เธอมันแค่ผู้หญิงที่ฉันไม่ได้รัก

อีกทั้งเขาเพิ่งเซ็นสัญญากับบริษัทยักษ์ใหญ่ของฮ่องกง ซึ่งถือเป็นผลงานชิ้นใหญ่ที่อดทนเฝ้ารอมานานหลายปี หลังเซ็นสัญญา ก็มีปาร์ตี้ฉลองความสำเร็จจนคู่ค้าธุรกิจเมาปลิ้น เขาถึงได้กลับมาบ้าน

“เดี๋ยววิ กินก็ดีนะ เพราะยังไม่ได้กินอะไรมาเหมือนกัน ยกขึ้นโต๊ะเลย ผมจะไปนั่งรอ” ของโปรดแค่ได้ยินชื่อน้ำลายก็สอแล้ว อีกอย่างเขาไม่อยากทำร้ายน้ำใจคนรอ

“ได้ค่ะ คุณรุตรอวิแค่ห้านาทีนะคะ” สีหน้าตื่นเต้นและดีใจ คนเป็นเจ้านายถึงกับยิ้มตาม ธีรุตม์เดินไปนั่งรอยังโต๊ะอาหาร

ไม่นานนักสำรับกับข้าวก็ถูกอุ่นเสร็จสรรพ พร้อมเสิร์ฟให้คนที่นั่งรออยู่แล้ว วิภารู้ใจคุณชายใหญ่ของบ้านเป็นอย่างดี เพราะเป็นคนดูแลมาตั้งแต่เขาเล็ก ๆ เรียกว่าเลี้ยงมากับมือ ไม่เรียกแม่นมก็เสมือนแม่นม

ธีรุตม์ตั้งหน้าตั้งตากิน จนข้าวที่วิภาตักมาให้หมดจาน

“อร่อยที่สุด ฝีมือคุณแม่ไม่มีตกเลยจริง ๆ วิช่วยเติมข้าวให้ผมอีกทัพพีนะ” ปรกติถ้าดึกแบบนี้ธีรุตม์จะไม่กินเยอะ แต่วันนี้คงจะอร่อยจริง ๆ

วิภาแสดงสีหน้าดีใจอีกที “เห็นคุณรุตชอบแบบนี้ วันหน้าจะบอกคุณอิน…” วิภาสะดุ้งเพราะดีใจมากจนเผลอเอ่ยบอกความจริงไป แต่ก็หยุดพูดทันทีก่อนข้อความอื่น ๆ จะหลุดออกมาอีก วิภารีบยกมือขึ้นปิดปาก

“อะไรนะ!” แค่ได้ยินชื่อคนที่ไม่ต้องการจะได้ยิน อารมณ์ก็ขุ่นเคืองขึ้นทันตาเห็น

วิภาผงะตกใจ งานเข้าเสียแล้ว

เคร้ง… เสียงโยนช้อนลงไปบนจาน

ธีรุตม์มองตาขวางไปทางชั้นบน เขายกน้ำขึ้นดื่มอย่างรวดเร็ว แล้วผละออกจากโต๊ะ ชายหนุ่มเดินดิ่งขึ้นไปบนชั้นสอง

“คุณรุตคะ คุณรุต…” วิภาเรียกตาม แต่เท้าไม่กล้าขยับเข้าไปห้ามเขา เวลาธีรุตม์โมโห ใครจะกล้าเข้าหน้าชายหนุ่มได้

วิภาตบปากตัวเองเสียแรง “ไม่น่าเลย… ปากพาจนแล้วไง”

ธีรุตม์เดินขึ้นชั้นสอง เขาตรงไปที่ประตูห้องที่เขาไม่เคยคิดเปิดเข้าไปแม้จะเป็นเวลาไหนก็ตาม แต่เขาโมโห เขาเคยพูดกับเธอแล้วว่า อย่าทำอะไรให้เขากิน

ผลัวะ… ประตูห้องถูกเปิดแรงจนคนเป็นเจ้าของตกใจ

อินทุภาเตรียมใจไว้อยู่แล้ว หลังจากได้ยินเสียงดังลั่นของเขา ธีรุตม์ไม่เคยปิดบังความรู้สึกในความชังน้ำหน้าเธอ เขาแสดงให้เธอรู้เสมอ

