EPISODE03 ฮึ

ฉันที่ยืนค้างเพราะความตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ฉันไม่ได้คิดว่าจะเจอมัน

คือฉันรู้ว่ามันจะมา แต่ฉันไม่คิดว่ามันจะมาเร็วแบบนี้

หรือฉันฟังเพื่อนไม่เข้าใจ

ไอ้ควายยิมมันลุกจากโซฟา แล้วมันก็เดินมาหาฉัน ท่าทางการเดินของมันดูแบดบอยมาก แต่สายตาที่มันมองฉันดูเฉยชา

ความตกใจของฉันทำให้ฉันก้าวขาไม่ออก ทำตัวไม่ถูก หัวใจเต้นจนแทบจะทะลุ

แล้ว ณ จุดนี้ไม่มีใครอยู่เลยนอกจากฉันกับมัน

ไอ้ควายยิมมันเดินมาหยุดตรงหน้าฉัน สองมือของมันเหน็บที่กระเป๋ากางเกง สายตาของมันมองมาที่ฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วมันก็ค่อย ๆ เอนตัวเข้ามาใกล้ฉัน

มันทำเหมือนจะจูบฉันเลย ฉันไม่ได้มโนไปใช่ไหม ก็ฉันสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ที่เป่ารดใบหน้าฉัน

ถ้ามันจะจูบฉัน แสดงว่ามันไม่ได้เกลียดฉันแล้วใช่ไหม

และที่สำคัญถ้ามันทำจริง ฉันใจง่าย ฉันยินยอม ยอมพลีกายเลยนะ ถึงแม้ร่างกายมันจะมีรอยสักมากมาย

แต่นิสัยมันอาจจะเป็นเหมือนเดิมก็ได้!

"เหอะ! เคยเป็นยังไงก็เป็นแบบเดิมมาจนถึงทุกวันนี้เนอะมึงอ่ะ ดูสภาพสิ"

เดี๋ยวนะ เดี๋ยว ๆ เมื่อกี๊ฉันขอเปลี่ยนคำพูด ที่ว่าจะยอมมัน เพราะมันกำลังเบะปากมองฉันอย่างสมเพช

"ได้ข่าวว่าเมาโดนเอาจนท้อง จำหน้าพ่อของลูกไม่ได้ เหอะ! น่าสงสารลูกมึงเนอะ ที่มีแม่มั่ว ๆ อย่างมึง" ทุกคำที่มันพูดดังก้องเข้ามาในหูของฉันเน้น ๆ

มันพูดจบก็ส่ายหัวก่อนจะเบะปากมองฉันอย่างรังเกียจกัน

'ไอ้ควายนี่ ไอ้คนที่เอากูก็มึงนั่นแหละ' ฉันได้แต่จ้องมันแล้วด่าในใจ

"แล้วจะเสือกอะไร ห_ก็ห_กูไหม ลูกกูก็เบ่งออกมาเอง บ้านกูรวย กูมีปัญญาเลี้ยงของกู คนอื่นอย่าเสร่อ ไม่มีพ่อลูกกูก็โตมาได้" ฉันตอกกลับทันที

คิดว่าคนอย่างอีแจงจะร้องไห้กับประโยคที่มันด่าเหรอ

ฮึ! ทำไมจะไม่ร้องล่ะ แต่เอากลับไปร้องที่บ้าน อีแจงจะไม่อ่อนแอให้มันเห็น

"เพราะมึงคิดได้แค่นี้ไง" มันมองฉันแล้วยกยิ้มที่เหนือกว่า

"คิดได้แค่นี้แล้วจะทำไม มึงเสือกอะไร" ฉันจ้องมันอย่างหาเรื่อง ตอนนี้ฉันพร้อมบวกเลยล่ะ

มันมองฉันนิ่ง ๆ ด้วยสายตาที่ร้าย ๆ ก่อนจะ...

