LOGINShare
เวลาแห่งความสุขมักผ่านไปเร็วเสมอ (2)
Last Updated:
2025-05-17 10:53:47เช้ามืดของวันใหม่ แสงอาทิตย์ยังไม่ขึ้นสูง ท้องฟ้ากำลังค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีฟ้าอมส้มอ่อนเสียงนกร้องทักทายวันใหม่ดังขึ้นจากต้นไม้ใหญ่ใกล้บ้าน ท่ามกลางอากาศที่เย็นและสดชื่นทำให้ความรู้สึกเหนื่อยล้าของเมื่อวานเริ่มจางหายไป
ธรเป็นคนแรกที่ตื่นขึ้นเขาเดินไปทางหน้าต่างภายในห้องที่เปิดออกทำให้เห็นทะเลห่างออกไปไม่ไกล ก่อนจะยืนมองพระอาทิตย์ที่เริ่มเคลื่อนตัวขึ้นเหนือขอบฟ้า ค่อย ๆ ฉายแสงสีทองลงมายังผืนน้ำที่เปล่งประกายเหมือนทองคำ
เมื่อเจ้าตัวเห็นภาพเช่นนี้เขาก็อยากให้เพื่อน ๆ และ น้อง ๆ เห็นด้วยแต่เมื่อหันกลับไปมองทางมุ้งของทุกคน แต่ละคนยังคงนอนหลับสนิทดังนั้นเจ้าตัวจึงตะโกนขึ้นเสียงดัง
“เฮ้! ตื่นได้แล้ว มาดูพระอาทิตย์ขึ้นกัน”
ครีมที่นอนอีกมุ้งที่อยู่ข้างกันสะลึมสะลือพลางเอื้อมมือไปหยิบผ้าห่มมาคลุมหัว
“ขออีกห้านาทีนะคะแม่” เจ้าตัวพึมพำตามความเคยชินก่อนจะลืมตาอย่างตกใจ
“ที่นี่ที่ไหน” คำถามของเธอได้ทำให้ฟ้าใสที่นอนอยู่ข้างกันลืมตาตื่นอย่างงัวเงียไม่แพ้กัน
“ที่บ
Latest chapter
รักของเราคือรสช็อกโกแลต (วัยรุ่นวัยฝันยุค 90) น้อง?
ในระหว่างที่ครามกำลังเติมน้ำมันครีมกับฟ้าใสก็เดินลงจากรถไปร้านสะดวกซื้อที่กำลังเป็นที่นิยมเพื่อซื้อขนมและเครื่องดื่ม“ฟ้าใสที่นี่มีสลัดบาร์ด้วย เอาไส้กรอกดีไหม” ครีมถามเพื่อนที่กำลังเลือกซื้อน้ำอัดลม“เอาสิ ใส่ผักเยอะ ๆ นะโดยเฉพาะแตงกวาบีบมาสตาร์ดด้วย” ฟ้าใสตอบก่อนจะเดินมาเลือกขนมขบเคี้ยวเป็นลำดับต่อไป“ครีม เฮียครามชอบมันฝรั่งแบบแผ่นหยักหรือเรียบ” ฟ้าใสถามเนื่องจากตั้งใจจะซื้อไปฝากพี่ชายของเพื่อนที่ยอมพาพวกตนมาเที่ยว“แผ่นหยักสีเหลือง” ครีมตะโกนตอบกลับมาในระหว่างที่ขอถุงจากพนักงานมาใส่ผักที่ตัวเองและเพื่อนชอบในระหว่างที่คนทั้งคู่กำลังรอจ่ายเงิน ครามกับเพื่อน ๆ รวมถึงม่านเมฆก็เดินผลักประตูเข้ามา“เจ้ฟ้า มีขนมของผมไหม” ม่านเมฆถามพี่สาวพร้อมกับเดินตรงไปมองของในตะกร้า“มีสิ มีน้ำอัดลมของนายด้วย” ฟ้าใสบอกน้องชาย“น้องฟ้าใส แล้วของพวกพี่ล่ะมีหรือเปล่า” ธรถามพลางเหลือบไปทางครามที่กำลังเอามือล้วงกระเป๋ากางเกง
รักของเราคือรสช็อกโกแลต (วัยรุ่นวัยฝันยุค 90) ลาก่อนชีวิตวัยมัธยม
