บทที่ 54

“ครั้งเดียว และครั้งสุดท้าย” เธอพูดเช่นนี้ก็ทำให้เขาใจหายน่ะสิ เหมือนแค่ยอมรับฟังแต่ไม่ใจอ่อน

“ก็ยังดีครับ เจอกันตอนหกโมงครึ่งได้ไหม เผื่อคุณอยากเดินเล่นก่อน” 

“ไม่ค่ะ ไม่เดินเล่น แล้วเจอกันค่ะ” เธอปฏิเสธที่จะเดินเล่นพร้อมกับตอบรับดินเนอร์กับเขาด้วยน้ำเสียงเรียบ สีหน้าไม่ยิ้ม แต่แววตาเธอดูมีประกายมากขึ้นกว่าแรกๆ ถือว่าเป็นสัญญาณดีสำหรับเขาสินะเนี่ย

“ก็ยังดีครับ แล้วเจอกัน” นิโคไลบอกด้วยน้ำเสียงอึดอัก ไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองสักเท่าไหร่ มีความประหม่าอยู่ในท่าทางจนน่าแปลกใจ ไอลดาคงทำให้เขาเสียความเป็นตัวเองเสียแล้ว

จากนั้นเมื่อนิโคไลได้เอ่ยคำสุดท้ายแล้ว ไอลดาจึงก็ค่อยๆ ปิดประตูลง พลางมองหน้านิโคไลเล็กน้อยกระทั่งประตูปิดสนิท มือเรียวนุ่มแตะที่บานประตูเล็กน้อยคล้ายกับมีความอาลัย ขณะที่นิโคไลยังไม่ได้เดินไปไหนเช่นกัน ดวงตาคมกริบสีฟ้ายังคงมองที่บานประตูราวกับอาลัยอาวรณ์ไม่ต่างจากเธอ ก่อนจะหักใจแล้วเดินกลับห้อง 

กระทั่งเวลาผ่านไปจนเกือบหกโมง ซึ่งเวลาที่นัดดินเนอร์ก็คือหกโมงครึ่ง แต่นิโคไลรีบแต่ง