6

“หน้าตาผิวพรรณเจ้าก็ดี ถึงจะดูกร้านแดดกร้านลมไปหน่อย แต่ก็จัดได้ว่าเป็นหญิงงาม” ตาแก่หัวงูที่เป็นคนดูแลร้านข้าวสารตระกูลหูเอ่ยขึ้น สายตาวิบวับน่ารังเกียจที่สุดเมื่อเขามองซูเจินหัวจดเท้าอย่างมีความหมาย “เป็นแม่หม้าย อืม...ก็คงจะเคยๆ มาแล้ว แต่ก็ไม่รู้ว่าเนื้อหนังจะยังเต่งตึงหรือเปล่า ต้องลองพิสูจน์...”

หมับ!

โครม!

“โอ๊ย!”

ร่างตาแก่หงายหลังตึงตกเก้าอี้ ตามมาด้วยข้าวของบนโต๊ะที่ถูกหญิงสาวกวาดขึ้นมาแล้วเหวี่ยงกระแทกลงไป เท่านั้นไม่พอ นางยังเตะด้วยท่าที่เคยเห็นนางหว่านแม่ของอาเต้าทำต่อพ่อของอาเต้า แล้วนางจดจำมา

“ตาเฒ่าหัวงู แก่จนจะลงหลุมอยู่แล้ว ยังจะมาทำลามก!” นางว่าพลางเตะกลางตัวซ้ำๆ “กล้าดียังไงมาลวนลามข้าหา! วันนี้เจ้าอย่าแก่ตายเลยดีกว่า ให้ข้ากระทืบเจ้าให้ตาย!”

“โอ๊ย! ช่วยด้วย! ใครอยู่ข้างนอกบ้างมาช่วยข้าที โอ๊ย! นางปีศาจนี่จะฆ่าข้าแล้ว!”

เสียงเอะอะมะเทิ่งขนาดนั้นออกไปถึงหน้าร้าน มีอันให้กลุ่มผู้มาใหม่ชะงักกันหมด คนที่เดินนำหน้าสุดขมวดคิ้วมุ่น คนที่เดินข้างๆ เลยออกอาการกระตือรือร้น

“เป็นเสียงหูซีห่าวขอรับ ส่วนเสียงผู้หญิงนั้น...เอ้อ! ท่านหัวหน้า!”

ไม่ทันพูดได้จบเพราะคนขมวดคิ้วเดินตรงเข้าร้านไปแล้ว และภาพที่เขาเห็นก็คือสตรีนางหนึ่งกำลังยกเก้าอี้ขึ้นสุดแขนเตรียมจะฟาดใส่หูซีห่าวที่เป็นคนจากตระกูลหูซึ่งมาดูแลร้านชั่วคราว กำลังยกไม้ยกมือทำท่าปกป้องตัวเอง

ฟิ้ว...

“โอ๊ย!”

อะไรบางอย่างที่เล็กแต่หนักหน่วงกระแทกเข้าใส่ข้อพับแขนของหลี่ซูเจิน ทำให้นางเสียหลักไม่อาจได้ทุ่มเก้าอี้ แต่ปล่อยหลุดร่วงมือแทน

ชายหนุ่มที่เพิ่งดีดลูกหินใส่นางด้วยวรยุทธิ์สะบัดแขนเสื้อดังพรึบ ส่วนคนติดตามเขารีบไปจับตัวหญิงสาวไว้ คนที่เหลือไปประคองหูซีห่าว ที่รีบวิ่งมาหลบหลังอย่างรวดเร็ว

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น” เป็นคนสนิทของชายปริศนาที่ถามแทนหัวหน้าของเขา เพราะรู้สึกอีกฝ่ายไม่ชอบพูดมาก “ท่านห่าว อย่าบอกนะว่าก่อเรื่องกับสตรีอีกแล้ว!”

