Mag-log inShare
บทที่ 1134
Pinakabagong kabanata
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2812
แม่ทัพฟางแววตาหรี่ตาลง มองแสงสีม่วงนับมิถ้วนส่องวูบไหวอยู่ตรงหน้าอย่างตื่นตระหนก พลังอันแข็งแกร่งจำนวนมหาศาลนั้นทำให้เขาไร้หนทางหลบเลี่ยงเขารู้สึกได้ว่าลมแรงจนเส้นผมของตนตั้งชันขึ้นมาแล้วเขาคิดอย่างสิ้นหวังว่าตนประเมินหลิงอวี๋ต่ำไป หากฝ่ามือนี้ฟาดลงมา กระดูกทั่วร่างของเขาย่อมแตกละเอียดจนสิ้นชีพแน่“ฮูหยินอู่... โปรดไว้ชีวิตด้วย!”ฟางเจ๋อกับฮูหยินหยางร้องขึ้นพร้อมกันโครม!ยังมิทันที่ทั้งสองจะพูดจบ ก็เกิดเสียงดังกึกก้องขึ้น ในสวนมีแสงสีเทาสายหนึ่งพวยพุ่งขึ้นเป็นในสวน ดินทรายกระเด็นไปทั่ว ทำให้ทุกคนในที่นั้นมองมิเห็นสิ่งใดเลยชั่วขณะ“หึหึ... แม่ทัพฟาง บัดนี้ยอมรับหรือยังเล่า!”พร้อมเสียงหัวเราะแผ่วเบาของหลิงอวี๋ ฝุ่นดินจึงค่อย ๆ ร่วงลงพื้นเมื่อฟางเจ๋อและผู้อื่นมองเห็นอีกครั้ง แม่ทัพฟางก็ล้มอยู่กับพื้น ทั้งตัวเปื้อนฝุ่นจนขาวโพลนไปทั้งศีรษะและใบหน้าข้างกายเขามีหลุมใหญ่ลึกอยู่หนึ่งหลุมหลุมนั้นเกิดจากฝ่ามือเดียวของหลิงอวี๋ที่ฟาดมาตอนนั้นเอง!ฟางเจ๋อมองดูหลุมที่ลึกลงไปหลายเมตรนั้นด้วยความตะลึง ใจยังหวาดผวามิหายหากฝ่ามือนั้นโจมตีบนร่างท่านพ่อของเขา ท่านพ่อคงได้ไปพบยมบาลแล้
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2811
หลิงอวี๋เผชิญหน้ากับคมกระบี่ของแม่ทัพฟางด้วยเพียงรอยยิ้มเย้ยหยัน แล้วก้าวออกไปด้านนอกหลิงหว่านถึงกับนิ่งอึ้ง พวกนางมาวันนี้ก็เพื่อโน้มน้าวให้แม่ทัพฟางช่วยเหลือหยางเฉิง ไฉนเพียงถูกแม่ทัพฟางยั่วเพียงนิด หลิงอวี๋กลับจะจากไปเสียแล้วเล่า!หยางหนานกับฮูหยินหยางก็ตกตะลึงเช่นกัน จะละทิ้งกันง่ายดายเพียงนี้เชียวหรือ?หลิงอวี๋เดินถึงนอกห้องทำสมาธิแล้วจึงหันกลับมาโบกมือเรียกแม่ทัพฟาง“แม่ทัพฟาง ในห้องคับแคบเกินไป ทั้งยังเป็นห้องทำสมาธิของฟางเจ๋อ มิสะดวกจะลงมือ!”“อยากจะสังหารข้าก็ออกมาเถิด ข้าจะได้ดูว่าท่านมีความสามารถนั้นจริงหรือไม่!”แม่ทัพฟางพลันโกรธจัดจนใบหน้ากระตุกเมื่อครู่ยังเข้าใจว่าตนขู่จนหลิงอวี๋หวาดกลัวได้แล้วแท้ ๆ ที่แท้นางกลับเห็นว่าในห้องแคบเกินไป!“หลิงอวี๋ เจ้าอาจเป็นฮองเฮาแห่งฉินตะวันตก แต่ในแดนเทพของข้า เจ้าก็เป็นเพียงสามัญชนคนหนึ่งเท่านั้น!”“เจ้ายังคิดว่าแม่ทัพผู้นี้กลัวเจ้าจริงรึ?”แม่ทัพฟางชักกระบี่ขึ้น และเดินก้าวยาวออกจากห้องไปหลิงหว่านและคนอื่น ๆ ก็รีบตามออกมาหลิงอวี๋ยิ้มบาง “แม่ทัพฟาง ท่านจะมิใส่ใจเรื่องชั่วที่หลงซู่กระทำก็ช่างเถิด ท่านกับฟางเจ๋อก็รู้สึกเช่
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2810
