LOGINRocasander Villa…
ขณะที่มะลิฉัตรกำลังเสียใจ และคิดว่าเลโอนาดท์ขับรถออกไปหาไอวี่อยู่นั้น อยู่ๆ ข้อความในมือถือของเธอก็ดังขึ้น
หญิงสาวหยิบมันขึ้นมาเปิดดู ก่อนจะตกใจที่เห็นเลโอนาดท์นั่งดื่มอยู่กับโดมินิก
ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ
“อุ๊ย!” คนที่กำลังดูรูปตกใจ เมื่อมีสายเรียกเข้าจากพราวดาราดังแทรกขึ้น จึงรีบกดรับสายของอีกฝ่าย
“มะลิ! คุณลีโออยู่กับซาเก้นะ” พราวดารารีบบอก
“ค่ะ” มะลิฉัตรกลืนก้อนแข็งที่แล่นขึ้นมาจุกลำคอให้กลับลงไปอย่างยากลำบาก
“ให้เราไปหาที่คฤหาสน์ไหม” พราวดาราถามอย่างเป็นห่วง เพราะทั้งพ่อแม่สามีของเธอและของอีกฝ่าย ไปล่องเรือสองสามวัน กว่าจะกลับกลัวว่ามะลิฉัตรอยู่คนเดียวแล้วจะคิดมาก
“เราโอเคแล้วละพราว ขอบคุณมากๆ นะ” มะลิฉัตรยิ้มบางๆ ที่อย่างน้อยก็ยังมีคนเป็นห่วงและเข้าใจ
“งั้นพรุ่งนี้เราไปหานะ ว่าจะชวนทำซาลาเปาหมูแดง” พราวดารารีบเปลี่ยนเรื่อง พร้อมกับยกมือขึ้นปาดน้ำที่หางตาออก เธอรู้ดีว่าใครเจอแบบนี้ก็คงจะไม่โอเค
“ได้สิ! สักสิบโมงเป็นไง” มะลิฉัตรเอ่ยเสียงใสกลบเกลื่อน
“โอเคจ้ะ พรุ่งนี้เจอกัน นอนหลับฝันดีนะ อย
Rocasander Villa…ขณะที่มะลิฉัตรกำลังเสียใจ และคิดว่าเลโอนาดท์ขับรถออกไปหาไอวี่อยู่นั้น อยู่ๆ ข้อความในมือถือของเธอก็ดังขึ้นหญิงสาวหยิบมันขึ้นมาเปิดดู ก่อนจะตกใจที่เห็นเลโอนาดท์นั่งดื่มอยู่กับโดมินิกติ๊ดๆ ติ๊ดๆ“อุ๊ย!” คนที่กำลังดูรูปตกใจ เมื่อมีสายเรียกเข้าจากพราวดาราดังแทรกขึ้น จึงรีบกดรับสายของอีกฝ่าย“มะลิ! คุณลีโออยู่กับซาเก้นะ” พราวดารารีบบอก“ค่ะ” มะลิฉัตรกลืนก้อนแข็งที่แล่นขึ้นมาจุกลำคอให้กลับลงไปอย่างยากลำบาก“ให้เราไปหาที่คฤหาสน์ไหม” พราวดาราถามอย่างเป็นห่วง เพราะทั้งพ่อแม่สามีของเธอและของอีกฝ่าย ไปล่องเรือสองสามวัน กว่าจะกลับกลัวว่ามะลิฉัตรอยู่คนเดียวแล้วจะคิดมาก“เราโอเคแล้วละพราว ขอบคุณมากๆ นะ” มะลิฉัตรยิ้มบางๆ ที่อย่างน้อยก็ยังมีคนเป็นห่วงและเข้าใจ“งั้นพรุ่งนี้เราไปหานะ ว่าจะชวนทำซาลาเปาหมูแดง” พราวดารารีบเปลี่ยนเรื่อง พร้อมกับยกมือขึ้นปาดน้ำที่หางตาออก เธอรู้ดีว่าใครเจอแบบนี้ก็คงจะไม่โอเค“ได้สิ! สักสิบโมงเป็นไง” มะลิฉัตรเอ่ยเสียงใสกลบเกลื่อน“โอเคจ้ะ พรุ่งนี้เจอกัน นอนหลับฝันดีนะ อย
“อื้อ...” คนที่กำลังหลับสบายครางท้วงเบาๆ เมื่อรู้สึกถึงเนื้อเย็นๆ ที่สอดตัวเข้ามาใต้ผ้าห่ม“ผมเอง” เลโอนาดท์บอกพลางกดจูบลงที่หน้าผากมน จากนั้นก็ดึงรั้งร่างบางของภรรยาเข้ามากอดด้วยหัวใจสั่น ‘ขออย่าให้มีอะไรเกิดขึ้นเลย’“คุณเพิ่งกลับมาหรือคะ?” มะลิฉัตรลืมตาขึ้นมองปรับแสงอย่างมึนๆ งงๆ“ใช่จ้ะ! พอดีงานมันลากยาวเลยแอบหนีกลับไม่ได้” เลโอนาดท์โกหกอย่างไม่มีทางเลี่ยง“กี่โมงแล้วคะ?” มะลิฉัตรถามพร้อมกับทำท่าจะลุกขึ้น“ยังเช้าอยู่ นอนต่อเถอะจ้ะ แด๊ดกับมัมก็ไม่อยู่! มีแค่ผมกับคุณเท่านั้น” เลโอนาดท์บอกเสียงอ่อน“ค่ะ” มะลิฉัตรเอ่ยรับก่อนจะหลับตาลงอีกครั้งอย่างว่าง่ายRofwell villa… พราวดาราตื่นขึ้นมาบนเตียง ก็รู้ได้ทันทีว่าเมื่อคืนสามีตัวดีไม่ได้กลับมานอนที่ห้อง‘หึ! คงไม่ได้แจ้นไปนอนกับแม่นางแบบนั่นหรอกนะ!’ หญิงสาวหน้าตึงขึ้นมาทันใด เมื่อนึกไปถึงเรื่องคืนนั้นก๊อกๆๆ“คุณพราวคะ ช่วยเปิดประตูหน่อยค่ะ” สาวใช้เคาะประตูห้องนอนเรียกด้วยน้ำเสียงตื่นๆ“ค่ะ” พราวดาราบอกพลางขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างสงสัยก่อนจะรีบเดินไปเปิดประตูห้องให้อีกฝ่าย“คือ... คุณซาเก้นอนอยู่ที่ห้องทำงานน่ะค่ะ เอ่อ... ดิฉันไม่กล้าปลุกท่
หลังจากที่พราวดาราอาบน้ำเสร็จก็รีบลงไปด้านล่าง เพราะไม่อยากเจอหน้าของสามี เธอเดินตรงเข้าไปหาบอดี้การ์ดที่ยืนอยู่ด้านหน้าของคฤหาสน์“เอ่อ... ช่วยไปส่งที่คฤหาสน์โรคาซานเดอร์ได้ไหมคะ”“ได้ครับ” บอดี้การ์ดยิ้มให้ เตรียมจะเข้าประจำที่คนขับ“ไม่ต้อง!” โดมินิกยกมือห้าม ก่อนจะหันมาถามภรรยาสาวที่ทำท่าทางราวกับเด็กหนีเที่ยวอย่างไรอย่างนั้น “คุณจะไปไหน”“ฉันจะไปหามะลิค่ะ นัดกันเอาไว้ว่าจะทำขนม” พราวดาราบอกโดยไม่ยอมมองหน้าของอีกฝ่าย“เดี๋ยวผมไปส่ง” โดมินิกดึงมือของสาวเจ้าให้ออกเดินตามพราวดารายอมนั่งรถไปกับอีกฝ่าย เพราะไม่อยากทะเลาะกันที่ด้านหน้าคฤหาสน์ กลัวว่าบิดาและมารดาของเขาจะได้ยินเข้า“คุณจะไม่คุยกับผมจริงๆ เหรอพราว” โดมินิกถามหลังจากขับรถออกมาได้สักพัก“แค่หน้าคุณ ฉันก็ยังไม่อยากมองเลยซาเก้” พราวดาราเอ่ยเยาะ ก่อนจะแสร้งหันไปมองข้างทาง“ผมเคยมีความสัมพันธ์กับฮาน่าเมื่อหลายเดือนก่อนที่จะบินไปไทย มันไม่ได้พิเศษหรือสำคัญใดๆ นอกเหนือไปจากการปลดปล่อยความต้องการเหมือนทุกๆ ครั้ง”“ฉันไม่อยากฟัง” พราวดาราบอกด้วยน้ำเสียงตึงๆ“คุณต้องฟังพราว! เพราะผมไม่ได้แต่งงานกับผู้หญิงทุกคนที่ผมมีเซ็กส์ด้วยนะให้ต
“เจอกันข้างในครับมาดาม” ลูเซียสหันไปยิ้มให้มารดาของเพื่อน“เดี๋ยวผมตามไปครับ” เลโอนาดท์บอก พร้อมกับจ้องมองเรือนร่างบอบบางของภรรยาอย่างไม่วางตา“คุณดูหล่อสุดๆ ไปเลยค่ะ คิกๆๆ” มะลิฉัตรหัวเราะเบาๆ“คุณก็สวยจนผมไม่อยากพาเข้างานเลยให้ตายสิ!” เลโอนาดท์ยิ้มกว้างเมื่อถูกสาวเจ้าชมเป็นครั้งแรก“อืม... งั้นเราหนีกลับกันเลยดีไหมลีโอ!” โดมินิกเอ่ยชวนด้วยสีหน้าจริงจัง“บ้า!” ลูเซียสกลอกตาอย่างเพลียๆ เมื่อเห็นเพื่อนทั้งสองกำลังพูดจาเหมือนคนละเมอ จึงหันไปแนะนำตัวกับสองสาวแทน“สวัสดีครับ ผมลูเซียส รีเวอร์ยอง เรียกลูเฉยๆ ก็ได้ครับ”“อ้าว! ลืมแนะนำไปเลย นี่พราวดารา ภรรยาของฉัน เรียกสั้นๆ ว่าพราวก็ได้ ส่วนนี่มะลิ หรือมะลิฉัตร ภรรยาของลีโอ” โดมินิกเอ่ยแนะนำ “สวัสดีค่ะลู” พราวดารากับมะลิฉัตรจับมือทักทายอีกฝ่ายด้วย สีหน้ายิ้มแย้ม“ครับ พราว มะลิ!” ลูเซียสมองสองสาวอย่างชื่นชม กับความงามที่สมบูรณ์แบบและลงตัว ‘มิน่า! ถึงได้รีบร้อนจัดงานแต่งที่ไทย’เลโอนาดท์ส่งสายตามองไปรอบๆ ด้านหน้าของงาน ก็เห็นนักข่าวนับร้อยต่างพากันถ่ายรูปของตนกับเพื่อนและสองสาว จึงหันมาบอกกับ ทุกคน “ถ่ายรูปกันหน่อยเพื่อน มะลิมายืนข้างๆ
พราวดาราเดินไปยังศาลาสีขาว ที่อยู่กลางดงหมู่มวลดอกไม้หลากหลายสายพันธุ์อย่างตื่นตาตื่นใจ ‘อย่างกับอยู่บนสวรรค์แน่ะ’“ผมดีใจที่คุณชอบ” โดมินิกบอกก่อนจะทำเนียนเข้าไปสวมกอดสาวเจ้าจากด้านหลัง“อ๊ะ! นี่คุณจะทำอะไรน่ะ” คนที่กำลังอารมณ์ดี ถามเสียงขุ่นทันใด“พราว! เราทิ้งเรื่องก่อนหน้าทั้งหมดไป