LOGINShare
บทที่ 1644
Related chapters
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1645
สำหรับจูหลานและองค์ชายเย่แล้ว นี่เป็นตัวเลือกที่ยากยิ่งนักโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับจูหลาน เสี่ยวเป่าคือเลือดเนื้อของนางที่นางแลกมาด้วยชีวิตนางกับเสี่ยวเป่าอยู่ด้วยกันตลอดเวลา นางเป็นคนแรกที่ได้เห็นทุกการเปลี่ยนแปลงของเสี่ยวเป่าการต้องให้เสี่ยวเป่าตายจะทำให้ใจนางแตกสลายอย่างมิต้องสงสัย!แต่จูหลานรู้ว่านางต้องเลือกที่จะปกป้องหลิงอวี๋มีเพียงการปกป้องหลิงอวี๋ไว้เท่านั้น ทุกคนจึงจะมีอนาคตได้องค์ชายคังสามารถโจมตีเด็กที่อายุน้อยเท่ากับเสี่ยวเปาได้อย่างโหดร้ายเช่นนี้ พวกเขาจะกล้ามอบชีวิตของตนไว้ในมือขององค์ชายคังได้อย่างไร!“องค์ชาย เราทำเช่นนี้เถิดเพคะ...”จูหลานกระซิบแผนการของนางที่หูขององค์ชายเย่ แล้วสุดท้ายก็เอ่ยอย่างหนักแน่น “พวกเขาให้ท่านไปหลอกล่อฮองเฮา ท่านก็ไป แล้วคิดหาวิธีเตือนพระนางว่ามีอันตราย!”“ฮองเฮาเป็นคนที่ปราดเปรื่องที่สุดที่หม่อมฉันเคยเห็นมา ท่านจะต้องมีวิธีช่วยเสี่ยวเป่าได้อย่างแน่นอน!”“องค์ชาย สิ่งนี้มิเพียงเกี่ยวข้องกับชีวิตคนในครอบครัวของเราเท่านั้น แต่ยังเกี่ยวข้องกับชีวิตของผู้คนนับหมื่นนับพันคนด้วย หม่อมฉันเชื่อว่าท่านทำได้เพคะ!”องค์ชายเย่รู้สึกถึงความก
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1646
องค์ชายเย่กังวลว่าอาศัยท่าทางเพียงอย่างเดียว หากถึงยามสถานการณ์เร่งด่วน แล้วคนของแม่นมหนานจับตาดูอย่างใกล้ชิดเกินไป เขาจะไม่มีโอกาสเตือนหลิงอวี๋ล่วงหน้า!องค์ชายเย่อยากเขียนจดหมายเตือนหลิงอวี๋ แต่ค้นทั่วทั้งบ้านก็มิพบกระดาษหรือปากกา สุดท้ายก็เห็นถ่านชิ้นเล็ก ๆ อยู่ที่มุมหนึ่ง จึงหยิบขึ้นมา ดูว่าพรุ่งนี้จะมีโอกาสหากระดาษได้หรือไม่ในที่สุดองค์ชายเย่ก็ฉวยโอกาสตอนเข้าห้องน้ำหากระดาษเจอแผ่นหนึ่ง เขากังวลว่าแม่นมหนานจะค้นตัวก่อนออกเดินทาง จึงมิได้เขียนอะไรวันรุ่งขึ้นขณะออกเดินทางจึงถือโอกาสขี่ม้ารีบเขียนข้อความลวก ๆกระทั่งตอนที่องครักษ์ทั้งสองที่เฝ้าดูเขาไปที่วังพร้อมกับเขา องค์ชายเย่เห็นขอทานอยู่ริมถนน เขาจึงหยิบกระดาษขึ้นมาแล้วใช้กำลังภายในโยนมันเข้าไปในอ้อมแขนของขอทานขอทานตกใจครู่หนึ่ง เงยหน้าขึ้นมองเขา แล้วก็เผยฟันเหลืองยิ้มและจะทักทาย องค์ชายเย่รีบส่งสายตาให้เขา อาศัยตอนที่องครักษ์มิเห็นปั้นกระดาษเป็นก้อนแล้วบอกไปว่า ‘เผยอวี้’ขอทานเหล่านี้หลายคนรู้จักองค์ชายเย่ เพราะจูหลานมักจะให้โจ๊กแก่พวกเขาและเมื่อมีงานก็จะแนะนำให้พวกเขาไปทำดังนั้นองค์ชายเย่จึงสามารถสั่งขอทานจำนวนมากในบร
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1647