พูดเช่นนี้แปลว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรก ซูเจินไม่ได้โง่เขลา แม้นางจะถูกรั้งแขน แต่ก็ดีดดิ้นจะให้พ้นพันธนาการ

“ไอ้แก่นี่มันบีบก้นข้า!” นางฟ้องโดยที่ไม่ได้รู้สึกอับอายสักนิด ผิดกับสตรีทั่วไปที่ถูกลวนลามแล้วมักจะไม่กล้าพูด ซูเจินชี้หน้าร้องแหวๆ “มันบอกว่าข้าเป็นหม้ายแต่ข้าไม่ได้เป็นหม้ายข้าแค่มีลูก มันเลยจะข่มเหงข้าเพราะคิดว่าหญิงมีลูกแล้วแต่ไม่มีผัวก็คงจะทำอะไรได้ตามใจชอบ ข้าก็เลยจะทำให้มันรู้ว่ามันคิดผิด ต่อให้ข้าอดตายก็ไม่ขออยู่ร่วมกับคนแบบนี้!”

“เจ้ามันเลอะเลือน มีลูกแต่ไม่มีผัวก็ต้องเรียกว่าแม่หม้ายถูกแล้ว เจ้าจะโกรธอะไร” หูซีห่าวเบี่ยงเบนประเด็น ตาแก่ชี้หน้าเหยงๆ “แล้วข้าจะไปข่มเหงเจ้าตอนไหน เจ้าคิดไปเอง ข้าก็แค่พูดว่า...”

“ว่า...”

ประโยคนี้มาจากผู้ช่วยที่เอ่ยถามซ้ำ แต่หูซีห่าวเหมือนรู้ตัวว่าพลาดพลั้งเลยหุบปากเงียบ ผู้เป็นหัวหน้า ณ ที่นี้ เลยได้แต่ถอนใจเฮือกแล้วสั่นหน้าแสดงความเอือมระอาเต็มที เขาหันไปสั่งลูกน้อง

“ปล่อยแม่นางคนนี้” ก่อนจะมองหน้าหญิงสาวที่สะบัดสะบิ้งด้วยความไม่พอใจ “ขออภัยแม่นางด้วยกับความไม่สะดวกที่เกิดขึ้น หากวันนี้จะมาซื้อข้าวหรือเกลือคงต้องขอเชิญแม่นางกลับไปก่อน แล้ววันหลังค่อย...”

“ไม่ต้อง!” หลี่ซูเจินคว้าห่อผ้าสัมภาระส่วนตัวที่ตกพื้นกลับขึ้นมาคล้องแขน สีหน้าบูดบึ้ง “ไม่ต้องไล่! เพราะข้าไม่ใช่ลูกค้า แต่เป็นแค่คนมาสมัครงานเฉยๆ เห็นที่ร้านใหม่รับคนงานที่มีความรู้เรื่องสายพันธุ์ข้าวและทำระเบียนการค้ากับบัญชีเป็นอยู่ ข้าก็เลยมาถามไถ่ แต่หากเจ้าของร้านเป็นตาเฒ่าบ้ากามชอบลวนลามแบบนี้แล้วละก็ ข้าคงไม่ยินดีที่จะร่วมงานด้วย ขอลา!”

เพราะนางปึงปังด้วยความโมโห เดินเลยอย่างตะบึงตะบอน อีกฝ่ายเห็นนางพุ่งมาก็เลยหลีกทางให้ ปรากฏว่าทั้งคู่ใจตรงกันอีก ดันหลีกไปทางเดียวกันพอดี หัวของซูเจินก็เลยได้โขกกับตัวของอีกฝ่ายอย่างแรง

“โอ๊ย!”

หญิงสาวยกมือกุมหน้าผาก เสียหลักเซไปข้างหลัง ด้วยสัญชาตญาณ ชายหนุ่มเลยโอบเอวรับ แต่ซูเจินปฏิกิริยาตอบสนองว่องไว นางผลักอกเขาแล้วดีดตัวเองออก และท่านั้นทำให้นางเสียหลักจริงๆ

“ว้าย!”

คราวนี้หญิงสาวได้ไขว่คว้าอากาศ ชายหนุ่มดึงเอวไม่ทันเลยหมายจะคว้าไหล่ ทว่ากลับไปคว้าอะไรอย่างอื่นติดมือมา

โครม!