ตอนที่97
เป็นวิธีที่ทำให้ฉันรู้สึกขยะแขยง
“นี่ฉันเพิ่งรู้นะ ว่านอกจากพี่จะเป็นไบโพล่าแล้วยังเป็นคนที่หลงตัวเองได้ขนาดนี้ พี่ฟังให้ดีนะ ตอนนั้นที่ฉันชอบพี่ ก็เพราะพี่เป็นสุภาพบุรุษ เป็นผู้ชายที่นิ่งคิดและทำอะไรอย่างมีเหตุผล ไม่เชื่อและปรักปรำใครง่าย ๆ เป็นผู้ชายที่อบอุ่นใจดีน่าใครอยู่ใกล้ก็มีความสุข แต่กับคนที่อยู่ตรงหน้าฉันตอนนี้ ฉันไม่แต่อยากเห็นหน้า อย่าว่าแต่อยากอยู่ใกล้เลย” หญิงสาวเผลอพูดยาวอย่างโกรธ ๆ มานึกได้อีกทีว่าเธอไม่ควรพูดให้ตัวเองต้องอยู่ในอันตราย ก็ตอนที่เห็นสีหน้าของอีกฝ่ายถมึงทึงราวเสือร้ายที่พร้อมจะตะปบเหยื่อให้ตายคามือ
“นี่เธอกล้าด่าฉันเหรอ ผู้หญิงที่กล้าแม้กระทั่งวางแผนทำร้ายเมียของฉัน เพื่อเอาหัวใจมาให้ตัวเองได้มีชีวิตอยู่ต่อ ยังไม่พอตีเนียนมาเข้าทางลูกของฉัน ไม่เรียกว่าอยากเป็นเมียฉันแล้วจะให้เรียกว่าอะไรไม่ทราบ” เขาตะคอกพร้อมกับที่มือหนารั้งรอบเอวคอดกิ่วของอีกฝ่ายมาชิดลำตัวของเขา
วุ้นเย็นใจเต้นแรงขึ้น รู้สึกร้อนผ่าวไปหมด ภาพจำ
ตอนที่98อย่าเกร็งซิคะ “ไม่นะพี่ อื้อ..” กลีบปากสีชมพูเข้มถูกอีกฝ่ายครอบครองด้วยริมฝีปากอุ่นของเขา พร้อมกับพยายามดันลิ้นหนาเข้าไปในโพรงปากของเธอ หญิงสาวขบฟันไว้แน่น ไม่ยอมให้ลิ้นของเขาเข้าไป แต่เมื่อเรือนร่างบอบบางเย้ายวน ถูกของเขาลูบไล้อย่างเรียกร้อง เธอก็เริ่มอ่อนราวกับขี้ผึ้งที่ถูกไฟลน จากการดิ้นรนก็เปลี่ยนเป็นตอบสนองอย่างไร้เดียงสา สองมือเล็กเผลอยกขึ้นโอบรอบคอของเขาเอาไว้พร้อมกับปล่อยให้ลิ้นอุ่นของอีกฝ่ายสอดเข้าไปชิมความหอมหวานในโพรงปากได้อย่างอิสระทางด้านเมธัชนั้นตั้งใจที่จะรวบรัดจัดการอย่างรุนแรงในตอนแรก แต่พอได้สัมผัสกับเรือนร่างที่นิ่มและยืดหยุ่น พร้อมกับความหอมหวาน เขาก็ลืมความตั้งใจเดิมไปเสียสนิท กลับเล้าโลมเธออย่างอ่อนโยนและทนุถนอมราวกับคนใต้ร่างเป็นดั่งอัญมณีอันล้ำค่า ไม่กล้าที่จะรุนแรงเพราะกลัวแตกสลาย หลายนาทีต่อมาวุ้นเย็นจึงรู้สึกเหมือนเมธัชพาเธอไปอีกโลกหนึ่ง ซึ่งอบอวลไปด้วยไออุ่นของความรักและสุขที่เพิ่งเคยได้เจอเป็นครั้งแรกในชีวิต