แม้แต่องครักษ์สองคนนี้ชื่ออะไรองค์ชายเย่ก็มิรู้ด้วยซ้ำ แต่ก็ยังแสร้งทำเป็นยอมรับคำแนะนำของเถาจื่อ แล้วดุ “ประเดี๋ยวกลับไปพวกเจ้าไปรับโบยไม้กระดานใหญ่คนละยี่สิบไม้เสีย!”“ฮองเฮามีสถานะสูงส่ง มิใช่ว่าพวกเจ้าจะแอบมองได้…”ขณะที่องค์ชายเย่พูด ก็เห็นหลิงอวี๋กับหลิงซวนเดินออกจากป่าอย่างเงียบ ๆ แล้วเดินมาข้างหลังองครักษ์ทั้งสององค์ชายเย่ดุพวกเขาต่อไปอย่างให้ความร่วมมือ กระทั่งองครักษ์ทั้งสองรู้สึกถึงความผิดปกติและกำลังจะหันกลับไป หลิงอวี๋กับหลิงซวนก็ปิดปากและจมูกด้วยผ้าชุบยาสลบแล้วทั้งสองยังมิทันจะล้มลง เถาจื่อกับหานเหมยก็พุ่งเข้ามาลากองครักษ์ทั้งสองเข้าไปในป่าอย่างให้ความร่วมมือองค์ชายเย่ตกใจมาก องครักษ์ทั้งสองถูกหลิงอวี๋จัดการล้มลงไปอย่างง่ายดายเช่นนี้เลยหรือ?เขารีบนำม้าเข้าไปผูกในป่าแล้วตะโกนอย่างร้อนใจ “ฮองเฮา หลานหลานกับเสี่ยวเป่าถูกพวกหนานฮุ่ยขังไว้ที่หมู่บ้านซื่อผิง ในหมู่บ้านล้วนเป็นคนของพวกเขา ท่านจะพาตนเองเข้าไปในกับดักเช่นนี้มิได้นะพ่ะย่ะค่ะ!”“กระหม่อมขอประทานอภัย พวกเขาบังคับให้กระหม่อมหลอกล่อท่านมา กระหม่อมเอาชนะมิได้แม้แต่แม่นมหนาน... กระหม่อมทำได้เพียงเชื่อฟังพวกเขา
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1648
“จ้าวหรุ่ยหรุ่ย?”องค์ชายเย่มิอยากจะเชื่อเลย เขาเคยเจอพี่สะใภ้สองผู้นี้มาก่อน นางดูอ่อนแอ จะเป็นยอดฝีมือที่แข็งแกร่งกว่าแม่นมหนานได้อย่างไร?“ข้าไม่มีเวลาอธิบายให้ฟังแล้ว เจ้าฟังข้าก่อน! นี่คือพระราชโองการ!”หลิงอวี๋เอ่ยอย่างจริงจัง“ฮองเฮา!”องค์ชายเย่มองท่าทางระมัดระวังของหลิงอวี๋ แล้วจู่ ๆ ดวงตาก็เปลี่ยนเป็นบูดบึ้งหลิงอวี๋เชื่อใจตนเช่นนี้หรือ?น้ำเสียงของนางคาดการณ์ไว้แล้วว่า ไปครานี้ความเป็นความตายของนางจะมิแน่นอน แต่นางก็ยังมิลังเล รีบมาที่นี่เพื่อช่วยจูหลานกับเสี่ยวเป่า!ความกล้าหาญนี้ทำให้เขารู้สึกละอายใจในฐานะบุรุษ!“ฮองเฮาโปรดวางพระทัย กระหม่อมจะเฝ้าวังหลวงให้ดี รอองค์จักรพรรดิเสด็จกลับมาแล้วส่งมอบให้พระองค์พ่ะย่ะค่ะ!”องค์ชายเย่คุกเข่าลงแล้วเอ่ยอย่างดุร้าย “หากพิสูจน์ได้ว่าเรื่องนี้เป็นเพราะองค์ชายคังกับพระชายาคังตั้งใจจะทำการกบฏ กระหม่อมจะสังหารเขาด้วยมือของกระหม่อมเอง…”แก้แค้นให้ฮองเฮา!คำพูดข้างหลังองค์ชายเย่มิได้พูดออกมา เขาสาบานว่าเขาจะไม่มีวันปล่อยให้เรื่องเช่นนั้นเกิดขึ้น เขาสาบานว่าถึงตายก็ต้องปกป้องหลิงอวี๋ให้จงได้“ไปกันเถิด!”หลิงอวี๋เห็นว่าหานเหมยเ
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1649
