Chapter.2 เกลียดเพราะNC+เล็กๆ

ฉันนั่งเก็บเสื้อผ้าไปร้องไห้ไปจำใจต้องยอมทำตามที่แม่ขอ คุณน้าสีดายื่นข้อเสนอมาแบบนี้เพื่ออะไรฉันก็ไม่ทราบ ข้อตกลงก็คือฉันต้องเข้าไปอยู่บ้านของคุณน้า ในฐานะว่าที่เจ้าสาวของลูกชายคุณน้า ไอ้เสี่ยแสงจอมหื่น ฉันไม่เคยชอบขี้หน้าหมอนั่นเลย เจ้าชู้ เมียก็เยอะแยะ มั่วไปทั่ว เป็นเอดส์รึป่าวก็ไม่รู้ พรุ่งนี้คุณน้าจะส่งคนมารับที่หน้าบ้าน แม่บอกว่าแค่ฉันตกลงยอมไปอยู่บ้านคุณน้าหนี้สินก็ลดลงแล้ว30% ใครจะรู้บ้างว่าตอนนี้ฉันอึดอัดใจมากแค่ไหน ต้องยอมแต่งงานกับผู้ชายที่ไม่ได้รัก มันจะเป็นไปได้ยังไง แค่นึกถึงหน้าไอ้หื่นนั่นฉันก็อยากจะร้องกรี๊ดใส่ เกลียดเข้าใจมั้ยว่าเกลียด ฉันเก็บของทุกอย่างที่เป็นของตัวเองลงกระเป๋า ไม่รู้ว่าต่อจากนี้ชีวิตของฉันจะเป็นยังไง

"เพลงเก็บของเสร็จรึยังลูก"

"เสร็จแล้วค่ะแม่"

"ทำไมยังไม่นอนอีกหล่ะลูก"

"เพลงนอนไม่หลับ พรุ่งนี้เพลงก็จะไม่ได้อยู่ห้องนี้แล้ว คงคิดถึงมันแย่เลย" พูดไปน้ำตาก็จะไหล ห้องนี้เป็นห้องที่ฉันอยู่มาตั้งแต่เด็กๆ บ้านหลังนี้ก็เช่นกัน

"เพลงฟังแม่นะ เราไม่มีทางเลือกมากนัก พี่เขาก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรตอนเด็กๆ เราสองคนก็เคยเล่นมาด้วยกัน ทำไมถึงได้จงเกลียดจงชังพี่เขานักหล่ะลูก" หึ คิดแล้วก็แค้น ตอนเด็กๆ ฉันโดนไอ้บ้านี่กลั่นแกล้งมาตลอด อยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่ก็ทำมาเป็นรักน้อง ดูแลน้องดี ถุย ลับหลังก็ออกลายแกล้งฉันสารพัด ฉันยังจำได้ดี

"ยัยแว่น ฮ่าๆ ถอดแว่นแล้วมองอะไรไม่เห็นเลยหรอ ฮ่าๆ "

"เอามานี่นะ เอาแว่นเพลงคืนมาเดี๋ยวนี้เลย เพลงมองไม่เห็น"

"อยากได้ก็มาเอาสิ เอ้าชนต้นไม้แล้ว

ปึกกกก

"โอ๊ยยย"

"ฮ่าๆ ตลกชะมัด ยัยเซ่อเอ้ย เฮ้ยพวกเรากลับบ้านกันดีกว่า ฉันวางแว่นไว้ตรงนี้นะหาเอาเอง"

วันนั้นฉันกลับบ้านเกือบค่ำ แถมยังโดนแม่ทำโทษด้วยการลดค่าขนมเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์อีก เพราะฉันเป็นคนที่สายตาสั้นตั้งแต่เด็กก็เลยต้องใส่แว่น และมักจะโดนไอ้บ้านี่แกล้งอยู่ประจำ

.........................

"ช่างมันเถอะค่ะแม่ อีกหน่อยเพลงก็จะแต่งงานกับเขาแล้ว แต่งได้ก็หย่าได้ " หลังจากที่ทุกอย่างเรียบร้อยฉันก็จะหย่าทันที เพราะคุณน้าบอกว่าการแต่งงานครั้งนี้ฉันกับเขาจะต้องจดทะเบียนสมรสให้ถูกต้องตามกฎหมายด้วย

"เพลง แม่กับพ่อขอโทษนะลูกที่ทำให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้"

"แม่กับพ่อไม่ผิดหรอกค่ะ ไม่มีใครผิดทั้งนั้น อย่าคิดมากนะคะเดี๋ยวจะป่วยอีก เพลงอยากให้แม่สบายใจ เลิกคิดมากได้แล้วนะคะ " ครั้งที่แล้วที่ไปหาหมอมาหมอบอกว่าปม่มีแนวโน้มว่าจะเป็นโรคซึมเศร้า ดูเหมือนจะไม่ร้ายแรง แค่เปล่าเลยหมอบอกว่ามันเป็นเหมือนภัยเงียบใกล้ตัว ดูเผินๆ อาจจะไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแต่ถ้าปล่อยให้อยู่คนคนเดียวบางครั้งอาจจะคิดฆ่าตัวตายได้ ฉันไม่อยากจะให้แม่ต้องเป็นแบบนั้น พ่อกับแม่ทำเพื่อฉันมามากแล้วถึงเวลาที่ฉันจะต้องตอบแทนท่านบ้าง

"ไม่ใช่ว่าแม่ไม่เป็นห่วง แม่ห่วงแต่นี่มันเป็นทางเดียวที่เราจะรักษาทุกอย่างไว้ได้ น้าสีดาท่านก็เป็นเพื่อนแม่มานาน เราสนิทกันมาก ไม่ต้องกลัวนะลูก"

"เพลงจะเข้มแข็ง จะทำเพื่อครอบครัวของเรานะคะ "

"ขอบใจมากนะลูก "

"คืนนี้แม่นอนกับเพลงนะคะ" เราสองคนแม่ลูกนอนกอดกันจนเผลอหลับไป ไม่รู้ว่าออกจากบ้านไปครั้งนี้ฉันจะได้กลับมาอีกเมื่อไหร่ ยังไงก็ต้องสู้เพื่อครอบครัว

................................

