LOGINShare
บทที่ 30
Last Updated:
2025-04-06 11:32:44ถึงอารมณ์หวามไหวที่น่าหวั่นกลัว ขณะเดียวกันก็เย้ายวนชวนให้โอนอ่อนตาม
“คุณเล็ก...”เสียงครวญหลุดออกมา ดวงหน้านวลแหงนหงาย เสียงครางอือดังในลำคอระหงเมื่อเขาจูบไล้เนินเนื้อนวล ระเรื่อยลงกวาดชิมส่วนลี้ลับของกายเธอจนสัมผัสว่าหญิงสาวพรั่งพร้อมด้วยหยาดน้ำผึ้งหวานที่ฉ่ำเยิ้ม รัชภาคย์ปีนป่ายขึ้นมาทาบทับ ดันเรียวขางามเปิดกว้างเพื่อรองรับตัวตนของเขา พราวพิชชาผวาเฮือกขึ้นเมื่อความแข็งขึงร้อนผ่าวจดจ่ออยู่กับส่วนอ่อนนุ่มของตัวเอง หล่อนเม้มริมฝีปากแน่น สองมือเกาะไหล่กำยำแน่นอย่างหวาดหวั่นและจำยอม ความเจ็บตึงแผ่ซ่านเมื่อความใหญ่โตขยับเบียดแทรกสู่ช่องทางอุ่นนุ่มที่คับแน่น เสียงครางกระหึ่มดังในลำคอหนาเมื่อเขาต้องบอกตัวเองให้ใจเย็นและอดทนรอ ค่อยๆ ขยับดันแก่นกายตนเข้าสู่ร่างเธอ“พอ...เจ็บ ออกไป”รัชภาคย์กอดรัดร่างงามไว้แน่น กดแก่นกายลึกลง จมดิ่งในความอุ่นชื้นที่รองรับอยู่ “นอนนิ่งๆ อย่าต่อต้านผม ผ่อนคลายนะคนดี” เขากระซิบแผ่วเมื่อรู้สึกถึงความคับแคบในช่องทางที่พยายามแทรกผ่าน ข่มกลั้นอารมณ์ดิบที
Related chapters
มายาสีฝุ่น บทที่ 31
พราวพิชชาตื่นขึ้นมานั่งอยู่กลางเตียง นานนับนาทีที่นิ่งงัน ทบทวนตัวเองอยู่ จนรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อภาพเหตุการณ์ย้อนกลับมาเป็นฉากๆหล่อนรีบยกมือขึ้นปิดปาก กลัวเสียงร้องจะลอดออกมา ค่อยๆ เบือนมองผู้ชายที่นอนคว่ำหน้าอยู่ข้างๆ ได้ยินเสียงกรนเบาๆ ...เขากำลังหลับสนิทมันเป็นความรู้สึกที่พราวพิชชาบอกตัวเองไม่ได้ว่าคืออะไร สับสน หวาดหวั่นหรือใจหาย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมถึงยอมให้เหตุการณ์ลงเอยแบบนี้ร่างเปลือยเปล่าของหญิงสาวเลื่อนออกมา พลันต้องคู้ตัวงอเมื่อความปวดเมื่อยทั่วตัวเริ่มสำแดงฤทธิ์ ยังความเจ็บแปลบในบริเวณที่ถูกรุกรานอย่างหนักตลอดที่โรมรันกัน...ความบอบช้ำที่เกิดกับกายตอกย้ำให้พราวพิชชารู้ว่าเหตุการณ์เมื่อบ่ายต่อเนื่องมาจนถึงหัวค่ำนั้นเป็นความจริง เธอไม่อาจคิดเป็นอื่นได้อีกสองมือสั่นเทาก้มหยิบเสื้อผ้าที่ถูกถอดทิ้งลงข้างเตียง หล่อนเก็บมาสวมอย่างเร่งรีบ แต่ยิ่งรีบเท่าไหร่ก็ยิ่งเชื่องช้าอย่างน่าขัดใจ จนต้องคุมสติใหม่ เมื่อจัดการตัวเองจนเสร็จจึงออกจากห้องนอนเขา ผ่านทางห้องทำงานออกมา จนอยู่ในห้องพักส่วนตัวได้สำเร็จสายน้ำเย็นเฉียบราดรดทั่วกายอรชรที
Last Updated : 2025-04-07มายาสีฝุ่น บทที่ 32