สำหรับการดูถูกของจ้าวหรุ่ยหรุ่ย หลิงอวี๋จึงยิ้มอย่างเหยียดหยาม “ทำเรื่องเลวร้ายแม้แต่ใบหน้าจริงยังมิกล้าเปิด ต่อให้แข็งแกร่งแค่ไหนแล้วอย่างไรเล่า!”“อยู่ฝ่ายธรรมะจะได้รับความช่วยเหลืออย่างท่วมท้น อยู่ฝ่ายอธรรมจะได้รับความช่วยเหลือน้อยนิด! เจ้าก็แค่กลัวว่าจะสูญเสียการสนับสนุนจากราษฎรไปจึงได้ซ่อนหัวซ่อนหางเช่นนี้มิใช่รึ?”“จ้าวหรุ่ยหรุ่ย สามีของข้าเดินทางนับพันลี้เพื่อช่วยบิดาของเจ้า แต่เจ้ากลับฉวยโอกาสตอนที่เขามิอยู่วางแผนแย่งชิงบัลลังก์ เรื่องนี้มิอาจให้อภัยได้!”“คนเช่นเจ้าไม่มีทางที่จะประสบความสำเร็จ! เจ้าเหมาะกับการมีชีวิตอยู่ได้ภายใต้หน้ากากของผู้อื่นเท่านั้น เพราะเจ้า... ไม่มีหน้าจะไปพบใคร!”จ้าวหรุ่ยหรุ่ยโกรธกับคำพูดของหลิงอวี๋มาก จึงตะโกนออกไป “พูดจาอวดอ้างความสามารถไปแล้วจะมีความหมายอะไร? วันนี้ก็คือวันตายของเจ้า!”“ในเมื่อเจ้าแทบรอมิไหวที่จะรนหาที่ตาย ข้าก็ช่วยให้เจ้าสมปรารถนา...”พูดจบ จ้าวหรุ่ยหรุ่ยก็ทะยานขึ้นไปในอากาศและกระโดดขึ้นไปบนหลังคา ยังมิทันจะยืนมั่นคง นางก็กดแรงมหาศาลลงมาที่หลิงอวี๋เมื่อองค์ชายเย่เห็นจ้าวหรุ่ยหรุ่ยทะยานขึ้นไป ก็นึกถึงคำสัญญาของตน มิว่าจะด้ว
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1650
“เผยอวี้ ไปช่วยนางรับใช้ของฮองเฮาก่อน!”แม้ว่าองค์ชายเย่จะได้รับบาดเจ็บสาหัสหลบอยู่ที่มุม แต่จะให้เขาดูพวกเผยอวี้ออกแรงในขณะที่ตนทำอะไรมิได้เลยได้อย่างไร!เขามองดูสถานการณ์โดยรวม เห็นว่าเถาจื่อกับหานเหมยกำลังต่อสู้กับพวกนางรับใช้อยู่ อีกทั้งร่างกายของทั้งสองคนก็เต็มไปด้วยเลือดและกำลังจะพ่ายแพ้ จึงรีบตะโกนองค์ชายเย่คิดว่าเผยอวี้มิสามารถช่วยหลิงอวี๋ได้ ดังนั้นก็ช่วยเถาจื่อกับหานเหมยจัดการกับนางรับใช้เหล่านี้ก่อน จากนั้นค่อยรวมพลังของทุกคนเพื่อจัดการจ้าวหรุ่ยหรุ่ยเผยอวี้หันหลับไปมองก็เข้าใจความคิดขององค์ชายเย่ทันที จึงพุ่งเข้าไปทันทีที่หนานฮุยเห็นว่ามีผู้ช่วยมาอีกคน อีกทั้งยังบำเพ็ญอยู่ในดินแดนที่สามเช่นเดียวกับตน นางก็รู้สึกกดดันอย่างมากขึ้นมาทันทีแม้จะเป็นฝันนางก็มิคาดคิดว่า เหล่านางกำนัลที่ดูเหมือนธรรมดาข้างกายหลิงอวี๋เหล่านี้เป็นผู้บำเพ็ญพลังวิญญาณจริง ๆ อีกทั้งยังมิได้ด้อยไปกว่าตนด้วยเว้นแต่หลิงอวี๋จะใช้ยาเพื่อช่วยให้พวกนางพัฒนา มิเช่นนั้นพวกเขาจะพัฒนาได้เร็วถึงเพียงนี้ได้อย่างไร?ชั่วครู่หนึ่งหนานฮุยก็รู้สึกอิจฉาพวกเถาจื่อเล็กน้อยตนรับใช้จ้าวหรุ่ยหรุ่ยมาหลายปีแล้ว ช่ว
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1651
