๓ ช้าไปไหม

๓

ช้าไปไหม

เวลาเย็นอย่างนี้คุณผู้หญิงของบ้านวิจิตรประภามักจะเข้าครัวเพื่อดูแลอาหารเย็นสำหรับสามีและลูกชายคนโต โดยไม่ได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซค์ของนักรบซึ่งขับเข้ามาภายในบ้านเสียงดัง

ร่างสูงอยู่ในชุดนักศึกษาซึ่งผิดจากระเบียบของทางมหาวิทยาลัยกำหนดเอาไว้ เสื้อสีขาวแขนสั้นปล่อยชายเสื้อออกจากกางเกงไหนจะกางเกงยีนส์สีดำจนมองแล้วไม่แน่ใจว่าได้ผ่านการซักมาบ้างหรือเปล่า

นักรบไม่ได้มาคนเดียวแต่เขายังพาเพื่อนสนิทอีกคนมาด้วย อีกฝ่ายมีใบหน้าพิมพ์นิยมที่สาวชอบไม่ว่าจะเป็นใบหน้าตี๋ที่ค่อนไปทางน่ารัก ผิวขาวสว่าง รูปร่างสูงโปร่งไม่ค่อยมีมัดกล้ามเพราะไม่ได้ออกกำลังกายเหมือนเพื่อน นักรบกอดคออีกฝ่ายเดินเข้ามาภายในบ้านพอเห็นไร้คนก็ชวนเพื่อนขึ้นบนห้องทันที

สองหนุ่มมาเพื่อเอาของสำคัญก่อนจะรีบกลับไปช่วยกันปั่นงานที่ได้รับมอบหมายต่อ

หลังกำกับแม่ครัวเพื่อให้ทำอาหารเย็นเสร็จ เปมิกาออกเดินออกมาที่โถงกลางบ้านพบรถมอเตอร์ไซค์ของพ่อลูกชายตัวดีก็นึกเอะใจ

“เอ๊ะ รถตารบ”

‘มาตั้งแต่เมื่อไหร่’

ไม่เห็นพ่อตัวดีกลับบ้านมากว่าหนึ่งสัปดาห์ครั้นจะกลับมาก็ไม่ได้บอกกล่าวก่อนเลย ไปขลุกอยู่แต่คอนโดไม่ก็หอพักของเพื่อนจนแทบลืมหน้าลูกชายเสียแล้ว แต่ก็ดีกว่าต้องไปประกันนักรบเหมือนครั้งชายหนุ่มยังเป็นวัยรุ่นเลือดร้อนกว่านี้

กำลังจะขึ้นบันไดไปยังชั้นสองของบ้านรถยนต์คันหรูของลูกชายคนโตก็แล่นมาจอดหน้าบ้านเสียก่อน เปมิกาหันไปมองนาฬิกาที่แขวนไว้อยู่ที่ผนังของบ้านก็พบว่ากองทัพมาเร็วกว่าปกติ

“อ้าว ทำไมวันนี้มาเร็วล่ะลูก”

ร่างสูงยิ้มเนือยให้มารดา

“งานเสร็จเร็วครับ แล้วก็รู้สึกเพลียๆ ด้วย” สัปดาห์ที่ผ่านมาเขาโหมงานหนักเกินไปแทบไม่ได้พักผ่อนร่างกายเลยอ่อนล้ากว่าปกติ

คนเป็นแม่ได้ยินอย่างนั้นก็เดินเข้ามาเอามืออังหน้าผากลูกชายอย่างเป็นห่วง

“ตัวไม่ร้อนแต่ก็ไว้ใจไม่ได้ เดี๋ยวแม่จะให้คนจัดโต๊ะแล้วลูกกินข้าวก่อนกินยา”

คุณพ่อเคยเล่าให้ฟังว่าตอนสาวๆ มารดาของเขาเป็นคนไม่ค่อยพูดแต่พอแก่ตัวกลายเป็นคนขี้บ่นไปเสียได้จนแอบคิดว่าบิดาขี้โม้หรือเปล่า

กองทัพยิ้มรับเล็กน้อยตามใจมารดายังไม่ทันจะขึ้นห้องเสียงคุ้นเคยก็ดังจากชั้นสอง

“ซ่อนไว้เลยนะมึง แผ่นนี้ได้มายาก”

ก่อนจะเห็นน้องชายตัวดีเดินเคียงข้างมากับเพื่อน

“เออ กูไม่ให้ใครเห็นแน่”

คุณเปมิกามองบุตรชายด้วยความสงสัยก่อนที่นักศึกษาหนุ่มทั้งสองคนจะรู้ตัวก็เมื่อหยุดอยู่ตรงหน้าของนายหญิงของบ้านเสียแล้ว แผ่นซีดีในมือถูกซ่อนไว้ข้างหลังทันทีด้วยความเร็วในขณะที่ใบหน้าคมของนักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์ดูตื่นตระหนก

“แม่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่เห็นได้ยินเสียงเลย”

ถามกลบเกลื่อนอาการจนเปมิกาหรี่ตามองลูกอย่างจับผิด

“นานแล้วจ้ะ เราเถอะมาตอนไหน แล้วนี่จะออกไปไหน” นักรบหันไปมองเพื่อนที่มาด้วยกันแล้วรีบเบี่ยงเบนความสนใจของมารดาทันทีด้วยการยกแขนขึ้นมาโอบไหล่ของเพื่อน

