ชุยเหมยฮวานางร้ายกลับใจ (ยุค80)

เพล้ง! เสียงแก้วน้ำตกแตก พนักงานในร้านต่างก็ชินกันแล้วกับเสียงพวกนี้ หากวันไหนลูกค้าเยอะและ พี่ตา หรือสุมิตาเจ้าของร้านเข้าไปช่วยในครัว ไม่มีวันไหนที่ของไม่แตกหรือมีดไม่บาดมือนั่นไม่ใช่พี่ตาสุดสวยของทุกคน “ใบที่สองแล้วนะวันนี้ เฮ้อ...” เธอจะขาดทุนเพราะความซุ่มซ่ามของตัวเองนี่แหละ“คุณตาครับ ผมว่าคุณไปนั่งที่เคาน์เตอร์คิดเงินดีกว่าไหม หากอยากจะกินผัดไทยผมทำให้เองครับ” น้าแขกพ่อครัวคนหนึ่งพูดอย่างอดไม่ได้ ไม่รู้ว่าจะสงสารเจ้านายหรือว่าเสียดายของที่แตกไปดี“ไม่เป็นไรหรอกค่ะน้าแขก แค่ทำผัดไทยงานถนัดของฉันเอง ฉันทำได้สบายมาก โอ๊ย!” นั่นไงพูดขาดคำเสียที่ไหน สุมิตาร้องเสียงหลง เอาอีกแล้วมีดบาดนิ้วอีกแล้ว“พี่ตาทำไมครั้งนี้เลือดไหลเยอะละครับ ดูแผลก็ไม่ลึกนี่น่า” ผู้ช่วยพ่อครัวรีบวิ่งไปหยิบกระดาษทิชชูมาให้ ก่อนจะกลับไปหยิบเอาอุปกรณ์ทำแผลมาอีกรอบ“ไม่รู้เหมือนกัน สงสัยฉันคงจะกินน้ำหวานเยอะมั้ง ช่างเถอะ น้าแขกค่ะ ทำผัดไทยให้ฉันหน่อยนะ หิวจนตาลายแล้วตอนนี้” สุมิตาหันไปบอกน้าแขกพ่อครัวของเธอ ก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องทำงานของตัวเองสุมิตาไม่รู้เลยว่าวันนี้คือตัวกำหนดของเธอว่าจะต้องทะลุมิติไปอี

“โอ๊ย! ทำไมปวดหัวจัง” เธอตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดหัวจี๊ดที่แทบจะระเบิด “เดี๋ยวก่อนนะ นี่ฉันยังไม่ตาย? ฉันขับรถชนตอหม้อตายแล้วนี่น่า ทำไมยังมีเนื้อหนังเหมือนคนปกติแบบนี้ล่ะ”ก่อนจะมีภาพความทรงจำที่ไม่ใช่ของเธอผุดเข้ามายิ่งกว่าการฉายภาพยนตร์ เธอรู้แน่ชัดแล้วว่าเธอทะลุมิติเข้ามาในร่างของชุยเหมยฮวา ร่างนี้แต่งงานแล้วสามีชื่อเซียวหย่งเสียน แต่งงานเมื่อสามเดือนก่อน เพราะความผิดพลาดบางอย่างจนทำให้ต้องแต่งงานกับคนที่ตัวเองไม่ได้รักมีพ่อสามีชื่อเซียวจ้ายซวน และแม่สามีชื่อหลินหลาน ทั้งสองท่านแม้จะรู้ว่าชุยเหมยฮวาร้ายกาจแค่ไหน แต่เมื่อแต่งเข้ามาแล้วก็คือลูกสะใภ้คนหนึ่ง พ่อและแม่สามีจึงดีด้วยไม่น้อยแต่เพราะความเลวของร่างเดิม พ่อและแม่สามีจึงค่อย ๆ หมดใจ อยากจะทำอะไรก็ทำ ขนาดว่าบ้านแทบ ไม่มีกินลูกสะใภ้เอาของกลับไปให้แม่เลี้ยงที่บ้านเดิม ท่านทั้งสองคนก็เลือกที่จะไม่พูดอะไร ยอมกินน้ำข้าวต้มแทน เพราะว่าลูกสะใภ้คนนี้คือลูกสาวของสหายรุ่นน้องที่สนิทและรักไม่ต่างคนในครอบครัวส่วนเซียวหย่งเสียนเองก็ไม่พูดอะไร ต่อให้ไม่รักแต่แต่งมาแล้วเขาจึงพยายามทำหน้าที่สามีให้ดีที่สุดเ