ตอนที่97เป็นวิธีที่ทำให้ฉันรู้สึกขยะแขยง “นี่ฉันเพิ่งรู้นะ ว่านอกจากพี่จะเป็นไบโพล่าแล้วยังเป็นคนที่หลงตัวเองได้ขนาดนี้ พี่ฟังให้ดีนะ ตอนนั้นที่ฉันชอบพี่ ก็เพราะพี่เป็นสุภาพบุรุษ เป็นผู้ชายที่นิ่งคิดและทำอะไรอย่างมีเหตุผล ไม่เชื่อและปรักปรำใครง่าย ๆ เป็นผู้ชายที่อบอุ่นใจดีน่าใครอยู่ใกล้ก็มีความสุข แต่กับคนที่อยู่ตรงหน้าฉันตอนนี้ ฉันไม่แต่อยากเห็นหน้า อย่าว่าแต่อยากอยู่ใกล้เลย” หญิงสาวเผลอพูดยาวอย่างโกรธ ๆ มานึกได้อีกทีว่าเธอไม่ควรพูดให้ตัวเองต้องอยู่ในอันตราย ก็ตอนที่เห็นสีหน้าของอีกฝ่ายถมึงทึงราวเสือร้ายที่พร้อมจะตะปบเหยื่อให้ตายคามือ “นี่เธอกล้าด่าฉันเหรอ ผู้หญิงที่กล้าแม้กระทั่งวางแผนทำร้ายเมียของฉัน เพื่อเอาหัวใจมาให้ตัวเองได้มีชีวิตอยู่ต่อ ยังไม่พอตีเนียนมาเข้าทางลูกของฉัน ไม่เรียกว่าอยากเป็นเมียฉันแล้วจะให้เรียกว่าอะไรไม่ทราบ” เขาตะคอกพร้อมกับที่มือหนารั้งรอบเอวคอดกิ่วของอีกฝ่ายมาชิดลำตัวของเขาวุ้นเย็นใจเต้นแรงขึ้น รู้สึกร้อนผ่าวไปหมด ภาพจำ
ตอนที่96 ไม่รู้สึกอะไรกับพี่อีกแล้ว“เธอจะสอนให้เรียกอามาตลอด แต่คุณหนู ๆ ไม่ยอมเรียกกลับเรียกแม่แทนค่ะ อาจจะเพราะว่าคุณวุ้นเลี้ยงมาตั้งแต่แบเบาะ ก็เลย...”ครืด!! เมธัชลุกขึ้นยืนทันที ก่อนจะออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เรียกเธอไปหาผมที่ห้องรับแขก”ป้าณีหน้าซีด ก่อนจะพูดเสียงสั่น “แต่ว่าตอนนี้คุณวุ้นเธอนอนหลับไปแล้วค่ะ อีกอย่างมันก็ดึกมากแล้วด้วย หากคุณธัชจะคุยกับเธอ ก็ค่อยคุยพรุ่งนี้ไม่ดีกว่า..” “ผมต้องการคุยกับเธอ ตอนนี้เดี๋ยวนี้” ร่างสูงสั่งอย่างเด็ดขาด ก่อนจะหันหลังเดินเข้าไปในห้องรับแขก ท่ามกลางความร้อนใจของป้าณีฝนยังคงตกไม่หยุด แม้จะเป็นช่วงกลางดึกของฤดูฝน แต่เสียงหยาดน้ำที่กระทบหลังคาก็ไม่อาจกลบความเงียบและความกดดันที่แผ่คลุมไปทั่วห้องโถงของบ้านหลังใหญ่ได้เมธัชนั่งนิ่งอยู่บนโซฟา ร่างสูงในชุดลำลองยังคงมีร่องรอยของความเหนื่อยล้าจากก
ตอนที่95เป็นอาไม่ใช่แม่วุ้นเย็นดูแลและเอาใจใส่ทุกช่วงวัยสองแฝดอย่างไม่ขาดตกบกพร่องและพิถีพิถัน ไม่ว่าจะเป็นการเปลี่ยนผ้าอ้อม เรื่องอาหาร หรือการเสริมพัฒนาการ เธอเรียนรู้จากหนังสือ ตามสื่อต่าง ๆ และตามคำแนะนำของแพทย์ จนเด็กแฝดเติบโตสมวัยแบบที่เธอตั้งใจ และทำหน้าที่ ‘แม่’ แทนดุจดาวได้อย่างอย่างสมบูรณ์ แต่เพื่อให้เกียร์ติดุจดาว เธอจึงสอนหลาน ๆ ให้เรียกเธอว่าอามาตลอด จนกระทั่งวันหนึ่ง“แมะ ๆ”เสียงเล็ก ๆ ของแฝดน้องที่ญาดาให้พระตั้งชื่อให้ว่า ‘ธารดา หรือหนูธาร’ ดังขึ้นในห้องตอนกลางวัน ที่ฝนตกพรำ ๆ ท่ามกลางบรรยากาศที่เย็นสบายวุ้นเย็นชะงักมือที่กำลงเตรียมชงนม ก่อนหันขวับไปมองเด็กหญิงที่กำลังนั่งเล่นตุ๊กตาบาบี้อยู่ใกล้ ๆ“เมื่อกี้ว่าหนูธารพูดว่าอะไรนะคะ?” เธอถามเสียงสั่นเด็กน้อยยิ้มตาหยี มือเล็ก ๆ ชี้มาทางเธอ“แม้” คราวนี้ออกสียงชัดขึ้นกว่าเดิม แฝดพี่ที่ชื่อ ‘ธีรดล หรือหนูที’กำลังโยนลูกบอลเล่น ก็หันมาเอียงคอมอง พร้อมกับเล
ตอนที่94 ฉันก็ไม่ได้อยากเห็นหน้าวิชัยออกจากไปแล้ว ในห้องทำงานของเมธัชก็กลับเข้ามาสู่ความเงยบอีกครั้ง ร่างสูงยืนนิ่งอยู่ข้างหน้าต่าง ทอดสายตามองออกไปอย่างไม่มีจุดหมาย ในหัวของเขากำลังครุ่นคิดอย่างสับสน ยุ่งเหยิงเหมือนหลงเข้าไปในเขาวงกต ที่ยากจะหาทางออก แม้ความมืดจะเริ่มโรยตัวเข้ามาในห้องอย่างช้า ๆ ชายหนุ่มก็ยังไม่รู้ตัวเสียด้วยซ้ำ จนเมื่อมือถือดังขึ้น ความคิดอันยุ่งเหยิงก็หยุดลง “ว่าไงครับป้าณี” เขากดรับสายท่ามกลางความมืดในห้องทำงาน [วันนี้คุณวุ้นไม่ค่อยสบายค่ะ ป้าเลยโทรมาบอกคุณธัชก่อนเอ่อ...เผื่อคุณธัชจะ...เรียกเธอไปใช้งานดึก ๆ อีกน่ะค่ะ] เสียงป้าณีเหมือนจะเกรง ๆ และตำหนิเขากลาย ๆเมธัชนิ่งงันไปก่อนจะกดวางสาย นี่ใคร ๆ คงจะเห็นเขาเป็นผู้ชายสารเลวทำร้ายผู้หญิงไร้เหตุผลไปกันหมดแล้วซินะ ทำไมถึงไม่มีใครคิดและมองในมุมของเขาบ้างล่ะ ว่าเขาต้องเจ็บปวดและทรมานแค่ไหน ที่ต้องเห็นคนที่พรากคนรักของเขาไปได้ม
ตอนที่93 แม่นางฟ้าดอกทอง “แกทำอย่างนั้นได้ยังไง ฮะ!” เสียงร้องถามอย่างเดือดดาลของวิชัยดังขึ้น ทันทีที่เปิดประตูห้องทำงานของเมธัชลูกชายเพียงคนเดียว พร้อมกับก้าวเข้าไปยืนอยู่ตรงหน้าด้วยท่าทีที่โกรธจัดเมธัชนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน ใบหน้ายังมีร่องรอยหงุดหงิดจากเหตุการณ์เมื่อคืน เขาเหลือบมองพ่อเพียงแวบเดียว ก่อนจะเบือนสายตากลับไปมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ “จะเข้ามาก็ไม่คิดจะเคาะประตู” เขาพูดเสียงเรียบ สีหน้าเย็นชา “ฉันไม่ต้องขออนุญาตลูกตัวเอง เพื่อมาสั่งสอนความเป็นลูกผู้ชาย ที่แกคงลืมไปแล้วว่าเคยมีหรอกนะเมธัช” วิชัยตอบด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและเยือกเย็นพอ ๆ กับใบหน้าเมธัชเหยียดร่างสูงยืนขึ้นช้า ๆ พร้อมกับหันหลังให้ผู้เป็นพ่อ ไปยืนกอดออกมองออกไปที่หน้าต่าง ตั้งแต่โตมาเขาไม่ค่อยเห็นท่าทางเกรี้ยวกราดของผู้เป็นพ่อมากนัก&n