“แม่ครับ นี่แอลแฟนผม”

ไม่ใช่แค่คุณเปมิกาและกองทัพที่ตกใจเพราะแม้แต่เพื่อนสนิทอย่างอิศราก็อ้าปากหวอไม่ต่างกัน ไม่คิดว่าคนตัวสูงจะมาไม้นี้ ลูกชายคนโตรีบเข้าซ้อนหลังเพื่อประคองมารดาไม่ให้เป็นลมไปเสียก่อนแล้วส่งสายตาคาดโทษมาที่น้องชาย

“สมัยนี้แล้วเรื่องความรักเขาไม่จำกัดเพศ แม่ก็รับได้ใช่ไหมครับ” ยังไม่หยุดที่เล่นละครต่อไป

คุณเปมิกาหายใจเข้าออกอย่างรวดเร็ว ตาพร่าเบลอเหมือนจะเป็นลม

“พอได้แล้วไอ้รบ” รู้ว่าน้องชายไม่ได้พูดจริงเหมือนต้องการแกล้งมารดาเล่นอย่างทุกครั้งเขาจึงปรามเอาไว้ “ถ้าอย่างนั้นรบขอตัวก่อนนะแม่ ไปเถอะที่รัก” ไม่วายหันไปเล่นละครกับเพื่อน

จนอิศราได้แต่ก่นด่าเพื่อนสนิทในใจแล้วยกมือไหว้พี่ชายและมารดาของนักรบเดินตามเพื่อนไปอย่างรวดเร็ว

“ทัพ หายาดมให้แม่ที” บอกลูกชายในขณะที่กองทัพพามารดาไปนั่งพักยังห้องนั่งเล่นปีกซ้ายของบ้าน เขาเรียกคนรับใช้ให้หายาดมมาให้มารดาก่อนจะยื่นไปใกล้อีกฝ่าย

คุณเปมิกาเมื่อได้ดมกลิ่นสมุนไพรอาการก็ดีขึ้น

“แม่เป็นอะไรน่ะทัพ” คุณภราดรเดินเข้ามาในบ้านก่อนรีบรุดเดินมานั่งข้างภรรยาด้วยความเป็นห่วง ใบหน้าคมแม้จะเหี่ยวย่นไปตามกาลเวลาแต่ก็ยังน่าเสน่หาไม่เปลี่ยนแปลง ท่านประคองคุณเปมิกาที่นอนราบให้นั่งบนโซฟา

“ก็ตารบสิพี่ดลบอกว่าเป็นแฟนกับเพื่อนสนิท แล้วเพื่อนคนนั้นก็เป็นผู้ชาย”

ยังไม่ทันที่กองทัพจะได้ตอบบิดาภรรยาก็ไขความกระจ่างให้ทันทีราวต้องการฟ้องสาเหตุที่ทำให้เธอต้องมานั่งดมยาในครั้งนี้

ฝ่ายท่านผู้บริหารได้ยินก็เข่นเขี้ยวลูกชายอยู่ในใจ

“ผมว่าเจ้ารบมันคงล้อเล่น” คนรู้จักน้องชายดีกล่าวแก้ตัวให้ นักรบเหมือนซ่อนอะไรไว้ด้านหลังและต้องการเบี่ยงประเด็นจึงแสร้งพูดจนมารดาเกิดเป็นลมเป็นแล้งขึ้นมา เข้าทางเขาละ

“เดี๋ยวพี่จะเรียกลูกมาถามให้ เปรมขึ้นไปพักด้านบนนะ” ประคองไม่ห่าง

แต่คนเป็นภรรยากลับแตะแขนสามีเอาไว้พลางส่ายหน้า

“ไม่เป็นไรค่ะ น่าจะดีขึ้นแล้วอีกอย่างเปรมต้องไปบ้านลิซด้วย” เอ่ยบอกสามีเสียงนุ่ม

แต่ประโยคนั้นก็ทำให้กองทัพตาสว่างขึ้น จากอาการเพลียเมื่อสักครู่เหมือนหายเป็นปลิดทิ้งทันที

“เดี๋ยวผมพาแม่ไปบ้านน้าลิซเองครับ”

สองสามีภรรยาหันมามองบุตรชายอย่างไม่เชื่อสายตา

..เมื่อกี้หูฝาดไปหรือเปล่านะ ปกติกว่าจะลากพ่อตัวดีออกไปไหนมาไหนด้วยกันได้ต้องอ้างเหตุผลร้อยแปด แต่ครั้งนี้ดันเสนอตัวเองเสียอย่างนั้น

“ไม่สบายจนเพี้ยนหรือเปล่าลูก” อาการวิงเวียนเมื่อสักครู่หายแล้วจึงจับมือบุตรชายแล้วเอ่ยถาม

“คุณแม่อาการไม่ค่อยดีถ้าไปคนเดียวผมกลัวว่าจะเป็นลมเป็นแล้งเอาน่ะครับ” บอกกล่าวด้วยใบหน้านิ่งไม่แสดงอารมณ์

ทว่ามีหรือที่มารดาจะไม่รู้ว่าคงมีอะไรแอบแฝงภายในใจอย่างแน่นอนแต่คาดคั้นไปก็เท่านั้นคงไม่ได้คำตอบ สู้อยู่เงียบๆ รอสังเกตการณ์เอาเองดีกว่า

