Chapter.3 บ้านหลังใหม่กับข้อตกลงชวนขนลุก

รถตู้สุดหรูภายในรถอุณหภูมิกำลังพอเหมาะ อยากจะงีบหลับหลับซะให้ได้ แต่ต้องพยายามฝืนหนังตาเอาไว้จะมานอนหลับน้ำลายยืดน่าเกลียดให้คนอื่นเห็นไม่ได้เสียภาพพจณ์คุณหรูเพลงพิณหมด ไม่ใช่สิอดีตสินะเพราะตอนนี้ครอบครัวของฉันไม่เหลืออะไรแล้ว ทรัพย์สินเงินทอง หรือแม้แต่ครอบครัวที่แสนจะอบอุ่นอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันก็ไม่มีอีกแล้ว ราคารถคันนี้มันก็คงจะมากโขอยู่เหมือนกันเมื่อก่อนที่บ้านฉันก็เคยมีแต่เดี๋ยวนี้จักรยานแค่คนเดียวยังไม่มีให้ใช้เลย คุณน้าสีดาส่งคนขับรถมารับฉันที่บ้านแต่เช้าตรู่ กว่าจะร่ำลากับแม่เสร็จกว่าจะขนกระเป๋าขึ้นรถก็เล่นเอาหลายชั่วโมงอยู่เหมือนกัน ส่วนพี่คนขับรถตลอดทางก็ไม่ชวนฉันคุยเลยสักคำ จำเป็นต้องวางมาดขนาดนี้ด้วยหรอ อย่างว่าทำงานบ้านมาเฟียก็ต้องวางตัวให้น่ากลัวเข้าไว้ แล้วฉันจะต้องไปเจออะไรแปลกๆ อีกมั้ยเนี่ย

..

"ถึงแล้วครับ" ประตูรถถูกเปิดแบบอัตโนมัติ ฉันค่อยๆ ก้าวขาลงจากรถอย่างสวยงาม ปานประหนึ่งว่าถูกรับตัวมาเป็นเมียเจ้าของบ้าน แต่มันก็จริงแบบไม่เต็มใจนะ ฉันสวมกระโปรงสีขาวแบบยาวสวมรองเท้าคัตชูแบบไม่มีส้นสีชมพู สวมเสื้อแขนตุ๊กตาสีชมพูอ่อน สวมแว่นสายตาแบบหนา ส่วนทรงผมตามสไตล์ของฉันถักเปียเรียบหรูดูแพงตรงไหนวะ ทรงผมยังกะเด็กมอปลาย ส่วนหน้าของฉันก็เน้นสดค่ะ โนเมคอัพเพราะกลัวสิว สวยใสไร้สติก็เพลงพิณเองนี่แหละค่ะ

"ขอบคุณค่ะ พี่คุยกับหนูบ้างก็ได้นะคะ หนูไม่กัดพี่หรอกค่ะ"

"พี่ไม่คุยกับคนแปลกหน้าครับ เจ้านายสั่งไว้ว่าห้ามคุยกับคนที่เราไม่รู้จักเพราะอาจจะโดนล้วงข้อมูลได้ครับ" จุกสิคะ สภาพพี่นี่ไม่ได้น่าล้วงเลย โอ้โหพูดมาได้ว่ากลัวจะโดนล้วงข้อมูล เอาอะไรคิดเนี่ยพี่ว่าหนูจะมาล้วงข้อมูล ประสาทมาก ต่อไปต้องเจออะไรอีกวะคนสวยงง แต่เอาเถอะฉันเข้าใจพี่นะ

"อ่อหรอคะ "

"พี่ส่งแค่นี้นะครับ พี่จะรีบไปทำภารกิจต่อ" ชีวิตพี่แกนี่เหมือนอยู่อย่างหวาดระแวงเนอะ ไม่เหนื่อยบ้างหรือไงที่ต้องทำตัววางมาดระแวดระวังอยู่ตลอดเวลา ซีไอเอยังไม่ลึกลับเท่าพี่เลยนะ อยากจะถามอีกสักคำถามว่าพี่ไปโดนตัวไหนมา

"ค่ะๆ ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะหนูเอาตัวรอดได้ โชคดีนะคะ" พี่แว่นดำขับรถออกไปด้วยความเร็ว ทำตัวยังกะเอาหมามาปล่อยวัดพอทิ้งเสร็จก็รีบออกรถหนีทันที ฉันสินะหมา

"เพลงพิณใช่มั้ยลูก"

