เช้าวันเสาร์ พ่อแม่ของแคทกับมายด์มาถึงตั้งแต่ตี5เพราะกลัวรถจะติด พ่อแม่ของทั้งสองสาวไม่ได้ขับรถมาเองแต่เช่ารถตู้มาเพราะลูกสาวทั้งคู่สั่งห้าม
7โมงเช้าแล้วพ่อของแคทกับมายด์นั่งกันอยู่ที่โต๊ะหน้าบ้าน ส่วนแม่ๆและลูกสาวรวมทั้งป้ามลกำลังทำอาหารเช้าอยู่ในครัว สักพักได้ยินเสียงรถมาจอดในบ้าน เสียงรถสองคันแคทกับมายด์ออกมาดูก็เห็นปรางกำลังแนะนำพี่ชายกับพวกเพื่อนของพี่ชายให้พ่อของแคทกับมายด์รู้จัก แคทกับมายด์เดินออกไปยกมือไหว้ทักทายทุกคน ปรินมองดูแคทที่วันนี้ดูแปลกๆกว่าทุกวัน เพราะวันนี้แคทไม่ได้ขมวดผมไว้ข้างบนเหมือนทุกวันที่เขาเคยเห็น แต่แคทเอายางรัดไว้เฉยๆทำให้ดูน่ามองมากขึ้นไปอีก ปรินไม่กล้ามองแคทมากนักเพราะปรางบอกว่าพ่อแคทหวงแคทมาก รักและห่วงยิ่งกว่าไข่ในหินอีก แคทกับมายด์และปรางเดินกลับเข้าไปในครัวต่อหลังจากนั้นก็ออกมาตามทุกคนเข้าไปกินอาหารเช้า หลังจากกินอาหารเช้าเสร็จต่างก็แยกย้ายไปนั่งตามที่ต่างๆ พ่อมายด์ขอตัวไปนอน ส่วนป้ามลกับแม่ของมายด์กับแคทเตรียมอาหารมื้อกลางวัน ชยา เอก ปรางและมายด์นั่งคุยกันที่ข้างบ่อปลา พ่อของแคทนั่งอยู่ที่ซุ้มกระดังงากับปริน แคทเห็นพ่อนั่งคุยอยู่กับปรินเลยยกจานผลไม้ไปให้ ปรางหันมาเห็นก็เลยเดินตามมาด้วย “ผลไม้ค่ะพ่อ พี่ปริน”แคทพูดพลางนั่งลงข้างๆพ่อ “ขอบใจนะลูก”พ่อบอกพลางเอามือลูบผมของแคท ปรางเดินไปนั่งข้างๆปริน ”คุยอะไรกันอยู่คะพ่อกับพี่ปริน”ปรางถาม ปรางเรียกพ่อแคทว่าพ่อตามที่แคทเรียก “พ่อกำลังขอบใจพี่ชายของหนูที่คอยมาส่งแคทกับมายด์ที่บ้านทุกวัน และก็ต้องขอบใจปรางด้วยนะลูก”พ่อตอบ “ไม่เป็นไรหรอกค่ะพ่อ แคทกับมายด์เป็นเพื่อนสนิทของหนู แล้วอีกอย่างก็เป็นทางผ่านด้วยค่ะ”ปรางบอก “ขอบใจนะลูกปราง ปรินด้วยนะ”พ่อแคทพูด “คับคุณอา”ปรินบอก “ค่ะพ่อ อ้าวมายด์มานั่งนี่เร็ว”ปรางบอกมายด์เดินมาที่ทุกคนนั่งอยู่ปรางจึงเรียก พ่อแคทหันมามองแคทตรงๆแล้วเอามือมาลูบผมที่แคทรวบไว้ ”เมื่อไรหนูจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมสักทีล่ะ มันก็นานมากแล้วนะ”พ่อถาม “ก็เหมือนเดิมแล้วนี่คะ หนูสบายดีค่ะไม่ได้คิดเรื่องนั้นแล้ว”แคทหันไปพูดกับพ่อแล้วเอามือไปบีบมือพ่อเบาๆ ปรินกับปรางไม่เข้าใจในเรื่องที่พ่อกับแคทพูดกันจึงฟังเฉยๆ ”มายด์ แคทยังขมวดผมไปมหาลัยใช่มั้ยลูก”พ่อหันไปถามมายด์ “ค่ะ..