“ว่าไง ไอ้วินเรื่องที่ฉันให้แกไปสืบ มีอะไรคืบหน้าไหม”
หลังจากที่มาถึงบริษัทผมก็ถามไอ้วินเรื่องงาน
“ขอโทษครับนาย ผมยังหาหลักฐานไปถึงตัวคนทำไม่ได้เลยครับ”มันตอบผมแล้วก้มหน้าลง
“........”
ผมเลือกที่จะเงียบเพื่อใช้ความคิดว่าทำไม เพราะอะไรลูกน้องคนเก่งของผมถึงทำงานพลาด ปกติผมสั่งให้มันทำอะไรคนระดับมันไม่เคยพลาดเลยนะครับ ผมว่าศัตรูของผม มันคงเริ่มสงครามกับผมแล้วล่ะ
“งั้น ก็ไม่เป็นไร สืบต่อไปเงียบ ๆ อย่าให้มันรู้ตัว” ผมพูด
“ครับ เอ่อ” มันรับปากผม แล้วเหมือนจะพูดหรือถามอะไรแต่ก็ไม่กล้าถาม
“มีอะไร จะพูดก็รีบพูดมาสักที เอ่อ ๆ อ่า ๆ อยู่ได้ มันน่ารำคาญ” ผมพูดเสียงเข้มแต่ไม่จริงจังนัก
“คือ คนงานของเราที่เกาะทางใต้ เอ่อ เกาะไข่มุกน่ะครับ โทรมาบอกว่ามีคนแอบเทสารใส่บริเวณรอบเกาะทำให้ไข่มุกของเราได้รับความเสียหาย แต่ก็สามารถแก้ไขได้ทันที่จะลุกลามครับ”
ปัง!
เสียงผมทุบโต๊ะเองแหละครับ หลังจากที่ฟังไอ้วินมันรายงาน คงไม่มีใครหรอกนอกจากไอ้เสี่ยบรรจง เพราะเกาะนี้มันอยากได้มากแต่เผอิญผมประมูลได้ หลังจากนั้นผมก็เข้ามาสำรวจและพบว่าเกาะนี้เป็นเกาะไข่มุกทางธรรมชาติ ดังนั้นผมจึงเข้ามาดัดแปลงและส่งคนงานบางส่วนเข้ามาทำงานในบริเวณนี้ ซึ่งคนที่เข้ามาทำงานส่วนนี้นั้น จะต้องเป็นคนที่ซื่อสัตย์จริง ๆ ถึงจะเข้าไปได้ ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห ไอ้เสี่ยบรรจง
“สั่งคนฝีมือดีของเรานะ ไปเผาโกดังสินค้าของมันที่อยู่บนเกาะนั่นซะ แล้วเก็บหลักฐานให้ดี อย่าให้ใครจับได้”
ผมสั่งเสียงเย็นผมบอกแล้วถ้ากล้ามากระตุกเสืออย่างผมก็ต้องเตรียมใจรับให้ได้ด้วย ซึ่งผมคิดว่ามันคงจะไม่เลวร้ายเกินไปถ้าหากผมจะให้คนของผมไปทำลายแหล่งทำมาหากินของมันบ้าง ถือว่าหายกันไปละกัน หึๆ
“ครับนาย นายต้องการอะไรอีกไหมครับ” มันถามผมอีกครั้ง
“ขอบใจ แต่ไม่ล่ะ นายออกไปเถอะฉันจะเคลียร์เอกสาร” ผมบอกมันจากนั้นผมก็นั่งเคลียร์งานที่เหมือนจะเยอะเป็นพิเศษ ทั้งสรุปรายงานการประชุม สรุปผลการขยายกำไรในไตรมาสนี้และอะไรอีกหลายอย่างมากมาย ซึ่งกว่าจะเสร็จก็ปาเข้าไปบ่ายสอง และตอนนี้ผมก็รู้สึกว่าผมหิวข้าวแล้ว
