LOGINShare
บทที่ 39
Last Updated:
2025-04-15 11:41:49เขาย้อนด้วยท่าทีเอาเรื่อง ท่าทางขัดอกขัดใจ พราวพิชชามองอย่างค้นหา...เห็นแต่แววรั้น อยากเอาชนะของเขาเท่านั้น
“เราไม่ได้เป็นอะไรกัน” เสียงเธอไม่มั่นคงละคราวนี้ เพราะรู้แก่ใจว่าอะไรเป็นอะไร แม้ความสัมพันธ์ที่ไม่อาจระบุชัดยังทำให้เธอประดักประเดิดอยู่ แต่ยามที่เขามาชิดใกล้ก็ทำให้หวั่นไหวทุกที หญิงสาวรู้ว่าข้างในของเธอเปลี่ยนไป...เปลี่ยนจนไม่ใช่พราวพิชชาคนเดิมอีกแล้วหากด้วยอารมณ์ไม่พอใจมีเป็นทุนของรัชภาคย์ น้ำเสียงและท่าทีของหญิงสาวที่เผลอแสดงออกมาทำให้เขามองข้ามจนหมดสิ้น ชายหนุ่มคำรามเสียงต่ำ โต้กลับเธอ“สงสัยต้องทวนความจำ ห่างกันแค่ไม่กี่วัน ดันลืม”เสียงห้าวนั้นทำให้พราวพิชชาขนลุกซู่ทั่วกาย รู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ ขยับตัวจะเดินออกห่าง แต่มือหนาคว้าเอาไว้ก่อน เธอยืนตัวแข็งเกร็ง มองเขาด้วยดวงตากลมโต นิ่งงันอย่างไม่อาจขยับรัชภาคย์สัมผัสปฏิกิริยาที่เปลี่ยนไปของเธอ ก้มมองใกล้ดวงหน้านวลที่อยู่แค่ระดับอกเขา“เป็นอะไร...กลัวผมหรือคุณแหวว”แม้ความตั้งใจแต่แรกว่าอยากทำอะไรเป็นการสั่งสอน เพราะไม่อยากให้หล่อนปั่นหัวเขาเล
Related chapters
มายาสีฝุ่น บทที่ 40
“มา จะพาเข้าห้องน้ำ คิดอะไรอยู่ หน้าแดงเชียว”พราวพิชชาอ้าปากหวอกับแรงกระเซ้า อยากจะเถียงนัก หากก็ได้แต่อึกอักด้วยจนคำพูดรัชภาคย์หัวเราะในลำคอ หญิงสาวแทบม้วนตัวหนีด้วยความอาย เขาคงรู้ทันความคิดเมื่อครู่ ก็เธอเผลอจมกับมันจนไม่ทันได้ระวังตัวเองชายหนุ่มเดินมาดึงผ้าห่มที่หญิงสาวใช้ห่อกาย พริบตาเดียวไม่ทันที่เธอจะคว้ากลับ เขาก็โยนไปทางปลายเตียง ช้อนร่างเปลือยขาวโพลนสู่อ้อมแขนแล้วก้าวยาวๆ ไปยังห้องน้ำอายแสนอาย...พราวพิชชาได้แต่หลับตาปี๋ สองมือปิดบนล่างพัลวัน ไม่อยากให้เรือนกายกลายเป็นอาหารตาของเขา...แม้เขาจะเห็นมาทุกซอกทุกมุมแล้วก็ตามเถอะชายหนุ่มปล่อยเธอยืนบนพื้นห้องน้ำ พราวพิชชารู้สึกขาอ่อนยวบ เธอคงทรุดกองกับพื้นถ้าไม่มีมือแข็งแรงโอบไว้ทันท่วงที“ท่าจะไม่ไหวแล้วมั้งคุณ ผมต้องให้คุณออกกำลังกายบ้างแล้ว นิดๆ หน่อยๆ ก็จะเป็นลม เดี๋ยวก็ขาอ่อนจะทรุดอยู่เรื่อย”เขาเย้า พราวพิชชาไม่ทันรู้ว่าเขาทำอะไรอยู่ แล้วต้องห่อกายหนี ซุกกับอกเขาอย่างอัตโนมัติ เมื่อสายน้ำอุ่นจัดพร่างพรมลงบนกาย“คุณทำอะไร”“
Last Updated : 2025-04-15มายาสีฝุ่น บทที่ 41
