ตอนที่ 15 บุกสำนักเซียน

เขาซวนเหยา

จื่อเถิงพยายามตั้งสติของตนเองไม่ให้วอกแวกคิดสิ่งใดเพราะเวลานี้นางจะต้องรวบรวมเมล็ดพันธุ์ต้นไม้แห่งชีวิตให้เสร็จสมบูรณ์โดยเร็วที่สุด

เดิมทีชีวิตที่ยืนยาวจะค่อย ๆ หล่อหลอมเมล็ดพันธุ์นั้นตามกาลเวลาที่ร่วงโรยผ่านไป ทว่า จื่อเถิงไม่อาจรอช้าได้ในเมื่อทุกชีวิตที่เกี่ยวข้องกับนางกำลังเผชิญกับอันตรายนับไม่ถ้วน

สำนักดาราสวรรค์ตกอยู่ในวงล้อมของทัพมารที่ค่อย ๆ บีบเจ้าสำนักและเหล่าอาจารย์ให้เปิดเผยที่ซ่อนของจื่อเถิงโดยใช้ชีวิตของศิษย์ที่เหลืออยู่เป็นเครื่องต่อรอง

หากแต่ทุกคนรู้ดีว่าจอมมารโฉดร้ายและสัตว์อสูรที่กำลังหิวกระหายไม่เคยปล่อยผู้ใดให้รอดชีวิต มิหนำซ้ำยังคิดทำลายทั้งสามภพตามอำเภอใจ พวกเขาทั้งหมดจึงปิดปากเงียบและยืนหยัดปกป้องสำนักของตัวเองและชาวเมืองที่หลบเข้ามาพึ่งพิง

จื่อเถิงนั่งสมาธิรวบรวมพลังบริสุทธิ์ที่หลั่งไหลอยู่ภายในหุบเขาซวนเหยาเพียงลำพัง ในใจร้อนรนจนอดทนเอาไว้ไม่ได้ทำให้สติแตกกระเจิงอยู่ร่ำไปเพราะเป็นห่วงทุกคน

กระนั้น นางก็รีบสลัดความคิดเหล่านั้นออกไปให้หมดเพราะนางคือความหวังเดียวที่จะทำให้จอมมารยอมล่าถอยไปได้แม้เพียงชั่วคราว

ทางด้านสำนักเซียนดาราสวรรค์

เฉาหมิงผู้เป็นอาจารย์รักษาการเจ้าสำนักยืนประจันหน้ากับจอมมารไม่อาจยอมรับได้ว่าคนตรงหน้าของเขาคือคนที่สังหารศิษย์ของตนเองอย่างเหี้ยมโหด

เท่านั้นยังไม่พอ กงจื่อเย่ยังคิดจะสังหารคนอื่น ๆ ที่เหลืออยู่ โดยเฉพาะการตามล่าจื่อเถิงอย่างเอาเป็นเอาตาย เฉาหมิงไม่อาจปล่อยให้จอมมารทำเช่นนั้นได้ แม้ว่าต้องสู้จนตัวตายเขาก็ต้องปกป้องทุกคนให้ถึงที่สุด

“โกรธแค้นข้าถึงเพียงนั้นเชียวหรือ” น้ำเสียงของกงจื่อเย่ไม่แยแส สายตาเหยียดลงมองเบื้องล่างแล้วใช้มือแตะม่านพลังเซียนที่ปกคลุมอาณาเขตของสำนัก

“...” เฉาหมิงไม่พูดสิ่งใด เวลานี้กำลังรับมือกับขุมพลังมารที่กงจื่อเย่พยายามทำลายม่านพลังอย่างเคร่งเครียด

แม้จะมีบรรดาอาจารย์คนอื่นในสำนักร่วมมือกันแต่พวกเขาก็ตระหนักได้ว่าจอมมารผู้นี้ไม่ธรรมดา

“ส่งตัวนางมาให้ข้าก็สิ้นเรื่อง” กงจื่อเย่เอ่ยปากบอกอีกฝ่าย “อย่าคิดตื้น ๆ ว่านางเพียงคนเดียวจะกำจัดข้าได้” รอยยิ้มเย้ยหยันของเขามั่นใจในพลังมารของตัวเองเป็นอย่างยิ่ง

