บทที่ 1269

“เขามีค่าพอหรือ?”

“เขามิคู่ควรได้รับความรักจากเจ้า!”

“เขานึกว่าฉายามัจจุราชอำมหิตของข้าได้มาเปล่า ๆ หรือไร? แล้วเหตุใดข้าจึงต้องคืนเจ้าให้เขาด้วย?”

“มาถึงจุดจบเช่นนี้ ล้วนเป็นเพราะเขาทำตัวเอง”

เฉินชียิ้มอย่างผู้มีชัย มิเสียใจกับสิ่งที่ทำ ยังรู้สึกดีใจที่สังหารได้รวดเร็ว

มิเช่นนั้นหากลั่วชิงยวนมาขวางเสียก่อน คงมิได้สังหารเขาเป็นแน่

“หุบปาก!” ลั่วชิงยวนรู้สึกเหมือนถูกเข็มทิ่มแทง ความรู้สึกที่ซับซ้อนถาโถมจนทำให้นางรู้สึกอึดอัด

ลั่วชิงยวนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ส่งศพเขากลับไป!”

เฉินชียกยิ้มมุมปาก “ได้”

ลั่วชิงยวนเสียใจมาก เสียใจที่มิได้บอกเฉินชีว่ามิให้เขาฆ่าฟู่เฉินหวน

นางเองก็มินึกว่าฟู่เฉินหวนจะมาที่แคว้นหลีเพื่อตามหานาง

ถึงแม้ว่าจะตัดสินใจมิหันหลังกลับไปแล้ว แต่นางก็มิเคยคิดว่าเขาจะตาย

เมื่อออกจากป่า ลั่วชิงยวนใช้มือยันต้นไม้ พลันกระอักเลือดออกมาคำโต

“เจ้าเป็นอะไรหรือไม่!” โฉวสือชีตกใจ รีบเข้าไปพยุงนาง

ลั่วชิงยวนเช็ดเลือดที่มุมปากออก แล้วหันกลับไปมอง เห็นทหารแบกศพออกไป

แต่ลั่วชิงยวนมิกล้ามองต่อแล้ว

หัวใจเจ็บปวด น้ำตาไหลอาบแก้ม

นางกำมือแน่น พยายามสะกดกลั้นอารมณ์

เฉินชี