สองมือน้อยที่โอบกอดไล้แผ่นหลังเขาอยู่กดจิกอย่างประท้วง บางอย่างบิดมวนอยู่ในช่องท้อง มันอัดแน่น หมุนวนเหมือนยังหาทางออกไม่ได้พราวพิชชาขยับตามสัญชาตญาณ สองแขนเสลาโอบกอดร่างหนาใหญ่ไว้แน่น เมื่อรู้ว่าจะเป็นหนทางที่จะพาเธอไปพบความสุขซ่านที่ค้นหาอยู่ลีลาเคลื่อนไหวของหญิงสาวพลิ้วไหว รัชภาคย์ปล่อยตัวเองตาม รับจังหวะกับกายเธอ ขยับสะโพกเพรียวแกร่งเข้ากับเธอ กดคลึงแก่นกายใหญ่ให้หมุนวนในกายสาว จนพราวพิชชายิ่งครวญสั่น เคลื่อนขยับกายบางหาเขาเป็นจังหวะที่แรงขึ้น“คุณเล็ก อือ...อ๊ะ คุณเล็ก”หล่อนครางในลำคอสลับสะอื้นไห้ ดวงตาหวานแหงนมองเขาอย่างวอนขอ รัชภาคย์หมดความอดกลั้น กดตรึงกายใหญ่ปักแน่น กัดฟันกรอดขณะเคลื่อนออกจนเกือบสุดความยาว หญิงสาวผวาตามแต่เพื่อจะพบว่าเขากระแทกกลับอย่างหนักหน่วงสวนเข้าหาอย่างไม่ออมแรงเอวกลมกลึงถูกท่อนแขนแข็งแกร่งดังปลอกเหล็กกอดล็อกไว้แน่น ความอ่อนนุ่มกลางกายถูกความใหญ่โตรุกรานอย่างไม่ปรานี คอยแต่จะกระแทกกระทั้นด้วยจังหวะดุดันและรุนแรงพราวพิชชาไม่เหลือสติควบคุมตัวเอง กายสาวสั่นไหว สะบัดใบหน้าจนเรือนผมยาวสยายเคลื่อนตาม ตอบรั
Last Updated : 2025-04-16มายาสีฝุ่น บทที่ 42
กลิ่นอาหารอวลอยู่ใกล้ พราวพิชชาย่นจมูกเมื่อรู้สึกว่ากลิ่นหอมๆ ยิ่งชัดเจนขึ้น จนเมื่อปรือตาเปิด แสงไฟสลัวจากหัวเตียงทำให้เธอเห็นต้นเหตุของมันรัชภาคย์ในเครื่องแต่งกายด้วยเสื้อยืดสวมสบายกับกางเกงขายาวผ้ายืดสำหรับสวมใส่นอนกำลังจัดแจงโต๊ะอาหารขนาดเล็กที่มีอาหารวางอยู่สามสี่จานให้เลื่อนมาชิดขอบเตียง พราวพิชชานอนตะแคงมองเขานิ่ง ชั่วขณะหนึ่งนึกถึงรัชตะที่เธอจดจำได้ดี รู้สึกแปลกก็คราวนี้...ทำไมถึงเพิ่งสัมผัสว่าคู่แฝดสองคนไม่มีอะไรเหมือนกันเลยแม้หน้าตาจะคล้ายกันจนเกือบแยกไม่ออก แต่พวกเขากลับมีความต่างแทบจะสุดขั้ว...อย่างยากที่เธอจะอธิบายออกมาได้พราวพิชชามองเขาเพลิน คุ้นเคยกับผู้ชายคนนี้จนนึกประหลาดใจตัวเอง ยามใกล้ชิดกันเธอไม่เคยต้องฝืนตัวเองสักครั้งตลอดมาเธอปฏิเสธผู้ชายทุกคนที่เสนอตัวเข้ามาในชีวิต ด้วยรู้สึกว่าพวกเขามักทำให้เธออึดอัด ไม่มีความเป็นตัวของตัวเอง เกิดความไม่สะดวกสบายขึ้นกับตัวเอง จนต้องถอยออกมาพราวพิชชาเคยนัดเดตกับผู้ชายที่คิดดีแล้วว่าเขาเหมาะสมและเป็นคนดีพอ ตลอดช่วงที่ดื่มกินและเที่ยวด้วยกันนั้น เธอรู้สึกสนุก แต่ถ้าถามถึงความสุข ก็พบว่าม
Last Updated : 2025-04-17มายาสีฝุ่น บทที่ 43
ความสุขที่ไม่เคยรู้ว่ามีอยู่จริงกำลังโถมหาพราวพิชชาจนเธอตั้งรับแทบไม่ทัน...