"ใช่ค่ะ สวัสดีค่ะคุณน้าสีดาใช่มั้ยคะ" ฉันพอจำได้ว่านี่ต้องเป็นคุณน้าสีดาแน่ๆ ใบหน้าคุณน้ายังคงความสวยและความสาวไว้เหมือนเด๊ะๆ นี่ก็หลายปีแล้วที่ฉันไม่ได้เจอคุณน้า ช่วงเวลาที่ผ่านมาแม่บอกว่าคุณน้าไปอยู่ต่างประเทศเพิ่งจะกลับมาที่ไทยได้สองสามเดือน

"ใช่ลูก ป่ะเข้าบ้านกันก่อนตรงนี้แดดเริ่มร้อนแล้ว "

"สวัสดีค่ะคุณน้า" ฉันยกมือไหว้คุณน้าจากนั้นก็เตรียมยกกระเป๋าสัมภาระของตัวเองเข้าบ้าน

"เอาไว้ตรงนี้นี่แหละลูก เดี๋ยวคนใช้จะมาจัดการเอง" คุณน้าสีดาเดินตรงเข้ามาหาฉันพร้อมกับโอบไหล่ฉันไว้หลวมๆ ทำไมอยู่ใกล้คุณน้าแล้วรู้สึกอบอุ่นจังเลย คุณน้าพาฉันเดินเข้ามาในบ้าน ไม่สิเรียกว่าวังน่าจะถูก มันใหญ่มากข้างในถูกตกแต่งไว้แบบโคตรอลังการ บ้านฉันดูเป็นรูหนูน้อยๆ ไปในพริบตาเลยหล่ะ

"นั่งก่อนลูก เดินทางมาเหนื่อยๆ "

"ไม่เหนื่อยเลยค่ะคุณน้า"

"แจ่มเอาน้ำกับของว่างมาเสิร์ฟด้วย"

"ทานน้ำกับของว่างก่อนนะลูกแล้วเราค่อยคุยกัน" ไม่น่าเชื่อเลยว่าคุณน้าจะเป็นภรรยาของเจ้าพ่อมาเฟีย คุณน้าดูเรียบร้อยวางตัวดี น่าจะเป็นพวกภรรยารัฐมนตรีมากกว่า ออกงานสังคมการกุศลอะไรแบบนี้ ภาพที่ฉันจินตนาการเอาไว้ มันสูญสิ้นมลายหายไปในพริบตา ผู้หญิงของมาเฟียจะต้องโหดสักเต็มตัวอะไแบบนี้ สงสัยคงจะอ่านนิยายมากไป

"เริ่มเลยก็ได้ค่ะคุณน้าเพลงอยากรู้แล้ว " จะช้าจะเร็วก็ต้องรู้อยู่ดี คุยให้เสร็จซะตอนนี้จะได้มีเวลาทำใจเพิ่มขึ้นอีกนิดนึง

"ใจร้อนจังนะเรา เอาเป็นว่าเริ่มเลยก็แล้วกัน เพลงรู้แล้วใช่มั้ยลูกว่าเพลงเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ในฐานะอะไร"

"ค่ะ คุณแม่บอกเพลงมาคร่าวๆ บ้างแล้ว "

"น้าอยากให้เพลงแต่งงานกับลูกชายของน้า เพื่อแลกกับที่น้าช่วยครอบครัวของเพลงปลดหนี้ทั้งหมด " ไม่อยากฟังเลยประโยคนี้ ฉันจะต้องแต่งงานกับไอ้มาเฟียหื่นกาม แค่คิดก็ขนลุกแล้ว เข้าใจอารมณ์คนเกลียดใช่มั้ยว่ามันรู้สึกยังไง

"ทำไมต้องแต่งงานคะ ทำอย่างอื่นไม่ได้หรอคะ ช่วยงานหรือจะให้เพลงไปเป็นคนใช้อะไรก็ได้ที่ไม่ต้องแต่งงาน คือเพลงไม่อยากแต่งงานกับคนที่ตัวเองไม่ได้รัก แค่คิดมันก็ไม่มีความสุขแล้วค่ะคุณน้า" ฉันเชื่อว่าความฝันของผู้หญิงทุกคนก็คือการได้สวมชุดแต่งงาน วันนั้นจะเป็นที่เราสวยที่สุดในงาน เหมือนกับเจ้าหญิงที่เดินเคียงคู่มากับเจ้าชาย แต่สำหรับฉันเจ้าชายคนนั้นมันต้องไม่ใช่ไอ้มาเฟียนี่แน่นอน