“เอ้า...แล้วทำไมจะทำให้ไม่ได้ ในเมื่อพี่หย่งเสียนเป็นสามีฉัน แล้วทำไมฉันจะต้องเกลียดสามีตัวเอง ด้วยล่ะ”ชุยเหมยฮวาย้อนกลับ อีตาบ้านี่โดนถีบไปสองครั้งคงจะสมองกลับ ถึงได้ถามคำถามโง่ ๆ กับเธอ ไม่เพียงเซียวเจี้ยนซูที่ตกใจกับคำตอบของหญิงสาว แม้แต่คนที่ยืนแอบอยู่อย่างเซียวหย่งเสียนยังมองเธออย่างไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับภรรยาของเขากันแน่ หรือว่าเมื่อวานที่เธอล้มจนหมดสติจะทำให้เธอคิดได้แล้วว่าเขาเป็นสามีของเธอ“ไม่ได้อย่างไรก็ไม่ได้ เธอจะต้องกลับมาชอบฉันเหมือนเดิม และอาหารนั่นจะต้องเป็นของฉันเช่นกัน”เซียวเจี้ยนซูไม่ยินยอม เขาเหมือนคนกำลังโดนแย่งของเล่นตัวเองไป จากนั้นจึงเตรียมที่จะคว้าร่างของ ชุยเหมยฮวา แต่หญิงสาวหลับถอยหลังและวิ่งไปข้างหน้าแทน แต่เมื่อเห็นร่างอันคุยเคยของสามีเธอจึงร้องเรียก เสียงดัง“พี่หย่งเสียนช่วยด้วย ไอ้บ้านี่จะปล้นอาหารของฉัน ดูท่าแล้วเขาจะสติไม่ดีด้วยนะพี่”ชุยเหมยฮวาวิ่งมาหลบหลังของสามีและมือข้างหนึ่งกุมเสื้อเขาไม่ปล่อย หากไม่มีอาหารมาด้วยเธอคงซัด ไอ้บ้านี่หมอบไปแล้ว วิ่งแค่นี้เหนื่อยชะมัด หรือว่าร่างนี้จะไม่เคยออกกำลังกายเลย จากนี้ไปเธอต้องหาวิธี

เซียวหย่งเสียนมองหน้าภรรยาด้วยสายตาที่ล้ำลึก ไม่มีใครรู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ ชุยเหมยฮวาและพ่อเซียวรวมทั้งแม่เซียวไม่สนใจอะไรอีกแล้ว ทั้งสามคนตั้งตั้งหน้ากินอาหารกันอย่างอร่อย “ไม่รู้เลยนะว่าเหมยฮวานั้นจะทำอาหารอร่อยขนาดนี้ แต่ว่าอาหารมื้อหน้าไม่ต้องมีเนื้อแล้วก็ได้นะ แม่เสียดายเงิน” นางหลินหลันหรือแม่เซียวบอกกล่าวอย่างเกรงใจ เธอไม่อยากใช้เงินลูกสะใภ้เพื่อปากท้องของครอบครัวตัวเอง “แม่คะ แม่ฟังฉันนะ ฉันแต่งงานกับพี่หย่งเสียนแล้วตายไปก็ต้องเป็นคนของพี่หย่งเสียนอยู่ดี แม้ว่าฉันจะใช้เงินตัวเองซื้อหาอาหารมาบำรุงคนในครอบครัว ฉันคิดว่าไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรนี่คะ พ่อกับแม่เป็นพ่อแม่สามี ฉันก็เหมือนกับเป็นพ่อแม่ฉันเช่นกัน ในอดีตฉันอาจจะเลวร้ายและทำนิสัยไม่ดี แต่ตอนนี้ฉันสำนึกผิดแล้วค่ะ ถ้าพี่หย่งเสียนไม่เจอผู้หญิงที่รักและอยากจะใช้ชีวิตด้วย ฉันไม่ยอมหย่าและจากทุกคนไปแน่นอน แม่กับพ่อให้โอกาสฉันอีกครั้งได้ไหม”ในเมื่อมีครอบครัวแล้วต่อให้เป็นครอบครัวของสามี พ่อเซียวและแม่เซียวนั้นดีกับร่างเดิมมาก ดังนั้นเธอจะคิดจะชดใช้แทนเอง ถ้าสามีเธอไม่เจอหญิงสาวที่เขารักเส

หลังจากกินมื้อเที่ยงเรียบร้อยแล้ว ชุยเหมยฮวายังไม่คิดที่จะกลับบ้านเธอคงช่วยครอบครัวของสามีพลิกหน้าดิน เพื่อปลูกผลผลิตกันต่อ แม้ว่าครอบครัวจะปลูกถั่ว แต่เธอกลับค้านเพื่อจะให้ปลูกผักและปลูกข้าวโพดแทน“รอบนี้เราแบ่งกันปลูกข้าวโพดสักส่วน และปลูกผักสักส่วนดีไหม?” แปลงนานั้นเธอไม่ห้าม เพราะตอนนี้เธอยังไม่พร้อมที่จะบอกเรื่องมิติ แต่ข้าวโพดนั้นนอกจากปลูกง่าย รวมเวลาที่จะสามารถเก็บเกี่ยวได้ก็แค่แปดสิบห้าถึงเก้าสิบวันเท่านั้นสามคนพ่อลูกมองหน้ากันอย่างไม่เข้าใจ แม้ว่าการปลูกข้าวโพดจะไม่ยุ่งยาก แต่ปลูกธัญพืชอย่างอื่นไม่ดีกว่าเหรอ ก่อนจะหันมามองหน้าชุยเหมยฮวาเหมือนเป็นคำถาม“การที่หนูให้ปลูกข้าวโพดนั้น หนูมีวิธีแปรรูปให้เป็นทั้งอาหารและขนมหลายชนิด หนูตั้งใจจะทำอาหารขาย หมู่บ้านใกล้ ๆ มีตลาดนัด และหากวันไหนไม่มี เราสามารถขายที่ทางเข้าหมู่บ้านได้ไม่ใช่เหรอคะ ทางเข้าหมู่บ้านแม้ว่าจะไม่ได้อยู่ในตัวอำเภอ แต่ก็เป็นถนนเส้นหลักที่ชาวบ้านสัญจรผ่าน หนูว่าน่าจะขายได้นะ”เธอมองว่าหมู่บ้านแห่งนี้แม้จะเป็นชนบท แต่ทางเข้าหมู่บ้านนั้นเป็นถนนหลังของอีกหลายหมู่บ้าน ซึ่งหากจะค้าขายเล็กๆ ไม่ใช่ปัญหา เมื่อไหร่ที่เก็บ