มันยังคงทักทายเธออยู่จนอยากจะลืมวันลืมคืนสองข้างทางที่รถแล่นผ่านดูงดงาม ขุนเขาที่เธอเห็นไกลจนคุ้นตายิ่งขยับมาใกล้สายตาเรื่อยๆ“สวยจังค่ะ เหมือนไม่ใช่ทัศนียภาพเมืองไทยเลย”“คุณไม่คุ้นเองมากกว่า ภาคเหนือของไทยก็มีที่สวยๆ แบบนี้อีกหลายแห่ง”คนขับรถที่สวมแว่นตากันแดดราคาแพงปิดบังดวงตาคมเบือนมองเธอ ขยับมุมปากได้รูปยิ้มนิดเดียว หญิงสาวมองเขากลับ จับจ้องใบหน้าหล่อเหลาคมคายที่มีหนวดเคราสั้นๆ ประดับทั่ว จมูกโด่งเป็นสันสวยอย่างที่คนมีเชื้อสายตะวันตกผสมจะพึงมี ปลายคางของเขาบึกบึน ไล่ลงมาเป็นแผงอกหนาที่หล่อนสัมผัสและจดจำได้ดีว่าแข็งแกร่งและทรงพลังแค่ไหน เรือนกายของเขาสูงใหญ่ แถมยังดูสมาร์ตทุกท่วงท่า...ยิ่งมองก็ยิ่งเพลินจนจับหัวใจตัวเอง“คุณเท่จัง”“หือ อะไรนะ”“แหววว่า...คุณดูดีมาก”เสียงหัวเราะห้าวดังก้องในรถจี๊ปสปอร์ต พราวพิชชายังทำใจกล้า มองเขายังไม่ยอมเบือนหลบ ตาสบตาที่ยังมีแว่นตากันแดดกางกั้นท
Last Updated : 2025-04-18มายาสีฝุ่น บทที่ 44
“เอางั้นเหรอ ความลับที่ว่าคืออะไร ถ้าเรื่องส่วนตัว...ผมไม่ห่วงว่าจะลึกซึ้งขนาดไหน ผมมั่นใจในตัวคุณ”รัชภาคย์ว่าอย่างมั่นใจ พราวพิชชาย่นจมูกใส่อย่างหมั่นไส้ แม้ลึกๆ จะแอบดีใจที่เขาไว้ใจหล่อนในเรื่องนี้ เพราะหล่อนยังมีบางเรื่องที่ต้องทำต่อ...และเกี่ยวพันกับไรวินทร์โดยตรง“ทำมาเป็นพูดดี ทีตอนแรกระแวงยังกับอะไรดี ว่าแหววเสียๆ หายๆ ไม่รู้ตั้งเท่าไหร่”“ผมขอโทษ ปากไม่ดี ทั้งที่เชื่อใจคุณอยู่แล้ว แต่ไม่ชอบที่เอะอะก็พูดถึงแต่นายนั่น เขาสำคัญกับคุณมากหรือไง ได้ข่าวว่าย้ายมาจากเพิร์ทด้วยนี่”“ไม่ได้รู้จักกันเป็นส่วนตัวหรอกค่ะ รู้จักผ่านงาน แหววเป็นเลขาในบริษัทคู่ค้าของคุณไรวินทร์ แหววเคยสมัครงานในออฟฟิศคุณไรวินทร์ด้วย แต่เขาไม่รับเพราะคุณสมบัติไม่ถึง”“แล้วยังไปยุ่งกับเขาอีกทำไม”พอนึกว่าไรวินทร์ไม่เห็นค่าของพราวพิชชา...จะแง่ไหนก็เถอะ ฟังแล้วรัชภาคย์ก็ฉุนกึก“คุณสมบัติไม่ถึงเพราะแหววไม่ใช่คนออสซี่ เขาต้องการคนที่คล่องแคล่วมากกว่าแหวว แต่พอเขาจะย้ายมาเชียงราชก็เกิดสนใจขึ้นมา แต่ติดป
Last Updated : 2025-04-19มายาสีฝุ่น บทที่ 45
“ถามตัวเองเถอะค่ะว่าแหววควรมั่นใจคุณแค่ไหน”“จะให้ผมสาธยายให้คุณฟัง หรือยกแม่น้ำกี่ร้อยพันสายมายืนยัน มันก็ไม่เท่ากับคุณอยู่พิสูจน์เอง”“แล้วก็วกมาเรื่องชวนลูกสาวเขาหนีมาอยู่กับตัวเอง”“อยากได้อะไรเป็นหลักประกันล่ะ”“ทั้งตัวและหัวใจของคุณ...มั่นใจเมื่อไหร่ว่ายกให้แหววจริงๆ แล้วค่อยมาบอก”“วันนี้เลยไง”“ไม่ค่ะ คุณยังไม่ได้ทวนถามตัวเอง แหววเกรงว่าคุณแค่อยากเอาชนะ หรือรั้นจะตามใจตัวเอง”“ผมอายุตั้งเท่าไหร่แล้วคนสวย มองความจริงบ้างสิ ส่วนคุณแม้จะไร้เดียงสาในบางเรื่องซึ่งผมก็มั่นใจว่ามีฝีมือพอจะสอนคุณ” เขาพูดถึงเรื่องอะไร พราวพิชชารู้ทัน ยกมือขึ้นหยิกหมับเข้าให้ ไม่อยากให้เขาเถลไถลออกนอกเรื่อง “คุณเป็นคนมีความคิด เป็นผู้หญิงที่ช่างมีเหตุผล และค่อนข้างมั่นคง ผมเชื่อตัวเองว่าดูคุณไม่ผิด ดังนั้นถ้าเราจะตัดสินใจอะไรในตอนนี้ ผมเชื่อว่าทั้งคุณและผมต่างก็ทำเพราะหัวใจและความต้องการของเรา...ผมรักคุณ เชื่อในตัวคุณ แม้เวลาสั้นมาก แต่อยากให้คุณจำไว้”&ld