ตืดดด ตืดดดด
เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้นและผมก็ไม่ได้ดูด้วยว่าเบอร์ใคร
“ว่าไงเพื่อน สบายดีไหม หึหึ” เดี๋ยวนะเสียงนี่มัน
“ไอ้โทมัส” ผมแค่นเสียงใส่มัน
“ใจเย็น ๆ สิเพื่อน อย่าโหดนักเลย” มันกรอกเสียงมาตามสาย
“กูไม่เคยมีเพื่อนอย่างมึง มึงโทรมามีไร” ผมพูดอย่างอดกลั้นอารมณ์สุด ๆ
“โอ๊ะ รีบร้อนไม่เปลี่ยนเลยนะ ฉันแกจะโทรมาบอกว่า ฉันจะแย่งทุกอย่างที่เป็นของแกมาเป็นของฉันไงล่ะ มาร์ท คุณาวุฒิ คู่หมั้นแกสวยดีนะว่าไหม” มันตอบผมก่อนจะกดวางสายไป
ผมไม่ได้ตอบอะไรเพราะตอนนี้ผมอดทนอดกลั้นกับอารมณ์ของตัวเองสุด ๆ แล้วล่ะ อยากจะฆ่ามันให้ตายนัก เห็นทีผมกับมันจะอยู่ร่วมโลกด้วยกันไม่ได้ซะแล้ว ผ่านไปสักพักผมก็เริ่มเย็นลง
เฮ้อ สงสัยวันนี้ผมต้องออกไปหาอะไรดื่มแก้เครียดสินะ คิดได้ดังนั้นผมก็โทรหาเพื่อนไอ้สองตัวของผมดีกว่า
“ฮัลโหล มึงว่างไหม กูเครียด ๆ ว่ะ อยากกินเหล้ามึงต้องไปนะไอ้ตินห้ามปฏิเสธ โทรชวนไอ้คิมด้วย” ผมบอกมัน
“โห่ ไรวะไอ้มาร์ทแม่ง เออ ๆ ก็ได้ไปก็ไป” เสียงไอ้คิมรับคำก่อนจะถาม
“สามทุ่มเจอกันที่คลับไอ้คิม เคนะ บาย”
ติ๊ด ผมพูดจบก็วางสายทันที ไหน ๆ งานก็เสร็จแล้วกลับไปพักผ่อน เตรียมสนุกไปออกล่าสำหรับวันนี้ดีกว่า แต่พอถึงหน้าประตูผมก็หันไปหาคนสนิท
“ไอ้วิน วันนี้ไปกินเหล้ากับฉันด้วย ผับไอ้คิมตอนสามทุ่ม” พูดจบผมก็เดินออกมา โดยไม่รอคำตอบจากไอ้วินเลย ไม่รู้แหละถือว่าผมสั่งก็แล้วกัน หึหึ
“ทางนั้นเป็นไงบ้าง มันรู้ไหมว่าใครแอบเอาความลับมาบอกฉัน” ผมเอง
“ไม่รู้ครับเพราะผมปิดหลักฐานทุกอย่างหมด ทั้งยังไว้ใจผมอีก” เสียงแก่ ๆ ตอบผมเล็กน้อย
“ผมหวังว่าเราจะร่วมงานกันอย่างยาวนานนะ” ผมพูดยิ้ม
“ครับ แน่นอนครับงั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ” ผู้ชายคนนั้นลาผมก่อนจะเดินออกไปหึ
พวกคุณคงสงสัยใช่ไหมล่ะ ว่าผมเป็นใคร จริง ๆ แล้วผมชื่อโทมัส เป็นอะไรดีล่ะ แล้วแต่พวกคุณจะคิดก็แล้วกัน ผมน่ะเป็นบุคคลที่ค่อนข้างจะอันตราย และใช่ ผมเกลียดมัน ไอ้มาร์ทศัตรูคู่อริของผม ตอนแรกผมก็แค่ไม่ชอบไม่ถูกชะตา แต่นานวันเข้าผมกลับรู้สึกเกลียดและอิจฉามันเพราะมันทำอะไรก็ดูจะสำเร็จไปซะหมด ผู้หญิงที่ผมเคยชอบก็ไปชอบมัน สงสัยสินะว่าใคร ยัยเตยไง