"ก็ไม่ทำไม ก็แค่จะบอกว่านี่แหละเหตุผลที่กูไม่รักมึง เพราะเป็นมึง ต่อให้สวยแค่ไหนกูก็ไม่มีวันรัก รักไม่ลงว่ะ แต่ถ้าอยากได้แค่ร่างกายแบบต่างคนต่างสนุกชั่วคราว กูก็ให้ได้นะ ถ้ามึงอยากเอากับกู" มันกระซิบที่ข้างหูฉันเบา ๆ ทุกประโยค แต่มันดังก้องเข้าไปในโสตประสาทของฉันทุกคำ

มันพูดจบมันก็ทำเหมือนจะหอมที่แก้มฉัน

"หอมไม่ลงว่ะ เหม็นเหล้า นอนก็ยังน้ำลายเน่า" ไอ้ควายยิมมันพูดเสร็จมันก็จูบลงที่ต้นคอของฉันแทน

หัวใจฉันกำลังทำงานหนัก มันเต้นโครมครามจนแทบทะลุ

"เหอะ! ห้ามใจตัวเองบ้างนะ เต้นจนแทบจะทะลุออกมาละ อ่อนจริง ๆ " มันพูดพลางเอามือมาทาบที่หน้าอกข้างซ้ายของฉัน

"มึง..."

"คิดจะต่อปากต่อคำกับกู ก็เลิกรักกูก่อนเถอะ คนอย่างมึงแค่กูอยู่ใกล้ จับนิดจับหน่อย หัวใจมึงก็ทำงานหนักละ" มันพูดแทรกขณะที่ฉันยังคิดคำเถียงไม่ออก

น้ำเสียงของมันฟังดูก็รู้ว่าเยาะเย้ยฉัน

"หลงตัวเอง คิดว่ากูจะโง่รักควายอย่างมึงอีกหรือไง ที่กูใจเต้นกูก็แค่ตกใจ กูเลิกรักคนแบบมึงแล้วเถอะ คนแบบมึง..." ฉันหยุดพูดแล้วมองมันตั้งแต่หัวจรดเท้า

"คนอย่างกูทำไม"

"ไม่เห็นมีตรงไหนให้อยากรักเลย ตอนนั้นกูเด็ก แค่แยกไม่ออกว่าอะไรเป็นอะไร" ฉันเบะปากคืน

"งั้นเหรอ งั้น...เอา กัน ไหม" มันขยับเข้าใกล้มากกว่าเดิม

"อะ อะไรนะ" ฉันถามย้ำ

"เหอะ แค่นี้ถึงกับหูอื้อเลยเหรอ ก็แค่ถามว่า... กล้าเอากับยิมไหมแจง" มันโน้มมากระซิบข้างหูฉันอีกแล้ว

แล้วดูสรรพนามที่มันแทนตัวสิ มันตั้งใจ ไอ้ควายยิมมันตั้งใจยั่วความรู้สึกฉัน

ไอ้บ้านี่มันทำใจฉันเต้นอีกแล้ว

"แม่แจงจ๋า มาแล้วจ้า" เสียงของจัสมินตะโกนมาก่อนตัว ฉันจึงขยับออกจากไอ้ควายยิม

และในเวลาต่อมาจัสมินก็วิ่งมาหาฉัน ตามด้วยแม่ของไอ้ควายยิมที่เดินออกมาพร้อมรอยยิ้ม

"เจอกันแล้วเหรอแจง ดูสิ ดูสภาพมัน แม่ด่ามันเท่าไหร่มันก็ทำหูทวนลม" แม่ของไอ้ควายยิมบ่นและมองสภาพลูกชายเพียงคนเดียวของท่าน

"แม่ไม่เข้าใจศิลปะไง ยิมไปข้างนอกดีกว่า" ไอ้ควายยิมมันหันไปพูดกับแม่ของมัน แล้วก็เดินออกไป

"อ้อ! เกือบลืมแน่ะ อย่าลืมนะแจง กล้าไหม" มันหันมาพูดกับฉัน และทำท่าเหมือนมันชนะ

มันรู้จักฉันดีว่าฉันไม่ชอบคนท้า เพราะฉันจะบ้าเดินตามเกม

ไอ้ควายยิมมันกลับมารอบนี้ มันเลี้ยงหมาไว้ในปากด้วย

มันตั้งใจ มันตั้งใจจะท้าฉัน ไอ้ควายยิมปากหมามันตั้งใจหาเรื่องอีแจงแสนสวยคนนี้

ฉันจะแพ้มันไม่ได้ ถ้าฉันแพ้ นั่นแปลว่าฉันยอมรับว่ายังรักมัน ฉันต้องห้ามรักมัน ห้ามแสดงความรู้สึกให้มันเห็น

ฉันต้องทำให้ได้

และฉันจะไม่ไปนอนกับมันแน่นอน!