“อย่างนั้นก็ดีเหมือนกัน เห็นเปรมเป็นแบบนี้พี่ไม่สบายใจเลย” ฟังบุตรชายพูดก็พอเบาใจได้บ้าง แม้เขาจะอยากไปด้วยแต่วันนี้เอางานมาทำที่บ้านจึงไม่สามารถปลีกตัวไปกับภรรยาได้ อยากให้กองทัพขึ้นมารับตำแหน่งแทนเร็วๆ เหลือเกินงานเขาจะได้เบาลงบ้าง

“เอาอย่างนั้นก็ได้ค่ะ เดี๋ยวแม่ไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ” กองทัพพยักหน้าแล้วประคองมารดาขึ้นไปบนบ้าน เขาเองก็จะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเช่นเดียวกัน

เข้าห้องก็ถอนหายใจเสียงดังก่อนจะขยี้ผมตนเองทันที ไม่คิดว่าจะปากเร็วขนาดนี้ มารดายังไม่ทันได้เอ่ยชวนเขาก็อาสาขึ้นมากลางปล้องเสียอย่างนั้น ราวกับว่าทุกอย่างเป็นไปตามกลไกของหัวใจโดยไม่ได้ผ่านการไตร่ตรองจากสมองเสียก่อน

ร่างสูงถอดเสื้อสูทออกก่อนจะเปลี่ยนเป็นเสื้อยืดคอปกสีขาวกับกางเกงเดนิมสีซีด ด้วยความที่ชายหนุ่มตัวสูงและรูปร่างดีทำให้แม้ใส่เสื้อผ้าธรรมดาก็เหมือนนายแบบหลุดออกมาจากนิตยสารแล้ว เขาเคยถูกทาบทามให้เล่นละครหลายเรื่องแต่ก็ต้องปฏิเสธเพราะงานบริษัทหนักเกินไป จนเมื่อสองปีก่อนได้ตอบตกลงไปรับเชิญเล่นหนังที่ผู้กำกับสนิทกับมารดา

แม้ออกเพียงไม่กี่นาทีก็ทำเอาคนดูต่างพากันค้นหาประวัติของนักแสดงหนุ่มและเปิดแฟนเพจ‘คนรักกองทัพ’ขึ้นมาอย่างจริงจัง รูปภาพของเขาที่ไปร่วมงานเลี้ยงถูกถ่ายออกมาเก็บเข้าอัลบั้มของกลุ่มอย่างรวดเร็ว มีคนกดไลก์แฟนเพจราวห้าหมื่น จากนั้นก็มีโฆษณาติดต่อเข้ามาเรื่อยๆ โดยมีมารดาเป็นคนสแกนให้อีกที แต่ช่วงนี้เขาไม่ค่อยรับงานวงการบันเทิงเพราะต้องการทำผลงานของบริษัทออกมาให้ดีเพื่อเป็นบันไดในการเลื่อนตำแหน่งไปสู่กลุ่มผู้บริหารระดับสูง

“พี่ดลกินข้าวคนเดียวนะคะ เดี๋ยวเปรมจะไปกินบ้านลิซเลย” บอกสามีหลังจากเตรียมตัวพร้อมแล้ว

คุณเปมิกาในวัยห้าสิบกว่ายังดูสาวและแข็งแรงจนไม่น่าเชื่อว่าอายุเท่านี้จะดูแลสุขภาพตนเองดีจนสาวสมัยใหม่ยังอาย

“ได้ เสร็จแล้วรีบกลับมานะ”

สองสามีภรรยาพูดคุยกันสักพักก่อนที่รถยนต์คันหรูจะจอดเทียบหน้าบ้าน

กองทัพเดินไปประจำตำแหน่งคนขับในขณะที่เปมิกานั่งข้างลูกชาย รถเคลื่อนตัวออกจากบ้านอย่างช้าๆ ก่อนจะหายลับไปออกจากตัวบ้าน

ขับรถไม่นานก็ถึงบ้านของเพื่อนสนิท กองทัพจอดรถแล้วลงไปเปิดประตูให้มารดาโดยมีน้าลิซเดินมารับถึงหน้าบ้าน

สองคนกอดกันพลางพูดคุยเสียงดังแต่ส่วนมากจะเป็นน้าศลิษาที่ชวนคุยมากกว่าเปมิกาก็แค่ยิ้มรับ

“อ้าว ทำไมวันนี้มาได้ล่ะลูก” หันมาเห็นบุตรชายคนโตของเพื่อนก็เอ่ยถาม

..ปกติกองทัพงานยุ่งไม่ค่อยมีเวลาแต่วันนี้กลับพาเปมิกามาส่งถึงบ้านเธอเสียได้ แล้วดูท่าจะอยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันอีก

“คุณแม่เหมือนจะไม่สบายผมเลยมาคอยดูแลแทนคุณพ่อครับ”

ศลิษาหันไปดูเพื่อนด้วยความตกใจเอ่ยถามถึงอาการก็ได้ทราบเหตุการณ์ก่อนหน้าถึงวีรกรรมของบุตรชายคนเล็ก

“ฉันก็ไม่ได้รังเกียจหรอกที่ลูกจะคบหาผู้ชายแต่น่าจะบอกกันเนิ่นๆ มาให้รู้ตอนนี้ก็ตกใจแทบเป็นลมพอดีน่ะสิ”

