ไปกินขาวบ้านดุจดาว

ตอนที่15

ไปกินขาวบ้านดุจดาว

         “ก็แค่คิดอะไรเพลินไปหน่อยน่ะ ไม่มีอะไรหรอกคุณ เอ..นี่ก็ถึงเวลาแล้วนี่ ทำไมยังไม่ได้ยินประกาศเที่ยวบินของเจ้าธัชลงเสียทีล่ะ”

โสภามองสามีอย่าเข้าใจ เธอรู้ว่าเขาก็กังวลไม่น้อยถึงเรื่องของเมธัชกับวุ้นเย็น แต่กลับพยายามพูดปลอบใจเธอ

          “บอกไม่ให้ฉันคิดมาก แต่ดูหน้าคุณซิคิ้วชนกันหมดแล้ว จนไม่ได้ยินที่เจ้าหน้าที่เขาประกาศว่าเครื่องของคุณธัชลงช้าไปสิบนาทีค่ะ”

          โสภาบอกพร้อมกับกดนิ้วชี้ไปที่ระหว่างคิ้วเข้มของสามีเบา ๆ

วิชัยรู้ว่าไม่สามารถปิดบังความรู้สึกของตัวเองจากภรรยาได้ จึงถอนหายใจออกมาเบา ๆ

          “เฮ้อ! ผมก็ได้แต่หวังว่าช่วงเวลาที่ผ่านไปคงจะรักษาแผลในใจของเจ้าธัชจนหายดี แล้วก็หายโกรธหนูวุ้นแล้วนะ หนูวุ้นจะได้กลับมาร่าเริงมีชีวิตชีวา และมีกำลังใจในการรักษาตัว ไม่ใช่จมอยู่กับการรู้สึกผิดตลอดเวลาแบบนี้”

          “ค่ะ ฉันก็หวังจะให้เป็นแบบนั้น” สองสามีภรรยาต่างสบตากันและกันด้วยความหวังที่เต็มตื้นอยู่ในใจ

สิบนาทีต่อมาก็มีประกาศเที่ยวบินของเมธัชลงจอด วุ้นเย็นรีบซอยปลายเท้าถี่ ๆ เพื่อที่จะไปรอรับเมธัชตรงทางออก ในความเร่งรีบและไม่ทันระวัง เพราะสายตาเอาแต่มองไปยังที่ที่วิชัยกับแม่ยืนอยู่ ปลายเท้าเล็กจึงสะดุดเข้ากับขาของใครบางคนเข้าอย่างจัง

         “อ๊ะ ว้าย” เธอร้องขึ้นด้วยความตกใจ ร่างบางทิ้งตัวไปข้างหน้า และคาดว่าใบหน้าของเธอต้องคว่ำตำพื้นอย่างแรงแน่ ๆ

หมับ

ในตอนนั้นเอวบางกิ่วก็ถูกฝ่ามือหนาใหญ่คว้าเอาไว้ พร้อมกับดึงเข้าไปจนใบหน้าเรียวเล็ก ปะทะเข้ากับแผ่นอกกว้างอย่างจัง จนเธอได้กลิ่นหอมที่คุ้นเคย  แต่ด้วยความรีบที่จะไปรับเมธัชจึงดันตัวออกมา พร้อมทั้งก้มหัวให้เพื่อเป็นการขอบคุณ

         “ขอบคุณมากค่ะ ที่ช่วยฉันเอาไว้” พูดจบก็รีบเดินแกมวิ่งจากไป โดยไม่ได้มองหน้าคนที่ช่วยเธอ

          “อะไรนะ นั่งแท็กซี่กลับไปแล้ว อ๊ะเดี๋ยว เจ้าธัช” วิชัยถอนหายใจแรงอย่างหัวเสีย เมื่อเมธัช โทรมาบอกว่าขึ้นแท็กซี่ออกจากสนามบินไปแล้ว

วุ้นเย็นหน้าเสีย กำการ์ดในมือแน่นจนมันยับยู่ยี่ การ์ดที่เธอทนุถนอมมาแปดปี บัดนี้พังยับพอ ๆ กับความรู้สึกของเธอ เพราะการที่เมธัชหนีกลับไปนั้น แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่ายังโกรธ และเกลียดเธอมากแค่ไหน

