ตอนที่ 30 แกไม่คิดถึงลูกเหรอ

แม้นลุกขึ้นนั่งพิงเตียงผู้ป่วย หน้าตาเธอยังดูไม่สดชื่นนัก

“แม่รู้สึกดีขึ้นหรือยังคะ”

“อือ ดีขึ้นแล้ว” ถึงจะยังมึนงงอยู่แต่ก็ไม่หน้ามืดแล้ว

“แม่มีอาการแบบนี้มานานหรือยังคะ”

“สามสี่เดือนได้ แต่ยังไม่ถึงขั้นลุกไม่ไหวแบบวันนี้” ก่อนหน้าก็คิดว่าเวียนศีรษะเพราะลุกขึ้นยืนเร็วเกินไปเท่านั้น

“ต่อไปนี้แม่ต้องมาเจาะเลือดที่โรงพยาบาลทุกเดือนนะคะ” มาลีเลื่อนถาดอาหารที่พยาบาลนำมาให้ไปไว้ตรงหน้าแม่

แม้นไม่ตอบแต่กลับถามลูกต่อ “วันนี้แกกำลังจะไปไหน” เธอเห็นแวบ ๆ ว่าเมื่อเช้ามาลีถือกระเป่าใบใหญ่มาด้วย และลูกสาวก็แต่งตัวสวยด้วย

“ไปทำงานที่กรุงเทพฯ ค่ะ”

“ไอ้เคนมันไม่ดีหรือไง หรือแกนัดใครไว้” แม้นเองก็ยังไม่เชื่อใจลูกสาวเช่นกัน ยังคิดว่าลูกอาจจะนัดกับสกลที่กรุงเทพฯ ก็เป็นได้

“ไม่ได้นัดค่ะ ฉันตั้งใจไปทำงานจริง ๆ”

“แกไม่คิดถึงลูกเหรอ”

มาลีเงียบไปชั่วอึดใจแล้วหลุบสายตามองต่ำ “…คิดถึงค่ะ” คิดถึงมากด้วย ทุกครั้งที่คิดว่าต้องจากลูกกับสามีเธอก็น้ำตาตกในแล้ว

“ไหนแกบอกว่าเ