หลังจากที่พวกครามได้เข้าเรียนในรั้วมหาวิทยาลัยได้ตามที่หวังเวลาก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ในตอนนี้ฟ้าใส ครีม ม่านเมฆ และน้ำหนึ่งก็มาถึงวันปัจฉิมนิเทศกันแล้ว“พวกเราจะแยกกันไปคนละทางจริงเหรอ” น้ำหนึ่งถามขึ้นหลังจากยืนอยู่หน้าโรงเรียนหลังออกจากหอประชุม“นายกับม่านเมฆก็เลือกที่เดียวกันไม่ใช่เหรอ ส่วนฉันกับครีมแม้ว่าจะเลือกเรียนกันคนละที่ถึงยังไงก็ต้องได้เจอกันเพราะบ้านอยู่แค่ตรงข้าม” ฟ้าใสพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม“เรื่องนี้ฉันรู้ แต่พอคิดว่าไม่มีเธอสองคนแล้วมันใจหายไง” น้ำหนึ่งยอมรับออกมาตามตรง“ทำไมแกขาดฉันสองคนไม่ได้เหรอ” ครีมเย้า“ก็...ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกเพียงแต่” น้ำหนึ่งถอนหายใจเนื่องจากเจ้าตัวเพิ่งจะเจอเพื่อนที่สามารถคุยได้ทุกเรื่องและคบได้สนิทใจก็ต้องมาแยกจากกันแม้ว่าจะมีม่านเมฆอยู่ด้วยก็ตาม“เอาน่านายอย่าทำหน้าแบบนี้ได้ไหม” ครีมปลอบก่อนจะพูดต่อถึงเรื่องที่ตนคิดเอาไว้“ไหน ๆ พวกเราก็สอบเสร็จกันแล้วระหว่างรอสอบเอ็น ทรานซ์ไปเที่ยวกันดีไหม”“ไป! ว่าแต
รักของเราคือรสช็อกโกแลต (วัยรุ่นวัยฝันยุค 90) วันแห่งการรอคอย
หลังกลับมาจากท่องเที่ยวเวลาก็ผ่านไปอย่างที่ควรจะเป็น ไม่นานหลังจากนั้นผลคะแนนการสอบเอ็นทรานซ์ก็ได้ถูกประกาศ...ออกมา ทุกคนต่างลุ้นระทึกกับผลสอบที่กำลังจะเปลี่ยนชีวิตของพวกเขาไปตลอดกาลครามกับกลุ่มเพื่อนของตนได้นัดรวมตัวกันที่มหาวิทยาลัยประจำจังหวัดที่ถูกใช้เป็นที่ประกาศผลคะแนนในช่วงเวลาเช้ายังไม่ทันเสียงเพลงชาติจะดังขึ้นบริเวณหน้าตึกที่มีบอร์ดขนาดใหญ่เรียงรายล้วนคราคร่ำไปด้วยผู้คน ทั้งผู้ปกครองและนักเรียนที่มาจากทั่วทุกสารทิศเนื่องจากแม้ว่าจะมีการโทรศัพท์ฟังผลได้ทว่าไม่ว่าพวกเขาจะกดหมายเลขกันกี่ครั้งสัญญาณก็ไม่ว่าง“คนเยอะมาก!!” ครีมที่ติดสอยห้อยตามพี่ชายมาด้วยพูดขึ้นอย่างตกตะลึง“ก็แหงละ ใคร ๆ ก็อยากรู้” ครามตอบในระหว่างเดินพาน้องสาวมาทางที่นัดไว้กับเพื่อนทั้งสามคน“คราม! ทางนี้” ธรตะโกนพลางกวักมือเรียกสองพี่น้อง“มึงดูยัง” ครามถามแม้ว่าสีหน้าของเจ้าตัวจะค่อนข้างเรียบเฉยกระนั้นในอกของเขากลับเต้นรัว“ยัง คนเยอะกูยังหาช่องเข้าไปไม่ได้” ธรตอบก่อนจะ
รักของเราคือรสช็อกโกแลต (วัยรุ่นวัยฝันยุค 90) เวลาแห่งความสุขมักผ่านไปเร็วเสมอ (2)