..ลูกจะรักใครชอบใครเธอไม่เคยว่าหรือบังคับเพียงแค่อยากให้บอกกล่าวไม่ใช่มาเซอร์ไพรส์แบบนี้ เหนื่อยใจกับลูกคนนี้จริงเดี๋ยวก็บอกแม่ว่ากลัวทำผู้หญิงท้อง เดี๋ยวก็บอกว่ามีรสนิยมชอบเพศเดียวกัน ไม่รู้ควรจะเชื่ออย่างไหนดี

เข้ามานั่งภายในห้องรับแขกของบ้านโดยมีสาวใช้นำน้ำมาเสิร์ฟแขกทั้งสอง

“ไม่มีใครอยู่บ้านเหรอ เงียบเชียว” หันไปถามเพื่อน

“ไม่มีหรอก แม่ฉันก็ไปทำบุญกับเพื่อน ส่วนสามีกับลูกชายก็ออกกองยังไม่เลิก ลูกสาวก็ไปหาแฟนเขายังไม่กลับเลย”

ใจชายหนุ่มกระตุกทันทีเมื่อได้ยินประโยคนั้น มือที่ถือแก้วสั่นจนต้องวางแก้วน้ำลงที่โต๊ะ

“หือ หนูป้อนมีแฟนแล้วเหรอ” ถามเสียงตกใจ เปมิกาไม่คิดว่าหลานสาวจะมีแฟนได้เพราะเท่าที่ดูณชาไม่เคยมีจิตใจเสน่หากับใครนอกจากบุตรชายคนโตของเธอ อีกอย่างก็แอบหวังได้หลานสาวคนนี้มาเป็นลูกสะใภ้ด้วยจึงแอบเสียดายที่ได้รู้ว่าอีกฝ่ายมีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้ว

“ใช่ เป็นคุณหมอด้วยนะ รูปหล่อเชียวละพามาไหว้ฉันเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว สุภาพเรียบร้อยมองดูแล้วสบายตาสบายใจ ท่าทางเป็นคนดีเอาการเอางาน คนนี้ให้สิบผ่านเลย” คุณศลิษาเพ้อถึงว่าที่ลูกเขยอย่างออกนอกหน้า

ใบหน้ามีความสุขเสียจนกองทัพเริ่มสลดทั้งที่ไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องรู้สึกเช่นนั้น

เปมิกาหันมามองบุตรชายที่เงียบไปทั้งแววตาหม่นแสงก็เริ่มรู้สึกสะกิดใจ

“แล้วคุณหมอเขาเกริ่นเรื่องจะมาสู่ขอยายป้อนด้วย ฉันนี่อยากจะรีบใส่พานถวายให้จริงๆ กลัวจะขึ้นคาน”

กองทัพหลุบตามองพื้นไม่อยากได้ยินคำสรรเสริญเยินยอหรือประโยคที่ทำให้เขาหงุดหงิดอีก เพราะไม่รู้ว่าควรจะจัดการกับความรู้สึกของตนเองอย่างไร

“อ่า เกือบลืมไปเลยฉันจะชวนเธอไปเที่ยวญี่ปุ่นด้วยกัน” รีบเปลี่ยนเรื่องเมื่อเห็นใบหน้าของบุตรชายที่นิ่งสนิท

ร่างสูงยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่มข่มอารมณ์ขุ่นมัวที่เกิดขึ้นภายในหัวใจ เขาไม่ชอบอาการแบบนี้ของตนเองเลย

เหมือนกับว่าจะหวงทั้งที่ไม่มีสิทธิ์

..เกิดอะไรขึ้นกับเขากัน ไหนตอนแรกบอกรำคาญณชาที่ตามตื้อไม่เลิกรา แต่พอหญิงสาวไปคบคนอื่นเขาก็ร้อนรนจนร้อนภายในทรวงอกอย่างที่เป็นอยู่

อาการหมาหวงก้าง

เคยค่อนขอดเพื่อนเอาไว้เรื่องนี้แต่ตนเองดันมาเป็นเสียเอง เขาเคยคิดอยากให้ณชามีแฟนเป็นตัวเป็นตนจะได้เลิกยุ่งกับเขาเสียทีแต่เมื่อเกิดขึ้นจริงดันเป็นตนเองที่ไม่อยากให้ณชามีคนอื่น อยากให้เธอมีเพียงเขาเท่านั้น

“คุณแม่สวัสดีค่ะ อ้าวน้าเปรม” เสียงใสดังขึ้นทำให้กองทัพที่นั่งหันหลังต้องหันไปมอง สองสายตาสบกันทำเอา

ณชาที่เคยยิ้มแย้มก็นิ่งค้างทันที เธอกำลังจะเอ่ยทักชายหนุ่มแต่ก็มีอีกเสียงดังขึ้นมาเสียก่อน

“ป้อนลืมของ ขี้ลืมจริงนะเรา” หมอตฤณปรากฏกายขึ้นท่ามกลางอารมณ์ขุ่นมัวของกองทัพ คุณหมอหันมาเห็นแขกของบ้านก็ยกมือไหว้ทั้งยังยิ้มให้อย่างมีไมตรีแต่กองทัพกลับหันหลังให้เพราะไม่ต้องการรับไมตรีนั้น

