ปักหลัก

ใบหน้าสวยของอินทุภาเจื่อนลง แต่หญิงสาวก็พยายามปรับมาให้มันเป็นปรกติ

“อะไรหรือคะ ที่จะไม่กิน ไม่ใช้”  

ธีรุตม์มองอินทุภาตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าอย่างรังเกียจ เธอจึงลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างเหนียว ๆ

“เธอจะต้องให้ฉันพูดไทย แล้วแปลเป็นไทยให้ฟังอีกหรือ”

“อินเข้าใจค่ะว่าคุณรุตทั้งเกลียด และรังเกียจเดียดฉันท์ เอาที่คุณรุตสบายใจเถอะค่ะ คุณรุตอยากดูถูกอะไรอินก็เชิญค่ะ เชิญคุณพูดออกมาเถอะ ถ้าหากมันจะทำให้คุณสบายใจ และหายบ้า อินอยู่ที่นี่ไม่ใช่ในฐานะสิ่งของหรือสัตว์ชั้นต่ำที่ไร้หัวใจ หากถ้าคุณรุตแน่จริง ก็เอาของกินของใช้ที่คุณรักชอบและคลั่งไคล้มาก หรือเธอคนนั้นที่คุณมีใจรักมั่นเพียงเธอ อย่าให้เธออยู่นอกบ้านเลยค่ะ คุณก็พาเธอเข้ามาอยู่ที่นี่สิคะ อินจะได้ไปเสียที” เธอท้าทาย

ใช่ว่า… ธีรุตม์จะทำให้เธอเจ็บได้เพียงคนเดียวเสียเมื่อไร เขาควรรู้ว่าเธอคือคนที่มารดาของเขาเลือก ที่ไม่ใช่ผู้หญิงที่ชื่อมายาวี สุดที่รักของเขา

“เธออย่ามาสาระแน เรื่องนั้นคือเรื่องส่วนตัว และก็อย่าลามปามไปถึงผู้หญิงของฉัน อ้อ... ฉันกินเฉพาะอาหาร แต่ผู้หญิงผัดผงกะหรี่อย่างเธอนั่น…” ธีรุตม์เว้นระยะ

“ฉันไม่ชอบ ทั้งถูก ทั้งแถม และหากจะมองก็ไม่ต่างจากผู้หญิงขายตัว”

‘ผู้หญิงขายตัว’ อินทุภาสะอึก

ใครจะไปคาดคิดว่า ผู้ชายหน้าตาดี ฐานะสูงส่ง อีกทั้งการศึกษาสูง ธีรุตม์จบปริญญาโทมาจากต่างประเทศ  เขาจะสามารถงัดคำพูดร้ายกาจออกมาทำร้ายจิตใจผู้หญิงได้อย่างไม่ละอาย อินทุภากลืนความขมขื่นลงลำคอ เธอเจ็บปวดไปกับคำดูถูกของเขา

ใช่… เขาพูดไม่ผิด แต่ผิดที่ราคาค่าตัวของเธอมันแพงกว่าผู้หญิงหาเงินพวกนั้นต่างหาก

อินทุภาอารมณ์หวั่นไหว น้ำใสๆ คลอเต็มหน่วยตา แต่เธอจะทำสิ่งใดได้ นอกจากก้มหน้าทน เพราะทั้งบุญคุณและหนี้ก้อนใหญ่นั้นค้ำคอ หากตัดสินใจเอาแต่ใจตัวเอง เธอคงจะโบยบินหนีจากที่นี่ไปตั้งแต่วันที่เจอคำถากถางของเขาตั้งแต่ครั้งแรกแล้ว