เมื่อก่อนผมชอบเธอยอมทำเพื่อเธอทุกอย่างแต่เธอก็ไม่สนใจผมเธอชอบไอ้มาร์ท และตั้งแต่วันนั้นแหละผมถึงเกลียดมันและปฏิญาณกับตัวเองไว้ว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นผมจะต้องเอาชนะมันให้ได้ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตาม
ซึ่งหลังจากผมให้ลูกน้องผมสืบดูผมก็รู้ว่ามันมีคู่หมั้นแถมสวยซะด้วย ตอนเห็นรูปเธอใจผมนี่เต้นตุบ ๆ เลย ไม่รู้สิทำไมผมถึงอยากปกป้องก็ไม่รู้แต่ขณะเดียวกันผมก็อยากจะขยี้คู่หมั้นมันให้แหลกคามือมากกว่าจะปกป้องซะงั้น หึ
อ้อ ผมจ้างคนของมันให้แอบเอาข้อมูลความลับของบริษัทมันมาบอกกับผมซึ่งมันก็ไม่ได้ทำให้ผมผิดหวังเพราะผมรู้อะไรหลาย ๆ อย่างเกี่ยวกับบริษัทของมัน สงสัยใช่ไหมว่าคนทรยศไอ้มาร์ทเป็นใคร ผมไม่บอกหรอกแต่เอาเป็นว่าเป็นคนที่มันไว้ใจในระดับหนึ่งละกัน ผมบอกแล้วว่าผมจะทำทุกอย่างเพื่อชนะ
แต่ศัตรูของผมไม่ได้มีแค่ไอ้มาร์ทน่ะสิ ยังมีไอ้องค์กรบ้า ๆ นั่นอีก ที่มันทำให้ผมขาดทุนเป็นวงกว้างซึ่งผมก็พอมีสายอยู่ในองค์กรนั้นเหมือนกัน ผมแค่จะบอกว่า ไม่ว่าจะวิธีใดเลวแค่ไหนที่จะทำให้ผมชนะไอ้มาร์ทได้ผมก็จะทำ หึ แล้วพบกัน
ตอนนี้ฉันกับพี่มาร์ทก็มาถึงที่ห้างพี่ตินแล้ว แต่ทำไมคนมองฉันกับพี่มาร์ทแปลก ๆ อะ ก่อนเราจะเข้าไปในห้าง“ลินครับ ลินเข้าไปก่อนเลยนะครับ พี่ลืมของพี่ขอกลับไปเอาของก่อน”“เดี๋ยวลินรอก็ได้ค่ะ” เขายิ้มแต่ส่ายหน้า“เข้าไปก่อนเลยครับ เดี๋ยวพี่ตามเข้าไปนะ” ถึงเขาจะพูดอย่างนั้นแต่หน้าเขาก็ยังคงเครียดอยู่ฉันจึงพยักหน้าเศร้า ๆ ก่อนที่จะเดินเข้าไปหลังจากที่เดินเข้ามาในห้างคนก็ยิ่งมองฉันและที่สำคัญทุกคนอมยิ้มให้ฉันจนฉันรู้สึกเก้อเขินไปหมด ฉันเดินไปตามทางเรื่อย ๆ จนเจอรูปตัวเองห้อยลงมามันเป็นรูปตอนที่ฉันอยู่ในช่วงอายุมอสี่มอห้าฉันจำได้ดีเพราะช่วงเวลานั้นทำให้ฉันต้องหนีไปอเมริกาฉันเดินมองรูปทีละรูปตามทาง ตามลูกศรไปเรื่อย ๆ รูปตอนเด็กค่อย ๆ เปลี่ยนไปเปลี่ยนเป็นรูปที่มาที่ประเทศไทยวันแรกในรอบสี่ปีในหลาย ๆ อิริยาบถฉันเริ่มตกใจ ฉันหยิบรูปนั้นมาดู“ลินครับ” ลายมือพี่มาร์ทหนิ ฉันเดินดูไปเรื่อย ๆ พลิกทีละรูปและแต่ละรูปจะมีข้อความเสมอ“พี่ขอโทษในทุกเรื่อง”“ขอโทษที่ทำให้ร้องไห้”“ขอโทษที่ทำให้เสียใจ”“ขอโทษที่เคยทำร้าย”“ทำร้ายคนที่พี่รักสุดหัวใจ” ฉันเดินอ่านจนมาถึงรูปนี้น้ำตาฉันก็ยิ่งคลอในหน่วยตา“ลินพอจะ
“อะอื้อ ฮื่ออ”“ตื่นได้แล้วครับสายแล้ว”“อื้อจะนอน อย่ามายุ่ง”“ถ้าไม่ตื่นพี่ปล้ำนะ”จุ๊บจุ๊บ“โอ๊ย ๆ ตื่นแล้ว ๆ ไม่ต้องมามองอย่างนั้นเลยนะ เมื่อคืนเล่นลินซะหนักเลยกว่าจะได้นอนก็ตีสี่เข้าไปแล้วไม่รู้เอาแรงมาจากไหนไม่เหนื่อยบ้างหรือไง”ฉันโวยคนตัวโตทันทีที่ตื่นขึ้นมาด้วยฝีมือของเขานั่นแหละ เอะอะปล้ำเอะอะปล้ำบ้าหรือเปล่า เมื่อคืนก็กว่าจะได้นอนเหนื่อยก็เหนื่อยเพลียก็เพลียแถมยังปลุกให้ลุกแต่เช้าอีก ฮือ อยากจะฆ่าพี่มันนัก“ลุกไปอาบน้ำเลยครับ ผู้ใหญ่มารอนานแล้วนะ ไม่น่ารักเลย”เดี๋ยวนะผู้ใหญ่เหรอหมายความว่าไงอะ“เมื่อกี้พี่มาร์ทว่าไงนะคะ ผู้ใหญ่มารอคือ ?” พี่มาร์ทยิ้ม“ไปอาบน้ำก่อนนะครับเดี๋ยวเสียฤกษ์” ฉันก็พยักหน้าอย่างงง ๆ ฤกษ์อะไรวะไม่เห็นรู้เรื่องเลยงงไปสิตุ้บ“โอ๊ย”ทันทีที่ลุกลงจากเตียงร่างของฉันก็หล่นตุ้บอยู่ข้างเตียง ฉันหันไปมองตัวต้นเหตุตาเขียวปั๊ด“หึหึ เจ็บเหรอครับมาพี่ช่วย”“ก็เพราะใครล่ะ บอกให้พอ ๆ ๆ เคยฟังปะ” ฉันมองเขาตาเขียวพร้อมกับบ่นไปด้วย“อ้าว พี่อาจจะผิดที่ไม่ฟังแต่พอพี่จะหยุดลินบอกเองนี่ครับอย่าหยุด อ๊ะ อื้อ เร็ว ๆ เร็วกว่านี้”เพี้ยะ“โอ๊ย ตีพี่ทำไมพี่พูดความจริงนะ ฮ่
“เฮ้ย!!!”O_O“ขะ เข้า เข้ามาได้ยังไง”ไม่ต้องตกใจครับ จะใครซะอีกล่ะนอกจากน้องลินยัยโหดของผมไงครับ ดูหน้าตาสิคืออะไร ตาจะโตไปไหน แล้วไอ้อาการอ้าปากค้างอีกนั่น อย่างกับว่าไม่เคยอยู่ด้วยกันยังไงยังงั้นอะ จะตกใจอะไรกันนักกันหนา“ถามว่าเข้ามาได้ยังไงคะพี่มาร์ท ออกไป ลินจะอาบน้ำ”“แหนะ ถามไม่ตอบ บอกให้ออกไปไง พี่มาร์ท ออกไปสิ”ผมยังยืนนิ่งอยู่ไม่ขยับไปไหน มองหน้ายัยตัวแสบนิ่ง ไม่มีทางยอมออกไปเด็ดขาดเอาสิ วันนี้มีเรื่องให้เคลียร์ เยอะแยะเต็มไปหมดเลย ยังไงก็ไม่ออกเด็ดขาด“ไป ออกไปค่ะ” ยัยตัวแสบเดินมาผลักผม