หญิงสาวพลิกกายเหยียดร่างไล่ความเมื่อยขบ เปลือกตาบางปรือเปิด เมื่อนึกขึ้นได้ว่าก่อนนอนหลับไปนั้นมีใครอยู่ด้วย แต่พอหันมองด้านหลัง...เพราะรู้สึกถึงไออุ่น หากพบแต่ความว่างเปล่าความหวิวโหวงก่อเกิดในอก...ความอบอุ่นที่ซุกซบอยู่ทั้งคืนคงเป็นสิ่งที่เธอคิดไปเองพราวพิชชามองทั่วห้องนอนที่อยู่ในความสลัวรางด้วยแสงไฟข้างนอกส่องผ่านเข้ามา ยังงุนงง ไม่รู้ว่าตอนนี้กี่นาฬิกา แต่รู้สึกว่าตัวเองนอนหลับเต็มตื่น...แม้ร่างกายจะยังเจ็บอยู่ก็ตามหญิงสาวกดเปิดสวิตช์ไฟ แล้วเดินลากขาไปยังบานหน้าต่างที่เปิดแง้ม มองอย่างครุ่นคิด สงสัยอยู่ว่าทำไมหน้าต่างถึงได้เปิดอยู่ตลอดเวลาที่เจอ แม้อากาศข้างนอกจะเย็นสบายและแสนบริสุทธิ์ แต่ด้วยความเคยชินเธอจึงปิดมันสนิทอยู่เสมอ...และก่อนนี้ก็เหมือนกันเสียงเคาะประตูดังขึ้น หล่อนไม่สงสัยอีกแล้วว่าจะเป็นใคร แม้เสียงเคาะคราวนี้จะเป็นจังหวะหนักกว่าเมื่อช่วงค่ำก็ตามลูกบิดประตูถูกเปิดออก พราวพิชชาหยิบหมอนมากอดไว้แน่น เป็นเชิงปกป้องตัวเอง ดวงตาจับมองเขาที่เดินเข้ามา สีหน้ายิ้มกริ่มชวนให้โมโหตงิดๆ“เห็นไฟในห้องเปิด เลยรู้ว่าตื่นแล้ว”&n
Last Updated : 2025-04-08มายาสีฝุ่น บทที่ 33
“ผมให้เขาจัดมาเมื่อชั่วโมงก่อน เชฟดอนด่าผมฝากมากับป้ามิ่งซะยกใหญ่ เพราะหาวัตถุดิบไม่ทัน ที่เห็นทั้งหมดนี้มาจากของที่เขาตุนไว้สอนเชฟในภัตตาคารนายใหญ่ พรุ่งนี้เห็นว่าต้องรีบตื่นไปหาของสดมาเก็บทดแทนให้ทันใช้ช่วงบ่าย”รัชภาคย์เล่าอารมณ์ดี เขาดูพูดมากผิดปกติ หรือเป็นอย่างนี้มาตั้งนานแล้วก็ไม่รู้...แต่พราวพิชชาไม่เห็นจะอยากรู้ด้วยเลยชายหนุ่มตักอาหารใส่จานหล่อน แล้วจ้องมองจริงจัง ดวงตาคู่คมดูอ่อนโยน ไร้แววล้อเลียน ยั่วเย้า หรือแม้กระทั่งโลมเลีย“ผมอยากให้คุณทำตัวสบายๆ เราจะคุยกันทุกเรื่อง”พราวพิชชาเงยหน้าสบตาเขาอย่างไม่หลบ ค้นหาความจริงในคำพูดนั้น“จะบอกความลับให้”รัชภาคย์ขยับตัวเหมือนกำลังไล่ความอึดอัด หลุบดวงตาคมลงต่ำ รอยยิ้มเก้อเขินจุดบนใบหน้าบางๆ พราวพิชชาได้แต่จ้องมองอย่างแปลกตา“ผม...ไม่คุ้นกับการดูแลผู้หญิงหรอก แต่สำหรับคุณ ผมตั้งใจทำให้ดีที่สุด เริ่มตั้งแต่วันนี้และเวลานี้ คุณยังไม่ต้องบอกให้ผมใจแป้วว่ายอมรับกันแค่ไหน แค่นิ่งๆ ไว้ แล้วรับรู้ด้วยหัวใจของคุณก็พอ ส่วนเรื่องเก่าระหว่างครอบ
Last Updated : 2025-04-09มายาสีฝุ่น บทที่ 34
หญิงสาวเข้าห้องน้ำ ไม่อยากอ้อยอิ่งนาน เพราะไม่อยากเห็นเนื้อตัวตัวเองที่ยังปรากฏรอยจ้ำอยู่ โดยเฉพาะทรวงอกที่เคยขาวเนียน ตอนนี้มีแต่รอยสัมผัสของเขาทั่วไปหมดความวาบหวามเกิดขึ้นในช่องท้องโดยพลัน ยอดอกแข็งชูชันแค่นึกถึง พราวพิชชาหน้าร้อนผ่าว นึกละอายใจที่เกิดความรู้สึกนี้ ยิ่งเมื่อภาพเนื้อกายหนาหนั่นทาบทับลงมา สัมผัสบดเบียดแทบเป็นเนื้อเดียวกันตลอดช่วงการโรมรัน หญิงสาวก็อยากจะตายเสียให้ได้ทำไมภาพและความรู้สึกจึงยังตรึงอยู่ในหัวของเธอนะ...