5.2

“เย้! ที่นอนนุ่มๆ ดีจังเลย” เด็กน้อยวิ่งไปทางห้องทันทีไม่ได้สนใจผู้ใหญ่อีก เพราะตอนอยู่บ้านนอกหาได้มีเบาะนอนดีๆ สักหลังไม่ เหลียงซือพอคาดเดาได้เลยไปขอซื้อที่นอนเก่าของเพื่อนบ้านมาไว้ต้อนรับหลานๆ อย่างน้อยก็คือว่าเป็นของขวัญจากผู้ใหญ่ก็แล้วกัน

“ซูเจิน เจ้าคิดจะกลับมาตามหาพ่อของไฉไฉจริงหรือ” ชายวัยกลางคนถามหลานสาว เพราะเนื้อความในจดหมายที่อดีตหลี่ฮูหยินส่งมามันไม่ชัดเจนนัก ความจริงพวกเขาก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าในคืนนั้นใครคือคนที่อยู่กับซูเจินกันแน่ เพราะตัวนางเองยังไม่เคยยอมพูดให้ชัดเจน “ซูเจิน ผ่านมานานขนาดนี้แล้ว เขาอาจจะจำไม่ได้แล้วก็เป็นได้ หรือถ้าเขาเป็นคนชั่วร้าย บางทีพวกเราไม่ต้องรับรู้ไปเลยเสียยังจะดีกว่า คิดซะว่าเขาเป็นแค่ใครคนหนึ่งที่ได้ตายจากไป”

“ข้าก็อยากจะคิดแบบนั้น แต่พอมาทบทวนดูแล้ว เหตุใดข้าถึงต้องแบกรับทุกอย่างเพียงลำพัง ทั้งที่ข้าไม่ได้ทำอะไรผิด” หญิงสาวพูดอย่างจริงจัง “อารอง ข้าคิดว่าอย่างน้อยเขาควรได้รับผิดชอบอะไรบ้าง แต่อย่าห่วงเลย ข้าจะทำการสืบหาตัวเขาแบบเงียบๆ หากเจอเขาแล้วก็จะเฝ้าดูอยู่ก่อนสักระยะ เผื่อเขาเป็นคนเลวระยำ ข้าจะได้ไม่เข้าไปวุ่นวายด้วยให้เปลืองตัว...”

พูดไปอย่างนั้น แต่ความจริงนางตัดสินใจมาแล้วจากบ้านว่าจะรีดไถผู้ชายคนนั้นให้ได้ ไม่ว่าจะใช้วิธีใด นางได้เงินจากเขาแล้วจะเอาไปพามารดาไปรักษาตัว และที่เหลือก็จะเพื่อเป็นทุนรอนดูแลไฉไฉให้เติบใหญ่ต่อไปในภายหน้า และจะไม่ยุ่งเกี่ยวกันอีกต่อไป

“เอาเถอะๆ แล้วนี่เจ้าคิดจะทำอย่างไรต่อไป” อารองถามก่อนจะถอนใจเฮือกใหญ่ “อาเสียใจจริงๆ ที่ให้หลานอยู่ช่วยงานที่ร้านไม่ได้ อย่างที่บอกไว้แต่แรก ลำพังค่าเช่าที่อายังต้องหาจนหัวหมุน แต่อาก็พอจะหาลู่ทางไว้ให้แล้ว ที่ตลาดใหญ่มีร้านขายข้าวสารและเกลือมาเปิดใหม่ เห็นว่าเป็นของเศรษฐีสกุลหู...ที่เคยอยู่ฝั่งประตูตะวันตก จับพลัดจับผลูอย่างไรไม่อาจรู้ได้ แต่จู่ๆ ก็ได้กลายเป็นเศรษฐีขึ้นมา เลยมาเปิดร้านที่ตลาดกลางเมืองนี่เอง”

“แล้วมันอย่างไรเจ้าคะ” ซูนเจินฟังอย่างกระตือรือร้น เพราะสมัยบิดาอยู่ นางชอบติดตามท่านเวลาไปที่คลังข้าวบ่อยๆ จึงพอจะมีความรู้เรื่องข้าวและเกลืออยู่บ้าง “เอ...หรือว่าเขารับสมัครเสมียนหรือเจ้าคะ แต่ถ้าเป็นเศรษฐีอย่างนั้น ก็น่าจะมีเสมียนที่เอามาจากตระกูลอยู่แล้วหรือเปล่าเจ้าคะ ไม่น่าจะประกาศหาจากคนนอก”

“ไฮ้...ซูนเจิน เจ้าก็อย่าพูดไป” อารองทำท่าเอามือป้องปาก “ก็อาเพิ่งจะบอกอยู่ว่าพวกเขากลายเป็นเศรษฐีได้อย่างไรก็ไม่รู้ จากฐานะแค่ชาวบ้านธรรมดา ทำให้ในตระกูลไม่ได้มีคนเก่งอันใดเท่าไรนัก เขาเลยมาประกาศรับสมัครลูกจ้าง เพียงแค่มีเงื่อนไขอยู่หน่อยเรื่องความเชี่ยวชาญในสายพันธุ์ของข้าวสาร และการทำระเบียนการค้า ซึ่งอาคิดว่า หากเป็นหลานแล้ว คงทดสอบและผ่านเงื่อนไขพวกนี้ได้อย่างสบายๆ”

เหลียงซือจำได้ ผลพวงอีกอย่างของหลี่ซูเจินที่ชอบไปไหนกับบิดา ทำให้นางร้อนวิชามาก อยากจะเปิดร้านขายข้าวสารเป็นของตัวเอง ตอนนั้นบิดาจึงเปิดร้านจำลองเล็กๆ ให้เล่นกับคนในจวน ทีแรกก็คิดแค่ว่าซูเจินจะได้มีอะไรทำไม่ออกไปตะลอนกับผู้เป็นพ่อ

ที่ไหนได้ นางกลับใช้ความรู้เรื่องการจัดการที่มีจากบิดา เอามาควบคุมการค้าที่นางชื่นชอบ อารองยังจำสีหน้าของหลี่ลู่ซือผู้เป็นพี่ชายได้ดี ตอนที่เขาเห็นระเบียนการค้าร้านจำลองของบุตรสาว ก็หันมาบอกกับน้องชายเลยว่า ดูท่าเราจะมีอัจริยะด้านค้าขายมาเกิดในครอบครัวขุนนางเสียแล้วกระมัง

“อย่างนั้นก็น่าสนใจเลยเจ้าค่ะ” หญิงสาวหมายมั่นปั้นมือมาก เพราะหากได้งานนี้ ก็จะได้ไม่รบกวนญาติผู้ใหญ่เกินไปด้วย และน่าจะมีเวลาได้สืบหาผู้ชายคนนั้นอีก “ข้าจะไปสมัครงานวันนี้เลยเจ้าค่ะ ข้าใจร้อน อยากจะได้งานได้เงินไวๆ”