“ฮองเฮาระวัง!”เถาจื่อและหานเหมยได้ยินเสียงหัวเราะของจ้าวหรุ่ยหรุ่ยก็รีบรุดไปข้างหน้าอย่างมิสนใจสิ่งใด อยากจะใช้กายเนื้อของตนไปช่วยกำบังการโจมตีที่ร้ายแรงนี้ให้หลิงอวี๋เผยอวี้ก็กระโดดขึ้นมาจากด้านล่าง แล้วเหวี่ยงดาบไปทางจ้าวหรุ่ยหรุ่ยทันที...แต่ทั้งสามคนรู้สึกถึงพลังอันท่วมท้นที่มากดทับพวกเขาพร้อมกันขณะเดียวกันนั้นหลิงอวี๋ก็ตะคอกด้วยความโกรธแล้วรับฝ่ามือโจมตีนั้นไว้หากนางมิต้าน จ้าวหรุ่ยหรุ่ยก็จะดูดพลังวิญญาณของตนไป ต่อให้ต้องตายนางก็มิอาจให้จ้าวหรุ่ยหรุ่ยสมปรารถนาได้!มิฉะนั้นก็จะเป็นนางเองที่ทำให้จ้าวหรุ่ยหรุ่ยประสบความสำเร็จ แล้วต่อไปในสี่แคว้นนี้ก็จะไม่มีผู้ใดเป็นคู่ต่อสู้ของจ้าวหรุ่ยหรุ่ยได้อีกการต่อสู้ที่จะพินาศไปด้วยกันนี้ทำให้จ้าวหรุ่ยหรุ่ยตกตะลึง แต่นางมิสามารถดึงพลังวิญญาณของตนกลับคืนมาได้อีกแล้วเกิดเสียงปัง แล้วพลังทั้งสองก็ปะทะกันอย่างรุนแรงที่กลางอากาศแสงสีฟ้าและสีน้ำเงินพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าเหนือหมู่บ้านซื่อผิง มิเพียงแต่คนในหมู่บ้านซื่อผิงเท่านั้นที่มองเห็นมัน แม้แต่คนในหมู่บ้านตระกูลหลี่บนภูเขาที่อยู่ห่างออกไปหลายสิบลี้ก็เห็นด้วยดวงตาคู่นั้นที่เคยสอดส่องพ
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 1652
โชคดีที่องค์ชายเย่ถูกเผยอวี้ประคองไปอยู่ตรงมุมจึงเลี่ยงจากการถูกพลังทั้งสองกระแสนี้พัดพาไปแต่ถึงเป็นเช่นนั้น เสาที่อยู่ข้าง ๆ เขาก็หักลงมาล้มทับเขาเช่นกันเขาเห็นว่าเรือนที่เผยอวี้พุ่งเข้าไปพังทลายลงมา และเผยอวี้ถูกฝังอยู่ข้างในด้วย!แล้วเขาก็เห็นว่าหลิงอวี๋ถูกโจมตีกระเด็นออกไปเช่นกัน!อีกทั้งเขายังเห็นลำแสงสองกระแสที่พัดอยู่กลางอากาศอีกด้วยจิตใจขององค์ชายเย่ว่างเปล่า เขารู้สึกว่าทุกสิ่งทุกอย่างนี้ล้วนมิใช่ความจริง!นี่ยังเป็นวรยุทธ์อยู่หรือ?นี่มันเป็นเวทมนตร์ชัด ๆ!ใต้หล้านี้จะมีผู้ฝึกยุทธ์ที่แข็งแกร่งถึงเพียงนี้ได้อย่างไรกัน!เขารู้สึกว่ามันเหลือเชื่อมาก!เขารู้สึกว่าตนกำลังฝันอยู่ ดังนั้นจึงได้เห็นภาพที่แปลกประหลาดและมีมนต์ขลังนี้องค์ชายเย่ตกอยู่ในภวังค์ ลืมไปแล้วว่าตนติดอยู่ใต้เสา จนกระทั่งได้ยินเสียงร้องที่ใจสลายของจูหลานดังมาจากข้างนอก“องค์ชาย… เซียวหลินมู่ ท่านตอบหม่อมฉันสิเพคะว่าท่านยังมีชีวิตอยู่...”ในที่สุดองค์ชายเย่ก็ได้สติแล้วตะโกนออกไป “หลานหลาน ข้ายังมีชีวิตอยู่ รีบเข้ามาช่วยข้าที… ไม่สิ ช่วยเผยอวี้ก่อน เขาติดอยู่ใต้เรือนนั้น!”องค์ชายเย่พูดไปก็ดิ้นรนไ
Latest chapter
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2218
“หึหึ!”ชายาเจ้าแห่งทะเลหัวเราะออกมา “หลิงอวี๋ เจ้าคิดว่าข้าโง่รึ? หยกหล้าสุขาวดีหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับเจ้าแล้ว ค้นตัวเจ้าจะหาเจอได้อย่างไร?”“หลิงอวี๋ หยกหล้าสุขาวดีมิใช่ของของเจ้าตั้งแต่แรก มารดาเจ้าเป็นนางโจร ขโมยมหาวัตถุศักดิ์สิทธิ์ของจวนเจ้าแห่งทะเลไป การให้เจ้าคืนมาก็แค่เป็นการคืนของสู่เจ้าของเดิม!”“ข้าสืบรู้มาหมดแล้ว เจ้าและเซียวหลินเทียนสามีของเจ้าต่างก็อยู่ในเมืองหลวงแดนเทพ เจ้ายังมีบุตรชายอีกคนที่ฉินตะวันตก!”