แล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ด้วยกันที่นี่ได้ไหม” เขากระซิบถาม“ฉันไม่ชอบคนโกหก ไม่ชอบที่คุณหลอกฉัน ไม่ชอบถูกบังคับเพราะมันทำให้ฉันอึดอัดและสติแตก” พราวดาราบอกด้วยน้ำเสียงตึงๆ“ผมขอโทษ ผมกลัวว่าคุณจะไม่ยอมมาอยู่กับผมที่นี่” โดมินิกเอ่ยเสียงอ่อน“ฉันอยากเข้าไปดูด้านในคฤหาสน์ค่ะ” พราวดาราเปลี่ยนเรื่องคุย“ผมจะพาคุณไปดูห้องนอนของเราก่อน” โดมินิกยิ้มก่อนจะช้อนอุ้มสาวเจ้าขึ้นอย่างรวดเร็ว“บ้า! วะ... วางฉันลงนะ” พราวดาราบอกอย่างตกใจ“ผมต้องอุ้มคุณข้ามประตูตามขนบธรรมเนียมจ้ะ” เขาบอกก่อนจะอุ้มเจ้าสาวเดินตรงเข้าสู่คฤหาสน์ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ‘ขอบคุณพระเจ้าที่ทำให้เธอเลิกพยศซะที’พราวดารามองชายที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีอย่างรู้สึกสับสนกับหลายๆ สิ่ง หลายๆ อย่าง ทั้งงานหมั้นและงานแต่ง รวมถึงการที่พาเธอมาอังกฤษ ซึ่งเธอไม่อาจคิดเ
“คุณคบอยู่กับเธอก่อนจะเจอฉันใช่ไหม?” มะลิฉัตรถามต่อด้วยหัวใจสั่นๆ“ไม่! แค่รู้จักพอประมาณ ไม่ได้คบหากันแบบคนรัก” เลโอนาดท์บอกด้วยสีหน้าจริงจัง เพราะรู้ดีว่าเมื่อไรก็ตามที่มีความสัมพันธ์ทางกายกับไอวี่ เมื่อนั้นตนจะต้องเตรียมตัวเข้าพิธีวิวาห์กับอีกฝ่ายทันที และนั่นจึงทำให้เขาไม่ยอมทำตัวสนิทสนมกับเธอมากกว่าคนรู้จักทั่วไป“เธอรักคุณ” มะลิฉัตรบอกพร้อมกับจ้องมองนัยน์ตาสีฟ้าอมเทานั้นอย่างค้นหา“ใช่! แต่ผมไม่ได้รักเธอ” เลโอนาดท์ยืนยันด้วยสีหน้าเคร่งเครียด กลัวว่าสาวเจ้าจะเข้าใจตนผิดไปเหมือนครั้งก่อน“เป็นเพราะฉัน พวกเขาก็เลยยกเลิกธุรกิจที่ทำกับคุณ” เธอบอกอย่างรู้สึกเป็นห่วง แต่ขณะเดียวกันก็รู้สึกอบอุ่นที่เขาทำให้เธอรู้ว่าตัวเองสำคัญสำหรับเขา“นั่นไม่ใช่เรื่องใหญ่เลย มัน... ไม่สำคัญเท่ากับรอยแดงๆ ที่อยู่บนหน้าของคุณตอนนี้หรอก เชื่อสิ!” เลโอนาดท์บอกพลางถอนหายใจยาวอย่างหงุดหงิด“ฉันโอเคค่ะ” เธอบอกพร้อมกับกอดแขนของเขาเอาไว้แน่น“แต่ผมไม่โอเค!” เลโอนาดท์บอกก่อนจะหันไปสั่งคนสนิทและ สาวใช้ที่ยืนอยู่ด้านหลัง“โทร. บอกแด๊ดกับมัมของฉันด้วย