  “นี่มันจะเกินไปแล้วนะ” วิชัยบ่นออกมาอย่างหงุดหงิด

         “เอ่อ..ไม่เป็นไรหรอกคุณ คุณธัชเธอคงอยากจะไปพบกับเพื่อน ๆ ก่อน ตามประสาหนุ่ม ๆ ไปงั้นเราก็กลับบ้านกันเถอะ” โสภาพยายามแก้ไขสถานการณ์ไม่ให้ตึงเครียดไปกว่านี้

          “แต่ว่าอย่างนี้ก็เกินไปนะคุณ พวกเราอุตส่าห์มารอรับนะ”

          “ฮื้อ ไม่เอาน่าคุณ ลูกมาวันแรกอย่าอารมณ์เสียไปเลย แค่คุณธัชเธอกลับมาอย่างปลอดภัยก็ดีที่สุดแล้ว ไปค่ะกลับบ้านกัน ไปยายวุ้น” พูดพลางดึงแขนของสามีกับลูกสาวให้เดินไปขึ้นรถพร้อมกัน

บรรยากาศในรถตอนขากลับกับตอนขามา ช่างต่างกันลิบลับ ทุกคนต่างนิ่งเงียบและจมอยู่ในความคิดของตัวเอง โดยเฉพาะวุ้นเย็นที่เอาแต่ทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่าง เพื่อซ่อนความเสียใจและน้ำตาที่รินไหลไม่ขาดสาย

แม้ไม่มีเสียงสะอื้น ให้ได้ยิน แต่โสภาก็รู้ว่าลูกสาวกำลังร้องไห้ เพราะไหล่บางที่สั่นไหวนั่นเอง แต่เธอก็ไม่รู้ว่าจะปลอบลูกสาวอย่างไรดี เพราะสิ่งที่ลูกทำมันทำร้ายความรู้สึกของเมธัชอย่างรุนแรงเกินไป คงต้องปล่อยให้ลูกยอมรับความจริง ว่าเมธัชจะไม่มีวันกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีก

เมื่อมาถึงบ้านก็ปรากฏว่าเมธัชไม่ได้กลับมาบ้าน  แต่ไปอยู่ที่คอนโดที่วิชัยซื้อไว้นานแล้ว และปล่อยให้คนเช่า แต่เพิ่งจะย้ายออกไปเมื่อสองเดือนก่อนที่เมธัชจะกลับมา

          “คุณเมธัชยังบอกอีกว่าไม่ต้องรอกินข้าวเย็นเพราะคืนนี้จะไปทานที่บ้านคุณดุจดาวค่ะ” ป้าแมวหัวหน้าแม่บ้านรายงาน ก่อนจะถอยกลับเข้าไปในครัว เตรียมอาหารกลางวัน

         “เฮ้อะ แปดปีที่ออกจากบ้านไป แทนที่จะรีบกลับมาหาพ่อ เจ้าธัชทำเกินไปมากจริง ๆ” วิชัยบ่นอย่างผิดหวังและน้อยใจ

  “หนูขอตัวไปพักผ่อนก่อนนะคะ เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับ วันนี้เลยเพลีย ๆ น่ะค่ะ” พูดจบก็เดินขึ้นบันไดไป

เมื่อเข้ามาอยู่ในห้อง วุ้นเย็นก็ทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนนุ่ม ก่อนจะร้องไห้โฮออกมา  จนร่างบางสั่นไปทั้งตัว

          “ฮือ ๆ หนูรู้ว่าหนูทำเกินไป แต่ก็ผ่านมาตั้งหลายปีแล้ว จะไม่ให้อภัยกันเลยใช่ไหม จะโกรธจนหนูตายไปจากพี่เลยใช่ไหมพี่ชาย ฮือ...” วุ้นเย็นฟูมฟาย กดใบหน้าลงบนตุ๊กตาแมว จนมันเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา

เธอเกลียดตัวเอง ที่ตอนเป็นเด็กหญิงกลับก่อเรื่องทำร้ายความรู้สึกของเมธัชไปขนาดนั้น หากย้อนเวลาได้จะไม่ทำเด็ดขาด แต่เพราะเวลาที่ย้อนกลับไม่ได้ เมธัชก็ควรที่จะให้อภัยและให้โอกาสเธอได้ขอโทษไม่ใช่หนีหน้ากันแบบนี้ ไม่เจอกันมาแปดปีแทนที่จะรีบมาหาครอบครัว แต่กลับไปหาดุจดาว วุ้นเย็นปวดร้าวไปทั้งหัวใจ