และยิ่งน่ากลัวคือเธออยากเกลียดเขาใจแทบขาด แต่มันกลับไม่มีเลยหญิงสาวรีบออกจากห้องน้ำ เปิดตู้เสื้อผ้า หาเครื่องแต่งกายที่ปิดบังเนื้อกายได้มากที่สุด จนได้เสื้อแขนยาวกับกางเกงขายาวผ้ายืดมาวางบนเตียง เอียงคอมองก็เห็นว่ามันคงตลก เพราะอากาศช่วงสองวันมานี้ไม่ได้หนาวเย็นสักนิด ติดจะร้อนเสียด้วยซ้ำ...แต่ช่างเถอะ ดีกว่าจะให้หลักฐานบนร่างกายโชว์หราให้คนอื่นเห็นรัชภาคย์นั่งทำงานในสำนักงานใกล้ขุมเหมือง หลังจากที่ออกไปตรวจงานตั้งแต่เช้ามืด ก่อนคนงานจะเข้ามา ยอมรับว่าวันนี้สมาธิที่จะจดจ่อกับงานคอยจะปลิวหายอยู่ตลอด สมองของเขามีแต่ภาพเจ้าเนื้อนวลผ
Last Updated : 2025-04-10มายาสีฝุ่น บทที่ 35
ทั้งวันที่พราวพิชชาได้อยู่กับตัวเอง และผักบุ้งที่คอยแต่จะถามว่าเธอต้องการอะไรอีกหรือเปล่า บางเวลาที่คิดว่าเธอไม่เห็นก็คอยลอบมอง แต่พอหันไปสบตาก็หลบวูบเป็นอย่างนี้อยู่หลายรอบ...จนต้องกวักมือเรียกมาสอบถามใกล้ๆ เจ้าตัวดูตื่นๆ เหมือนคนถูกจับได้ว่าทำบางอย่างผิดมา“มีอะไรจะบอกฉันไหม”“มะ...ไม่มีนี่คะ”เด็กสาวยกมือโบกว่อน สีหน้าสีตาตกใจ พอพราวพิชชามองนิ่ง เจ้าตัวก็ยิ้มแหย แล้วทำท่าจะหลบฉากไปดื้อๆ …แต่พราวพิชชาก็เรียกไว้อีกรอบ“บอกหน่อยสิว่าทำไมวันนี้ผักบุ้งต้องคอยแอบดูฉัน”ถามไปแล้ว พราวพิชชาก็นึกกลัวตามประสาวัวสันหลังหวะว่าคนในบ้านจะรู้ระแคะระคายความสัมพันธ์ของเธอกับเจ้านายของพวกเขาหรือเปล่า ไม่ว่าอย่างไรเธอก็เป็นผู้หญิง ตกบันไดพลอยโจนมาค้างที่นี่ไม่กี่วันก็เกิดเรื่องไม่ดีขึ้น รายละเอียดระหว่างสองคนจะเป็นอย่างไรก็แล้วแต่ หากเธอก็เป็นผู้หญิง ย่อมถูกมองให้เสียหายมากกว่าเขาซึ่งเป็นผู้ชายอยู่แล้วแต่ด้วยนิสัยที่ไม่ชอบให้มีอะไรค้างคาใจนานๆ หญิงสาวจึงเลือกที่จะถามให้รู้กระจ่าง...ดีกว่ามานั่งระแวงและคิดไปเองคนเด
Last Updated : 2025-04-11มายาสีฝุ่น บทที่ 36
รัชภาคย์ไม่อยู่ให้เห็นหน้ามาถึงสี่วัน แรกๆ พราวพิชชาก็พอใจอยู่ แต่พอพ้นวันที่สองและสามก็เริ่มนั่งไม่ติด ในใจสงสัยไปหมดเขาตั้งใจหลบหน้าหรือมีธุระติดพันจริงๆ เพราะจำได้ว่าเด็กรับใช้เคยเล่าว่าปกติเขาก็ออกไปทำงานทุกวัน ไม่มีวันหยุดให้ตัวเองอยู่แล้ว แต่ช่วงแรกก็พบหน้าอยู่ทุกวัน ตอนเช้าในมื้ออาหาร และเวลาเขากลับบ้านช่วงค่ำแต่หลายวันมานี้รัชภาคย์ออกไปตั้งแต่เช้ามืด กว่าจะกลับมาก็หลังเที่ยงคืน เขามีความจำเป็นอะไร หรือว่างานมีปัญหาหญิงสาวปิดสมุดบันทึกลง ชั่งใจว่าจะนำขึ้นไปเก็บในห้องพักหรือว่าวางไว้บนโต๊ะตรงนี้ก่อนดี ข้างในสมุดบันทึกเล่มนี้เธอใช้จดงานเป็นหลัก มันจึงไม่ได้มีความลับอะไร นอกจากวันนี้ที่เพิ่งเขียนบางเรื่องลงไป...