เช้าวันต่อมา

"โอวววว ซี๊ดดดด อ่า แองจี้เบาๆ สิจ๊ะเดี๋ยวของเสี่ยก็หลุดกันพอดี"

"ก็แองจี้คิดถึงนี่คะ เสี่ยไม่ได่มาหาแองจี้ตั้งนาน " แองจี้เล่นผมแต่เช้า เธอเล่นบุกมาหาผมถึงห้องทำงานก็เพราะเมื่อคืนผมนอนค้างที่นี่เพราะอยู่เคลียร์งานจนดึก กางเกงบ๊อกเซอร์ของผมถูกดึงลง ปากเล็กของแองจี้ครอบงำมันเข้าไปจนมิด อ่าา โคตรฟิน

"อ๊าา งั้นก็เอาให้แตกคาปากไปเลย ซี๊ดด แบบนั้นอีหนูของเสี่ย" ยิ่งดูดยิ่งเสียวเหมือนเธอจะรู้จุด ผมใช้มือกดหัวเธอเพื่อให้ปลายหัวเข้าไปลึกๆ อ่าาา โคตรเสียว เช้าๆ แบบนี้ปลดปล่อยคงจะสดชื่น

จ๊วบ จ๊วบ จ๊วบ

"อ่าา ซี๊ดด แรงๆ เลย อ่าาา ซี๊ดด โคตรเสียวหัว " ผมกดสะโพกเพื่ออัดกระแทกท่อนเอ็นเข้าไปในปากของเธอ

"ซี๊ดด อ่าา จะแตกแล้ว อื้มมม อ๊าาาาาา" ผมปล่อยน้ำกามสีขาวขุ่นเข้าปากของเธอจนหมดแม็ก แองจี้รู้งานดูดกลืนมันจนหมด อีกทั้งยังทำความสะอาดของผมให้อีกด้วย

"น่ารักที่สุดเลย "

"เสี่ยขา แองจี้ก็อยากเหมือนกันนะคะ" ผมเกือบลืมไปเลย อีหนูของผมป่านนี้คงจะแฉะเป้าเปียกไปหมดแล้วมั้ง

"แก้ผ้าสิจ๊ะ แล้วก็นอนแหกขากว้างๆ เสี่ยจะได้กระแทกให้หนักๆ " เธอยอมทำตามที่ผมบอก เนื้อนมไข่นมไซต์เท่าหัวเด็ก แบบนี้แหละที่ผมชอบ ผมเดินไปหยิบถุงยางในลิ้นชักมาสวมใส่มังกรยักษ์ที่มันกำลังผงาดอย่างชำนาญ ตอนนี้อีหนูของผมกำลังยั่วยวนผมเต็มที่ เดี๋ยวจะจัดให้หนักๆ เลยคอยดู

ครืด ครืด ครืดด

"ใครโทรมาตอนนี้วะ แม่ง" โคตรขัดจังหวะใครวะ

มี๊สุดที่รัก

แม่กูเอง เอาหล่ะคงต้องรับเพราะเป็นคนสำคัญ ผมรีบกดรับทันทีคงจะไม่มีอะไรมาก นอกจากคำว่าคิดถึงลูกชายสุดหล่อ แล้วก็ขอให้กลับบ้านไปทานข้าวด้วย

"ครับมี๊"

"เสี่ยแสงคะวันนี้กลับบ้านมาหาแม่หน่อยได้มั้ยคะ แม่มีเรื่องจะคุยด้วย" เรียกซะเต็มยศเลยนะครับมี๊ คงเป็นเพราะช่วงนี้ผมงานยุ่งก็เลยไม่ค่อยได้กลับบ้านสักเท่าไหร่ มี๊ก็เลยคิดถึงเป็นธรรมดาส่วนป๊ารายนั้นเขามีสมาคมของเขาอยู่ไม่ติดบ้านเหมือนกัน วางมือปุ๊บชิ่งปั๊บ

"ได้ครับตอนเย็นนะครับแม่ ตอนนี้ผมไม่ว่าง"

"เดี๋ยวนี้เลยค่ะเสี่ย "

"มี๊ครับ แต่ผม"

"ไม่เป็นไรนานแล้วนะที่มี๊ไม่ได้กอดลูกชาย เห็นคนอื่นเขากอดลูกมี๊ก็ "

"พอครับ โอเคเดี๋ยวผมไป " รางวัลตุ๊กตาทองต้องเป็นของมี๊แน่นอน แม่โคนมอยู่ตรงหน้าแต่ไม่สามารถจริงๆ วันนี้คงจะต้องตามใจมี๊สักวัน

"มี๊จะทำกับข้าวรอนะลูก"

ตี๊ด

"เสี่ยขา แองจี้รออยู่นะคะ"

"กลับไปก่อนวันนี้เสี่ยติดธุระ"

"แต่เสี่ยคะ "

"แองจี้ รู้นะว่าเสี่ยชอบคนที่พูดรู้เรื่อง" ผู้หญิงของผมทุกคนจะทราบเรื่องนี้กันดี คำเดียวต้องรู้เรื่องห้ามเซ้าซี้ เพราะผมไม่ชอบ

"ค่ะ"