“ขอบคุณนะคะ พี่ตฤณนั่นน้าเปรมค่ะ แม่ของพี่ทัพ”

คุณหมอยกมือไหว้พร้อมกับยิ้มให้ทันที คุณเปมิการับไหว้แล้วนึกประเมินอีกฝ่ายในใจ

..หน้าตาดีแม้จะไม่ได้หล่อเหลาเท่าลูกชายของเธอแต่ดูท่าทางอบอุ่นอย่างที่ผู้หญิงหลายคนชอบ ไม่แปลกที่จะคว้าใจของณชาเอาไว้ได้

มองบุตรสาวของเพื่อนก็นึกเสียดายในใจ ถ้าได้มาเป็นลูกสะใภ้คงจะดี

“แล้วไม่คิดจะแนะนำพ่อหนุ่มคนนี้ให้น้ารู้จักเหรอ” ถามเสียงล้อเลียนในขณะที่กองทัพก็ยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่มจนหมดแก้วดับความร้อนรุ่มในใจ

“เอ่อ พี่ตฤณเป็นแฟนของป้อนค่ะน้าเปรม” ใบหน้าหวานแดงปลั่งอย่างเขินอาย เธอไม่เคยแนะนำใครว่าเป็นแฟนต่อหน้าคุณน้าเพราะหมายมั่นว่าจะเป็นลูกสะใภ้ของท่านให้ได้ แต่ตอนนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว หัวใจของกองทัพไม่ได้มีไว้ให้เธอ

ร่างสูงได้ยินก็เกิดอาการไม่ชอบใจอยากลุกขึ้นเดินไปแยกสองคนนั้นออกจากกัน แต่เพราะรู้ว่าไม่ควรจึงทำเพียงแค่นั่งกำมือนิ่งข่มอารมณ์เอาไว้ เขาเกลียดความรู้สึกของตนเองตอนนี้ที่สุด

เหมือนพวกขี้แพ้ชวนตีไม่มีผิด

“เหมาะสมกันดีนะลูก” ฝ่ายชายก็รูปงามทั้งยังเข้าทางผู้ใหญ่ดูจากแววตาแล้วไม่มีทางที่จะทำให้ณชาเสียใจอย่างแน่นอน แม้จะเสียดายแต่ก็ปลื้มใจที่หลานคนโปรดเจอคู่ครองที่ดี ส่วนลูกชายของตนก็ไม่รู้จะได้ใครเป็นแฟนไม่อยากเร่งรัดมากนักเพราะอายุอานามก็ยังไม่เยอะ

“คุณหมอจะกินข้าวด้วยกันไหม แม่จะได้ให้คนตั้งโต๊ะเลย” คนปลื้มว่าที่ลูกเขยอย่างออกหน้าออกตาเอ่ยถาม

คุณหมอมีสีหน้าเสียดายอย่างเห็นได้ชัดก่อนตอบปฏิเสธ

“วันนี้คงไม่ได้แล้วละครับ ผมมีงานด่วนขอโทษนะครับคุณแม่”

คุณศลิษามีสีหน้าเสียดายในขณะที่กองทัพกลับก้มหน้าอมยิ้มมุมปากด้วยความดีใจ

..ไปซะได้ก็ดี

“ถ้าอย่างนั้นเอาไว้โอกาสหน้าแล้วกันนะ ถ้ามาต้องบอกก่อนแม่จะได้ทำอาหารที่คุณหมอชอบไว้ให้”

เห็นเพียงเท่านี้คนที่เป็นเพื่อนกันมานานอย่างเปมิกาก็รู้เลยว่าศลิษาสนับสนุนคุณหมออย่างออกหน้าออกตาและคงหมายมั่นให้ลูกแต่งงานกับหมอตฤณแน่นอน

“ครับ คราวหน้าผมจะมาฝากท้องไว้ที่นี่นะครับ” คุณหมอยกมือลาผู้ใหญ่ทั้งสองก่อนจะขอตัวกลับโดยมีแฟนสาวเดินไปส่ง

“กลับดีๆ นะคะ” วันนี้เธอไปตะลอนเที่ยวกับเขาเสียทั่วเมืองกรุงจนล้าไปทั้งตัว

หมอตฤณตามใจแฟนทุกอย่างซื้อของให้มากมายจนณชารู้สึกเกรงใจแต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธเขาได้

“ครับ ถ้าถึงบ้านแล้วพี่จะโทรหานะ” เป็นปกติที่มักจะโทรรายงานตลอดเวลาไม่อยากให้เธอเป็นห่วงหรือกังวลและยังสร้างความมั่นใจให้รู้ว่าผู้ชายคนนี้ไม่เคยคิดจะนอกใจนอกกายเลยสักครั้ง เขามั่นคงกับณชาเสมอ

“ค่ะ” ยิ้มหวานให้เป็นปกติ

จนคุณหมออดใจไม่ไหวดึงร่างบางเข้ามากอดเอาไว้ “พี่ไม่อยากห่างจากป้อนเลย อยากกอดทั้งวัน ลาออกดีไหมนะ”

คนฟังหัวเราะออกมาเสียงใสแต่ก็ไม่ได้กอดตอบเขา

“ถ้าลาออกจะเอาเงินที่ไหนมาเลี้ยงป้อนล่ะคะ บอกเลยนะว่าป้อนกินจุมากๆ”