เอามือดันหลังผมออกไป พอใกล้ถึงประตูหมับ“อ๊ะ พี่มาร์ท ทำอะไรคะ ปล่อยสิ เดี๋ยวพ่อกับแม่มาเห็น”“ไม่เห็นหรอกน่า อยู่ในห้องขนาดนี้ แถมยังล็อกประตูแล้วด้วย ใครจะมาเห็นครับ หื้ม”ฟอดผมพูดพร้อมหอมแก้มเธอไปด้วยแรง ๆ หนึ่งที“ไม่ได้ค่ะ ยังไงก็ต้องออกไป”“ไม่ออก ยังไงก็ไม่ออก เพราะอะไรรู้ไหม เรามีเรื่องต้องเคลียร์กันยาวเลย”ผมพูดจบก็พาเธอมานั่งที่โซฟาโดยให้เธอนั่งตักและกอดเอวเธอไว้ เธอขมวดคิ้วมุ่น“เรื่องอะไรคะ ก็เมื่อข้างล่างบอกไปหมดแล้วนี่คะ” ลินพูด“ก็ลิน กอดนายอะไรนะ ไอ้ตำรวจ FBI นั่นอ่ะ” ผม
โอ๊ย ให้ตายเถอะไม่เคยกดดันขนาดนี้มาก่อนเลย ทั้งคุณพ่อคุณแม่ ของฉัน ของพี่มาร์ท ป๊าแด๊ดและเพื่อน ๆ ของฉันมองมาที่ฉันทุกคนเลยอะงืออออ เอาไงดีวะ ฉันกดดัน เอาวะยิ้มสู้"ไม่ต้องมายิ้มเลยไอ้ตัวแสบ" คุณพ่อ"ใช่ไม่ต้องยิ้ม" คุณแม่"เล่ามา" ปรางค์"อย่าหมกนะ" มีนเอาไงดีวะหาตัวช่วย พี่มาร์ท พอหันไปเท่านั้นแหละ ฮือ ลินอยากร้องไห้ สายตาดุกว่าคนอื่นอีก"ไง จะเล่าได้หรือยังจะเงียบอีกนานไหมผู้ใหญ่เขารอ""โธ่แด๊ดดด""ไม่ต้องโธ่ เล่ามาให้หมดนะครับคุณลลิน""ป๊าอะชิ" แต่ก็เท่านั้นแหละสุดท้ายก็ต้องเล่าอยู่ดี"คือว่ายังไงดี โอ๊ยงง" ฉันเอง"ก็ไม่เอายังไงเล่ามาทีละเรื่อง เรื่องแรกเลยไปเป็นหัวหน้าองค์กรได้ยังไง" คุณพ่อพูด ฉันยิ้มก่อนจะบอกว่า"อ๋อ ไม่มีอะไรมากค่ะ แค่ลินชอบการต่อสู้แล้วบังเอิ๊ญบังเอิญได้เข้าไปช่วยคนที่อ่อนแอทำให้คนที่ลินช่วยเนี่ยน่าจะเคารพลินมั้งคะ จากหนึ่งก็เป็นสองจากสองก็เป็นร้อยเป็นพันจนกลายมาเป็นองค์กรและมีผู้ร่วมขบวนการอย่างปีเตอร์ มะนาว น้องแพรว ยัยมีน และยัยปรางค์นี่แหละค่ะ อิอิ" ฉันพูดด้วยความสุข"ยังจะมาหัวเราะ โอ๊ยแม่จะเป็นลม" คุณแม่พูดพลางดมยาดมกับคุณป้าแม่ของพี่มาร์ทพร้อม ๆ กัน"
หลังจากที่พวกผมสั่งงานทางนั้นเสร็จแล้ว พวกผมก็รีบเดินทางกลับไปหาลลินทันทีพร้อมกับมิสเตอร์สมิธ แต่เราไม่ได้กลับกรุงเทพกันนะครับเพราะมิสเตอร์สมิธบอกว่าเสียเวลา ไปเจอตัวลินเลยดีกว่า พูดอย่างอารมณ์ดีพร้อมบอกทางคนขับรถของผมให้ไปที่โกดังร้างนอกเมืองแทน"อะไร มองหน้าฉันทำไม"มิสเตอร์สมิธพูดออกมาหลังจากที่เราขึ้นรถคันเดียวกันพวกผมทั้งหมดก็นั่งมองหน้าเขามาตลอดทาง"คือพวกผมสะ..”"