พ่อ”มายด์ตอบ ”พ่อคะ..ที่แคทขมวดผมเพราะว่ามันร้อนต่างหากล่ะ ไม่มีอะไรจริงๆนะคะ”แคทพูดพร้อมกับเอาแขนไปโอบรอบเอวของพ่อ พ่อเอามือลูบหัวแล้วยิ้ม ”เราก็เป็นแบบนี้ทุกทีล่ะ…เอาล่ะงั้นพ่อจะไปนอนเอนหลังสักหน่อยนะ พวกลูกๆคุยกันไปเถอะ”พ่อพูดพลางลุกขึ้น ”หนูไปส่งค่ะ”แคทบอกแล้วเดินกอดเอวพ่อไป เมื่อแคทกับพ่อเดินลับไปแล้วปรางก็หันมาถามมายด์ถึงเรื่องที่พ่อกับแคทและมายด์คุยกัน “ยังมีอะไรที่ปรางยังไม่รู้ใช่มั้ยมายด์”ปรางถาม มายด์มองหน้าปรางแล้วพยักหน้าแทนคำตอบ ”ถ้ายังเห็นว่าเราเป็นเพื่อนกันก็เล่ามา”ปรางพูด มายด์เหลือบมองไปที่ปริน “ไม่เป็นไร ปรางว่าจะบอกมายด์อยู่เหมือนกันว่าพี่ปรินชอบยายแคทน่ะ”ปรางบอก ปรินหันมามองหน้าปรางรวมถึงมายด์ด้วย ”เรื่องจริง พี่ปรินจะกลัวอะไรดีซะอีกเราจะได้มายด์มาเป็นพวกอีกคน มายด์รู้จักแคทมากกว่าปรางนะคะ”ปรางพูดพลางหันไปบอกพี่ชาย มายด์อมยิ้ม ก่อนจะเล่าให้ปรางกับปรินฟัง ”ตอนม.ปลายแคทมีเพื่อนที่สนิทอีกคนชื่อ เอ๋ เอ๋มีแฟนแล้วและแฟนเอ๋ก็มาเป็นอ.ฝึกสอนที่รร.ตอนแรกก็รักกันดีแฟนเอ๋ชื่อว่า ชัย ชัยก็รู้จักเราและก็แคทดีเพราะไปไหนกับเอ๋บ่อย ต่อมาพอดีมีกิจกรรมในวันเสาร์เอ๋ เราและแคทก็ไปรร.ไปทำกิจกรรมและก็เพราะว่าเป็นวันหยุดแคทก็เลยปล่อยผมไปรร. พอพี่ชัยเห็นแคทตอนปล่อยผมก็ชอบ เลยเปลี่ยนใจจากเอ๋จะมาจีบแคทแทน เพราะแคทเวลาปล่อยผมเหมือนคนละคนเลย ทีนี้พอเอ๋รู้พี่ชัยกลับโทษแคท หาว่าแคทไปออ่ยพี่ชัย เอ๋หลงแฟนมากก็เลยเชื่อ ก็มาว่า มาด่าแคทและไม่ฟังที่แคทพูดเลย แคทเสียใจมากตอนนั้นคิดจะตัดผมทิ้งเลยนะ ทั้งๆที่แคทรักผมมาก แคทบอกว่าเพราะผมทำให้เสียเพื่อนไป ช่วงนั้นทุกคนรอบข้างแคทต้องคอยดูตลอดกลัวแคทจะตัดผมของตัวเอง แคทไม่พูดไม่คุยกับใครเก็บตัวอยู่คนเดียว พ่อกลุ้มมากจนต้องพาแคทไปหาหมอจิตเวช