หมอตฤณผละออกจากร่างบางเพียงเล็กน้อยแต่ก็ยังคงกอดเธอไว้หลวมๆ

“กินจุมากเลยเหรอ พี่ก็คงต้องขายบ้านพาเด็กดื้อไปตระเวนกินรอบโลกดีไหม” หัวใจของชายหนุ่มบอกว่าเธอคือความสุข

ณชาเป็นผู้หญิงสดใสที่เพียงแค่อยู่ใกล้ก็มีชีวิตชีวา เหมือนได้ชาร์ตพลังจากการทำงานเหนื่อยมาทั้งวัน

“ขอคิดดูก่อนแล้วกัน แต่ตอนนี้พี่หมอต้องปล่อยป้อนแล้วก็กลับบ้านได้แล้ว จะค่ำเอานะคะ”

ถอนหายใจแสนเสียดาย มองใบหน้าหวานเพื่อเก็บเกี่ยวช่วงเวลาดีๆ ของวันนี้เอาไว้ อยากเร่งวันเร่งคืนพาผู้ใหญ่มาสู่ขอหญิงตรงหน้าโดยเร็ว

“ครับ พี่ไปแล้วนะ”

ใบหน้าหวานพยักหน้าโบกมือลาก่อนจะตาโตเพราะคุณหมอโน้มหน้าลงมาจุมพิตที่หน้าผากเธอโดยเร็วก่อนจะส่งยิ้มหวานให้

“หมอ!” เรียกเสียงเข้มทั้งยังทำตาดุใส่อีกฝ่ายต่างหาก

ตฤณหัวเราะเสียงดังเอ็นดูในความน่ารักเหมือนกระต่ายน้อยของเธอ แก้มนวลแดงปลั่งด้วยความเขินเพียงเท่านี้เขาก็พอใจแล้ว แค่รู้สึกว่าณชายังมีความรู้สึกกับเขาหัวใจก็พลันชุ่มชื่น

“เดี๋ยวโทรหานะ”

“ไม่รับแล้ว!” โวยวายกลบเกลื่อนอาการอายแต่ก็ยังคงรอส่งร่างสูงจนอีกฝ่ายขึ้นรถขับออกไปจากบ้านหลังนี้ก่อนจะหันหลังกลับเข้าบ้าน

แต่แล้วขาเรียวก็ชะงักราวถูกตรึงไว้อยู่กับที่เมื่อสบเข้ากับดวงตาคมที่หลงใหลมาโดยตลอด กองทัพยืนพิงเสาหน้าบ้านกอดอกมองมาที่เธอด้วยใบหน้าเรียบเฉยไม่บอกอารมณ์ ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกว่าเป็นเด็กที่ทำความผิดกำลังจะถูกครูฝ่ายปกครองลงโทษ

บรรยากาศโดยรอบพลันหนาวเหน็บขึ้นทั้งที่ไม่ใช่ฤดูหนาว ณชาเอามือถูกางเกงเพราะรู้สึกว่ามือมีแต่เหงื่อจนชื้นไปหมด

“ไม่กลับไปด้วยเลยล่ะ”

น้ำเสียงกึ่งประชดนั้นณชาไม่ชอบเอาเสียเลย เขามองมาและตัดสินไปแล้วว่าเธอเป็นคนผิดทั้งที่ยังไม่ได้ทำอะไรเลยสักนิด

“นั่นสิคะ คราวหน้าป้อนกลับไปกับหมอดีกว่า” อารมณ์ที่เคยกลัวถูกตีให้ขุ่นมัว ร่างบางเดินขึ้นบันไดมายืนตรงหน้ากองทัพ ในเมื่อเขาเอามือกอดอกเธอก็ทำเช่นเดียวกันเสียแต่ว่าส่วนสูงที่ต่างทำให้ดูเหมือนเธอจะแพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่มการปะทะ

“ทำอะไรก็ไว้หน้าพ่อหน้าแม่บ้าง ไม่ใช่ทำประเจิดประเจ้อกอดกันหน้าบ้านไม่อายผีสางนางไม้” ร่างสูงเอามือแนบลำตัวเดินมายืนตรงหน้าสาวนักเรียนนอกมากขึ้นจนเธอต้องเงยหน้ามองเขา

..ให้ตายเถอะ เขากำลังทำตัวเหนือกว่าชัดๆ

“บ้านป้อนไม่มีผีสางนางไม้ค่ะ มีแต่เทวดาแล้วที่ป้อนทำมันผิดตรงไหน คนเป็นแฟนกันจะกอดกันก็ไม่เห็นแปลกเลย ทีบางคนไม่ได้เป็นแฟนยังทำมากกว่ากอด” รู้ว่ากำลังพาลและเอาเรื่องเก่ามาพูดซ้ำอีกครั้งกวนตะกอนให้ขุ่น

จนกองทัพทนไม่ไหวคว้าแขนเรียวมาบีบเอาไว้

“ป้อน!” เรียกเสียงดังเพื่อเตือนไม่ให้หญิงสาวพูดอะไรอีก ใบหน้าคมแดงก่ำด้วยความโกรธกระทั่งมีเสียงเรียกจากข้างในบ้าน