เช้ามืดของวันใหม่ แสงอาทิตย์ยังไม่ขึ้นสูง ท้องฟ้ากำลังค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีฟ้าอมส้มอ่อนเสียงนกร้องทักทายวันใหม่ดังขึ้นจากต้นไม้ใหญ่ใกล้บ้าน ท่ามกลางอากาศที่เย็นและสดชื่นทำให้ความรู้สึกเหนื่อยล้าของเมื่อวานเริ่มจางหายไปธรเป็นคนแรกที่ตื่นขึ้นเขาเดินไปทางหน้าต่างภายในห้องที่เปิดออกทำให้เห็นทะเลห่างออกไปไม่ไกล ก่อนจะยืนมองพระอาทิตย์ที่เริ่มเคลื่อนตัวขึ้นเหนือขอบฟ้า ค่อย ๆ ฉายแสงสีทองลงมายังผืนน้ำที่เปล่งประกายเหมือนทองคำเมื่อเจ้าตัวเห็นภาพเช่นนี้เขาก็อยากให้เพื่อน ๆ และ น้อง ๆ เห็นด้วยแต่เมื่อหันกลับไปมองทางมุ้งของทุกคน แต่ละคนยังคงนอนหลับสนิทดังนั้นเจ้าตัวจึงตะโกนขึ้นเสียงดัง“เฮ้! ตื่นได้แล้ว มาดูพระอาทิตย์ขึ้นกัน”ครีมที่นอนอีกมุ้งที่อยู่ข้างกันสะลึมสะลือพลางเอื้อมมือไปหยิบผ้าห่มมาคลุมหัว“ขออีกห้านาทีนะคะแม่” เจ้าตัวพึมพำตามความเคยชินก่อนจะลืมตาอย่างตกใจ“ที่นี่ที่ไหน” คำถามของเธอได้ทำให้ฟ้าใสที่นอนอยู่ข้างกันลืมตาตื่นอย่างงัวเงียไม่แพ้กัน“ที่บ
รักของเราคือรสช็อกโกแลต (วัยรุ่นวัยฝันยุค 90) เวลาแห่งความสุขมักผ่านไปเร็วเสมอ (1)
ยายยิ้มอย่างเอ็นดู “เอ้า! ถ้าอย่างนั้นก็ไปทำด้วยกันจะได้กินกันเร็วขึ้น”ทุกคนเดินตามยายเข้าไปในครัวที่เป็นครัวไม้กว้างขวางตั้งอยู่ห่างจากตัวบ้าน ในนั้นมีเตาไฟแบบเต่าถ่าน หม้อดิน และเครื่องครัวพื้นบ้านมากมาย ซึ่งเด็ก ๆ ต่างมองหน้ากันไปมาหลังจากพวกเขามองไม่เห็นเตาแก๊ส“ใครหั่นผักได้มั้ง” ยายถามพลางมองมาทางพวกเขา“หนูหั่นได้ค่ะ” ครีมยกมือตอบด้วยรอยยิ้ม“ถ้าอย่างนั้นหนูเอายอดมะพร้าวไปหั่นนะยายจะทำแกงส้มให้กิน” ครีมมองยอดมะพร้าวในมือด้วยความสงสัยเนื่องจากเจ้าตัวหั่นไม่เป็น“ฟ้าใสแกรู้ไหมว่าหั่นยังไง” ครีมกระซิบถามเพื่อนเสียงเบา“ไม่รู้อะ ฉันก็ไม่เคยหั่น” ฟ้าใสส่ายหน้าพูดเสียงอ่อยซึ่งทุกคนในกลุ่มไม่เว้นแม้แต่ธรก็ส่ายหน้าเหมือนกัน “พี่กินเป็นอย่างเดียวครับน้องครีม เอางี้แล้วกันเดี๋ยวพี่ถามยายให้ว่าหั่นยังไง”หลังจากยายได้ยินสิ่งที่หลานชายถามเจ้าตัวก็หัวเราะออกมาอย่างเอ็นดู“มา ๆ เดี๋ยวยายหั่
รักของเราคือรสช็อกโกแลต (วัยรุ่นวัยฝันยุค 90) ตื่นตาตื่นใจ