Last Updated : 2025-04-20มายาสีฝุ่น บทที่ 46
พราวพิชชาจับตามองว่าเขาจะทำอย่างไรต่อ และหล่อนก็ไม่มีทางช่วยเขาให้ผ่านช่วงเวลายุ่งยากนี้ไปง่ายๆ แน่นอนว่าถ้ารัชภาคย์อยากผ่านก็ต้องก้าวข้ามมันมาหาเธอด้วยตัวเองหญิงสาวให้คะแนนความพยายามของเขาเต็มร้อย ส่วนผลของความโรแมนติกนั้นหรือ...ต้องรอให้ถึงเวลานั้นเสียก่อนแล้วรัชภาคย์ก็เดินมาถึงพร้อมกับลิลลี่หอบใหญ่ ทุกย่างก้าวเขารู้สึกราวว่ากำลังข้ามภูเขาลูกใหญ่ๆ นับสิบลูกซ้อน...“ดอกไม้ช่อแรกจากผมให้คุณ พร้อมความตั้งใจว่าตั้งแต่นี้ต่อไปชีวิตผมจะมีคุณอยู่เคียงข้าง และทุกสิ่งที่เกิดกับคุณ ไม่ว่าสุขหรือทุกข์ ผมพร้อมจะแบ่งบัน แค่คุณเปิดรับผม”แม้ตั้งใจว่าจะใจแข็งอีกนิด ไม่ใช่ด้วยอยากพิสูจน์หัวใจและความจริงใจของเขา แต่พราวพิชชาต้องการเวลาสำหรับตัวเองต่างหาก หัวใจเอนเอียงหารัชภาคย์ตั้งเท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ แต่หล่อนยังมีภาระและมีสิ่งค้างคาเก่าก่อน อยากสะสางมันให้เรียบร้อยก่อนตกลงใจรับเขาเข้ามาเมื่อคิดจะร่วมทางกัน พราวพิชชาก็อยากให้ตัวเองเกื้อหนุนรัชภาคย์ได้เช่นกัน ไม่ใช่เข้ามาเพื่อจะกอบโกยจากเขาหรือหักล้างในบางสิ่งที่ยังติดค้างกันอยู่“ขอบคุณค่ะคุ
Last Updated : 2025-04-21มายาสีฝุ่น บทที่ 47
พราวพิชชานั่งอยู่บนเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานไม้เนื้อดี เก้าอี้ที่มีเพียงตัวเดียว นอกเหนือจากเก้าอี้ตัวใหญ่ของรัชภาคย์ห้องทำงานบอกความเป็นตัวตนของเขา แม้ข้างนอกที่เห็นจะมีสิ่งอำนวยความสะดวกทันสมัยผุดอยู่กลางป่าเขา แต่พอเป็นพื้นที่ส่วนตัว เช่นห้องทำงานก็มีแต่ของใช้จำเป็น จะว่าไปพราวพิชชาก็ไม่ได้แปลกใจอะไร เพราะเท่าที่เห็นและสัมผัสตัวตนของเขา รัชภาคย์ก็เป็นแบบนี้แหละ เรียบง่ายเสียทุกอย่าง แม้กระทั่งห้องนอนที่เธอได้เห็น...และเคยใช้ร่วมกันพราวพิชชาหน้าแดงก่ำอยู่คนเดียว กัดริมฝีปากกลั้นยิ้มระงับความขวยเขิน หลายวันมานี้เธอกับเขาขลุกอยู่ด้วยกัน บางวันถึงขั้นลืมวันลืมคืน จะมีก็วันนี้แหละที่รัชภาคย์ต้องเข้าเหมือง บอกว่ามีธุระจำเป็น เขาอิดออดอยู่นาน พราวพิชชาก็งงในท่าที กระทั่งมาเข้าใจดีเมื่อใกล้จะถึงเวลาแล้วบอกให้เธอไปแต่งตัวใหม่เพื่อจะได้ตามเขามาที่นี่ด้วยพราวพิชชายินดีอยู่แล้ว แม้จะชอบช่วงเวลาที่มีเขาอยู่ใกล้ ขลุกอยู่ด้วยกันภายในบ้านของเขา หากเธอก็ยังอยากเปิดหูเปิดตาอยู่ แต่พอเขาจะพาออกไปรับประทานอาหารข้างนอก กลับเป็นเธอที่อึกอัก...กลายเป็นวัวสันหลังหวะที่ทำผิดไว้จนกลัวใครจับได
