็นว่าฟู่เซียวหานยังต้องการดื่มต่อ เธอก็ยกมือขึ้นไปจับแก้วของเขาเอาไว้โดยตรง“หยุดดื่มได้แล้วค่ะ” เธอกล่าว “ช่วงนี้เดิมทีคุณก็พักผ่อนไม่ค่อยพออยู่แล้ว ดื่มไปมากมายขนาดนี้ร่างกายของคุณจะรับไหวได้อย่างไร?”เสียงของเธอเบามาก แต่เรียวคิ้วนั้นกลับขมวดย่นเข้าหากัน ภายในดวงตาเจือไปด้วยความไม่พอใจเล็กน้อยฟู่เซียวหานรู้สึกประหลาดใจ และยิ้มออกมา “ครับ”หลังจากกล่าวจบ เขาก็ผินหน้าหันไปมองเออร์วิน “งั้นผมไม่ดื่มแล้วนะ”เออ
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 398
ทันทีที่ซังหนี่กล่าวจบ เออร์วินพลันตกตะลึงไปครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มออกมา “แน่นอน ผมเคยบอกแล้วนี่ว่าตราบใดที่เราร่วมมือกันทำลายเหยียบย่ำธุรกิจของเขาในทางฝั่งนี้ได้หมดสิ้น เขาก็จำต้องไปอยู่กับผมที่ประเทศ M”“ถึงตอนนั้น คุณเองก็จะมีอิสระเช่นกัน”ซังหนี่เพียงยิ้มน้อย ๆทว่าเมื่อรอยยิ้มนั้นตกอยู่ในสายตาของเออร์วิน กลับทำให้เขาอดขมวดคิ้วเล็กน้อยไม่ได้ซังหนี่จึงกล่าวว่า “แต่คุณเออร์วินคะ ฉันไม่รู้สึกเลยว่าคุณกำลังช่วยฉันอยู่”“หืม?”“ถ้าคุณคิดอยากจะทำให้ฟู่เซียวหานสิ้นหวังนั้นมันง่ายเอามาก ๆ เพียงบอกเรื่องที่คุณร่วมมือกับฉันก็เพียงพอแล้วล่ะค่ะ”“เพราะท้ายที่สุดแล้วเขาเป็นคนอย่างไร คุณเออร์วินต้องรู้ดีกว่าฉันแน่นอน ถ้าคุณทำลายอาชีพธุรกิจภายในประเทศของเขาแล้วล่ะก็ เขาจะปล่อยคุณไปงั้นหรือคะ?”“นี่ไม่ใช่ผลลัพธ์ที่คุณต้องการแน่นอน ดังนั้นคุณจึงเพียงอยากให้เขารู้ว่าฉันทรยศเขาก็พอ ที่ช่วงนี้คุณเร่งเร้าฉันมาตลอดจริงๆนั่นก็เป็นเพราะเพื่อสิ่งนี้ใช่ไหมล่ะคะ?”“เมื่อถึงตอนนั้นคุณก็จะบอกเขาได้ว่า ดูสิ จริงๆแล้วคนที่อยู่รอบข้างเขานั้นไม่มีใครไว้ใจได้เลย รวมถึงภรรยาของเขาด้วย มีเพียงคุณเท่านั้นที่เป็น
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 397
ฟู่เซียวหานไม่ตอบกลับไปอีก เพียงปล่อยมือและก้าวเดินไปข้างหน้าเออร์วินเดินตามเขามาจนทันอย่างรวดเร็ว “เอาล่ะ หยุดพูดถึงเรื่องนี้กันดีกว่า แล้วผมต้องไปพักที่ไหนล่ะ? บ้านของคุณ?”“โรงแรม” ฟู่เซียวหานตอบด้วยสีหน้าไร้อารมณ์เออร์วินยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจฟู่เซียวหานยังมีธุระอื่นที่ต้องทำ จึงไม่มีความตั้งใจที่จะไปส่งเออร์วินที่โรงแรมในเวลานี้ แต่ก่อนที่เขาขึ้นรถคันอื่น เสียงของเออร์วินกลับดังขึ้นว่า “ใช่สิ ภรรยาของคุณก็รู้ว่าผมมาถึงที่นี่ในวันนี้ เธอยังบอกด้วยว่าเธอจะให้การต้อนรับผมเป็นอย่างดี คืนนี้คุณเองก็น่าจะมาใช่ไหม?”