“ตาทัพ หนูป้อน มากินข้าวนะลูก” เป็นคุณเปมิกาที่ร้องเรียกเสียงดังจนณชาสะบัดแขนตัวเองออกห่างจากเขาพลางลูบแขนปอยๆ

..เจ็บไม่ใช่เล่นก็เขาบีบเธอเสียแรงไม่ออมมือแม้แต่น้อย เห็นเป็นตุ๊กตาไร้ชีวิตหรือยังไงถึงได้ทำจนแดงขนาดนี้

“ค่ะ” ตอบรับเสียงดังแล้วเดินแกมวิ่งเข้าบ้านไม่รอคนตัวสูงที่เดินตามหลังเข้ามา

ยอมรับว่าหัวเสียไม่น้อยกับบทสนทนาเมื่อครู่ ความจริงเขาหัวเสียตั้งแต่เห็นผู้ชายที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนหนุ่มของณชาโผล่มาแล้ว ไหนจะเห็นทั้งสองพลอดรักกันเต็มตาก็เกิดอารมณ์หลากหลายที่หลอมรวมกัน

ยอมรับว่าเขาพาลใส่เธอทั้งที่ไม่ใช่นิสัยของตนเอง

แต่จะให้ทำอย่างไรเพราะเรื่องนี้มันอยู่เหนือการควบคุม เขาไม่เข้าใจเช่นกันว่าทำไมถึงทำราวกับว่าชอบณชาทั้งที่ตลอดมาแทบไม่เคยนึกถึงเธอเลย อาการเท่าที่วิเคราะห์ออกมาได้ไม่ว่าจะเป็นความรู้สึกหวงของเหมือนพวกหมาหวงก้าง หึงที่เห็นเธออยู่ใกล้ชิดคนอื่นแม้แต่เด็กประถมยังดูออกว่ามันคืออะไร

อยู่ที่ว่าจะยอมรับหรือไม่ และคนอย่างกองทัพ..ไม่ยอมรับ

เขาไม่มีวันชอบเด็กที่ตนเองเคยรำคาญได้หรอก อีกทั้งเด็กคนนั้นยังมีแฟนเป็นตัวเป็นตน นายกองทัพจะไม่มีวันกลับไปชอบคนมีเจ้าของแล้วกลายเป็นคนที่ไม่ถูกเลือกอีกครั้งอย่างนั้นหรือ..

เมินเสียเถอะ ณชาก็แค่น้องเท่านั้น แค่น้องสาว

บนโต๊ะอาหารคุณแม่ทั้งสองคนรับรู้ถึงความผิดปกติ กองทัพถึงแม้จะเงียบอยู่แล้วแต่ใบหน้าก็ไม่เรียบเฉยขนาดนี้ในขณะที่ณชาจะเป็นคนร่าเริงแต่วันนี้กลับหน้าตาบูดบึ้งเหมือนไปกินรังแตนมาเสียอย่างนั้น

ศลิษามองลูกสาวสลับกันจานข้าวจนมึนศีรษะ

“ป้อน เป็นอะไร” เมื่อทนไม่ไหวก็ต้องเอ่ยถามบุตรสาวเสียงเข้ม

“เป็นอะไรคะ เป็นลูกแม่ไง” เห็นตอบโต้กลับมาแบบนี้ได้ก็พลอยเบาใจได้บ้าง

ส่งค้อนให้ลูกสาววงใหญ่จนณชาหัวเราะออกมา

“ไม่พูดด้วยแล้วลูกคนนี้ คุยกับกองทัพดีกว่า ช่วงนี้งานเป็นยังไงบ้างลูก” ว่าลูกสาวก่อนจะหันไปถามลูกชายของเพื่อนสนิท

“ยุ่งครับ เลขาผมใกล้จะลาคลอดก็เลยยิ่งยุ่งไปใหญ่ ต้องหาเลขามาช่วยชั่วคราว” กองทัพทำงานในตำแหน่งหัวหน้าการตลาดกำลังอยู่ในช่วงทำผลงานให้เหล่ากรรมการพึงพอใจแต่ตอนนี้ปัญหาใหญ่คือคุณฐานิดาเลขาของตนใกล้คลอดแล้วอีกทั้งเจ้าตัวยังลางานล่วงหน้าสามเดือนค่อนข้างกระทบกับงานพอสมควร ตอนนี้ให้ฝ่ายHRหรือแผนกบุคคลช่วยหาคนมาแทนชั่วคราว

“จริงเหรอ! ป้อนไง ตอนนี้น้องยังว่างให้น้องไปช่วยก่อนไหม” ถามเสียงตื่นเต้นลืมอาหารตรงหน้าไปเสียสนิท

คนที่ถูกกล่าวถึงก็เช่นนั้นหญิงสาวหันไปมองมารดาตาโตไม่คิดว่าคุณแม่จะทำแบบนี้กับเธอ

“อะไรกันคะแม่ งานป้อนก็มีนะ” ท้วงทันทีหากช้าคุณแม่คงรีบพาเธอขึ้นไปเลือกชุดเพื่อใส่ไปทำงานกับกองทัพ

“มีอะไรกัน แม่เห็นเราลอยไปลอยมา”

“แม่คะ ป้อนไม่ใช่กระสือสักหน่อยที่เอาแต่ลอยไปลอยมาน่ะ ป้อนช่วยงานร้านแม่ตั้งเยอะ” ไม่สนใจอาหารตรงหน้ายกมือขึ้นกอดอกพลางทำปากยู่จนจะชิดปลายจมูกแล้ว