แน่นอนว่าจื่อเถิงเวลานี้ไม่อาจกำจัดเขาได้ หากแต่เขาไม่รู้เลยว่าวันหนึ่งเขาจะต้องพ่ายแพ้ให้แก่นางอย่างเสียมิได้

เฉาหมิงถอนหายใจแล้วยิ้มมีเลศนัยรู้ได้ในทันทีว่าคนตรงหน้าคงไม่รู้ว่าตัวตนที่แท้จริงและภารกิจของนางคือสิ่งใดกระมังจึงยังวางใจว่าเพียงจัดการกับลูกศิษย์ของเขาแล้วจะสิ้นเรื่อง

เขาหันไปมองบรรดาอาจารย์ที่ยืนอยู่รายรอบแล้วพยักหน้าให้ ไม่ต้องพูดสิ่งใดทุกคนก็รับรู้ได้เช่นกันว่าหน้าที่สำคัญที่สุดในฐานะของสำนักดาราสวรรค์คืออะไร

พวกเขาส่งสัญญาณสุดท้ายให้ลูกศิษย์ของตนเองแยกย้ายกันทำตามคำสั่งแล้วจดจ่ออยู่กับจอมมารข้างหน้าประตูสำนัก

เวลานั้นหญิงชราผู้หนึ่งก้าวเดินอย่างช้า ๆ มาหยุดอยู่ด้านหลังพวกเขา พลังเซียนที่สั่งสมมานานทำให้ทุกคนรู้สึกได้ว่านางเป็นผู้ใด

“เซียนเยว่ฉี!” ทุกคนตะลึงงันไม่คิดว่าจะมีโอกาสได้เห็นผู้ก่อตั้งสำนักเมื่อสามร้อยปีก่อนอีกครั้งหลังจากที่นางตัดขาดจากโลกภายนอกเข้าสู่วิถีเซียนเมื่อเนิ่นนานมาแล้ว

“ไม่คิดเลยว่าจะได้กลับมาที่นี่อีกยามบั้นปลายชีวิต” น้ำเสียงสงบนิ่งของนางไม่หวั่นไหวกับสิ่งเร้าภายนอก หันไปมองเจ้าสำนักคนปัจจุบันผู้เป็นลูกศิษย์คนสุดท้าย “คิดถึงวันเก่า ๆ ที่เราเคยออกปราบมารปีศาจด้วยกันจริง ๆ”

เสียงหัวเราะของกงจื่อเย่ดังขึ้น “ขนาดพวกเทพสวรรค์ยังทำอะไรข้าไม่ได้ ยายแก่หงำเหงือกอย่างเจ้าไม่จำเป็นต้องถึงมือข้าเสียด้วยซ้ำ”

“ปากคอจอมมารช่างไม่มีหูรูด” เซียนเยว่ฉีเลิกคิ้วถึงอย่างไรนางก็อายุมากกว่าเขาเท่าตัวถึงจะเป็นจอมมารแต่ท่าทางคนตรงหน้าเหมือนเด็กเอาแต่ใจตัวเองไม่มีผิด อยากได้สิ่งใดต้องได้ อยากทำสิ่งใดก็ไม่ยอมปล่อยวางง่าย ๆ

“ท่านเซียน เจ้าสำนักเซียว เหตุใดพวกท่านถึงได้มาที่นี่” เฉาหมิงถามทั้งสองคน

“ปล่อยให้ศิษย์เผชิญหน้ากับอันตรายเพียงลำพังจะเรียกตนว่าอาจารย์ได้อย่างไร เฉาหมิง” เจ้าสำนักเซียวมองหน้าเขา “หยางซีอวิ๋นทำหน้าที่ของตนได้ดีที่สุดแล้ว รอเสร็จสิ้นงานนี้เราค่อยทำพิธีส่งเขา”

เฉาหมิงพยักหน้าให้อีกฝ่าย “หวังว่าจื่อเถิงจะมีเวลามากพอนะขอรับ”

“เรื่องนั้นแม้ไม่อาจรู้ได้ แต่ชะตาของนางแกร่งกล้าไม่มีทางแพ้จอมมารง่าย ๆ หรอกเฉาหมิง” เซียนเยว่ฉีรู้ดีเพราะนางคือคนที่บอกเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เจ้าสำนักเซียวฟัง