“หลิงอวี๋ ที่เจ้าปฏิเสธมิยอมรับฐานะของตนเองมาตลอด คงเป็นเพราะล่วงรู้ถึงวิธีที่จะนำหยกหล้าสุขาวดีออกมาแล้วสินะ”“เจ้าคิดว่าอย่างไรก็ต้องตายอยู่ดี ดังนั้นเจ้าจึงคิดว่า ขอเพียงมิยอมรับก็เป็นไปมิได้ที่พวกเราจะมัดตัวเจ้าไปสลายเลือดละลายกระดูกที่ภูเขาศักดิ์สิทธิ์เพื่อนำหยกหล้าสุขาวดีออกมา!”ชายาเจ้าแห่งทะเลพูดถึงตรงนี้ก็แค่นเสียงหัวเราะ “เจ้าเชื่อหรือไม่ ข้ามิจำเป็นต้องพิสูจน์ยืนยัน ก็สามารถมัดตัวเจ้าไปภูเขาศักดิ์สิทธิ์ได้แล้ว!”“ที่ข้าให้คนนำตัวเจ้ามาที่จวนเจ้าแห่งทะเล ก็เพื่อจะให้โอกาสเจ้า!”หลิงอวี๋หรือจะยอมรับฐานะของตนเพียงเพราะชายาเจ้าแห่งทะเลพูดเช่นนี้ได้อย่าง
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2217
“เข้าไป อย่าให้พ่อบ้านผู้นี้ต้องพูดเป็นครั้งที่สอง!”รอยยิ้มบนใบหน้าของพ่อบ้านเว่ยหายไปสิ้น กล่าวอย่างมิอดทน “เมื่อให้โอกาสดี ๆ มิชอบ ก็ต้องเจอดีเสียบ้าง!”เถาจื่อกำแขนหลิงอวี๋ไว้แน่น และถามผ่านสายตา“ตอนนี้ควรทำอย่างไรดีเจ้าคะ?”หลิงอวี๋ก็คาดมิถึงว่าจวนเจ้าแห่งทะเลจะเปลี่ยนท่าทีเร็วถึงเพียงนี้ ก่อนหน้านี้นางยังคิดว่า เมื่อเข้ามาในจวนเจ้าแห่งทะเลแล้วจะสามารถยื้อเวลาสักพักได้ชายาเจ้าแห่งทะเลมิปรากฏตัว แต่กลับให้พ่อบ้านเว่ยพาตนมาที่นี่เช่นนี้เลย?นี่หมายความว่าอย่างไรกัน?คิดจะขังนางไว้ หรือว่ามีแผนอื่นกระไร?หลิงอวี๋มองไปยังท่าทีมีเจตนาร้ายของพวกพลธนูและชายร่างใหญ่หลายคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เหล่านั้น นางและเถาจื่อไม่มีทางหนีรอดจากเงื้อมมือของพวกเขาไปได้เลย“เข้าไปก่อนเถอะ!”หลิงอวี๋นำหน้าเดินเข้าไป เถาจื่อตามติดอยู่ข้างหลังหลิงอวี๋เพิ่งจะก้าวเท้าเข้าประตูเรือน เมื่อเห็นสภาพข้างในก็รู้สึกว่ามิดีแน่ เพิ่งจะคิดถอยหลังเถาจื่อกลับถูกคนผลักจากด้านหลังอย่างแรง ชนเข้ากับร่างหลิงอวี๋จนดันหลิงอวี๋เข้าไปข้างในทั้งสองคนล้มลงไปกองรวมกัน ยังมิทันได้ลุกขึ้นยืนก็ได้ยินเสียงดังโครมสนั่นกล
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2216
หลงเพ่ยเพ่ยห้อยอยู่บนชะง่อนผานั้น นางเองก็ทนต่อไปมิไหวแล้ว ภายใต้การเกลี้ยกล่อมของทุกคน นางจึงปีนป่ายเชือกขึ้นไปนางนึกถึงจุดประสงค์ที่ตนมาที่นี่ หากเย่หรงตายไปแล้วจริง ๆ เขาย่อมหวังให้นางช่วยหลิงอวี๋ออกมาได้อย่างแน่นอนนางมิอาจทำให้เย่หรงตายตามิหลับได้!เมื่อหลงเพ่ยเพ่ยปีนขึ้นมาได้ก็มิสนใจตรวจสอบบาดแผลของตน นางคุกเข่าลงต่อหน้าฮองเฮาทันทีนางกล่าวเสียงเครือ “เสด็จย่า เรื่องที่ทรงรับปากหม่อมฉันเมื่อครู่ สามารถประทานพระราชโองการให้หม่อมฉันตอนนี้ได้หรือไม่เพคะ?”“เมื่อครู่เย่หรงช่วยชีวิตหม่อมฉันและหยวนซานไว้ เพียงเห็นแก่บุญคุณทั้งสองครั้งนี้ เสด็จย่าทรงควรจะช่วยให้เขาสมหวังนะเพคะ!”