Last Updated : 2025-04-22
Latest chapter
มายาสีฝุ่น บทที่ 62
หญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้า นายวัฒนะมองแวบเดียวก็รู้ว่าเธอเปลี่ยนไปจากเดิมดวงตากลมโตสีนิลมีร่องรอยไม่มั่นใจขณะสบตาเขา พราวพิชชาไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน ชายวัยกลางคนนึกแล้วสะท้อนใจ เจ็บปวดหัวใจเมื่อสัมผัสได้ว่าแก้วตาดวงใจมีบางอย่างได้เปลี่ยนไปแล้ว“ลูกไม่รักดี ไม่ได้ดังใจสักอย่าง” เขาเค้นเสียงกร้าวอยู่ในลำคอ ดวงตาแดงก่ำ ด้วยระงับอารมณ์เจ็บช้ำไว้ไม่ได้พราวพิชชากุมมือบางของตัวเองที่กำลังสั่นระริกแน่น เธอขอรัชภาคย์ขึ้นมาพบกับพ่อและแม่ตามลำพัง ปฏิเสธเขาที่จะตามมาด้วย“แหววขอโทษค่ะ แหววรู้ตัวว่าเป็นลูกที่ไม่ดี”“แต่แกก็ยังดื้อด้านที่จะเลือกมัน ยอมทิ้งอนาคตมาอยู่กับไอ้คนป่าเถื่อนคนนั้น มันเคยจะฆ่าพ่อฆ่าแม่ของแก แต่แกไม่สำนึก ยังรั้นจะเอามันมาเป็นผัว เอามาย่ำยีหัวใจพ่อแม่ แกยังมีสำนึกของความเป็นคนอยู่บ้างไหม”พราวพิชชาถึงกับตัวแข็งเกร็ง ช็อกไปกับด่าทอของผู้ให้กำเนิด ตั้งแต่เกิดมาพ่อกับแม่ประคบประหงมเธออย่างดี คำน้อยก็ไม่เคยว่าให้เสียใจ ไม่เคยพูดจากระทบกระเทียบให้เจ็บเลยสักครั้ง...แต่มันก็สมควรอยู่หรอกกับการกระทำของเธอ...
มายาสีฝุ่น บทที่ 61
บ้านพักส่วนตัวของรัชภาคย์ มองจากภายนอกดูคล้ายรีสอร์ต สร้างด้วยไม้ซุงทั้งหลัง แต่พอเข้ามาข้างในเธอถึงกับเบิกตาโต มองรอบแล้วยิ้มกว้างเครื่องเรือน เฟอร์นิเจอร์ ของตกแต่งบ้านล้วนทำอย่างประณีต...ข้าวของราคาแพงรูปแบบสมัยใหม่แต่สามารถปรับให้เข้ากับลวดลายธรรมชาติของเนื้อไม้ได้อย่างกลมกลืนงดงาม“ใครออกแบบคะ”พราวพิชชาถามขณะยกมือไล้โคมไฟแสงสีนวล มีไม้เปลือยเปลือกไขว้สานเป็นฐานรองรับอยู่“ธนัท...เพิ่งทำไม่นาน เผื่อไว้ให้คุณมาพัก เมื่อก่อนไม่ได้เป็นอย่างนี้ ผมอยู่มาไม่รู้กี่ปี หมอนั่นไม่เคยทำอะไรให้สักอย่าง”รัชภาคย์ทำหน้าเบื่อๆ พราวพิชชาเดินมาหา ยกมือโอบรอบลำคอหนาแล้วเขย่งขึ้นจูบปลายคางสากระคายอย่างประจบประแจง“ฝากขอบคุณเขาด้วยค่ะ เพราะเขารักเจ้านายอย่างคุณ แหววเลยพลอยได้น้ำใจจากเขาด้วย”พราวพิชชาปากหวานใส่คนขี้งอน ได้ผลว่าเขาสีหน้าดีขึ้นทันตา“ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่เถอะ จะพาไปกินข้าวที่สโมสร คุณคงหิวแล้ว”รัชภาคย์ดูใจดี อ่อนโยนและเอาใจเธอ ผิดกับตาคนหื่นที่คอยแต่จะกระโจนเข้าใส่ตอนอ
มายาสีฝุ่น บทที่ 60