หลิงอวี๋กับฮูหยินหยางมิได้มีท่าทีจะห้ามปรามหลิงหว่านที่ตำหนิฟางเจ๋อเลยแม้แต่น้อยหยางหนานกลับเห็นว่าพูดแรงเกินไป แต่เมื่อคิดตามก็รู้ว่าที่หลิงหว่านพูดนั้นมีเหตุผล จึงมิได้เอ่ยปากออกมาครานี้ฟางเจ๋อมิอาจรักษาใบหน้าเยียบเย็นเช่นภูผาน้ำแข็งไว้ได้อีกเขามิรู้จักเถาจื่อที่หลิงหว่านกล่าวถึง ทว่าเมื่อลองคิดในมุมของอีกฝ่าย หากตนเองเป็นเถาจื่อ เขาจะมีความกล้าที่จะเผชิญหน้ากับความเกลียดชังของผู้คนทั้งหลายแล้วมีชีวิตอยู่ต่อไปได้หรือไม่?คำตอบคือมิอาจทำได้!คำตอบเดียวที่เขาคิดได้ คือเขาคงยอมตายเพื่อชดใช้ความผิดนั้นดีกว่ามีชีวิตอยู่อย่างอัปยศเช่นนี้คำตำหนิของหลิงหว่านทำให้ฟางเจ๋อรู้สึกละอายอย่างรุนแรงบิดามารดายังอยู่ก็ควรอยู่ใกล้ ๆ ท่านเข้าไว้!ทว่าเขาหลบซ่อนอยู่ในที่นี้ มิได้ปรนนิบัติบิดามารดา มิได้เลี้ยงดูบุตรสาวทั้งหลายของตนเขาในฐานะบุตร เป็นบุตรก็เหมือนมิได้เป็น!เขาในฐานะบิดา เป็นบิดาก็เหมือนมิได้เป็น!การที่เขามีชีวิตอยู่ มีความหมายอันใดต่อพวกเขากันเล่า?หรืออาจเป็นดังที่หลิงหว่านกล่าว หากเขาตายไป พวกเขาคงเสียใจอยู่ชั่วครู่หนึ่ง แล้วก็คงสามารถดำเนินชีวิตตามปกติต่อไปได้สีหน้าข
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2809
“นั่งสิ!”ฟางเจ๋อเอ่ยเรียบง่ายประโยคเดียวหยางหนานถึงกับมิรู้ว่าจะร้องไห้หรือหัวเราะดี ภายในห้องมีเพียงเก้าอี้อยู่สองตัว ตัวหนึ่งอยู่ข้างโต๊ะตำรา เห็นได้ชัดว่าเป็นที่นั่งของฟางเจ๋ออีกตัวหนึ่งวางอยู่ข้างชั้นตำรา เป็นที่นั่งของฟางเจ๋อเวลาอ่านตำราเช่นนี้แล้วจะให้ใครนั่งกันเล่า?หยางหนานแน่นอนว่าไม่มีสิทธิ์จะนั่งเก้าอี้ตัวนั้นคงต้องเป็นของฮูหยินหยาง มารดาของตนแต่หลิงอวี๋เป็นถึงฮองเฮาผู้เป็นใหญ่เหนือแผ่นดิน อีกทั้งยังมาเพื่อรักษาอาการป่วยให้ฟางเจ๋อ หากฟางเจ๋อมิมอบเก้าอี้ให้นาง นั่นมิเท่ากับละเลยนางหรือ?หลิงอวี๋เห็นหยางหนานลำบากใจ จึงส่งสัญญาณทางสายตาให้หลิงหว่านหลิงหว่านรีบเดินเข้าไป ยกเก้าอี้ไปให้ฮูหยินหยางนั่งฮูหยินหยางยิ้มจาง ๆ มิได้นั่ง และยืนเอ่ยปากขึ้นทันทีว่า “ฟางเจ๋อ วันนี้พวกเรามาด้วยสองเรื่อง หนึ่งคือขอให้เจ้าช่วยเหลือ!”“อีกเรื่องหนึ่งคือตรวจรักษาโรคให้เจ้า!”“ฮูหยินอู่ผู้นี้ คือหมอผู้มีวิชาแพทย์สูงส่งกว่าข้ามากนัก ให้นางตรวจดูอาการของเจ้าก่อนเถิด!”ฟางเจ๋อนั่งอยู่แล้ว ได้ยินดังนั้นก็กล่าวเย็นชาว่า “เรื่องตรวจรักษาโรคมิต้องแล้ว!”“ฮูหยินหยางควรกล่าวก่อนเถิดว่
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2808