ฮองเฮานึกถึงเรื่องที่เย่หรงและหลงเพ่ยเพ่ยอ้อนวอนตนเมื่อครู่ เย่หรงเป็นถึงเพียงนี้แล้ว นางจะยังทำให้คนที่เขาชอบพอลำบากใจได้อีกหรือ?ฮองเฮาถอดปิ่นปักผมอันหนึ่งของตนออกมาโดยมิทันคิด แล้วยื่นให้กับหลงเพ่ยเพ่ย“ถือปิ่นปักผมนี้ไปพาตัวสิงอวี๋ออกมาเถอะ!”หลงเพ่ยเพ่ยรับปิ่นปักผมหงส์คู่ปักทองคำของฮองเฮามาทั้งน้ำตา นี่คือปิ่นปักผมที่ฮองเฮาเท่านั้นจึงจะสวมใส่ได้ เห็นปิ่นดังเห็นองค์ เทียบเท่ากับพระราชโองการของฮองเฮ
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2215
“ท่านหญิง...”“เพ่ยเพ่ย...”ฮองเฮาเห็นหลงเพ่ยเพ่ยตกลงไปก็ตกใจจนหัวใจแทบหยุดเต้นไปชั่วขณะ ผานกกระเรียนแห่งนี้เป็นปรปักษ์กับราชวงศ์หรืออย่างไร?เหตุใดถึงได้ตกลงไปทีละคนเช่นนี้?“เร็วเข้า ช่วยคน!”ฮองเฮาตะโกนลั่น นางกำนัลที่มีไหวพริบรีบไปตามองครักษ์มาช่วยทางด้านเย่หรงทรงตัวได้มั่นคงบนชะง่อนผาแล้ว เขาเพิ่งจะถอนหายใจโล่งอกก็ได้ยินเสียงกรีดร้องจากด้านบนเมื่อเงยหน้าขึ้น เขาก็เห็นหลงเพ่ยเพ่ยกำลังร่วงหล่นลงมาหัวใจของเย่หรงหดเกร็งวูบ มิทันได้คิด คว้าเถาวัลย์ข้าง ๆ แล้วโหนตัวไปหาหลงเพ่ยเพ่ยหลงเพ่ยเพ่ยตกใจจนหลับตาลงแล้ว เตรียมพร้อมยอมรับความตายแต่ทันใดนั้นก็รู้สึกเหมือนตนชนเข้ากับคนผู้หนึ่ง จากนั้นร่างก็ถูกกอดไว้“ไปทางนั้น เร็วเข้า คว้าชะง่อนผานั่นไว้!”เย่หรงพลิกตัวกลางอากาศ เหวี่ยงหลงเพ่ยเพ่ยไปทางนั้น หลงเพ่ยเพ่ยพุ่งเข้าใส่ผนังผา แต่ใช้แรงมากเกินไปจนใบหน้าชนกับผนังผาจนถลอก นางเจ็บเสียจนหน้ามืดตาลายแต่นางมิสนใจความเจ็บปวดแทบขาดใจ เช่นเดียวกันกับเย่หรง เขาพยายามสุดชีวิตที่จะคว้าเถาวัลย์เหล่านั้นไว้โชคดีที่เถาวัลย์ฝั่งนี้ยังพันเกี่ยวกับกิ่งไม้มากมาย เถาวัลย์ที่พันกิ่งไม้ไว้นั้
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2214
“ซานเอ๋อร์!”หลงอวิ๋นก็เห็นภาพนี้เช่นกัน ทันใดนั้นในสมองก็ว่างเปล่า…ในฐานะมารดา นางจะมิรู้ได้อย่างไรว่าตนลำเอียงต่อบุตรชายทั้งสองคนหยวนซือและหยวนซานป่วยไข้พร้อมกัน นางกลับเฝ้าหยวนซือทั้งวันทั้งคืนส่วนหยวนซานกลับเป็นหยวนซิ่งสามีของนางที่คอยดูแลด้วยตนเองของประทานที่ได้รับจากมหาเทพและเจ้าแห่งทะเลผู้เป็นบิดาในช่วงเทศกาลปีใหม่และวันสำคัญต่าง ๆ นางก็จะให้หยวนซือเลือกก่อน ที่เหลือถึงจะให้หยวนซานเรื่องเช่นนี้นับมิถ้วน แต่หยวนซานกลับถูกหยวนซิ่งบิดาของเขาสั่งสอนมาอย่างดี มิเคยบ่นว่าเรื่องความลำเอียงของนางเลย!บัดนี้มองดูหยวนซานกำลังจะตกหน้าผา หลงอวิ๋นในฐานะมารดาจะสามารถมองดูเฉย ๆ ให้บุตรชายตายตกไปเช่นนี้ได้หรือ?ฝ่ามือหลังมือก็เนื้อเดียวกัน นางทำให้หยวนซานมาสู่ใต้หล้าผืนนี้ หยวนซานมีความผิดอะไร นางมีสิทธิ์อะไรจะทำกับหยวนซานเช่นนี้“ซานเอ๋อร์!”เรื่องนี้เกี่ยวพันถึงชีวิต เมื่อคิดว่าจะต้องสูญเสียบุตรชายคนนี้ไปตลอดกาล หลงอวิ๋นก็พลันเสียใจแต่ก็สายเกินไปนางมิสนใจอีกต่อไปว่าจะทำให้หยวนซือบาดเจ็บหรือไม่ นางใช้แรงดึงหยวนซือออกอย่างแรงแล้วพุ่งเข้าไปที่หน้าผา“ซานเอ๋อร์ แม่มาช่วยเจ้าแล้ว