ในเส้นทางกลับสำนักงานของเหมืองที่รัชภาคย์เคยพาพราวพิชชามา เธอนั่งมองวิวข้างทางเพลินตาอยู่ จนเกือบถึงจุดหมายก็เห็นรถเก๋งสีขาวจอดเลียบไหล่ทาง คงเลยผ่านไปถ้าพราวพิชชาไม่เห็นใครสักคนที่คุ้นตาว่าเปิดประตูก้าวลงจากรถ แค่เสี้ยววินาทีที่ประตูปิดได้ รถคันนั้นก็กระชากตัวออกอย่างรวดเร็ว“คุณญาณิน ลูกน้องคุณนี่คะ”พราวพิชชานึกประหลาดใจ ระยะทางจากนี่กว่าจะถึงสำนักงานเหมืองก็เกือบกิโลเมตร แต่ทำไมรถคันนั้นถึงไม่ไปส่งพนักงานสาวสวยของรัชภาคย์ให้ถึงที่เสียก่อน มาจอดทิ้งกลางทางทำไม“จอดค่ะ เธอคงอยากไปด้วย” พราวพิชชารีบบอกรัชภาคย์เพราะเห็นญาณินมองมายังรถอยู่รถคันสีน้ำตาลชะลอความเร็วแล้วจอดตรงที่หญิงสาวร่างโปร่งบางหยุดยืนอยู่ ผมยาวสลวยในวันนี้ถูกรวบมัดเป็นหางม้า เผยให้เห็นวงหน้ารูปไข่งดงามนั้นชัดเจนขึ้น พวงแก้มขาวสุกปลั่งแดงระเรื่อ แม้อากาศจะเย็นลงกว่าหลายวันก่อนแต่ก็ยังแสงแดดส่องอยู่ โดยเฉพาะตอนใกล้เที่ยงวันแบบนี้พราวพิชชามองเห็นความงดงามของญาณินฉายชัด นึกตำหนิเจ้าของรถคันนั้นว่าช่างไม่คิดหน้าคิดหลังที่ปล่อยให้เธอเดินกลับในเส้นทางเปลี่ยวๆ คนเดียว
มายาสีฝุ่น บทที่ 59
“คุณเล็ก พอค่ะ...พอแล้ว”พราวพิชชาครวญแทบขาดใจเมื่อร่างของตนที่เอนราบบนแผ่นหินเรียบชื้นในซอกมุมที่ดูมิดชิดถูกร่างหนาใหญ่เข้ามาคลุกเคล้า ทั้งที่เพิ่งจบเกมพิศวาสกันไปหมาดๆ ยังไม่นับรวมถึงการโรมรันในลำธารท่ามกลางสายน้ำไหลรินอยู่หลายรอบ“ไม่เอาแล้ว แหววเหนื่อยจะขาดใจ แหววโกรธคุณเล็กแล้วนะ”หล่อนต่อว่าเสียงหงุงหงิง รัชภาคย์หัวเราะอย่างนึกขันระคนเอ็นดูเธอนัก มองเนื้อกายขาวผ่องที่แดงช้ำเป็นจ้ำๆ ด้วยฝีมือเขาด้วยเคล้นคลึงหนักมือไปหน่อย ชายหนุ่มยื่นใบหน้ามาจุมพิตร่องรอยเหล่านั้นอย่างปลอบประโลมเขาไม่ได้ตั้งใจจะเลยเถิดกับเธอ แค่จะชวนลงเล่นน้ำในลำธาร เพราะพราวพิชชาไม่เคยสัมผัสกับชีวิตลุยๆ เช่นนี้นัก จึงอยากให้เธอได้ลองทุกอย่างที่เป็นตัวเขา แต่พอเห็นเงือกสาวเริงร่าอยู่กลางสายน้ำ เสื้อผ้าเปียกลู่กับเรือนร่างเต็มตึงอรชร อารมณ์หนุ่มจึงคุโชนอย่างไม่อาจห้ามมันไว้ สุดท้ายพราวพิชชาเลยได้ประสบการณ์กลางแจ้งร่วมกับเขาเร็วกว่าที่คิดรัชภาคย์จับหญิงสาวลุกนั่ง ส่วนตัวเขาลงไปยืนแช่อยู่ในน้ำ เรือนกายล่ำสันมีกางเกงยีนส์เกาะเกี่ยวสะโพกเพรีย
มายาสีฝุ่น บทที่ 58
นายวัฒนะขยับตัวเมื่อสำเหนียกถึงบางอย่างที่ดูผิดปกติอยู่บนรถลีมูซีนคันยาวเฟื้อยที่ไปรับเขามาจากสนามบินนานาชาติเชียงราชตั้งแต่อยู่บนเครื่องก็มีพนักงานต้อนรับของสายการบินคอยเดินมาถามไถ่ว่าเขาและภรรยาต้องการอะไร คอยดูแลอย่างไม่พร่อง จนเครื่องบินลงจอดเทียบท่าก็ยังมีพนักงานของท่าอากาศยานสนามบินพาไปยังห้องรับรองพิเศษ นั่งอยู่สักห้านาทีก็มีผู้ชายใส่สูทสีดำสองคนตรงมาค้อมตัวแล้วบอกว่ามีหน้าที่คอยบริการเขา และจะพาไปยังห้องพักของโรงแรมหรูที่สุดของเมืองเชียงราชนายวัฒนะนึกชอบใจ ลำพองตนอยู่ว่าคนพวกนั้นคงเห็นบางสิ่งในตัวเขาฉายชัดออกมา จึงให้ความสำคัญเป็นพิเศษ...แต่พอตอนนี้กลับฉุกคิดระแวงขึ้นเป็นครั้งแรกเชียงราช ถิ่นของรัชตะเจ้าหนี้เก่า รวมถึงรัชภาคย์ที่เคยมีเรื่องขัดแย้งกันมาแต่หนหลัง แถมเมื่อวานซืนเขาเพิ่งรู้จากภรรยาว่ารัชภาคย์ได้ทำเรื่องที่เรียกว่าขยี้หัวใจของเขาจนแหลกไปแล้วนายคนป่าเถื่อนคนนั้นล่อลวงลูกสาวที่แสนดีของเขาไปพราวพิชชาเป็นเด็กดีเสมอมา ไม่เคยทำเรื่องเสื่อมเสีย ไม่เคยคบหาเพศตรงข้ามมาก่อน เขารู้ทุกเรื่องของลูกสาวผ่านภรรยา อีกทั้งยังติดตามสอบถามจากคนที่
มายาสีฝุ่น บทที่ 57
“เฮ้ย! ชิบหายแล้วไง นายใหญ่จะตายไหมวะนั่น”แค่ได้ยินเสียงของพี่ชายที่ลอดออกมาหลังสิ้นเสียงหัวเราะนั้น รัชภาคย์ก็รู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น ด้วยสัญชาตญาณการเอาตัวรอดเป็นเยี่ยม เขาจึงตัดสายฉับไว ปล่อยหน้าที่เอาตัวรอดให้เป็นของพี่ชายคนเดียวนายเก่งอยู่แล้ว ฉันยกนายให้เป็นฮีโร่เลยนะโว้ย หาทางเอาเองแล้วกัน อย่าให้สิ้นชื่อเพราะโดยเมียข่วนล่ะอวยพรพี่ชายอยู่ในใจ รัชภาคย์ก็ค่อยๆ เบือนหน้ามองรอบ พอเห็นว่าตนยังคงอยู่ตามลำพังก็พ่นลมหายใจพรูออกมา...รู้สึกโล่งใจเป็นที่สุดร่างสูงใหญ่ทอดฝีเท้าด้วยท่วงท่ามั่นอกมั่นใจกลับเข้าบ้านทางประตูด้านข้างที่เชื่อมกับห้องรับประทานอาหาร หลังจากบอกพราวพิชชาที่นั่งร่วมโต๊ะว่าจะออกไปคุยงานสำคัญเป็นการส่วนตัวและเมื่อกลับมาถึงจึงเห็นเธอนั่งรอเขาอยู่ ชายหนุ่มยิ้มอ่อนโยน แล้วพาเธอมาทางด้านหน้าของบ้าน ตั้งใจว่าวันนี้จะกระเตงหล่อนเข้าเหมืองด้วยกันระยะนี้เขาต้องพาพราวพิชชาติดตัวด้วยตลอดเวลา ลองปิ่นลดามาได้ยินเรื่องที่รัชตะพูดกับเขาแล้ว เธอคงไม่อยู่เฉยอย่างกับนัดกันไว้ พ่อตาแม่ยายก็มา แถมน้องเมียหรืออีกนัยคือพี่สะใภ้มา
มายาสีฝุ่น บทที่ 56
เมื่องานของพราวพิชชาเป็นตามแผนที่รัชภาคย์คุยกับไรวินทร์ จึงไม่มีอะไรให้ห่วง ส่วนหญิงสาวที่ตั้งหน้าตั้งตารอโทรศัพท์จากมารดา อยากรู้ความคืบหน้าที่บอกว่าจะคุยกับบิดาให้เองนั้นผลจะเป็นอย่างไร แต่รอแล้วรอเล่าก็ไม่ได้รับการติดต่อกลับ“อย่าคิดมาก คุณแม่คุณรู้เรื่องของเราแล้ว ถือว่าผู้ใหญ่รับรู้ ท่านบอกจะคุยกับคุณพ่อของคุณให้ คุณก็รออีกหน่อย เดี๋ยวก็ติดต่อกันมาเอง”รัชภาคย์บอกเสียงเรียบ แม้จะคิดว่าสาเหตุที่แม่ของพราวพิชชาเงียบไปแบบข้ามวัน เพราะยังไม่อาจทำใจมากกว่า เรื่องมันคงปุบปับเกินไป อีกอย่างพ่อกับแม่เธอจะหายเงียบไปได้อย่างไร ทางนี้ก็ลูกสาวคนเดียวทั้งคนแต่เขาก็ไม่ได้บอกเหตุผลนี้กับเธอ เพราะเชื่อว่าหญิงสาวคิดอยู่ก่อนแล้ว จึงไม่อยากย้ำให้คิดมากขึ้นไปอีก“ผมว่าไหนๆ คุณต้องอยู่เชียงราชอยู่แล้ว...