บทที่ 1432

นางลุกขึ้นลงจากเตียงแล้วเดินเข้าไปตรวจดูดวงตาของโฉวสือชีก็มิพบไอชั่วร้าย

เมื่อจับชีพจรดูก็ปกติทุกอย่าง นางจึงปลุกโฉวสือชีให้ตื่น

เมื่อโฉวสือชีตื่นขึ้นมาก็ยังงุนงง “ข้า… ข้ามาอยู่ในห้องของเจ้าได้อย่างไร? ข้ามิได้อยู่ที่หน้าห้องหรอกรึ?”

ลั่วชิงยวนถามว่า “เจ้าจำมิได้เลยหรือว่าเกิดกระไรขึ้น? จำสิ่งใดมิได้เลยจริงหรือ?”

โฉวสือชีส่ายหน้า จำมิได้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น

เมื่อมองไปยังกระบี่ที่อยู่ในข้างมือ โฉวสือชีก็ตื่นตระหนกขึ้นมา “ข้า… ข้ามิได้ทำร้ายเจ้าใช่หรือไม่?”

ลั่วชิงยวนเท้าแขนมองเขาอย่างจนปัญญา “เมื่อครู่นี้เจ้าเกือบจะปาดคอข้าเข้าแล้ว”

โฉวสือชีตกใจจนพูดมิออก “กระไรนะ?”

“ข้า… ข้าจำอะไรมิได้เลย”

โฉวสือชีรู้สึกหนาวเยือกไปถึงสันหลัง ก่อนถามว่า “ข้าโดนสิ่งใดเข้าสิงหรือไม่?”

ลั่วชิงยวนส่ายหน้า “โหยวจิ้งเฉิงน่ะสิ”

“ถึงเขาจะสลายไปแล้ว แต่รัศมีอาฆาตบางส่วนของเขาเข้ามาในร่างข้า แต่ข้าคาดมิถึงว่าเจ้าจะได้รับผลกระทบไปด้วย”

เมื่อได้ยินดังนั้น โฉวสือชีก็ประหลาดใจ “แล้วจะทำอย่างไร?”

ลั่วชิงยวนปรุงยาชุดหนึ่งส่งให้โฉวสือชีกิน

เมื่อดูแล้วว่าในร่างของโฉวสือชีไม่มีรัศมีอาฆาตหลงเหลืออยู่ นางก็โล่งใ