ฟู่เซียวหานหันหน้าไปมองเขาเออร์วินยิ้ม “ไม่เป็นไร ถ้าคุณไม่มา พวกเราทานข้าวกันตามลำพังก็ได้นะ”——แน่นอนว่าไม่มีทางที่ฟู่เซียวหานจะพลาดทันทีที่มาถึงห้องส่วนตัวเขาก็จัดการชำระหนี้กับซังหนี่ทันที “คุณไม่ได้บอกมาก่อนหน้านี้หรือว่าคุณจะไม่ไปเจอกับเขาตามลำพัง? แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น?”ซังหนี่กลับเป็นฝ่ายชะงักไปชั่วขณะ “คุณเป็นฝ่ายตกลงรับปากกับเขาก่อนไม่ใช่หรือ? เขาบอกว่าคืนนี้คุณอยากจะเลี้ยงอาหารเขา ฉันถึงได้มาที่นี่”ฟู่เซียวหานขมวดคิ้วและเป็นเวลานี้เองที่เขาตระหนัก
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 396
หลังจากที่ฟู่เซียวหานพูดจบ ก่อนที่ซังหนี่จะทันได้ตอบกลับไป โทรศัพท์มือถือของเขาก็พลันดังขึ้นซังหนี่เหลือบไปเห็นชื่อบนโทรศัพท์ —— เออร์วินฟู่เซียวหานมองชื่อบนโทรศัพท์พร้อมมองมาที่ซังหนี่ก่อน ถึงจะปลีกตัวออกไปรับสายซังหนี่ไม่รู้ว่าคนอยู่อีกฝั่งกำลังกล่าวอะไร แต่เธอเห็นคิ้วของเขาขมวดอย่างกะทันหัน ก่อนจะหันหน้ามามองซังหนี่“งั้นหรือ?” เขาตอบ “แล้วอย่างไรล่ะ?”“ทราบแล้ว”หลังจากตอบกลับไปเพียงสั้น ๆ เขาก็กดวางสายโทรศัพท์โดยตรง“เมื่อกี้เออร์วินโทรมาหาคุณหรือ?” เขาถามซังหนี่“อืม”“พวกคุณสองคนสนิทกันขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”ซังหนี่เลิกคิ้ว “แค่โทรศัพท์หากันก็นับว่าสนิทแล้วหรือคะ?”“เขาบอกว่าเที่ยวบินของเขาจะมาถึงเมืองถงในวันพรุ่งนี้ ซึ่งคนแรกที่ได้รับการแจ้งข่าวนี้ไม่ใช่ผมแต่กลับเป็นคุณ นี่ยังนับว่าไม่สนิทอีกหรือ?”ขณะที่ฟู่เซียวหานกล่าว คิ้วของเขาก็ยิ่งขมวดแน่นมากขึ้นซังหนี่ไม่กล่าวอะไรอีกฟู่เซียวหานกัดฟันเอาไว้ ในที่สุดก็กดระงับอารมณ์ของตนเองเอาไว้ได้แล้วกล่าวว่า “คุณอย่าโดนเขาหลอกเชียว”“ถึงแม้ว่าเขาจะดูเป็นผู้เป็นคนที่ไม่ค่อยมีมารยาทอยู่บ้าง แต่ที่แท้จริงแล้วเขานั้นเล
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 395