ในวันที่จื่อเถิงถือกำเนิด นางจึงนำเด็กน้อยคนนี้มาวางไว้ในตะกร้าหน้าสำนักดาราสวรรค์

กงจื่อเย่ทำท่าง่วงเหงาหาวนอนแล้วบอกลูกน้องทั้งสองว่า “อย่าให้น้อยหน้าเล่า หากครั้งนี้ไม่ได้เรื่องอีกล่ะก็ข้าจะลงโทษพวกเจ้าให้ทรมานไม่แพ้กัน”

โจวเหวินหลงและเฉินซือหยางมีสีหน้ากังวลเล็กน้อยเพราะรู้ว่าบทลงโทษน่ากลัวเพียงใด โดยเฉพาะปีศาจหนุ่มที่รู้ซึ้งดีว่าไม่ควรทำให้จอมมารโกรธกริ้วเพราะเขาเคยริฝ่าฝืนไม่ยอมตกเป็นเบี้ยล่างของจอมมารมาก่อน คิดว่ามารเกิดใหม่จะไปมีอะไรน่ากลัวนักหนา และนั่นก็ทำให้เขาได้สัมผัสความสยดสยองที่แทบร้องขอให้จอมมารฆ่าเขาเสียดีกว่า

โจวเหวินหลงเปลี่ยนร่างเป็นมังกรดำบินวนฉวัดเฉวียนทำลายม่านพลังเซียนอย่างต่อเนื่อง ในขณะที่เฉินซือหยางและทัพมารเบื้องล่างค่อย ๆ ทำลายฐานของสำนักอันเป็นจุดเชื่อมต่อพลังที่หนาแน่น

เวลานั้นกงจื่อเย่กวาดสายตามองไปทั่วสำนักพลันได้เห็นว่านอกจากจื่อเถิงแล้วยังมีศิษย์สาวอีกผู้หนึ่งไม่ได้อยู่ในที่แห่งนี้ด้วยจึงตรวจตราอยู่รอบนอกสำนักพักหนึ่ง

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นมุมปาก เขามองเห็นโลงศพของใครบางคนวางนิ่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ไม่ต้องเปิดดูข้างในก็รู้ว่าผู้ใดเป็นเจ้าของโลงสีขาวนี้

กงจื่อเย่ร่ายพลังมารแทรกซึมผ่านเข้ามาในม่านทีละนิด ไอสีดำลอยกลบร่างที่อยู่ในโลงศพ เขาค่อย ๆ บีบทำลายแก่นวิญญาณของหยางซีอวิ๋นที่ถูกเขาผนึกเอาไว้ทีละนิด

โลงสีขาวสั่นสะท้านตามแรง แก่นวิญญาณเทพถูกพลังมารรบกวนจนอยู่ไม่สุขทุรนทุรายไม่อาจหนี ก่อนที่สุดท้ายแล้วกงจื่อเย่จะกำมือของตนเองเป็นอันทำลายหยางซีอวิ๋นตลอดกาล

เสียงหัวเราะลั่นของเขาดังก้องจนคนในสำนักดาราสวรรค์ขนลุกซู่ ในขณะที่คนในเขาซวนเหยาอย่างจื่อเถิงและอิงฮวารู้สึกได้พร้อมเพรียงกันว่าหยางซีอวิ๋นได้จากไปอย่างไม่มีวันกลับ ไม่อาจพบกันอีกครั้งไม่ว่าจะในภพนี้หรือชาติใด

น้ำตาของอิงฮวาไหลอาบแก้มเพราะสูญเสียศิษย์พี่ที่รักยิ่ง นางพยายามกลั้นเสียงร้องของตัวเองเอาไว้ ไม่อยากให้จื่อเถิงเสียสมาธิ หากแต่นางไม่รู้เลยว่าจื่อเถิงกำลังเม้มปากแน่นพยายามประคองสติของตนเองอย่างถึงที่สุด

ศิษย์พี่ ขอบคุณที่ท่านดูแลข้ามาตลอด ชาตินี้ไม่อาจทำสิ่งใดตอบแทน ศิษย์น้องละอายใจยิ่งนัก แต่ท่านไม่ต้องห่วงเพราะวันหนึ่งท่านจะไม่จากไปอย่างเดียวดาย