แต่พอดีขึ้นแคทก็ไม่เคยปล่อยผมอีกเลย โดยเฉพาะเวลาที่ต้องออกไปนอกบ้าน เรื่องก็เป็นอย่างนี้ล่ะ”มายด์เล่าจบ ปรางที่นั่งฟังอยู่ถึงกับถอนหายใจ ”เฮ้อ! แคทนี่ชีวิตเจอแต่เรื่องที่แย่ๆทั้งนั้นแล้วทุกวันนี้เอ๋กับแฟนเขาเป็นไงบ้างล่ะ”ปรางหันมาถามมายด์ ”เลิกกันไปตั้งแต่ยังเรียนไม่จบม.ปลายเลย”มายด์ตอบ ”แล้ว เอ๋กลับมาคบกับแคทอีกหรือป่าว”ปรางถาม ”ไม่มาหรอก ถึงอยากมาก็มาไม่ได้แคทให้อภัยได้แต่คนรอบข้างแคท ไม่มีวันยอมหรอก”มายด์พูดพร้อมทำหน้าจริงจังมาก ”ดีแล้วล่ะ เพื่อนแบบนี ้ใช้ได้ที่ไหน นี่แสดงว่าพ่อคงอยากให้แคทกลับมาปล่อยผมเหมือนเมื่อก่อนใช่มั้ย?”ปรางถามต่อ ”ใช่..ตั้งแต่เกิดเรื่องจนทุกวันนี ้แคทจะระวังตัวมากในทุกเรื่อง ปรางก็เห็นนี่”มายด์พูด ”เราว่าที่แคทเป็นอย่างทุกวันนี้ก็ดีขึ้นมากแล้วล่ะ”มายด์พูดจบ ปรางพยักหน้าเห็นด้วย ปรางหันไปมองหน้าพี่ชาย ปรินมองปรางแล้วยิ้มนิดๆก่อนจะพยักหน้าให้วันนี้เป็นวันครบรอบวันแต่งงานปีที่5ของปรินกับแคท ปรินอยากจะเซอไพร์สเธอจึงโทรไปจองโต๊ะที่ร้านอาหารบนดาดฟ้าเพื่อจะฉลองกับเธอสองคน ตอนบ่ายปรินพาแคทกลับบ้านก่อนเวลา เขาบอกให้เธอแต่งตัวเพราะจะพาไปที่แห่งหนึ่ง แคทลืมไปแล้วว่าวันนี้เป็นวันครบรอบวันแต่งงาน เธอจึงงงๆที่วันนี้เขาพาเธอกลับบ้านเร็วแล้วยังบอกว่าให้แต่งตัวจะพาไปไหนสักที่ เมื่อแคทแต่งตัวเสร็จ เธอเดินลงก็เห็นว่าปรินรออยู่แล้ว เขาพาเธอไปที่รถแล้วเอาผ้ามาปิดตาของเธอ "พี่ปรินจะทำอะไรคะเนี่ย..ปิดตาแคททำไมคะ" "พี่จะพาไปที่แห่งหนึ่ง แต่ต้องปิดตาก่อนจะได้ตื่นเต้นไงคับ" "เล่นเป็นเด็กเลยนะคะ" "ห้ามแกะออกนะคับ นั่งเฉยๆถ้าถึงที่แล้วพี่จะเปิดตาออกให้" "ค่ะ..ก็ได้" ปรินขับรถไปเรื่อยๆจนถึงโรงแรมที่เขาจองโต๊ะไว้ เขาลงไปเปิดประตูและก้มลงอุ้มเธอพาไปที่ลิฟต์ เขากดขึ้นไปชั้นบนสุด เมื่อลิพต์เปิดปรินก็อุ้มแคทไปนั่งเก้าอี้ที่ทางร้านได้จัดเตรียมไว้ เขาเอาผ้าที่ปิดตาของแคทออก "ลืมตาได้แล้วคับ"ปรินบอก แคทค่อยๆลืมตาขึ้น เธอมองไปข้างหน้าและมองไปรอบๆแล้วยิ้มออกมา รอบตัวเธอมีซุ้มดอกไม้เต็มไปหมด แถมมีเทียนหอมแท่งเล็กๆที่ถูกจุดแล้ววางไว้จนทั่วแทนการเ