และเป็นเรื่องที่ไม่ควรมีใครเห็นพราวพิชชาได้ข้อสรุปสำหรับแผนการที่คิดมาตลอดทั้งวัน เธอมีบางเรื่องต้องทำ เริ่มจากการติดต่อกับใครคนหนึ่ง เธออยากใช้วิธีการพูดคุยต่อหน้ามากกว่าผ่านทางโทรศัพท์มือถือ เพราะมันน่าจะเข้าใจ และได้ผลกันมากกว่าแต่ปัญหาว่าเธอจะไปที่นั่นได้อย่างไร...พราวพิชชานั่งตัดสินใจอยู่ว่าระหว่างรอคุยกับรัชภาคย์กับการ
Last Updated : 2025-04-12มายาสีฝุ่น บทที่ 37
“ใช่ และคำตอบคือผมติดขัดมาก” รัชภาคย์กัดฟันกรอดด้วยกำลังระงับความหงุดหงิดเต็มที่ “คุณอยู่บ้านนี้ มีอะไรทำไมไม่บอกผม ไปบอกลูกน้องผมทำไม ตั้งใจจะปิดผมใช่ไหม แล้วมีความจำเป็นอะไรถึงอยากพบนายนั่น”พราวพิชชายืนกอดอกมองนิ่ง เขาเป็นบ้าไปแล้วจริงๆ ถึงจำไม่ได้ว่าเธอไม่ได้พบหน้าเขามาตั้งกี่วันแล้ว และดูอารมณ์ตอนนี้สิ สงสัยจริงๆ ว่าธนัทรายงานไปว่าอย่างไร เขาถึงได้บ้าดีเดือดกลับมาหาเรื่องเธอ...อย่าให้รู้นะว่าไปแปลงคำพูดเราเป็นอื่น ไม่อย่างนั้นแม่จะเล่นงานทั้งเจ้านายลูกน้องทีเดียว“ธุระจำเป็นของฉันมันไม่เกี่ยวกับคุณ ฉันรู้ว่าพูดอย่างนี้มันไม่น่าฟัง แต่มันไม่เกี่ยวจริงๆ และสิ่งที่ฉันทำอยู่ มันก็เพื่อผลประโยชน์ของพวกคุณ ฉันกำลังพยายามแก้ปัญหาของฉัน ไม่ได้ไปทำเรื่องน่าอายอย่างที่คุณคิดไปเอง”พราวพิชชาก็คิดอีกนั่นแหละว่าแม้หล่อนจะทำ ‘เรื่องน่าอาย’ หรือถ้าคิดอีกทางก็เป็น ‘เรื่องส่วนตัว’ กับใครอื่น รัชภาคย์ก็ไม่สิทธิ์ห้าม แต่ไม่ได้พูดออกมาเพราะมันไร้สาระเกินกว่าจะมายั่วโมโหใส่กัน อีกอย่างหล่อนก็ไม่เคยมีความคิดสักเศษเสี้ยว
Last Updated : 2025-04-13มายาสีฝุ่น บทที่ 38
“ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ฉันเกลียดคุณจริงๆ เลย”“...แต่ผมรักคุณใจแทบขาด”เขาสวนมา น้ำเสียงมีร่องรอยเดิม แต่ทำให้หัวใจของพราวพิชชากระตุกหล่อนไม่กล้าสบตาเขาแล้วละ จึงแสร้งเบือนหนีไปทางอื่นแต่พราวพิชชาคงพลาด รัชภาคย์กำลังรอคอย แม้น้ำเสียงจะดูเย้าหยอก และรื่นเริง...คงเพราะความสุขที่ผุดแทรกกลางความหงุดหงิด ดวงตาคมดูจริงจัง แค่หล่อนต่อปากต่อคำเปิดทางให้เขาได้พูดความในใจสักนิด เขาจะไม่พลาดโอกาสเลยแต่หญิงสาวยังคงเงียบ เบือนหน้ามองทางอื่น ทั้งที่ยังนั่งอยู่กลางเตียงเขารัชภาคย์ทอดมองร่างงามกลมกลึงที่เข้ามาตรึงหัวใจเขาตาปรอย ตลอดสี่วันเขาคอยหลบหน้าเพราะรู้ว่าร่างกายเธอยังคงบอบช้ำจากการร่วมรักอย่างร้อนแรง เขาคอยแต่คิดถึงเธออยู่ทุกลมหายใจ...วันนี้พราวพิชชาอยู่ในชุดเสื้อยืดเนื้อบางพอดีตัวที่เห็นใส่บ่อยๆ กับกางเกงขาสั้น เธอจะรู้ไหมว่าเครื่องแต่งกายง่ายๆ แค่นี้ แต่กลับเย้ายวนหัวใจเขาเป็นที่สุด“รอผมสักสิบนาทีได้ไหม”หญิงสาวถึงหันมาหา แววตามีคำถาม“จะอาบน้ำ เหม็นตัวเองจะแย่”“เรื่องอะไรจ