ถึงแล้ว ไม่ต้องสงสัยหรอกรีบไปกันเถอะ" ผมยังพูดไม่ทันจบประโยคท่านก็พูดออกมาซะก่อนตอนนี้เราอยู่ที่โกดังล้างนอกเมืองเรารีบเดินเข้าไปอย่างระมัดระวังก่อนที่จะตกใจกับสภาพคนที่นอนเจ็บและตายเกลื่อนกลาดเต็มไปหมด จากสภาพที่เห็นทำให้ผมยิ่งเป็นห่วงคนตัวเล็กมากยิ่งขึ้น เธอจะเป็นอย่างไรบ้าง เธอจะเป็นอะไรไหม เธอจะเจ็บตัวหรือเปล่า แต่ที่ไวกว่าความคิดผมก็คงเป็นขาของผมนี่แหละมันวิ่งเข้าไปโดยไม่สนใจเสียงเรียกของเพื่อน ๆ เลยด้วยซ้ำอ๊ากกกกกกกกกกกกกกแต่แล้วก็ต้องสะดุดลงเพราะได้ยินเสียงร้องโหยหวน ด้วยความกลัวจะเป็นยัยตัวเล็กอยู่ในอันตรายผมก็วิ่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว แต่ภาพที่ผมเห็นคือนายโทมัสนอนดิ้นอย่างทุรนทุราย สภาพร่างกายนี่ดูไม่ได้เลย รอ
“หึหึ ทำไมโกรธเหรอนังลิน แกมันนังงูพิษ ฉันน่าจะฆ่าแกตั้งนานแล้ว แต่ก็เอาเถอะยังไงวันนี้ฉันก็ต้องฆ่าแกให้ได้ เพราะอะไรรู้ไหม เพราะแกทำธุรกิจของฉันต้องพังไง” มันพูดและมองฉันด้วยแววตาเคียดแค้น“งั้นเหรอ งั้นก็เข้ามาสิ”อ๊ากกกกกกกฟิ้ว นายโทมัสพุ่งเข้ามาใส่ฉันแต่ฉันหลบได้ ฉันยังไม่ทันจะตั้งตัวนายโทมัสก็ซัดหน้าท้องของฉันเต็มแรงอุกจุกชะมัด ฉันมองมันด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป มันตกใจนิด ๆ ก่อนจะยิ้มออกมา“หึ เป็นไงฉันบอกแกแล้วว่าวันนี้ฉันจะฆ่าแก ตายซะเถอะ” พูดจบมันก็หยิบมีดมาเพื่อที่จะแทงฉันที่ยังไม่ทันได้ทรงตัวดีนัก ฉันพลิกตัวหลบมีดของมันได้ทันก่อนที่จะปังไอ้บ้านี่มันรอบกัดมันหยิบปืนยิงมาที่ฉันแต่ฉันม้วนตัวหลบได้ซะก่อน หึ ลอบกัดแบบนี้จะมาโทษฉันไม่ได้แล้วนะ ฉันหยิบมีดบิ่นที่ให้ยัยมะนาวทำเป็นพิเศษออกมา“ได้เวลาลองของเล่นใหม่แล้วลลิน” ฉันมองมีดบิ่นด้วยดวงตาเป็นประกายพร้อมด้วยรอยยิ้มความชั่วร้ายปัง ปัง ปัง เสียงปืนของนายโทมัสยิงใส่ฉันไม่หยุดปัง ปังฟิ้ว ปัก ฉึกเสียงปืนกับมีดบิ่นของฉันสองเล่มดังขึ้นพร้อมกันแต่มันพลาดกระสุนปืนของมันไม่โดนฉันสักนิดเดียว แต่มีดของฉันปักลงบนมือที่จับปืนและต้นขาขวา