หลังจากนั้นทั้งคู่ก็นอนกอดกัน โดยปรินให้แคทซบไปที่หน้าอกของเขา แล้วก็กอดเธอไว้อย่างแน่น "พี่กลัวว่าจะไม่มีโอกาสได้ทำแบบนี้กับเราอีกแล้ว" "แคทก็กลัวค่ะ...กลัวว่าจะไม่ได้นอนกอดพี่ปรินอย่างนี้อีก" "ผ่านเหตุการณ์นี้มาได้..ทำให้พี่รู้ว่า เวลาของพวกเราไม่รู้ว่าจะหมดลงเมื่อไหร่ เพราะฉะนั้นเราต้องดูแลรักษาคนที่รักไว้ให้ดีๆ อย่าปล่อยเวลาให้เสียไปเปล่าๆโดยที่ไม่ได้มีความสุขด้วยกันเลย" "ใช่ค่ะ..แต่จริงๆแล้วพี่ปรินกับแคทก็อยู่ด้วยกันแทบจะตลอดเวลาเลยนะคะ" "ใช่คับ..แต่พี่ว่าจะเพิ่มเวลาของเราให้มากขึ้นอีกหน่อยนะ" "เวลาของเรา? เวลาอะไรคะ" "ก็...เวลาที่เราจะเป็นของกันและกันไงคับ" "บ้า..พี่ปรินอ่ะ...ไม่คุยด้วยแล้วค่ะ" "งั้น..ทำอย่างอื่นแทนนะคับ" "ว้าย!พี่ปริน..ไม่เอา...พอแล้ว..อือ..อือ" ปรินก้มไปจูบปิดปากแคท แล้วทุกอย่างก็เริ่มต้นและจบลงเหมือนเดิมอีกครั้ง แคทกับปรินเดินทางกลับมาจากออสเตรเลียแล้ว เปรมพอเห็นแคทกับปรินกลับมาก็วิ่งเข้าไปกอดทั้งคู่ "น้องเปรมคิดถึงพ่อปรินกับแม่แคทที่สุดเลยคับ" "แม่กับพ่อก็คิดถึงน้องเปรมนะคับ"แคทพูด "แล้วแม่แคทหายหรือยังคับ" "แม่หายแล้วคับ แล้วน้องเปรมดื้อกับค
"พี่ปรินคะ..ไม่งอนนะคะ แคทอยู่ก็ได้ค่ะ"แคทจับมือของเขา ตอนนี้แคทนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง ส่วนปรินยืนอยู่ข้างๆเตียง "พี่ไม่ได้งอน ถ้าเราไม่อยากอยู่พี่ก็ไม่บังคับหรอก"ปรินพูด น้ำเสียงน้อยใจนิดๆ "อยากสิคะ แคทแค่หวงลูกกับงานน่ะค่ะ ขอโทษนะคะ"แคทบอก "เราอ่ะ ห่วงทุกอย่างแต่ไม่เห็นจะห่วงพี่เลย พี่แค่อยากอยู่กับเราสองคนต่ออีกหน่อยเท่านั้น"ปรินยังหน้าบึ้ง "ห่วงสิคะ แคทห่วงพี่ปรินที่สุด นะคะ นะนะเลิกงอน เลิกน้อยใจนะ"แคทพูด "เราห่วงพี่จริงๆนะ หรือแค่พูดให้พี่ดีใจเล่นๆ"ปรินถาม เขาเลิกงอนเธอแล้วแต่แค่อยากแกล้งเธอดูบ้าง "แคทพูดจริงๆค่ะ...