บทที่ 10

"แล้วผมเลือกอะไรได้บ้างล่ะครับ" นี่คือคำตอบที่เขาให้ไป

"เลือกได้สิลูก ถ้าลูกไม่แต่งแม่ก็.."

"พอเถอะคุณ" สายตาของผู้เป็นสามีจ้องหน้าภรรยา นางก็เลยไม่พูดต่อ สามีคงจะบอกว่าได้คนนี้เป็นสะใภ้ยังดีกว่าคนที่ผ่านมา

"เอาเป็นว่าเราจะจัดตามฤกษ์สะดวก ผมว่าเป็นสัปดาห์หน้าเลยดีกว่า"

"สัปดาห์หน้าเลยเหรอคะคุณพี่ น้องกลัวว่าจะไม่ทัน"

"ไม่ต้องกลัวหรอก เดี๋ยวผมจะให้คนที่เขาถนัดจัดงานนี้รับหน้าที่ไป"

"ก็ได้ค่ะ"

ผู้ใหญ่ฝ่ายหญิงได้แต่นั่งฟัง และตอบตกลงตามที่ผู้ใหญ่ฝ่ายชายเสนอมาทุกอย่าง

จนการคุยสู่ขอผ่านไปด้วยดี

"ผมกลับได้แล้วใช่ไหมครับ" ชายหนุ่มไม่พูดเปล่าเขายันตัวลุกขึ้น พอผู้ใหญ่ไม่ห้ามปรามเขาก็รีบเดินออกมา

"ฉันไปด้วยค่ะ"

"ดูจะติดกันตั้งแต่ยังไม่แต่งเลยนะคะเนี่ย" คนที่พูดตามไปก็คือผกาแก้วแม่ฝ่ายหญิง ..แต่ดูเหมือนว่าคู่สนทนาจะไม่อยากเจรจาด้วยอีกนั่นแหละ นางก็เลยทำได้แค่ยิ้มแห้งๆ

"คุณจะไปกับผมเหรอ" ออกมาถึงด้านนอกรามสูรหันกลับไปถามเธอที่เดินตามมา

"คุณช่วยไปส่งที่โรงพยาบาลหน่อย ฉันอยากไปเฝ้าแม่"

"โรงพยาบาลไหนล่ะ" ชายหนุ่มก็เลยเดินไปเปิดประตูรถฝั่งคนขับ ส่วนหญิงสาวรีบเดินอ้อมไปเปิดอีกข้าง

[หน้าโรงพยาบาล]

"คุณพอจะมีเวลาว่างสักหน่อยไหมคะ"

"ทำไม" ชายหนุ่มยกนาฬิกาข้อมือราคาแพงขึ้นมาดูเวลา ว่าพอจะมีเวลาให้เธอไหม

"ถ้าคุณมีธุระก็ไปเถอะค่ะ" หญิงสาวกำลังจะถอดเซฟตี้เบลท์ออก แต่เธอหาที่ล็อคไม่เจอ "มันเอาออกยังไงคะ" เมื่อคืนนี้เธอมัวแต่มองรอบข้างก็เลยไม่ได้ดูว่าเขากดออกให้เธอแบบไหน

ชายหนุ่มเอื้อมมือไปด้านข้างของตัวเองแล้วก็กด

"แฟนผมดื้อก็เลยต้องได้ทำแบบนี้" เห็นสีหน้าของเธอสงสัยก็เลยบอกไป ว่าทำไมเขาต้องดัดแปลงที่ล็อคใหม่

"ฉันไปก่อนนะคะ เออลืมเลย" กำลังจะลงจากรถแต่หันกลับมาอีกที "ฉันยังไม่มีเบอร์โทรคุณ"

"?"

"ก็เผื่อมีธุระด่วน จะได้โทรตามไงคะ ธุระเรื่องผู้ใหญ่ค่ะ" แค่ดูแววตาก็รู้แล้วว่าเขาคิดยังไง เป็นผู้หญิงแต่ดันไปขอเบอร์โทรผู้ชายก่อน

ชายหนุ่มก็เลยเอานามบัตรของตัวเองส่งให้

พอเธอลงจากรถเขาก็ขับออกไป

"ทำไมมาได้บ่อยจังเลยล่ะลูก" นางแปลกใจก็เลยถามลูกสาวดู

"แม่ไม่ต้องสงสัยหรอกค่ะ โรสจะมาหาแม่ได้บ่อยกว่านี้อีก"

"ทำไมเหรอ"

"ก็โรสกำลังจะออกเรือนแล้วไงคะ ลูกเขยของแม่ใจดีมากเลย"

"จริงเหรอลูก"

"ถ้าเขาไม่ติดธุระคงขึ้นมาด้วยแล้วค่ะ"

"เขามาส่งหนูเหรอ"

"ใช่ค่ะ"

"เขาทำงานทำการอะไรล่ะลูก" ที่นางถามเพราะอยากจะรู้จักคนที่จะฝากฝังลูกสาวไว้ด้วยให้มากกว่านี้

"ทำงานเหรอคะ.." หญิงสาวแอบล้วงเอานามบัตรในกระเป๋าออกมาดู "เขาเป็น CEO ค่ะแม่ เจ้าของบริษัท.." เธอก็เลยพูดตามชื่อบริษัทที่เขาให้นามบัตรมา

"การเป็นภรรยาต้องช่วยงานสามีด้วยนะลูก" ถึงแม้นางไม่เคยอยู่ในสถานะนั้น แต่ก็อยากจะสอนลูกสาวไว้