Last Updated : 2025-04-14
Latest chapter
มายาสีฝุ่น บทที่ 62
หญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้า นายวัฒนะมองแวบเดียวก็รู้ว่าเธอเปลี่ยนไปจากเดิมดวงตากลมโตสีนิลมีร่องรอยไม่มั่นใจขณะสบตาเขา พราวพิชชาไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน ชายวัยกลางคนนึกแล้วสะท้อนใจ เจ็บปวดหัวใจเมื่อสัมผัสได้ว่าแก้วตาดวงใจมีบางอย่างได้เปลี่ยนไปแล้ว“ลูกไม่รักดี ไม่ได้ดังใจสักอย่าง” เขาเค้นเสียงกร้าวอยู่ในลำคอ ดวงตาแดงก่ำ ด้วยระงับอารมณ์เจ็บช้ำไว้ไม่ได้พราวพิชชากุมมือบางของตัวเองที่กำลังสั่นระริกแน่น เธอขอรัชภาคย์ขึ้นมาพบกับพ่อและแม่ตามลำพัง ปฏิเสธเขาที่จะตามมาด้วย“แหววขอโทษค่ะ แหววรู้ตัวว่าเป็นลูกที่ไม่ดี”“แต่แกก็ยังดื้อด้านที่จะเลือกมัน ยอมทิ้งอนาคตมาอยู่กับไอ้คนป่าเถื่อนคนนั้น มันเคยจะฆ่าพ่อฆ่าแม่ของแก แต่แกไม่สำนึก ยังรั้นจะเอามันมาเป็นผัว เอามาย่ำยีหัวใจพ่อแม่ แกยังมีสำนึกของความเป็นคนอยู่บ้างไหม”พราวพิชชาถึงกับตัวแข็งเกร็ง ช็อกไปกับด่าทอของผู้ให้กำเนิด ตั้งแต่เกิดมาพ่อกับแม่ประคบประหงมเธออย่างดี คำน้อยก็ไม่เคยว่าให้เสียใจ ไม่เคยพูดจากระทบกระเทียบให้เจ็บเลยสักครั้ง...แต่มันก็สมควรอยู่หรอกกับการกระทำของเธอ...
มายาสีฝุ่น บทที่ 61
บ้านพักส่วนตัวของรัชภาคย์ มองจากภายนอกดูคล้ายรีสอร์ต สร้างด้วยไม้ซุงทั้งหลัง แต่พอเข้ามาข้างในเธอถึงกับเบิกตาโต มองรอบแล้วยิ้มกว้างเครื่องเรือน เฟอร์นิเจอร์ ของตกแต่งบ้านล้วนทำอย่างประณีต...ข้าวของราคาแพงรูปแบบสมัยใหม่แต่สามารถปรับให้เข้ากับลวดลายธรรมชาติของเนื้อไม้ได้อย่างกลมกลืนงดงาม“ใครออกแบบคะ”พราวพิชชาถามขณะยกมือไล้โคมไฟแสงสีนวล มีไม้เปลือยเปลือกไขว้สานเป็นฐานรองรับอยู่“ธนัท...เพิ่งทำไม่นาน เผื่อไว้ให้คุณมาพัก เมื่อก่อนไม่ได้เป็นอย่างนี้ ผมอยู่มาไม่รู้กี่ปี หมอนั่นไม่เคยทำอะไรให้สักอย่าง”รัชภาคย์ทำหน้าเบื่อๆ พราวพิชชาเดินมาหา ยกมือโอบรอบลำคอหนาแล้วเขย่งขึ้นจูบปลายคางสากระคายอย่างประจบประแจง“ฝากขอบคุณเขาด้วยค่ะ เพราะเขารักเจ้านายอย่างคุณ แหววเลยพลอยได้น้ำใจจากเขาด้วย”พราวพิชชาปากหวานใส่คนขี้งอน ได้ผลว่าเขาสีหน้าดีขึ้นทันตา“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่เถอะ จะพาไปกินข้าวที่สโมสร คุณคงหิวแล้ว”รัชภาคย์ดูใจดี อ่อนโยนและเอาใจเธอ ผิดกับตาคนหื่นที่คอยแต่จะกระโจนเข้าใส่ตอนอ
มายาสีฝุ่น บทที่ 60