"ที่น้าต้องทำแบบนี้ ก็เพราะอยากให้แสงเหนือเลิกทำตัวหลายบ้านแบบนี้สักที น้าอยากให้เขามีครอบครัวที่สมบูรณ์ เขาจะได้เลิกทำตัวแบบนี้ "

"กับคนอื่นก็ได้นี่คะ ทำไมจะต้องเป็นเพลง" ใช่ทำไมคุณน้าจะต้องมาเลือกให้ฉัน ในเมื่อผู้หญิงก็มีตั้งมากมาย ไอ้บ้านั่นก็ผู้หญิงเยอะแยะก็จับแต่งงานเอาสักคนจะได้จบๆ ฉันว่ามันไม่อยู่ที่การแต่งงานหรอกนะ มันอยู่ที่สันดารของผู้ชายมากกว่า ถ้ายังไม่รู้จักพอต่อให้แต่งงานจดทะเบียนกับใครสักคนมันก็คงยังไม่หยุดหรอก

"น้าคิดว่าเพลงเหมาะที่สุดแล้วลูก ถือว่าช่วยน้านะลูก เพลงช่วยน้า น้าก็ช่วยครอบครัวของเพลง" มันเป็นข้อเสนอที่ลำบากใจมาก ครอบครัวคือสิ่งที่สำคัญที่สุดในชีวิตของฉันอยู่แล้ว ที่ฉันก้าวเข้ามาในบ้านหลังนี้ก็ถือว่าฉันยอมตกลงไปแล้ว30%

" คุณน้าคะ เพลงไม่รับปากนะคะว่าจะทำให้ลูกชายคุณน้าเลิกนิสัยแบบนี้ได้รึป่าว มันก็ต้องขึ้นอยู่กับลูกชายคุณน้าด้วย "

"แสงเหนือเป็นพวกเจ้าชู้นิสัยถอดแบบพ่อมาเป๊ะๆ แต่ลึกๆ แล้ว เขาชอบผู้หญิงจิตใจดี เขาเคยบอกน้าว่าถ้าเขาจะแต่งงานผู้หญิงคนนั้นจะต้องเหมือนน้า ดูแลเขาได้ทุกอย่าง แล้วน้าก็คิดว่าเพลงเหมาะที่สุด" นี่มันความคิดของพระเอกในนิยายชัดๆ เหอะ ทำตัวทุเรศแบบนี้ชาตินี้คงได้เจอหรอกนะผู้หญิงแบบนั้น นอนฝันไปเถอะ

"เพลงก็แค่ผู้หญิงธรรมดา อีกอย่างเพลงก็ยังเรียนไม่จบ ครอบครัวก็ล้มละลาย เพลงไม่มีอะไรเลยนะคะ"

"เพลงจะต้องได้เรียนจนจบ ครอบครัวจะกละบมามีทุกอย่างเหมือนเดิม ขอแค่เพลงแต่งงานกับแสงเหนือและมีหลานให้กับน้า เพลงจะได้ทุกอย่างที่เพลงอยากได้ น้าสัญญา" อะไรนะ มีหลาน ก็ต้องมีลูก ฉันจะต้องมีลูกกับไอ้หื่นนั่นหน่ะหรอ นี่มันข้อตกลงอะไรกัน แค่แต่งงานมันก็เลวร้ายมากพออยู่แล้ว นี่ยังจะต้องมีลูกกับ โอ๊ยยย กลั้นใจตายมันซะตรงนี้จะได้มั้ย

"เดี๋ยวอีกสักพักพี่เขาก็จะมาถึงแล้ว วันนี้เราจะทานข้วพร้อมกัน เพลงไปพักก่อนก็ได้นะลูก น้าให้คนเอากระเป๋าขึ้นไปเก็บห้องพี่เขาไว้แล้ว"

"อะไรนะคะ "

"ใช่จ่ะ แล้วต่อไปนี้ก็เรียกว่าคุณแม่นะลูก " ทำไมรุกหนักแบบนี้ เริ่มจะตั้งรับไม่ทันแล้วนะ ต้องอยู่ห้องเดียวกับไอ้หื่นนั่นอีก ความบริสุทธิ์ของฉันจะเหลือถึงวันแต่งงานมั้ย แค่คิดก็รู้สึกขยะแขยง ผู้หญิงสวยใสแบบฉันยังต้องมีอนาคตอีกไกล ฉันจะต้องมาจบชีวิตกับผู้ชายที่มันไม่รู้จักพอแบบนี้หรอ มันไม่ยุติธรรมเลย