“มันก็เป็นแบบที่คุณคิด”ฟู่เซียวหานกล่าวอีกครั้งซังหนี่กลับไม่ทันตั้งตัว “ฉันคิด…อะไรนะคะ?”“หืม? ตอนที่เห็นภาพนี้กับเวลาถ่ายแล้ว คุณคิดอะไรไม่ออกเลยหรือ?”ซังหนี่สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ “พูดได้อีกอย่างหนึ่งก็คือ จริง ๆ แล้วคุณพ่อของคุณรู้จักกับคุณแม่ของฟู่จินหยวนมาก่อน ที่เขาแต่งงานกับคุณแม่ของคุณก็เพราะ…ใบหน้านั้นของเธอ?”“ใช่”คำตอบของฟู่เซียวหานเปี่ยมไปด้วยความตรงไปตรงมาชัดเจนเดิมทีซังหนี่คิดว่าเรื่องราวพวกนี้มันน่าประหลาดและเกินจริงมากเกินไป ทว่ามันกลับกลายเป็นเรื่องจริงเธอเผยอริมฝีปากราวกับคิดอยากจะกล่าวบางอย่างออกมา แต่ท้ายที่สุดก็มีเพียงแค่ความเงียบงันฟู่เซียวหานแย้มยิ้ม “ดังนั้นคุณดูสิว่า ทำไมฟู่จินหยวนกับผมถึงได้หน้าตาคล้ายกันมาก? ที่แท้ก็เป็นเพราะว่าแม่ของเราเองก็คล้ายคลึงกันมากเช่นกัน”“คุณแม่ของคุณ…เพิ่งรู้เรื่องนี้หรือคะ?” ซังหนี่เอ่ยถามเสียงแผ่ว“อืม ก่อนหน้านี้ถึงแม้เธอจะรู้ว่าฟู่โจวมีครอบครัวอื่นอยู่ข้างนอก แต่เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าผู้หญิงคนนั้นจะดูคล้ายกับเธอมากขนาดนี้ มากเสียจนกระทั่งทำให้คิดได้ว่าที่แท้จริงแล้วเธอต่างหากที่เป็นตัวแทนของผู้หญิงคนนั้น”“
ภรรยาจำเลยของท่านประธานยื้อรัก บทที่ 394
ซังหนี่ยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องพักผู้ป่วยตลอดโดยไม่ได้เดินออกไปเมื่อฟู่เซียวหานออกมาและเห็นเธอยืนอยู่ตรงนั้นถึงกับตกตะลึงไปครู่หนึ่งจากนั้นเขาก็ขมวดคิ้ว “ทำไมคุณถึงยังอยู่ที่นี่?”ซังหนี่ไม่ได้ตอบคำถามของเขา ทำเพียงแค่มองเข้าไปในห้องพักผู้ป่วยก่อน“เธอหลับไปแล้ว” ฟู่เซียวหานรู้ว่าเธอกำลังกังวลเรื่องอะไรจึงกล่าวด้วยความรวดเร็ว“ไม่เป็นไรแล้วใช่ไหมคะ?” ซังหนี่ถามเขา “พวกคุณคุยเรื่องอะไรกัน?”ฟู่เซียวหานกระตุกมุมปากของตน ก่อนจะจับมือของเธอแล้วเดินไปข้างหน้าซังหนี่ขมวดคิ้ว “คุณพูดมาสิ”“ตอนนี้ผมเหนื่อยมาก และแค่อยากกลับไปพักผ่อน” ฟู่เซียวหานกล่าว “รอตื่นแล้วผมค่อยบอกคุณ”ฟู่เซียวหานจงใจอุบเรื่องนี้เอาไว้ไม่ยอมเล่า ไม่ว่าซังหนี่จะไล่ถามอย่างไร เขาก็ไม่แม้จะกล่าวออกมาจนกระทั่งท้ายที่สุดซังหนี่ก็ไม่ถามอีกฟู่เซียวหานบอกว่าเขาต้องการพักผ่อน ก็ได้พาเธอกลับนอนหลับเอาแรงจริง ๆ ซังหนี่ยังคงมีหลายสิ่งหลายอย่างที่คั่งค้างอยู่ภายในใจ เดิมทีเธอคิดว่าตนนั้นคงจะนอนไม่หลับแต่เมื่อเธอมาถึงที่เถาหรานจวี หลังจากที่ฟู่เซียวหานกับเธอต่างก็เปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าและล้มตัวลงนอนบนเตียงด้วยกัน เธอก็
