ไม่รับคำขอโทษ

ตอนที่14

ไม่รับคำขอโทษ

ดวงตากลมใส มองไปที่ทางออกของผู้โดยสารอย่างใจจดใจจ่อ สลับกับมองตัวเองเพื่อให้ดูสวยและสมบูรณ์แบบที่สุด เธอกำการ์ดในมือ ที่บรรจงทำขึ้น ตั้งแต่แปดปีที่แล้วอย่างระมัดระวัง กลัวความชื้นจากฝ่ามือจะทำให้การ์ดใบนี้เสียหาย

เมธัชเรียนจบมอหกก็ขอวิชัยไปเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยต่างประเทศทันที วิชัยก็ไม่ได้ขัดข้องพร้อมกับให้การสนับสนุนอย่างเต็มที่ ทำให้เธอกับ             เมธัชต้องจากกันท่ามกลางความโกรธที่เมธัชมีต่อเธอ แปดปีที่ผ่านมาเธอต้องทุกข์ทรมานอยู่กับความรู้สึกผิด เพราะหลังจากเหตุการณ์วันนั้น เขาก็ไม่เข้าใกล้เธอเหมือนเดิมอีกเลย ไม่แม้แต่จะรับคำขอโทษจากเธอ แม้ว่าดุจดาวจะช่วยอธิบายก็ตาม

น้ำใสเริ่มซึมเอ่อจนล้นขอบตาไหลลงมาบนผิวแก้มที่ขาวเนียน มือเล็กรีบยกขึ้นปาดน้ำตาทิ้งไป เธอมักจะร้องไห้ทุกครั้งที่คิดถึงเหตุการณ์ในวันนั้น

         “เป็นอะไร ทำไมถึงหน้าซีดขนาดนั้น รู้สึกเหนื่อยหรือใจสั่นอีกแล้วหรือ แล้วนี่กินยาหรือยัง ไปนั่งพักก่อนไหม” โสภาจับแขนเรียวพร้อมกับพูดขึ้นอย่างเป็นกังวล เมื่อเห็นสีหน้าที่ซีดกว่าปกติของลูกสาว

วุ้นเย็นอ้าปากหวอ เมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าเช้าวันนี้เธอลืมกินยาจริง ๆ

          “ตายจริง หนูมัวแต่ตื่นเต้นที่จะได้เจอพี่ชาย จนลืมกินยาไปเลย งั้นเดี๋ยวหนูไปซื้อน้ำก่อนนะคะ”

          “รีบไปซื้อแล้วรีบกินยาเดี๋ยวนี้เลย” โสภาดันร่างของลูกสาวให้รีบไป เพราะกลัวว่าอาการโรคหัวใจเต้นผิดจังหวะจะกำเริบขึ้นมาอีก

วิชัยเห็นสีหน้าเป็นกังวลของภรรยา ก็บีบมือของเธอไว้แน่น ก่อนจะพูดปลอบโยนเบา ๆ

  “อย่ากังวลไปเลยน่าคุณ คุณหมอก็บอกแล้วว่าหัวใจของหนูวุ้นตอนนี้ไม่ได้มีอะไรน่าเป็นห่วงมากนัก หากกินยาและและพักผ่อนให้เพียงพอน่ะ”

แต่คำปลอบโยนนั้น ไม่ได้ทำให้ความกังวลของโสภาเบาบางลงแม้แต่น้อย

          “แต่ตราบใดที่ยายวุ้นไม่ได้รับการปลูกถ่ายเปลี่ยนหัวใจ ฉันก็ยังไม่วางใจหรอกนะคะ คุณหมอบอกแล้วว่าต่อไปข้างหน้ายายวุ้น จะอาการแย่ลงเรื่อย ๆ ถ้ายังไม่มีหัวใจที่เข้ากันได้ ยายวุ้นก็คงจะ..” เสียงท้ายประโยคแห้งหายไป พร้อมกับน้ำตาที่ซึมไหลออกมา

วิชัยรีบเช็ดน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน

          “มันจะต้องมีซิ ผมก็รักและเอ็นดูหนูวุ้นเหมือนลูกแท้ ๆ จะไม่ยอมให้แกเป็นอะไรไปเด็ดขาด หมอที่รักษาหนูวุ้นก็เป็นระดับอาจารย์หมอ ที่เก่งที่สุดในประเทศแล้ว อย่างกังวลไปเลยนะ”