"ค่ะแม่" มือเรียวเอื้อมไปจับมือของแม่มาแนบไว้กับแก้ม "แม่ต้องหายเร็วๆ นะ จะได้ไปอยู่บ้านของลูกเขยด้วยกันไง"

นางไม่ได้ตอบลูกสาวหรอก เพราะรู้ดีว่าคงไม่มีวันได้ออกจากโรงพยาบาล ถ้าออกไปคงไปแบบร่างที่ไร้วิญญาณ แต่นางก็ดีใจนะที่ลูกสาวเป็นฝั่งเป็นฝาก่อนที่จะจากโลกนี้

เช้าวันต่อมา.. ที่บ้านพลโทพงศธร

"หายไปด้วยกันทั้งคืนเลยเหรอ" ผกาแก้วพูดขึ้นเมื่อเห็นลูกสาวเดินเข้ามาในบ้าน

"โรสคิดว่าคุณแม่จะไม่ว่าอะไร" หญิงสาวตอบออกไปแบบกล้าๆ กลัวๆ 

"แม่จะไปว่าอะไรล่ะ ทำดีแล้วล่ะ"

"ถ้างั้นโรสขอตัวขึ้นไปข้างบนก่อนนะคะ" ช่วงนี้เธอต้องทำตัวให้ดีเข้าไว้ กลัวว่าท่านจะไม่ให้ย้ายไปอยู่บ้านสามี ที่กลัวเพราะเธอยังไม่ได้คุยเรื่องนี้กับผู้ใหญ่

สองวันต่อมา..

"รามสูรมาหาน้องเหรอลูก"

"ครับ"

ยังไม่ทันได้พูดอะไร สโรชาก็รีบลงมา เพราะคนที่โทรตามก็คือเธอเอง ที่จริงโทรตามเขาตั้งแต่เมื่อวานนี้แล้ว แต่เขาไม่ว่างมารับออกไป

"จะไปเที่ยวไหนกันเหรอลูก ดูแต่งเนื้อแต่งตัวสิ ทำไมไม่ใส่ชุดที่แม่ซื้อให้ใหม่"

"คุณรามสูรจะพาไปดูแหวนแต่งงานค่ะแม่"

"?"

"ไปเถอะค่ะ" เธอกลัวว่าเขาจะเผลอปากออกมาว่าพูดตอนไหน "วันนี้โรสอาจจะกลับค่ำหน่อยนะคะแม่"

"กลับพรุ่งนี้เช้าเลยก็ได้จ้ะ" นางแค่พูดออกมาเบาๆ ไม่ได้หวังให้ทั้งสองได้ยินหรอก

หน้าปากซอย..

"จอดตรงนี้ล่ะค่ะ"

"อย่าบอกนะว่าให้มารับออกจากบ้านแค่นี้จริงๆ"

"ก็แค่นี้แหละค่ะ เดี๋ยวฉันไปเอง"

"จะไปไหน"

"ไปโรงพยาบาลค่ะ"

"เดี๋ยวไปส่ง"

"คุณยุ่งไม่ใช่เหรอคะ"

แต่ชายหนุ่มไม่ได้พูดอะไร เดี๋ยวหาว่าเขาแล้งน้ำใจก็เลยจะไปส่งเธอก่อน

[โรงพยาบาล]

"ขอบคุณมากนะคะ"

"จะกลับตอนไหน"

"ฉันไม่รบกวนคุณแล้วค่ะ"

พอส่งเธอเสร็จรามสูรก็รีบขับรถกลับบริษัท ที่จริงเขาไม่ใช่คนว่างงานหรอก เขายังมีกิจการของครอบครัว ตอนที่พ่อตั้งบริษัทนี้ขึ้นมา ท่านอยู่ในตำแหน่งก็เลยมีชื่อรวมหุ้นของบริษัทไม่ได้

ค่ำมืดของวันเดียวกัน..

"ทำไมต้องนั่งแท็กซี่กลับ"

"คุณแม่?" อุตส่าห์คิดว่าจะแอบเข้ามาไม่ให้แม่เห็น ไม่รู้ว่าท่านยืนอยู่หน้าบ้าน

"ไหนบอกไปดูแหวนไง แล้วแหวนอยู่ไหน" นางเก็บทุกรายละเอียดเพราะไม่ชอบคนโกหก และเรื่องนี้สโรชาก็รู้ดี

"แหวนก็ต้องอยู่กับคุณรามสูรสิคะ ก็เป็นแหวนหมั้น"

"เขาซื้อให้กี่กะรัต"

"เออ.."

"ทำไมต้องโกหก ไปไหนมากันแน่" นางเลี้ยงดูของนางมาทำไมจะดูไม่ออก

"โรสไม่ได้โกหกนะคะ ถ้าคุณแม่ไม่เชื่อโรสจะโทรหาคุณรามสูรก็ได้" ว่าแล้วหญิงสาวก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

>>{"ที่รักคะ"}

อีกสถานที่หนึ่งที่ที่เธอโทรไปหา..

ตอนนี้เขากำลังมีประชุมด่วน เพราะต้องรีบเคลียร์งานก่อนงานแต่ง และในห้องประชุมค่อนข้างยุ่ง ก็เลยต้องได้เปิดเสียงโทรศัพท์ดังหน่อย

พอปลายสายเรียกที่รักมาเท่านั้นแหละ สายตาคมกรอกมองไปทั่วที่ประชุม เพราะตอนนี้ต่างก็มองมาที่เขาเป็นตาเดียว

>>{"คุณแม่อยากจะเห็นแหวนที่เราไปดูกันค่ะ ฉันจำไม่ได้ว่ากี่กะรัต 5 หรือ 10 กะรัตนะคะ"}