ทำยังไงพี่ปรินถึงจะเชื่อล่ะคะ"แคทพูด "งั้นก็ต้องพิสูจน์"ปรินบอก "พิสูจน์ยังไงคะ"แคทถาม "อย่างนี้ไงคับ" ปรินก้มลงมาจูบโดยที่แคทไม่ทันตั้งตัว เขาใช้มือข้างหนึ่งดันหัวเธอไว้ แล้วจูบเธอด้วยความรู้สึกรักใคร่ เขาเอาลิ้นเข้าไปหยอกล้อกับลิ้นของเธอ แล้วก็ไล้ริมฝีปากไปที่แก้ม ตา ใบหูและลงมาที่ซอกคอขาว เขาไซร้คอจนแคทร้องครางออกมาเบาๆ แล้วเขาก็วนขึ้นไปจูบที่ปากเธออีกครั้ง "พี่หายงอนเราแล้วล่ะ"ปรินยิ้ม "ไม่ต้องมายิ้มเลย ขี้โกงตลอดอ่ะ"แคทอายหน้าแดง "พี่ก็โกงกับเราคน
"หมอให้อยู่รอดูอาการอีก2-3วัน ถ้าไม่มีอะไรก็เดินทางกลับได้"ลุงหมอบอก "ดีเลยค่ะ งั้นปรางไปโทรบอกพ่อกับแม่ก่อนดีกว่า ป่านนี้คงรอแย่แล้วค่ะ ไปค่ะพี่ชยา"ปรางบอก "งั้น เดี๋ยวพี่กับมายด์ไปหาซื้ออะไรมากินฉลองกันหน่อยดีกว่านะ"เอกพูด "ลุงก็ขอไปคุยกับเพื่อนลุงก่อน หนูแคทพักผ่อนไปก่อนนะเดี๋ยวลุงมาใหม่"ลุงหมอบอก ทุกคนพากันเดินออกไปจากห้องกันหมด เหลือแค่ปรินที่ยังจับมือแคทและมองหน้าเธออยู่ "แคทมีอะไรแปลกไปเหรอคะ พี่ปรินถึงได้มองแบบนั้น"แคทถาม "แคทรู้มั้ยว่าพี่กลัวมากแค่ไหน ตั้งแต่เราเข้าห้องผ่าตัดมาจนกระทั่งก่อนที่เราจะฟื้นขึ้นมา พี่กลัวว่าจะไม่ได้ยินเสียงของเราอีกแล้ว พี่กลัวว่าเราจะเป็นเจ้าหญิงนิทรา นอนเฉยๆไม่รับรู้อะไรแต่นั่นพี่ก็ยังรับได้แค่ให้เรายังอยู่ไม่จากพี่ไปเลยก็พอ"ปรินหน้าเศร้ามาก "ทุกอย่างมันผ่านไปแล้วค่ะ..อย่าคิดมากเลยนะคะ...ต่อไปนี้แคทจะไม่ทำให้พี่ปรินต้องทุกข์ใจเพราะแคทอีกแล้ว"แคทพูด "พี่ไม่เคยทุกข์เพราะเราเลยนะ เราทำให้พี่มีความสุขเสมอขอแค่มีเราอยู่ข้างๆ อย่าทิ้งพี่ อย่าปล่อยให้พี่ต้องเดินไปคนเดียวโดยที่ไม่มีเรา ได้มั้ยคับ"ปรินถาม "ได้ค่ะ..ต่อไปนี้แคทจะไม่ทิ้งพี่ปรินกับลู
"ขอบใจนะทุกคน ขอบใจจริงๆ"ปรินบอก ทุกคนเดินไปนั่งกันที่โซฟาข้างๆห้อง ลุงหมอเดินเข้ามาแล้วและนั่งคุยอยู่กับชยา เอก มายด์และปราง ส่วนปรินยังนั่งกุมมือแคทอยู่ข้างเตียง สักพักปรินก็รู้สึกว่านิ้วมือของแคทที่เขากุมอยู่กำลังขยับ ตอนแรกปรินไม่แน่ใจเขาจึงตั้งใจมองอีกครั้ง ก็เห็นว่ามันขยับจริงๆ "ลุงหมอคับ แคทขยับนิ้วคับ"ปรินบอก เขาเรียกลุงหมอเสียงดังด้วยความดีใจ ทุกคนรีบลุกแล้วเดินเข้ามายืนข้างเตียง "ไหนตาปริน..