อินทุภาถลันตัวลุกขึ้นนั่ง และหันมองไปทางธีรุตม์ สีหน้าของเขาเครียดขึงไม่พอใจ หญิงสาวได้แต่พ่นลมหายใจ

‘เขาจะมาหาเรื่องเธอในเวลานี้น่ะนะ’ ใบหน้าสวยหวานของอินทุภาเฉยเมย เธอจ้องมองธีรุตม์อย่างเหนื่อยหน่าย ทั้งที่ภายในใจ เธอหวาดหวั่นและเกรงกลัวเขา

ธีรุตม์เผยยิ้มหยัน ๆ ออกมาจากมุมปาก ดวงตาของเขาเฉยชาไม่ต่างกัน เป็นอาการที่บอกอีกฝ่ายว่า เขาไร้ซึ่งความรักต่อเธอ

“คุณรุตคะ ถ้าคุณจะด่าจะว่าอิน เอาไว้พรุ่งนี้ก็ได้ค่ะ”

คนตัวโตที่กำลังไม่พอใจใช้มือดึงบานประตูให้ปิดสนิท เขาเดินหน้าเข้าหา และมาหยุดอยู่ที่ปลายเตียง

ในหัวใจของอินทุภาร้อนรุ่มเต้นรัว

“ฉันบอกเธอกี่ครั้งแล้วว่าอย่าพยายาม ไม่ต้องเสนอหน้ามาทำอะไรให้ฉันทั้งนั้น แค่ฉันยอมแต่งงานกับเธอ ใช่ว่าเธอจะเป็นเมียอย่างที่เธอต้องการนะ เธอไม่ต้องเสนอหน้า ไม่ต้องมาทำหน้าที่ภรรยาอะไรทั้งนั้น เพราะฉันไม่ต้องการ อีกอย่างฉันทนไม่ได้ที่ต้องกล้ำกลืนกินของสวะพวกนั้นลงไปในท้อง เพราะมันเป็นมือของคนชั้นต่ำแบบเธอทำมัน”

อินทุภาถึงกับหน้าเสียลงทันที ธีรุตม์ช่างเก่งที่จะใช้คำพูดทำร้ายจิตใจของเธอนัก

“ของกินดี ๆ ทั้งนั้นแหละค่ะ กินเข้าไปแล้ว คุณรุตก็ไม่ตายนี่คะ ที่จริงคุณหญิงแม่ท่านขอร้องให้อินทำเองค่ะ ที่ผิด... อาจจะผิดเพราะเพียงแค่เป็นมือของคนชั้นต่ำที่ลงมือทำ เอามือที่คุณรุตกล่าวหาว่ามันสกปรกลงไปเกลือกกลั้วสิ่งเหล่านั้น แต่ก็เอาเถอะค่ะ ถ้าคุณรังเกียจ อินมีคำแนะนำนะคะ เพียงแค่คุณรุตไปที่ห้องน้ำ แล้วไปล้วงคอให้อาเจียนออกมาสิคะ แค่นี้ก็จบเรื่อง แต่ให้คุณรุตทราบเอาไว้เถอะค่ะ อินทำ... ก็เพราะคุณหญิงแม่ท่านบอกว่าอยากกินก็เท่านั้นเอง อินก็ไม่คิดว่า คุณรุตจะกินมันเข้าไปด้วย ทั้งที่เวลานี้ไม่ใช่เวลากินข้าว”

เธอเงยหน้ามองนาฬิกาเพื่อให้เขาเห็นถึงความชัดเจน

“มันเป็นแผนของเธอนะสิใช่ไหม ฉันยังคิดสงสัยว่าเธอจะใส่ยาสั่งหรือยาเสน่ห์ลงไปในอาหารพวกนั้นหรือเปล่า ฉันไม่หลงใหลได้ปลื้มไปกับเธอหรอกนะ อีกอย่างนี่คือบ้านของฉัน ของทุกสิ่งทุกอย่างในบ้านฉัน ฉันก็ต้องกินต้องใช้ จะเวลาไหนก็ได้ทั้งนั้น มีเพียงแต่เธอ เป็นข้อยกเว้นแค่อย่างเดียวที่ฉันจะไม่กิน ไม่ใช้” เขาจงใจเหน็บแนม ดูถูกคุณค่าความเป็นคนของเธออีกแล้ว