          “ขอบคุณมากนะคะคุณ ที่รักและเมตตายายวุ้น แม้ว่ายายวุ้นจะเคยสร้างเรื่องปล่อยข่าวทำให้คุณธัชเธอต้องอับอายเสียหาย จนฉันละอายและไม่รู้จะตอบแทนคุณยังไงแล้ว หากวันนั้นไม่เจอเรื่องโรคหัวใจเสียก่อน ฉันคงต้องลงโทษยายวุ้นอย่างหนักเหมือนกันค่ะ ไม่แปลกที่คุณธัชเธอจะโกรธ จนต้องหนีไปเรียนต่างประเทศเสียหลายปี”

 น้ำเสียงของโสภาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดแทนลูกสาว ไม่คิดมาก่อนว่าวุ้นเย็นจะกล้าสร้างเรื่องโกหกขนาดนั้น เพียงเพื่อกันไม่ให้ใครมายุ่งกับเมธัชได้อย่างไร

          “เอาน่านี่ก็ผ่านมาหลายปีแล้ว ป่านนี้เจ้าธัชคงหายโกรธน้องสาวแล้วล่ะ”

วิชัยปลอบภรรยา แต่สีหน้าก็ไม่ดีเท่าไหร่ เพราะรู้นิสัยของลูกชายดี ว่าปกติจะเก็บความรู้สึกไว้ในใจเสมอ แต่ถ้าถึงกับแสดงออกมาทั้งสีหน้าและการกระทำนั่นหมายความว่าต้องโกรธมากแน่ ๆ แม้เขาจะรักและเอ็นดูวุ้นเย็นแค่ไหน แต่เรื่องที่วุ้นเย็นบอกใครต่อใครว่าเมธัชเป็นเกย์ มันก็ร้ายแรงกับเด็กผู้ชายวัยหนุ่มมากเช่นกัน

เขาจำได้ดีถึงตอนที่เมธัชเข้ามาหาเขาในห้องทำงาน ในสภาพที่เขาไม่เคยเห็นลูกชายตัวเองเป็นแบบนี้มาก่อน เพราะเมธัชนั้นเหมือนคนที่ไม่ได้นอนมาทั้งคืน ดวงตาก็แดงก่ำ เขารีบลุกจากเก้าอี้ รีบโผเข้าไปหาลูกชายทันที พร้อมกับเอ่ยถามอย่างร้อนรน

          “ธัชเป็นอะไรลูก ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ”

เมธัชไม่พูด แต่ยื่นมือถือให้ดู เมื่อเห็นข้อความในกลุ่มเพื่อนที่โรงเรียน กำลังสนทนาล้อเลียนกล่าวหาว่าเมธัชเป็นเกย์ยาวเหยียดถึงพันข้อความ เขาใจหายวาบรีบดึงลูกชายเข้ามากอดไว้แน่น

น้ำตาของเมธัชไหลออกมาช้า ๆ แต่ไร้ซึ่งเสียงสะอื้น นั่นแสดงถึงความเจ็บปวดในหัวใจที่มันท่วมท้นเต็มที

          “ธัช ร้องออกมาเถอะลูก ลูกผู้ชายร้องออกมาได้ ไม่ใช่หมายความจะต้องเป็นคนอ่อนแอ น้องยังเด็กอาจจะ...” เขาพยามที่จะปลอบใจลูก แต่เมธัชก็พูดสวนขึ้นมาก่อน

          “ผมขอไปจากที่นี่ ขอไปไกล ๆ ผมไม่อยากเห็นหรือรับรู้เรื่องราวพวกนี้อีก ได้ไหมครับคุณพ่อ”

เขานิ่งงันไปชั่วคราว รับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดเสียใจและอับอายอยู่ในน้ำเสียงนั้น เขาชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจอย่างเด็ดขาด

          “ได้ลูก พ่อจะส่งธัชไปเรียนที่อเมริกา ไปอยู่กับเพื่อนพ่อนะลูก ไปอยู่ให้สบายใจแล้วค่อยกลับมานะลูกนะ”

...........................................................................

          “คุณคะ คุณ” เสียงเรียกของภรรยา ทำให้วิชัยตื่นจากภวังค์ความคิดจากเหตุการณ์เมื่อแปดปีก่อน

          “ว่าไง มีอะไรหรือ”

          “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ฉันเห็นคุณซึมไป”