บอกน้องสาวสักทีดีไหม”รัชภาคย์หยั่งเสียงถาม รู้ทันว่าหล่อนกำลังลืมเรื่องที่สำคัญไม่ยิ่งหย่อนกว่ากันบางอย่าง และเป็นจริง พอได้ยินพราวพิชชาถึงกับออกอาการตกใจ“ตายจริง แหววลืมลดาไปเลย โอ๊ย! ปวดหัวจัง แหววไม่น่าโกหกน้องบ้าๆ แบบนี้เลย&rdq
มายาสีฝุ่น บทที่ 55
“งั้นตามใจคุณ แต่สัญญานะว่าถ้ามีอะไร อย่าเก็บไปคิดหาทางออกคนเดียวอีก มีผัวก็รู้จักใช้ให้เป็นประโยชน์บ้าง”“คุณนี่ พูดอะไรก็ไม่รู้ ไม่ให้พูดแบบนี้อีกนะ”ดูเขาพยายามยัดเยียดตัวเองเหลือเกิน จนพราวพิชชาเหนื่อยใจที่จะปราม“ถ้าอย่างนั้นคุณก็อย่าทำให้ผมขัดใจ”“คุณนั่นแหละที่ทำให้แหววเป็นแบบนี้ รู้ตัวบ้างหรือเปล่า”“โอเค ผมยอมรับ อย่างที่คุณว่า ผมไม่ยอมพูดเรื่องของเราให้เคลียร์ตั้งแต่ต้น เลยทำให้คุณไม่มั่นใจ”“ยังมีอีก”หล่อนสวนทันควัน รัชภาคย์หรี่ตามองสงสัย แล้วถามอย่างไม่อยากให้คาใจนาน“เรื่องอะไร”“แหววจะบอกคุณเรื่องงานที่โทร.หาคุณไรวินทร์อยู่หลายครั้ง แต่แค่คุณเห็นแหววคุยกับเขา คุณก็ไม่พอใจแล้ว ถึงคุณไม่พูดแต่แหววดูออก อย่างนี้แหววจะกล้าบอกคุณทุกเรื่องได้ยังไง”“คุณไม่กล้าบอกผมด้วยเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ”รัชภาคย์ทำเสียงประหลาดใจสุดฤทธิ์ แววตาบ่งบอกว่าไม่อยากเชื่อ จนคนตั้งใจบอกต้องพยักหน้าแรงๆ พร้อมยืนยันด้วยคำพ
มายาสีฝุ่น บทที่ 54
“เอาไว้ให้ถึงเวลานั้นแล้วค่อยว่ากัน”“ได้ค่ะแม่”ตัดสายจากกันแล้ว แม้จะไม่รู้ว่าต่อจากนี้จะออกหัวหรือก้อย แต่พราวพิชชาก็รู้สึกดีที่ไม่ต้องเก็บเรื่องราวหนักอกให้อยู่แค่ในใจอีกหญิงสาวยกมือกอดอกเมื่อลมหนาวพัดผ่านมา เช้าวันนี้อากาศเย็นลงกว่าปกติ พราวพิชชามองรอบตัว เริ่มเคยชินกับการเห็นทิวเขาไกลๆ ที่โอบล้อม คุ้นกับบ้านหลังใหญ่ที่มีอาณาบริเวณกว้างขวาง มองเห็นกำแพงสูงล้อมรอบไกลๆ ยังมีอีกหลายส่วนของบ้านที่หล่อนยังเดินไปไม่ถึง...วันนี้เกิดนึกอยากรู้ อยากรู้จักมันทุกตารางนิ้วความมั่นคงและความตรึงใจกำลังคืบคลานมาหาพราวพิชชา ต่อจากนี้เธอจะเดินหน้าในเส้นทางที่เลือกแล้วด้วยหัวใจ...หากสัญญากับตัวเองว่าถึงอย่างไรก็จะไม่ทิ้งหน้าที่ของลูกที่ดีเช่นกันหญิงสาวหันกายกลับ ชั่วขณะหนึ่งปรายตาไปยังมุมซึ่งอยู่เยื้องทางด้านหลังของบ้าน ด้วยรู้สึกเหมือนตนตกเป็นเป้าสายตาของใครอยู่ผู้ชายเรือนกายล่ำสันที่เปิดเปลือยเนื้อตัวท่อนบนจนเห็นกล้ามเนื้อหนั่นแน่นไกลๆ กำลังยืนอยู่ตรงหน้าต่างห้องนอน...ห้องนอนที่เธอเพิ่งจากมา และเขากำลังทอดสายตามองเธออยู่พราว