หลิงอวี๋ได้ฟังแล้วดวงตาพลันเปล่งประกายขึ้นมา “โจรสลัดที่คลองใหญ่ก็คือคนของกลุ่มไร้บ้านกลับนั่นเอง!”“ฟางเจ๋อได้รับบาดเจ็บจากมือพวกเขา หากฟางเจ๋อมีเลือดนักรบจริง ย่อมไม่มีทางช่วยเหลือคนของกลุ่มไร้บ้านกลับอีกเป็นแน่!!”ฮูหยินหยางพยักหน้ารับ “เพียงพิสูจน์ได้ว่าเจี่ยงชิงกับหลงซู่คือหัวหน้าของกลุ่มไร้บ้านกลับ จากที่ข้ารู้จักฟางเจ๋อ เขาย่อมมิอาจกลืนความแค้นนี้ลงได้เป็นแน่!”ทั้งสองจึงยิ่งมีความมั่นใจมากขึ้นในภารกิจครั้งนี้เมื่อมาถึงจวนตระกูลฟาง หยางหนานยืนอยู่หน้าประตู ทว่าประตูบานใหญ่นั้นกลับปิดแน่นสนิทฮูหยินหยางเห็นแล้วก็ชะงักไป “เจ้าเข้าไปมิได้หรือ?”หยางหนานหัวเราะเย็นชา “แม่ทัพฟางอยู่ในจวน ข้าให้คนนำจดหมายที่บิดาเขียนส่งเข้าไป เขาอ่านแล้วก็เพียงสั่งให้คนออกมาบอกข้าว่า เขาจะสนับสนุนเพียงหลงซู่เท่านั้น!”ฮูหยินหยางเข้าใจทันที การปิดประตูมิรับแขกเช่นนี้ ก็คือท่าทีของแม่ทัพฟางนั่นเอง“แล้วฟางเจ๋อเล่า?”ฮูหยินหยางถามต่อ “เขามีท่าทีเช่นไร?”หยางหนานตอบอย่างขุ่นเคือง “บ่าวรับใช้บอกว่า ฟางเจ๋อสั่งไว้ว่าห้ามมิให้ใครรบกวน เขาจึงช่วยไปแจ้งให้ข้ามิได้!”ฮูหยินหยางขมวดคิ้วทันที เรื่องนี
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2807
ใต้หล้านี้ บางทีอาจมีคนมากมายที่บนใบหน้ามีไฝดำขึ้นอยู่ในตำแหน่งเดียวกันแต่หากมิใช่เรื่องบังเอิญ ก็ย่อมเป็นสัญลักษณ์พิเศษบางอย่างหลิงอวี๋เดินผ่านไปแล้ว ฮูหยินหยางคิดว่าควรจะลองทดสอบดูสักหน่อยหากมิใช่ ก็มิเสียหายอันใด!แต่หากอีกฝ่ายเป็นหลิงอวี๋จริง ๆ เช่นนั้นก็มิเท่ากับพลาดโอกาสสำคัญไปแล้วหรือ!“แม่นาง ไฝดำสามารถโตขึ้นได้ เมื่อโตขึ้นก็หมายถึงกลายเป็นโรคแล้วนะ!”ฮูหยินหยางยิ้ม ก่อนเอ่ยถ้อยคำนั้นออกไปเป็นไปตามคาด หลิงอวี๋ที่เดินผ่านไปแล้วเมื่อได้ยินคำนี้ ก็หันกลับมาทันทีสิ่งที่ทำให้หลิงอวี๋หันกลับมา มิใช่เพียงคำพูดประโยคนั้น หากยังรวมถึงเสียงของฮูหยินหยางด้วยหลิงอวี๋สามารถจดจำสิ่งที่ที่ผ่านหูไปได้แม่นยำ นางจำได้ว่านี่คือเสียงแก่ชราของฮูหยินหยาง“ฮูหยินหยาง!”หลิงอวี๋รีบเดินกลับมา เอ่ยเสียงเบา “เมื่อครู่นี้ข้าไปหาท่านที่จวนตระกูลหยาง ก็ได้ทราบว่าท่านออกไปแล้ว!”ฮูหยินหยางถอนหายใจอย่างโล่งอก คิดในใจว่าตนมิได้เสียแรงเปล่าจริง ๆนางรีบคว้ามือหลิงอวี๋ไว้ แล้วกล่าวว่า “ข้าก็เกรงว่าหลงซู่จะจับพวกเราไปบีบบังคับหยางเฉิง จึงรีบชิงออกมาก่อน!”“ยามนั้นมิอาจแจ้งพวกท่านให้ทราบได้ โชค
Maaari mong magustuhan
อ๋องใจร้ายกับพระชายาที่(ไม่)รัก
อิ่น เยว่22.4K viewsบุรุษมากเล่ห์เช่นท่านหาใช่สามีข้า
ไฉ่เลี่ยงหรง19.8K viewsยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี
ดอกถังร่วงหล่น262.3K viewsลิขิตรัก องค์ชายไร้ใจ
กุหลาบดิน23.4K viewsเหมยลี่ฮูหยินแม่ลูกอ่อน
กาสะลอง3.1K viewsข้าก็เป็นสวามีเช่นนี้
จ้าวเฉียว / พลอยพันแสง1.2K viewsชุยเหมยฮวานางร้ายกลับใจ (ยุค80)
sanvittayam4.2K viewsท่านแม่ทัพได้โปรดปล่อยข้าไป
ป่าดอกท้อ33.7K views