ในเส้นทางกลับสำนักงานของเหมืองที่รัชภาคย์เคยพาพราวพิชชามา เธอนั่งมองวิวข้างทางเพลินตาอยู่ จนเกือบถึงจุดหมายก็เห็นรถเก๋งสีขาวจอดเลียบไหล่ทาง คงเลยผ่านไปถ้าพราวพิชชาไม่เห็นใครสักคนที่คุ้นตาว่าเปิดประตูก้าวลงจากรถ แค่เสี้ยววินาทีที่ประตูปิดได้ รถคันนั้นก็กระชากตัวออกอย่างรวดเร็ว“คุณญาณิน ลูกน้องคุณนี่คะ”พราวพิชชานึกประหลาดใจ ระยะทางจากนี่กว่าจะถึงสำนักงานเหมืองก็เกือบกิโลเมตร แต่ทำไมรถคันนั้นถึงไม่ไปส่งพนักงานสาวสวยของรัชภาคย์ให้ถึงที่เสียก่อน มาจอดทิ้งกลางทางทำไม“จอดค่ะ เธอคงอยากไปด้วย” พราวพิชชารีบบอกรัชภาคย์เพราะเห็นญาณินมองมายังรถอยู่รถคันสีน้ำตาลชะลอความเร็วแล้วจอดตรงที่หญิงสาวร่างโปร่งบางหยุดยืนอยู่ ผมยาวสลวยในวันนี้ถูกรวบมัดเป็นหางม้า เผยให้เห็นวงหน้ารูปไข่งดงามนั้นชัดเจนขึ้น พวงแก้มขาวสุกปลั่งแดงระเรื่อ แม้อากาศจะเย็นลงกว่าหลายวันก่อนแต่ก็ยังแสงแดดส่องอยู่ โดยเฉพาะตอนใกล้เที่ยงวันแบบนี้พราวพิชชามองเห็นความงดงามของญาณินฉายชัด นึกตำหนิเจ้าของรถคันนั้นว่าช่างไม่คิดหน้าคิดหลังที่ปล่อยให้เธอเดินกลับในเส้นทางเปลี่ยวๆ คนเดียว
มายาสีฝุ่น บทที่ 59
“คุณเล็ก พอค่ะ...พอแล้ว”พราวพิชชาครวญแทบขาดใจเมื่อร่างของตนที่เอนราบบนแผ่นหินเรียบชื้นในซอกมุมที่ดูมิดชิดถูกร่างหนาใหญ่เข้ามาคลุกเคล้า ทั้งที่เพิ่งจบเกมพิศวาสกันไปหมาดๆ ยังไม่นับรวมถึงการโรมรันในลำธารท่ามกลางสายน้ำไหลรินอยู่หลายรอบ“ไม่เอาแล้ว แหววเหนื่อยจะขาดใจ แหววโกรธคุณเล็กแล้วนะ”หล่อนต่อว่าเสียงหงุงหงิง รัชภาคย์หัวเราะอย่างนึกขันระคนเอ็นดูเธอนัก มองเนื้อกายขาวผ่องที่แดงช้ำเป็นจ้ำๆ ด้วยฝีมือเขาด้วยเคล้นคลึงหนักมือไปหน่อย ชายหนุ่มยื่นใบหน้ามาจุมพิตร่องรอยเหล่านั้นอย่างปลอบประโลมเขาไม่ได้ตั้งใจจะเลยเถิดกับเธอ แค่จะชวนลงเล่นน้ำในลำธาร เพราะพราวพิชชาไม่เคยสัมผัสกับชีวิตลุยๆ เช่นนี้นัก จึงอยากให้เธอได้ลองทุกอย่างที่เป็นตัวเขา แต่พอเห็นเงือกสาวเริงร่าอยู่กลางสายน้ำ เสื้อผ้าเปียกลู่กับเรือนร่างเต็มตึงอรชร อารมณ์หนุ่มจึงคุโชนอย่างไม่อาจห้ามมันไว้ สุดท้ายพราวพิชชาเลยได้ประสบการณ์กลางแจ้งร่วมกับเขาเร็วกว่าที่คิดรัชภาคย์จับหญิงสาวลุกนั่ง ส่วนตัวเขาลงไปยืนแช่อยู่ในน้ำ เรือนกายล่ำสันมีกางเกงยีนส์เกาะเกี่ยวสะโพกเพรีย
มายาสีฝุ่น บทที่ 58
นายวัฒนะขยับตัวเมื่อสำเหนียกถึงบางอย่างที่ดูผิดปกติอยู่บนรถลีมูซีนคันยาวเฟื้อยที่ไปรับเขามาจากสนามบินนานาชาติเชียงราชตั้งแต่อยู่บนเครื่องก็มีพนักงานต้อนรับของสายการบินคอยเดินมาถามไถ่ว่าเขาและภรรยาต้องการอะไร คอยดูแลอย่างไม่พร่อง จนเครื่องบินลงจอดเทียบท่าก็ยังมีพนักงานของท่าอากาศยานสนามบินพาไปยังห้องรับรองพิเศษ นั่งอยู่สักห้านาทีก็มีผู้ชายใส่สูทสีดำสองคนตรงมาค้อมตัวแล้วบอกว่ามีหน้าที่คอยบริการเขา และจะพาไปยังห้องพักของโรงแรมหรูที่สุดของเมืองเชียงราชนายวัฒนะนึกชอบใจ ลำพองตนอยู่ว่าคนพวกนั้นคงเห็นบางสิ่งในตัวเขาฉายชัดออกมา จึงให้ความสำคัญเป็นพิเศษ...