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2213
หลงเพ่ยเพ่ยเห็นท่านหญิงชิงเฉิงและท่านหญิงอวิ๋น ในสมองพลันเกิดความคิดแวบขึ้นมา ถึงได้คิดข้ออ้างนี้ออกเมื่อเห็นเย่หรงตามแนวคิดของตนทัน หลงเพ่ยเพ่ยก็แอบชื่นชมในไหวพริบของเย่หรงในใจ แล้วกล่าวต่อไป“เสด็จย่า ท่านคงมิประสงค์ให้ท่านอาเจ้าแห่งทะเลต้องเสียหน้าใช่หรือไม่เพคะ!”“หากเย่หรงไปหาท่านปู่ของเขาให้ออกหน้า การกระทำอันเผด็จการเช่นนี้ของท่านอาเจ้าแห่งทะเลจะถูกผู้คนรังเกียจ ถึงเวลานั้นก็จะส่งผลกระทบต่อเกียรติของราชวงศ์พวกเรา!”“ในใต้หล้านี้มีสตรีมากมาย ท่านอาเจ้าแห่งทะเลก็มิได้ขาดสตรีที่มาเสนอตัวให้ เหตุใดต้องทำเรื่องทำลายวาสนาคู่ครองของผู้อื่นเช่นนี้ด้วย!”ครั้นฮองเฮานึกถึงความเหลวไหลของเจ้าแห่งทะเลก็รู้สึกเสียหน้ายิ่งนัก กล่าวเสียงเข้ม “เอาเถอะ ย่ารู้แล้ว จะออกพระราชโองการให้พวกเจ้าไปรับคนที่จวนเจ้าแห่งทะเล...”หลงเพ่ยเพ่ยและเย่หรงถอนหายใจโล่งอก เพียงแต่ทั้งสองยังมิทันลุกขึ้นยืน ก็มีเสียงกรีดร้องดังแว่วมาจากที่ไกล ๆได้ยินเสียงคนกำลังตะโกนแว่วมา “ช่วยด้วย เร็วเข้า ใครก็ได้ คุณชายน้อยตกลงไปใต้หน้าผาแล้ว...”ฮองเฮาพลันลุกขึ้นยืน ร้องเรียกอย่างร้อนรน “เร็ว ไปดูซิ ใครตกลงไป?”วันนี้
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2212
หลงอวิ๋นได้สติกลับคืนมา ตามปกติแล้วคนทั่วไปหากมิได้ยินคำพูดของท่านหญิงชิงเฉิงก็จะถามว่า “เมื่อครู่เจ้าว่ากระไรนะ?”แต่หลงอวิ๋นกลับมิทำตามปกติ ลุกขึ้นยืนแล้วกล่าวว่า “เสด็จย่า เด็ก ๆ เดินไปไกลแล้ว หม่อมฉันไปตามพวกเขากลับมาดีกว่า ควรลงจากเขาได้แล้วเพคะ!”พูดจบ หลงอวิ๋นก็เดินออกจากศาลาพักร้อนไป ร้องเรียกสาวใช้ของตนว่า “พวกคุณชายใหญ่ไปทางไหนกันหรือ?”เนี่ยนจูนางรับใช้ของหลงอวิ๋นกล่าวพลางยิ้มประจบ “แม่นมจี้และเนี่ยนชิงพาพวกเขาไปทางนั้นเจ้าค่ะ มิน่าจะเดินไปไกล!”“ไป ไปดูกัน!”หลงอวิ๋นเดินตามทิศทางที่เนี่ยนจูชี้ไปโดยมิหันกลับมามองท่านหญิงชิงเฉิงมองแผ่นหลังของนางที่เดินจากไปเช่นนั้นก็โกรธจนแทบจะด่าทอเสียงดังลั่นออกมา“พี่หญิงชิงเฉิง พี่หญิงอวิ๋นไปตามหาเด็ก ๆ แล้ว ท่านมิไปตามหาแก้วตาดวงใจทั้งสองของท่านบ้างหรือ?”หลงเพ่ยเพ่ยเห็นดังนั้นก็จงใจกล่าว “ผานกกระเรียนแห่งนี้แม้จะไม่มีสัตว์ร้าย แต่เด็ก ๆ ยังเล็กนัก เล่นอยู่ริมผา หากพลาดตกลงไป เช่นนั้นก็…”“เจ้าแช่งลูกข้ารึ?”ท่านหญิงชิงเฉิงมองหลงเพ่ยเพ่ยอย่างโกรธเคือง ด่าว่า “หลงเพ่ยเพ่ย เจ้าอายุยังน้อย เหตุใดจึงทำตัวเหลวไหลเช่นนี้ คบหากับเย่ห
