ตอนที่ 14 เผชิญหน้า

ความรู้สึกที่ถาโถมทำให้พลังเซียนที่ถูกจอมมารกดขี่เอาไว้แข็งแกร่งขึ้นมาในทันที สีหน้าของนางแปรเปลี่ยนราวกับเป็นคนละคนคิดในใจด้วยความมุ่งมั่นว่าจะต้องพาพวกเขาหนีไปจากตรงนี้ให้ได้

กงจื่อเย่สัมผัสได้ว่าพลังเซียนของนางกำลังต่อต้านเขาอย่างรุนแรงกว่าเดิมไม่อาจออมมือทำเป็นเล่นได้อีกต่อไปจึงหล่อหลอมพลังมารที่แท้จริงขึ้นมาเพื่อสังหารนางให้สิ้นซาก

ทว่า จื่อเถิงคือผู้ที่เทพบรรพกาลเลือกเอาไว้ การทำลายนางจึงไม่ง่ายอย่างที่เขาคิด สายพลังบริสุทธิ์สะท้อนกลับมาทำลายตัวเขาเองจนนิ่งงันไปชั่วขณะ

ไอมารที่ควบคุมจื่อเถิงและอิงฮวาอยู่จึงอ่อนแอลงชั่วคราว ทำให้พวกเขาได้โอกาสโต้กลับร่ายพลังเซียนพุ่งเข้าใส่ลูกน้องจอมมารในพริบตาจนลอยกระเด็นไปคนละทาง

พลังกึ่งเทพของจื่อเถิงไม่อาจควบคุมได้เพราะจิตใจที่ไม่มั่นคงมันสะท้อนเข้าหาหยกสีชมพูที่อาจารย์เจ้าสำนักให้นางเอาไว้

จื่อเถิงจึงรู้สึกตัวตั้งสติร่ายวิชาเคลื่อนย้ายโดยใช้พลังในหยกเข้าช่วยอีกแรงพลางพยักหน้าให้อิงฮวา เพียงอึดใจเดียวเซียนสำนักดาราสวรรค์ก็หายตัวไปจากที่แห่งนั้นโดยที่ฝ่ายจอมมารไม่ทันตั้งตัว

พลังของหยกเจ้าสำนักพาพวกเขากลับมายังตำหนักต้นหลิวชั่วพริบตา

“ท่านอาจารย์ ช่วยศิษย์พี่ด้วยเจ้าค่ะ” จื่อเถิงประคองร่างของหยางซีอวิ๋นเข้าไปในตำหนัก น้ำตาเอ่อล้นไม่รู้จะทำอย่างไร

เจ้าสำนักเซียวรีบออกมาทันทีที่ได้ยินเสียงของนาง สายตาเต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลายระคนเมื่อเห็นสภาพของลูกศิษย์ทั้งสามคน

นางสั่งให้ศิษย์อื่น ๆ ไปตามอาจารย์ในสำนักมารวมตัวกันอย่างเร่งด่วนเพื่อช่วยหยางซีอวิ๋น ก่อนจะร่ายพลังกำจัดไอมารที่ควบคุมร่างของเขา

จื่อเถิงกอดอิงฮวาเอาไว้ ภาวนาให้ศิษย์พี่ไม่เป็นอันใด แม้จะสูญเสียพลังเซียน แต่อย่างน้อยรักษาชีวิตเขาเอาไว้ได้ก็ยังดี

อิงฮวามองร่างไร้สติไม่วางตา น้ำตาคลอเบ้าพยายามกลั้นเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้น

ไม่นานนัก อาจารย์ประจำสำนักจึงมารวมตัวกันพร้อมหน้าที่ตำหนักต้นหลิว

เฉาหมิงเห็นลูกศิษย์ของตนเองอยู่ในสภาพยับเยินรู้สึกผิดที่ปล่อยพวกเขาออกไปผจญกับโลกภายนอกสำนักเร็วเกินไป “ผู้ใดเป็นคนทำ” เขาถามจื่อเถิง

เขารู้มาตลอดว่าหยางซีอวิ๋นเป็นศิษย์ที่มีฝีมือไม่เป็นรองใครในสำนัก ไม่ว่าจะมารปีศาจตนใดในแดนมนุษย์ย่อมไม่มีใครทำอันตรายกับเขาได้จึงยอมปล่อยให้พวกเขาได้ออกไปฝึกฝนช่วยเหลือชาวบ้าน แต่ใครกันที่ทำให้หยางซีอวิ๋นเป็นเช่นนี้

สำนักดาราสวรรค์ซ่อนตัวอยู่ในที่ห่างไกล จึงไม่มีใครรู้เลยว่าเวลานี้จอมมารได้ปรากฏกายในแดนมนุษย์พร้อมกองทัพสัตว์อสูรและปีศาจจากภพมาร

“จอมมารถือกำเนิดแล้วเจ้าค่ะ” จื่อเถิงเอ่ยปาก

คำพูดของนางทำให้ทุกคนในที่นั้นหันมามองเป็นตาเดียว “จอมมารถือกำเนิดอย่างนั้นหรือ”

“เจ้าค่ะ แรกเริ่มที่มีข่าวคราวว่าชาวบ้านหายตัวไปก็เป็นเพียงแค่ปีศาจจำแลงกายมาก่อความวุ่นวาย” จื่อเถิงค่อย ๆ เล่ารายละเอียดให้คนที่เหลือฟังด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “ไม่รู้ว่าทำไมจอมมารถึงได้ปรากฏตัวขึ้นมากะทันหัน แล้ว...”

นางรู้สึกผิดยิ่งนักที่ทำให้คนรอบตัวต้องเจ็บปวดทรมาน

“จอมมารตามล่าศิษย์พี่เจ้าค่ะ” อิงฮวาเอ่ยปากเล่าบ้าง “เพราะว่าศิษย์พี่เป็นเซียนสวรรค์จุติ พลังเป็นปรปักษ์”

เจ้าสำนักเซียวถอนหายใจ นิมิตที่นางเห็นเริ่มมีเค้าลางความจริงขึ้นมาบ้างแล้ว แม้ไม่รู้ว่าสุดท้ายจะเป็นอย่างไรแต่เวลานี้ทำได้ดีที่สุดคือเตรียมพร้อมตั้งรับกับมัน

“จื่อเถิง เจ้าคงรู้แล้วว่าตนเองมีหน้าที่ใด ไปหลบที่เขาซวนเหยากับอิงฮวาจนกว่าสิ่งที่เจ้าต้องทำจะเสร็จสมบูรณ์” นางออกคำสั่งกับศิษย์ทั้งสอง

“อาจารย์เจ้าสำนัก ศิษย์พี่...” จื่อเถิงพยักหน้ารับคำสั่ง หากแต่ยังกังวลเรื่องของเขา

“อย่าได้ห่วงไปเลย รีบไปเถิด หากเจ้าทำไม่สำเร็จ อย่าว่าแต่หยางซีอวิ๋นจะไม่รอด สำนักดาราสวรรค์คงจะถึงคราวล่มสลายเป็นแน่” เจ้าสำนักเซียวบอกนางไปตามตรง พูดไปเช่นนั้นเพื่อกดดันให้จื่อเถิงเร่งรีบหลอมรวมสรรพสิ่งทำให้เมล็ดพันธุ์สมบูรณ์โดยเร็วที่สุด

“เจ้าค่ะ” นางรับปากแล้วพาอิงฮวาไปซ่อนตัวอยู่ในเขาซวนเหยาทันที

คล้อยหลังทั้งคู่ เฉาหมิงรับหน้าที่แจ้งข่าวให้ศิษย์สำนักทุกคนได้รับรู้ว่ากาลข้างหน้าจะเกิดอันใดขึ้นกับสำนักดาราสวรรค์บ้าง

จางเจี๋ยหลุนผู้เป็นอาจารย์ของอิงฮวากับศิษย์รุ่นพี่บางส่วนออกไปอยู่รอบนอกสำนักเพื่อเขียนยันต์ป้องกันมารปีศาจไม่ให้บุกรุกเข้ามา

ส่วนเจ้าสำนักเซียวและอาจารย์สายรักษาใช้พลังเซียนของตนเองช่วยเหลือหยางซีอวิ๋นอย่างเต็มที่

แม้เขาจะมีใจสู้มากเพียงใดแต่พลังมารที่อยู่ในร่างไม่ใช่สิ่งที่ลบล้างออกไปได้ง่าย ๆ ไม่ว่าพลังเซียนที่ถ่ายเข้าสู่ร่างของเขาจะพยายามต่อต้านการทำลายล้างของมันเท่าใดกลับไม่เป็นผลเพราะพลังมารที่กงจื่อเย่ผนึกเอาไว้ร้ายกาจกว่าสิ่งใด

จอมมารตั้งใจทำให้จื่อเถิงแตกสลายราวกับอาฆาตแค้นกันมาตั้งแต่ชาติปางก่อน เขาอยากให้นางเจ็บปวดที่สุดก่อนที่จะสังหารนางอย่างที่เคยพูดเอาไว้