แต่พอตอนนี้กลับฉุกคิดระแวงขึ้นเป็นครั้งแรกเชียงราช ถิ่นของรัชตะเจ้าหนี้เก่า รวมถึงรัชภาคย์ที่เคยมีเรื่องขัดแย้งกันมาแต่หนหลัง แถมเมื่อวานซืนเขาเพิ่งรู้จากภรรยาว่ารัชภาคย์ได้ทำเรื่องที่เรียกว่าขยี้หัวใจของเขาจนแหลกไปแล้วนายคนป่าเถื่อนคนนั้นล่อลวงลูกสาวที่แสนดีของเขาไปพราวพิชชาเป็นเด็กดีเสมอมา ไม่เคยทำเรื่องเสื่อมเสีย ไม่เคยคบหาเพศตรงข้ามมาก่อน เขารู้ทุกเรื่องของลูกสาวผ่านภรรยา อีกทั้งยังติดตามสอบถามจากคนที่
มายาสีฝุ่น บทที่ 57
“เฮ้ย! ชิบหายแล้วไง นายใหญ่จะตายไหมวะนั่น”แค่ได้ยินเสียงของพี่ชายที่ลอดออกมาหลังสิ้นเสียงหัวเราะนั้น รัชภาคย์ก็รู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น ด้วยสัญชาตญาณการเอาตัวรอดเป็นเยี่ยม เขาจึงตัดสายฉับไว ปล่อยหน้าที่เอาตัวรอดให้เป็นของพี่ชายคนเดียวนายเก่งอยู่แล้ว ฉันยกนายให้เป็นฮีโร่เลยนะโว้ย หาทางเอาเองแล้วกัน อย่าให้สิ้นชื่อเพราะโดยเมียข่วนล่ะอวยพรพี่ชายอยู่ในใจ รัชภาคย์ก็ค่อยๆ เบือนหน้ามองรอบ พอเห็นว่าตนยังคงอยู่ตามลำพังก็พ่นลมหายใจพรูออกมา...รู้สึกโล่งใจเป็นที่สุดร่างสูงใหญ่ทอดฝีเท้าด้วยท่วงท่ามั่นอกมั่นใจกลับเข้าบ้านทางประตูด้านข้างที่เชื่อมกับห้องรับประทานอาหาร หลังจากบอกพราวพิชชาที่นั่งร่วมโต๊ะว่าจะออกไปคุยงานสำคัญเป็นการส่วนตัวและเมื่อกลับมาถึงจึงเห็นเธอนั่งรอเขาอยู่ ชายหนุ่มยิ้มอ่อนโยน แล้วพาเธอมาทางด้านหน้าของบ้าน ตั้งใจว่าวันนี้จะกระเตงหล่อนเข้าเหมืองด้วยกันระยะนี้เขาต้องพาพราวพิชชาติดตัวด้วยตลอดเวลา ลองปิ่นลดามาได้ยินเรื่องที่รัชตะพูดกับเขาแล้ว เธอคงไม่อยู่เฉยอย่างกับนัดกันไว้ พ่อตาแม่ยายก็มา แถมน้องเมียหรืออีกนัยคือพี่สะใภ้มา
มายาสีฝุ่น บทที่ 56
เมื่องานของพราวพิชชาเป็นตามแผนที่รัชภาคย์คุยกับไรวินทร์ จึงไม่มีอะไรให้ห่วง ส่วนหญิงสาวที่ตั้งหน้าตั้งตารอโทรศัพท์จากมารดา อยากรู้ความคืบหน้าที่บอกว่าจะคุยกับบิดาให้เองนั้นผลจะเป็นอย่างไร แต่รอแล้วรอเล่าก็ไม่ได้รับการติดต่อกลับ“อย่าคิดมาก คุณแม่คุณรู้เรื่องของเราแล้ว ถือว่าผู้ใหญ่รับรู้ ท่านบอกจะคุยกับคุณพ่อของคุณให้ คุณก็รออีกหน่อย เดี๋ยวก็ติดต่อกันมาเอง”รัชภาคย์บอกเสียงเรียบ แม้จะคิดว่าสาเหตุที่แม่ของพราวพิชชาเงียบไปแบบข้ามวัน เพราะยังไม่อาจทำใจมากกว่า เรื่องมันคงปุบปับเกินไป อีกอย่างพ่อกับแม่เธอจะหายเงียบไปได้อย่างไร ทางนี้ก็ลูกสาวคนเดียวทั้งคนแต่เขาก็ไม่ได้บอกเหตุผลนี้กับเธอ เพราะเชื่อว่าหญิงสาวคิดอยู่ก่อนแล้ว จึงไม่อยากย้ำให้คิดมากขึ้นไปอีก“ผมว่าไหนๆ คุณต้องอยู่เชียงราชอยู่แล้ว...