“ไม่ต้องมาเถียงเลย ทัพช่วยรับน้องไปเป็นเลขาหน่อยสิ เห็นว่างงานแล้วน้าขัดใจจริงๆ”

คุณเปมิกามองลูกชายนิ่งก่อนจะแอบอมยิ้มเพราะเห็นแววตาเป็นประกายของกองทัพ แต่เพียงครู่เดียวก็กลับมาราบเรียบดังเดิม

“จะให้ป้อนไปเป็นเลขาพี่ทัพได้ยังไงคะ ป้อนเรียนบริหารนะแม่ไม่ได้เรียนเลขา”

“เดี๋ยวนี้มันสอนกันได้ จบมาทำงานไม่ตรงสายก็เยอะ คุณน้าไม่ต้องห่วงนะครับพรุ่งนี้ให้ป้อนไปยื่นใบสมัครที่บริษัทได้เลย”

คุณศลิษายิ้มหน้าบานทันทีเมื่อดูท่าว่าลูกสาวจะผ่านเข้าทำงานตั้งแต่ยังไม่ได้สมัคร คนคุ้นเคยกันหากช่วยกันเรื่องงานก็ไม่แปลก

“แต่ว่า”

“พอได้แล้วป้อน ไปทำงานกับพี่เขานั่นแหละมีอะไรจะได้บอกได้สอน ดื้อจริงเชียวลูกคนนี้” เมื่อมารดาตัดบทแล้วลูกสาวจะทำอะไรได้

ณชากินข้าวด้วยความไม่สบอารมณ์ตลอดมื้อนั้นต่างจากกองทัพที่ยิ้มแย้มไม่เหมือนเมื่อครู่ราวหน้ามือเป็นหลังมือ เหลือบมองคนตัวเล็กที่นั่งตรงข้ามก่อนจะยักคิ้วให้ทีหนึ่งทำเอาณชาที่มีอารมณ์ขุ่นมัวอยู่เป็นทุนเดิมเพิ่มความโมโหมากขึ้นไปอีก

รับประทานอาหารเย็นเสร็จก็กินของหวานต่อ คุณศลิษาลงทุนทำปลากริมไข่เต่าเป็นขนมโบราณที่เมื่อก่อนพากันเรียกว่าขนมแชงม้า [1]แต่ต่อมาได้เปลี่ยนชื่อตามสมัยนิยมและให้เรียกง่าย ขนมชนิดนี้เป็นที่โปรดปรานของลูกสาวเธอยิ่งนัก

“แล้วทริปครอบครัวเราว่าไงเปรม”

“รอให้พ่อกับลูกว่างก่อน พี่ดลก็งานเยอะส่วนลูกชายฉันก็งานเยอะพอกัน”

ดูท่าว่าทริปจะล่มตั้งแต่ยังไม่ทันได้เริ่ม

“ถ้าตกลงได้แล้วบอกฉันนะ ครอบครัวฉันว่างเสมอ เอ๊ะ แต่ป้อนก็ทำงานกับทัพแล้วถ้าอย่างนั้นรอให้สองคนนี้ว่างแล้วกัน”

สรุปเสร็จสรรพไม่ได้หันมาถามเหล่าลูกชายลูกสาวเลยสักคำ

“แม่นะแม่” บ่นงึมงำอยู่คนเดียว ไม่รู้ทำไมเดี๋ยวนี้เจอกองทัพบ่อยกว่าเมื่อก่อน ถ้าเป็นสมัยเรียนนะเธอต้องหาตารางเรียนของเขาเดินผ่านห้องเรียน วนเวียนใกล้โต๊ะกินข้าวที่โรงอาหาร ขยันอ่านหนังสือเพื่อให้สอบเข้ามหาวิทยาลัยเดียวกัน แต่สุดท้ายเป็นยังไง..

เขาไม่เห็นหัวด้วยซ้ำ

มาตอนนี้แทบไม่ต้องเสาะแสวงหาก็ดูเหมือนว่าจะเจอโดยง่าย ขนาดกลับมาบ้านตนเองยังพบกองทัพนั่งอยู่ห้องรับแขกทั้งที่ร้อยวันพันปีแทบไม่เคยโผล่หน้ามาด้วยซ้ำ

สงสัยโลกคงใกล้แตกแล้วแน่เลย

[1]ขนมแชงม้าจากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี

ขนมแชงม้า หรือสะกดด้วย ซ. เป็น แซงม้าหรือ ขนมแซงมาเป็นขนมไทยแต่โบราณ มีชื่อปรากฏอยู่ในเพลงกล่อมเด็กว่า

โอ้ละเห่ โอ้ละหึก ลุกขึ้นแต่ดึก ทำขนมแชงม้า ผัวก็ตี เมียก็ด่า ชนมแชงม้าก็เลยคาหม้อแกง

ขนมแชงม้านี้ มีผู้กล่าวว่าเป็นขนมที่ผสมกันระหว่างขนมปลากริมกับขนมไข่เต่า ถ้าตักกินด้วยกันเรียกขนมแชงม้า ถ้ากินอย่างเดียวก็จะเรียกชื่อตามชื่อเดิมปัจจุบันนิยมเรียกว่า ขนมปลากริมไข่เต่า มากกว่า