ธีรุตม์สะดุดใจไปเหมือนกัน ที่เห็นน้ำในตาของอินทุภา เขาอึ้งและนิ่งไปชั่วขณะหนึ่ง

“ด่าว่าอินพอแล้วหรือคะ จะด่าจะว่าอินอีกก็ได้นะคะคุณรุต แต่ถ้าคุณพอใจแล้ว อินก็ขอเชิญคุณรุตกลับออกไปจากห้องของอินค่ะ วันนี้อินเหนื่อยมามากแล้ว คุณรุตเองก็คงจะเหนื่อยจากงานเช่นกัน เชิญคุณรุตกลับไปพักผ่อนเถอะค่ะ ไว้พรุ่งนี้ถ้าคุณรุตยังไม่หายโกรธอิน ค่อยมาหาอินอีกทีที่นี่ หรือจะเรียกไปด่าที่ไหนก็ได้ค่ะ เอาที่คุณสะดวกใจ หรือว่าคุณรุตจะจองเวลาเอาไว้เลยไหมคะ” อินทุภายอกย้อนกลับ เธอเคยนิ่งมาแสนนาน แต่วันนี้ เวลานี้ เธอไม่อยากจะทน

“สำคัญตัวเหลือเกินนะ คิดว่าจะหลอกล่อให้ฉันมาติดกับดักของเธอถึงห้องหรือ เพื่อที่อยากพาเธอขึ้นเตียง หรือมีอะไรกันกับเธอ เชอะ... ริอ่านเหมือนกันนะ ถึงกับออกปากบอกคุณแม่ว่าอยากท้องและมีลูกกับฉัน นี่อินทุภา... เธอน่ะไม่รู้ตัวหรืออย่างไร ผู้หญิงอย่างเธอมันมีค่าเหมือนกระดาษทิชชูก็เท่านั้น ครั้งเดียวก็เกินพอ”

คำพูดของเขาทำให้เธอนึกย้อนไปในคืนแรก ที่คุณหญิงทับทิมวางยาธีรุตม์และขังเขาเอาไว้กับเธอทั้งคืน เขาไม่แม้จะแสดงความหวาน แต่ที่เขากระทำกับเธอทั้งเจ็บและทารุณ เพราะการกระทำของเขาในคืนนั้น เขาเห็นเธอเป็นแค่ที่ระบาย

อินทุภาไม่อยากจดจำ แต่เธอก็ไม่สามารถลืมคืนนั้นได้ สำหรับอินทุภา คืนนั้นคือการตอกย้ำว่าเขาคือสามีและเจ้าของร่างกายของเธอ ทว่าตอนนี้… ธีรุตม์พูดถูกต้อง เขาไม่แคร์ ไม่ใส่ใจ มองเธอยิ่งกว่ากระดาษเช็ดก้นที่ใช้แล้วทิ้ง

‘คุณจะด่าฉันให้เจ็บทุกคำใช่ไหม กระดาษชำระที่ใช้แล้วทิ้งอย่างนั้นหรือ แล้ว… พรหมจรรย์ ที่เขาพรากไป ไม่มีค่าแม้ให้จดจำ’ อินทุภาถามเขาในใจ

ธีรุตม์ยังไม่ไหวติง อินทุภาจึงเอ่ยปากอีกครั้ง

“คุณรุตคะดึกมากแล้วค่ะ อินอยากพักผ่อน คุณช่วยกลับไปที่ห้องของคุณด้วยเถอะนะคะ” เธอเสียงอ่อนลง และบิดหน้าหนีซ่อนน้ำตา

“ทำไมรับไม่ได้สินะ ทั้งที่แต่งงานกันมาเกือบครึ่งปีแล้ว แต่ฉันไม่เคยคิดอยากแตะต้องเธออีกเลย”

“ดีแล้วค่ะ อินเองก็จะได้ไม่ต้องรู้สึกขยะแขยงตัวเองให้มากกว่าที่เป็นอยู่”

“เธอพูดแบบนี้หมายความว่ายังไงอินทุภา คิดจะแดกดันฉันใช่ไหม เธอมันร้ายใช่เล่น มีเพียงคุณแม่ที่ตาบอด หลงใหลได้ปลื้มไปกับลูกสะใภ้อย่างเธอ ยกยอเกินความจริง”

“เปล่านะคะ อินไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นสักหน่อย คุณรุตอย่าหาเรื่องค่ะ เวลานี้ดึกแล้ว ทุกคนก็นอนกันแล้ว คุณออกไปเถอะค่ะ” หญิงสาวสะบัดมือโบกไล่