บอกน้องสาวสักทีดีไหม”รัชภาคย์หยั่งเสียงถาม รู้ทันว่าหล่อนกำลังลืมเรื่องที่สำคัญไม่ยิ่งหย่อนกว่ากันบางอย่าง และเป็นจริง พอได้ยินพราวพิชชาถึงกับออกอาการตกใจ“ตายจริง แหววลืมลดาไปเลย โอ๊ย! ปวดหัวจัง แหววไม่น่าโกหกน้องบ้าๆ แบบนี้เลย&rdq
มายาสีฝุ่น บทที่ 55
“งั้นตามใจคุณ แต่สัญญานะว่าถ้ามีอะไร อย่าเก็บไปคิดหาทางออกคนเดียวอีก มีผัวก็รู้จักใช้ให้เป็นประโยชน์บ้าง”“คุณนี่ พูดอะไรก็ไม่รู้ ไม่ให้พูดแบบนี้อีกนะ”ดูเขาพยายามยัดเยียดตัวเองเหลือเกิน จนพราวพิชชาเหนื่อยใจที่จะปราม“ถ้าอย่างนั้นคุณก็อย่าทำให้ผมขัดใจ”“คุณนั่นแหละที่ทำให้แหววเป็นแบบนี้ รู้ตัวบ้างหรือเปล่า”“โอเค ผมยอมรับ อย่างที่คุณว่า ผมไม่ยอมพูดเรื่องของเราให้เคลียร์ตั้งแต่ต้น เลยทำให้คุณไม่มั่นใจ”“ยังมีอีก”หล่อนสวนทันควัน รัชภาคย์หรี่ตามองสงสัย แล้วถามอย่างไม่อยากให้คาใจนาน“เรื่องอะไร”“แหววจะบอกคุณเรื่องงานที่โทร.หาคุณไรวินทร์อยู่หลายครั้ง แต่แค่คุณเห็นแหววคุยกับเขา คุณก็ไม่พอใจแล้ว ถึงคุณไม่พูดแต่แหววดูออก อย่างนี้แหววจะกล้าบอกคุณทุกเรื่องได้ยังไง”“คุณไม่กล้าบอกผมด้วยเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ”รัชภาคย์ทำเสียงประหลาดใจสุดฤทธิ์ แววตาบ่งบอกว่าไม่อยากเชื่อ จนคนตั้งใจบอกต้องพยักหน้าแรงๆ พร้อมยืนยันด้วยคำพ
มายาสีฝุ่น บทที่ 54
“เอาไว้ให้ถึงเวลานั้นแล้วค่อยว่ากัน”“ได้ค่ะแม่”ตัดสายจากกันแล้ว แม้จะไม่รู้ว่าต่อจากนี้จะออกหัวหรือก้อย แต่พราวพิชชาก็รู้สึกดีที่ไม่ต้องเก็บเรื่องราวหนักอกให้อยู่แค่ในใจอีกหญิงสาวยกมือกอดอกเมื่อลมหนาวพัดผ่านมา เช้าวันนี้อากาศเย็นลงกว่าปกติ พราวพิชชามองรอบตัว เริ่มเคยชินกับการเห็นทิวเขาไกลๆ ที่โอบล้อม คุ้นกับบ้านหลังใหญ่ที่มีอาณาบริเวณกว้างขวาง มองเห็นกำแพงสูงล้อมรอบไกลๆ ยังมีอีกหลายส่วนของบ้านที่หล่อนยังเดินไปไม่ถึง...วันนี้เกิดนึกอยากรู้ อยากรู้จักมันทุกตารางนิ้วความมั่นคงและความตรึงใจกำลังคืบคลานมาหาพราวพิชชา ต่อจากนี้เธอจะเดินหน้าในเส้นทางที่เลือกแล้วด้วยหัวใจ...หากสัญญากับตัวเองว่าถึงอย่างไรก็จะไม่ทิ้งหน้าที่ของลูกที่ดีเช่นกันหญิงสาวหันกายกลับ ชั่วขณะหนึ่งปรายตาไปยังมุมซึ่งอยู่เยื้องทางด้านหลังของบ้าน ด้วยรู้สึกเหมือนตนตกเป็นเป้าสายตาของใครอยู่ผู้ชายเรือนกายล่ำสันที่เปิดเปลือยเนื้อตัวท่อนบนจนเห็นกล้ามเนื้อหนั่นแน่นไกลๆ กำลังยืนอยู่ตรงหน้าต่างห้องนอน...ห้องนอนที่เธอเพิ่งจากมา และเขากำลังทอดสายตามองเธออยู่พราว