จริงด้วย"ลุงหมอบอกน้ำเสียงดีใจ "ใช่ค่ะ...ตาของแคทก็ขยับด้วยค่ะ"ปรางพูด เธอยิ้มด้วยความดีใจ "ดูกันไว้ก่อนนะ...ลุงจะไปบอกหมอ"ลุงหมอบอกแล้วรีบเดินออกไป แคทที่นอนอยู่บนเตียงเริ่มขยับเปลือกตาขึ้นๆลงๆ เพราะเธอหลับไปนานจึงยังไม่ชินกับแสง นิ้วมือก็เริ่มขยับมากขึ้น เธอรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่มือ รู้ว่ามีใครกำลังกุมมือของเธออยู่ ในที่สุดแคทก็ลืมตาขึ้นมาจนได้ "แคท...แคทรู้สึกตัวแล้ว ดีใจจริงๆ" ปรางกับมายด์หันมากอดกันเองด้วยความดีใจ "แคท..เป็นยังไงบ้าง รู้สึกเจ็บตรงไหนหรือป่าว รอเดี๋ยวนะคับลุงหมอไปตามหมอแล้ว"ปรินรีบพูด เขายิ้มด้วยความดีใจจนน้ำตาซึม ลุงหมอกับหมอที่ผ่าตัดแคทและพยาบาลเดิน
เมื่อเดินไปถึงห้องที่แคทนอนอยู่ ปรินน้ำตาคลอเมื่อเห็นแคทนอนหลับตาสนิท มีเครื่องมือและสายอะไรหลายอย่างอยู่รอบๆตัวเธอ ผมของเธอยังอยู่เหมือนเดิม ปากเธอมีท่อใส่อยู่ เขาไม่อยากเห็นเธอต้องเจ็บแบบนี้ จนเขาไม่ยอมมีลูกอีกก็เพราะกลัวเธอจะเจ็บแต่นี่ยิ่งกว่าตอนผ่าคลอดอีก "พี่ปรินคับ พี่ปรินต้องสู้นะคับ ใจของพี่ปรินกับพี่แคทส่งถึงกันได้ เพราะอย่างนั้นถ้าพี่ปรินท้อหรือหมดหวังพี่แคทก็จะรับรู้ได้นะคับ"กวางจับมือของปริน "ได้กวาง พี่จะสู้จะไม่ท้อเพื่อที่แคทจะได้กลับมาอยู่กับพี่อีกครั้ง พี่สัญญา"ปรินมองหน้ากวาง "ผมเชื่อว่าพี่แคทต้องผ่านไปได้ เพราะพี่แคทไม่เคยยอมแพ้ไม่ว่าเรื่องอะไร ไม่ว่าจะหนักแค่ไหน ถ้าพี่แคทตัดสินใจจะทำก็จะทำจนได้"กวางพูด "ใช่ กูคิดเหมือนกวาง แคทเป็นนักสู้ที่ไม่เคยแพ้ เพราะฉะนั้นมึงต้องเข้มแข็ง"เอกพูด "ใช่ มึงยังมีพวกกู มีกวาง มีลุงหมอแล้วยังมีพ่อแม่ ปรางกับมายด์และที่สำคัญที่สุดคือมึงยังมีตาเปรม ที่เป็นตัวแทนความรักของมึงกับแคทอีกด้วย"ชยาพูด "กูรู้ กูจะสู้และผ่านมันไปให้ได้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม"ปรินพูด วันรุ่งขึ้นปริน ชยา เอก กวางและลุงหมอมาโรงพยาบาลกันตั้งแต่เช้า ปรินโทรก