ครีมรีบรับยาไปกินทันที ก่อนจะพิงพนักเก้าอี้ด้วยสีหน้าซีดเผือด“เป็นไงบ้าง ดีขึ้นไหม?” ครามถามน้องสาวด้วยความเป็นห่วงครีมส่ายหน้า “ยังเลย...หนูรู้สึกจะอ้วกอ่ะ”“เฮ้อ...แย่เลย แล้วจะทำยังไงดีเนี่ย” ธรยกมือเกาหัว“หรือว่าคงต้องหาอะไรให้กินรึเปล่า?” ภูมิเสนอ“กินอะไรดีล่ะ น้องมันจะไม่อาการแย่ไปกว่าเดิมใช่ไหม” พัฒน์ถามฟ้าใสคิดอยู่ครู่หนึ่ง “หนูคิดว่าน่าจะต้องเป็นของเปรี้ยวค่ะน่าจะทำให้ครีมดีขึ้น”“ของเปรี้ยวบนเรือนี่นะเจ้ฟ้า มันจะมีไหม” ม่านเมฆพูดขึ้นอย่างสงสัย“ปกติบนเรือก็จะมีพวกมะม่วงน้ำปลาหวานขายนะเดี๋ยวไปดูให้” ธรตอบก่อนจะอาสาเดินออกไปจากกลุ่มเขาเดินไปถามพนักงานบนเรือว่ามีขายมะม่วงน้ำปลาหวานไหม แต่ก็ได้รับคำตอบว่าวันนี้ไม่มี“ไม่มีเลยว่ะ พนักงานบอกว่าไม่มีคนเอามาขาย” ธรเดินกลับมาหาเพื่อนด้วยสีหน้าเซ็งระคนรู้สึกผิดที่ไม่สามารถช่วยน้องของเพื่อนได้“หนูขอโทษที่ทำให้ทุกคนเป็นห่วง” ครีมเอ่ยเ
รักของเราคือรสช็อกโกแลต (วัยรุ่นวัยฝันยุค 90) ลงรถ...ลงเรือ
หลังจากทุกคนเข้าไปในตู้รถไฟและนั่งลง เพียงไม่นานรถเหล็กขบวนนี้ก็เริ่มเคลื่อนตัวออกจากสถานีประจำจังหวัดอย่าง ช้า ๆ เสียงล้อเหล็กกระทบรางดังเป็นจังหวะครามกับทุกคนพากันนั่งลงบนเบาะของรถไฟชั้น 3 ซึ่งเป็นเบาะที่นั่งยาวแข็ง ๆ บุด้วยหนังเทียมสีเขียวเข้ม ครีมกับสองพี่น้องตื่นเต้นกันเป็นอย่างมากโดยเฉพาะเมื่อรถไฟจอดที่สถานีใหญ่ ๆ และมีคนเดินขึ้นมาขายของ“ไก่ย่างครับไก่ย่าง ส้มตำ ข้าวเหนียวเราก็มี” เสียงของเด็กวัยรุ่นไม่ต่างจากพวกเขาดังขึ้นโดยที่ในมือของเด็กคนนั้นมีถาดของกินวางเรียงราย“น้องไก่ย่าง ข้าวเหนียวห้า” ภูมิร้องสั่งเสียงดังแข่งกับเสียงจอแจของผู้คน“ได้เลยครับพี่ เอาไก่กี่ไม้ดีครับห้าเหมือนกันไหม” เด็กคนนั้นรีบเดินมาทางเขาถามแข่งกับเวลา“เอามาเลยน้อง...ว่าแต่อร่อยไหม” ภูมิพูดเชิงกล่าวแซว“อร่อยสิพี่ ไก่ย่างสูตรเด็ดของยายผมเลยนะทั้งหมดหกสิบห้าบาทครับ นี่เงินทอน” เด็กหนุ่มคนนั้นพูดหลังจากส่งเงินทอนก่อนจะรีบวิ่งลงจากรถไฟหลังได้ยินนายสถานีประกาศเ
รักของเราคือรสช็อกโกแลต (วัยรุ่นวัยฝันยุค 90) ผ่อนคลายหลังสอบ
นับตั้งแต่วันสอบเอ็นทรานซ์เสร็จกลุ่มของครามก็ยังคงไปมาหาสู่กันตามปกติจนวันหนึ่งจู่ ๆ ธรก็พูดถึงเรื่องบ้านแม่ของตนที่อยู่จังหวัดหนึ่งลงไปทางใต้ที่เป็นหมู่เกาะทะเลสวยน้ำใส“ไหน ๆ ปิดเทอมพวกเราก็ไม่มีอะไรทำไปหาตากับยายกูดีไหม” ธรเสนอออกมาอย่างรู้สึกเบื่อ“บ้านตายายมึงอยู่สมุยใช่ไหม” พัฒน์ถามออกมาเหมือนว่าเขาจะจำได้ราง ๆ“อืม พวกมึงอยากไปไหมไปสัมผัสชีวิตของคนที่นั่นกัน” ธรถามอย่างคาดหวัง“ไป แต่ว่าจะไม่เป็นการรบกวนตายายมึงเหรอ กูว่าถ้าจะไปก็หาที่พักเอาเองดีไหม” ครามถามพลางเสนอออกมา“ไม่ต้อง ๆ บ้านตายายกูกว้างอีกอย่างเขาชอบให้บ้านครึกครื้นไปพักที่นั่นแหละไม่อย่างนั้นตายายกูโกรธแน่” ธรรีบส่ายหน้าปฏิเสธในระหว่างที่เด็กหนุ่มทั้งสี่กำลังพูดคุยกันเรื่องเที่ยว ครีมที่เดินกลับมาจากบ้านของฟ้าใสก็บังเอิญได้ยินเข้าพอดี“เฮีย! จะไปไหนอ่ะ” เจ้าตัวรีบเสนอหน้ามาหาคนเป็นพี่อย่างรวดเร็ว“ยุ่งไรด้วย” ครามผลักหน้าผากของน้องสาวอย่างรำคาญ“หากเฮียไม่บอกหนูจะฟ้องแม่ว่าเฮียรังแกน้องแล้วนะ” ครีมขู่พลางอมลมทำแก้มป่อง“เด็กบ้านี่เอะอะก็ชอบเอา
รักของเราคือรสช็อกโกแลต (วัยรุ่นวัยฝันยุค 90) บททดสอบของทางเลือก
ครึ่งเดือนต่อมาหลังจากปิดภาคเรียน วันปัจฉิมของรุ่นพี่ม.6 ก็มาถึง ฟ้าใส ครีม ม่านเมฆ และน้ำหนึ่งต่างพากันไปร่วมงานแสดงความยินดีกับพวกเขาที่จบการศึกษาอย่างพร้อมเพรียง“บอกว่าไม่ต้องมาก็ไม่เชื่อ ร้อนละสิ” ครามพูดเมื่อเห็นใบหน้าของน้อง ๆ ที่ต่างก็มีเหงื่อซึม “จะได้ยังไงล่ะครับ วันนี้เป็นวันสำคัญของพวกเฮียเลยนะยังไงพวกเราก็ต้องมา” ม่านเมฆพูดก่อนที่ครีมจะเสริมออกมาบ้าง“ใช่แล้ว อีกอย่างพวกเฮียจะขาดน้องที่รักอย่างพวกหนูได้ยังไง”“แกก็ช่างกล้าพูดนะ ไม่กลัวร้อนก็ตามใจเถอะ” ครามคร้านจะเถียงกับน้องสาวพูดก่อนที่เจ้าตัวจะถูกเพื่อน ๆ เรียกให้ไปถ่ายรูปหมู่“เอ่อ...ไปเดี๋ยวนี้แหละ” แต่ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินไป ครีมก็เอ่ยเรียกเอาไว้ก่อน “เฮียนี่ของขวัญ เอาไปด้วย” ครามมองดาวกระดาษที่อยู่ในขวดแก้วอย่างไม่อยากเชื่อสายตา“แกไปซื้อที่ไหนมา” เขาย้อน“เฮียจะดูถูกกันเกินไปป่ะ นี่เป็นฝีมือของหนูกับฟ้าใสต่างหาก เฮียรีบรับไปเลย อ๋อแล้วก็มีนี่ด้วย” ครีมยัดขวดแก้วในมือให้เขาก่อนตามมาด้วยช่อดอกกุหลาบที่มีทั้งสีแดงและสีขาว“เอ่อ ขอบใจนะ” ครามรับของทั้งสองชิ้นมาก่อนจะวิ่งไปทางเพื่อน ๆ ที่รออยู่โดยมีอาจารย์ปร
You may also like
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ
อี้เสี่ยวเหวิน23.7K viewsราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส!
หยาน อัน302.6K viewsบอสฮั่ว พี่ชายทั้งสิบของคุณผู้หญิงเร่งให้หย่าอีกแล้วนะ
เจียงซือซัน47.8K viewsหลังวิวาห์ฟ้าแลบ ฉันก็กลายเป็นภรรยาคนโปรดของมหาเศรษฐี
กู่หลิงเฟย290.2K viewsพระจันทร์สองใจ
อัญจรี24 viewsสัญญารักคุณหมอเย็นชา
ชาไทยเย็น736 viewsนายใหญ่ล่ามเด็ก [Set Mafia allergan]
Fortune_289302 viewsเมียเด็กไม่ปรารถนา
baiboau-เนื้อนวล111 views