เหตุผลเดียวคงจะเป็นเพราะนางสามารถกำจัดเขาได้เหมือนอย่างที่เคยมีเทพเซียนแอบไปฆ่าเขาถึงภพมารทั้ง ๆ ที่เพิ่งเกิดได้ไม่กี่วัน และยังคงเป็นเช่นนั้นมาโดยตลอดจนจอมมารอย่างเขาไม่อาจทนให้ผู้ใดมาลอบทำร้ายเขาได้อีกต่อไปจึงพาลโกรธแค้นจื่อเถิงไปโดยปริยาย

แม้จะอยู่ไกลกันแต่กงจื่อเย่สามารถรับรู้ได้ว่าเวลานี้ใครบางคนกำลังใช้พลังเซียนเพื่อรักษาหยางซีอวิ๋น

เขาแสยะยิ้มคิดจะจบงานที่ตนเองทำคั่งค้างไว้ให้คนเหล่านั้นดูเป็นขวัญตาประกาศศักดาของจอมมารผู้ยิ่งใหญ่ให้ได้รู้

กงจื่อเย่หงายฝ่ามือขึ้นขยับนิ้วทั้งห้าไปมาราวกับชักใยพลังมารที่ฝังอยู่ในร่างหยางซีอวิ๋นด้วยความรู้สึกสนุกสนาน เขาสัมผัสได้ว่าอีกฝ่ายกำลังทรมาน พยายามดิ้นรนให้หลุดพ้นจากการควบคุม

หยางซีอวิ๋นกระอักเลือดออกมาไม่หยุด ร่างกายราวกับไฟร้อนแผดเผาจากภายใน ดวงตาเบิกโพลงเจ็บปวดสุดขีด เสียงร้องของเขาดังลั่นก้องตำหนักต้นหลิวจนศิษย์คนอื่นขนลุกด้วยความหวาดกลัว

“อาจารย์ จอมมารจะมาที่นี่หรือ” ศิษย์คนหนึ่งถามเฉาหมิง

“อืม” เขาพยักหน้าไม่ปิดบัง รู้ว่าลูกศิษย์หวาดกลัว “ข้าไม่ได้ห้ามพวกเจ้า” เฉาหมิงเอ่ยปาก

หลังจากเห็นศิษย์คนโปรดอยู่ในสภาพตายทั้งเป็นแล้ว เขาไม่คิดจะให้ศิษย์คนอื่น ๆ ต้องมาเผชิญชะตากรรมเดียวกันจึงไม่ห้ามหากพวกเขาจะล่าถอยหลบหนีออกไปจากสำนัก

ทว่า ลูกศิษย์ทุกคนกลับยืนยันหนักแน่นว่าจะช่วยอาจารย์รับมือกับจอมมาร แม้รู้ว่าอาจสู้ไม่ได้และทำได้เพียงแค่ถ่วงเวลา แต่อย่างน้อยพวกเขาก็ยินยอมที่จะเสียสละให้จื่อเถิงได้ทำหน้าที่ให้เสร็จสิ้น

ตำหนักต้นหลิว

หยางซีอวิ๋นยังคงถูกพลังมารโจมตีอย่างต่อเนื่อง เขาตั้งใจรวบรวมสติที่เหลืออยู่อันน้อยนิดเป็นครั้งสุดท้าย แววตาอบอุ่นฉายขึ้นมาชั่วขณะหนึ่ง “อาจารย์ ปล่อยข้าไป”

เขารู้ดีว่าพลังมารรุนแรงเกินกว่าจะลบล้าง ไม่มีผู้ใดช่วยเขาได้อีกแล้ว “ข้าทำหน้าที่ของข้าได้ดีแล้วใช่หรือไม่”

เจ้าสำนักเซียวกลั้นน้ำตาพยักหน้า ลูกศิษย์คนนี้ทำตามคำสั่งของเขาได้เป็นอย่างดี หยางซีอวิ๋นดูแลจื่อเถิงตั้งแต่นางเกิดจนกระทั่งตอนนี้เหมือนกับน้องสาวของตนเอง

ไม่มีสิ่งใดขาดตกบกพร่องเลยแม้แต่น้อย

“ทำได้ดีแล้ว ซีอวิ๋น” เจ้าสำนักเซียวโอบใบหน้าของลูกศิษย์เอาไว้

“อาจารย์ ข้าทนไม่ไหวแล้ว” น้ำตาที่เคยไหลกลายเป็นสายเลือดพลันลมหายใจเฮือกสุดท้ายถูกพรากจาก