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2211
“เรื่องคู่ครองของข้ารึ?”หลงเพ่ยเพ่ยชะงักไปครู่หนึ่ง นางยังมิได้พูดคุยเรื่องแต่งงานเลย เหตุใดจึงเกี่ยวข้องกับเรื่องคู่ครองของตนได้เล่า“นี่เป็นเพียงข้ออ้าง หลอกพวกนางไปก่อน แล้วค่อยพูดเรื่องสำคัญกับเสด็จย่าของท่าน!”เย่หรงยิ้มกล่าว “อย่างไรเสีย เรื่องนี้ค่อยอธิบายให้เสด็จย่าของท่านเข้าใจทีหลังก็ได้!”ขณะพูดคุยกัน ทั้งสองก็มาถึงศาลาพักร้อนแล้วท่านหญิงชิงเฉิงที่อยู่ในศาลาเห็นหลงเพ่ยเพ่ยกับเย่หรงตามมาถึงที่นี่ ก็พลันนึกถึงคำกำชับของชายาเจ้าแห่งทะเลนางรีบชิงพูดก่อน “ท่านหญิงฉางเล่อก็มาด้วยรึ อ้าว นี่พาคุณชายมาด้วย!”“คุณชายผู้นี้หน้ามิคุ้นเลย เมื่อก่อนมิเคยเห็น เป็นคุณชายจากตระกูลใดกัน?”เย่หรงเห็นใบหน้างดงามของท่านหญิงชิงเฉิงแสดงท่าทีดูแคลนก็รู้ว่าอันที่จริงนางรู้ว่าตนเป็นใครเพียงแต่เหมือนกับพวกคนหัวสูงในเมืองหลวงแดนเทพ นางก็ดูถูกตนที่เป็นบุตรชายที่มิได้เรื่องของตระกูลเย่เช่นกันเสด็จย่าของหลงเพ่ยเพ่ยยังคงดูสดใสร่าเริง อายุหกสิบกว่าปีแล้วแต่ใบหน้ายังคงเปล่งปลั่งมีน้ำมีนวล แทบจะไม่มีริ้วรอยเลยฮองเฮาได้ยินคำพูดของท่านหญิงชิงเฉิงก็มองมาอย่างสงสัย พินิจพิจารณาเย่หรง แล้วกล่าวพล
ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา บทที่ 2210
สิ่งที่เย่หรงคิด หลงเพ่ยเพ่ยก็คิดถึงเช่นกัน นางกล่าวกับเย่หรงอย่างขัดแย้งในใจ“เจ้าคิดจะบอกเรื่องที่เฉาฮุยยังมีชีวิตอยู่ให้พี่หญิงอวิ๋นฟังรึ?”“แต่เช่นนี้ก็มิยุติธรรมกับพี่เขยหยวน เขาและพี่หญิงอวิ๋นก็มีลูกชายด้วยกันอีกคนแล้ว หากบอกพี่หญิงอวิ๋นว่าเฉาฮุยยังมีชีวิตอยู่ จะเป็นการทำลายครอบครัวของพวกเขาเสียเปล่า!”“ข้ามิชอบที่ชายาเจ้าแห่งทะเลทำกับเฉาฮุยเช่นนี้ แต่พี่เขยหยวนและหลานชายตัวน้อยของข้าเป็นผู้บริสุทธิ์!”“อีกอย่าง พี่เขยหยวนก็ดีต่อพี่หญิงอวิ๋นมาก ก่อนหน้านี้ข้ายังอิจฉาพี่หญิงอวิ๋นที่ได้ลงเอยกับคนที่ดี!”เย่หรงยิ้มเย็นชา “เช่นนั้นยุติธรรมกับเฉาฮุยแล้วหรือ? เขายังมีบิดามารดาที่ต้องกตัญญูเลี้ยงดู ท่านหญิงอวิ๋นมิช่วยเขาออกมา แล้วจะมีใครช่วยเขาได้อีก?”“ชั่วชีวิตของเขาจะต้องอยู่ในคุกน้ำไปตลอดหรือ? นี่มันโหดร้ายยิ่งกว่าการฆ่าเขาทิ้งเสียอีก!”หลงเพ่ยเพ่ยพูดมิออกเดิมทีเฉาฮุยมีอนาคตที่สดใส เพียงเพราะรักใคร่กับท่านหญิงอวิ๋น ถึงต้องตกอยู่ในชะตากรรมอันน่าเศร้าเช่นนี้มิอาจกตัญญูเลี้ยงดูบิดามารดาได้ บุตรชายก็มากลายเป็นของผู้อื่น การที่เขาสามารถทนอยู่ต่อไปในคุกน้ำได้ คาดว่าคงเพราะยังมี
