ผ่านมาได้3อาทิตย์แล้วกับการซ้อมดรัม ปรินมารับปรางกลับบ้านในตอนเย็นทุกวันโดยมีเพื่อนเขามาด้วยและมักจะมาพูดคุยกับแคทและมายด์ทุกวัน ทำให้ทุกคนเริ่มสนิทสนมกันมากขึ้น
ชยามองก็รู้ว่าชอบปรางแน่นอน
ส่วนเอกก็เหมือนจะมาจีบมายด์
ส่วนปรินคอยแอบๆมองแคทโดยที่
เธอไม่เคยรู้เลย
ปรินต้องขับรถไปส่งแคทกับมายด์กลับบ้านในตอนเลิกซ้อมทุกวันเพราะปรางบอกว่าห่วงเพื่อนที่ต้องกลับบ้านมืดทุกวัน
วันนี้ก็เช่นกัน
ขณะนั่งรถกลับเสียงโทรศัพท์ของแคทก็ดังขึ้นตุ๊ด ตุ๊ด
“ค่ะ…พ่อ”แคทรับสาย
ปรินถึงกับต้องมองผ่านกระจกเลยทีเดียว เพราะเสียงที่พูดอยู่ตอนนี้แตกต่างจากเวลาปกติมาก
“กำลังกลับบ้านค่ะ…ปรางให้พี่ชายขับรถไปส่งค่ะ…ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ พ่อกับแม่สบายดีนะคะ…หนูสบายดีค่ะ…พ่อจะมาเหรอคะ…วันไหนคะ..ค่ะ…แล้วเจอกันค่ะพ่อ….รักพ่อกับแม่นะคะ”แคทวางสายไปแล้ว
”พ่อจะลงมาวันไหนเหรอ”ปรางถาม
ปรางคุ้นเคยกับพ่อแม่ของแคทและมายด์ดีพอๆกับที่แคทและมายด์ก็คุ้นเคยกับพ่อแม่ของปราง เพราะเคยไปเที่ยวบ้านปรางตั้งแต่ตอนเรียนกวดวิชา ตอนนั้นปรินไปต่างประเทศก็เลยไม่เคยเจอกัน
“พ่อจะมาวันเสาร์ตอนเช้านี้ล่ะ”แคทบอก
”แล้วพ่อมายด์มาด้วยป่าว”ปรางถามอีก
”มาสิคะ…ก็มาพร้อมกันแหละ”แคทตอบ
“ งั้น…วันเสาร์นี้ชั้นมาเที่ยวหาพ่อกับแม่ดีกว่า คิดถึงอาหารที่แม่ทำอร่อยมาก”ปรางพูดไปยิ้มไป
”เราจะมายุ่ง วุ่นวายล่ะสิ”ปรินพูด
“ป่าวสักหน่อย…แม่แคททำกับข้าวอร่อยมากต่างหาก พี่ปรินมาเที่ยวด้วยมั้ยล่ะ”ปรางหันไปถามปริน
ปรินมองผ่านกระจกหลังเหลือบมองหน้าแคท
”จะรบกวนหรือป่าว…พี่ไม่ได้คุ้นเคยเหมือนเรานี่”ปรินพูดไปมองคนนั่งหลังไป
ปรางมองพี่ชายอยู่ก็เลยอมยิ้ม
ปรางอยากให้เป็นอย่างที่เธอกับแม่อยากให้เป็น นั่นคือลุ้นให้ปรินชอบแคท แม่ของปรางรักแคทมากจนอยากได้เป็นลูกสะใภ้ ปรางเองก็อยากได้แคทมาเป็นพี่สะใภ้เหมือนกัน
”ไม่รบกวนหรอกค่ะ..พ่อก็อยากขอบคุณพี่ปรินเหมือนกันค่ะที่คอยมาส่งทุกวัน”แคทพูด
เธอยิ้มผ่านทางกระจกให้ปริน
ปรินเห็นยิ้มนั้นแล้วถึงกับอึ้ง เขาไม่เคยเห็นแคทยิ้มแบบนี้มาก่อนเลยตั้งแต่เขามารับส่ง เพิ่งจะได้เห็น นี่ขนาดไม่ค่อยยิ้มเขายังได้ยินปรางบอกว่ามีคนมาตามจีบแคทแทบทุกวัน แต่โดนปฎิเสธไปทุกรายตอนนี้ที่เหลือก็แค่คนที่ชื่อ ศิวา ที่ยังตามตื้อแคทอยู่
”ถ้าไม่รบกวน งั้นวันเสาร์พี่มาส่งปรางเองก็แล้วกัน”ปรินหันไปพูดกับปราง
”ค่ะ…ดีใจนะเนี่ยปกติชวนไปไหนไม่เคยจะว่างล่ะ งานเยอะตลอด” ปรางว่ายิ้มๆ
ปรินเอามือมาขยี้หัวปราง
”พูดมากนะเรา”ปรินว่า
ปรางหัวเราะพลางนึกอยู่ในใจว่าเดี๋ยวจะต้องถามปรินให้รู้เรื่อง
แคทกับมายด์มองดูพี่น้องเล่นกันแล้วก็อมยิ้ม
พอส่งแคทกับมายด์ลงที่บ้านป้ามลแล้วปรางก็หันหน้าไปหาปริน
”พี่ปริน…ชอบแคทใช่มั้ยคะ?”ปรางถาม
ปรินได้ยินปรางถามเขาเลยทำหน้าไม่ถูก นี่เขาแสดงออกจนปรางรู้เลยเหรอ
”ถ้าพี่ปรินไม่พูด ปรางก็ช่วยพี่ปรินไม่ได้หรอกนะแต่บอกไว้ก่อนเลยถ้าจะมาจีบเล่นๆล่ะก็ไม่ต้องเลยนะคะ”ปรางว่า
“ปรางเห็นพี่เป็นคนยังไงเนี่ย”ปรินหันขวับมาถามน้องสาวทันที
”ก็แล้วตกลงว่าไงล่ะคะ พี่ปรินชอบแคทใช่มั้ย?”ปรางยังคงถามต่อ
”อืม…ก็ใช่”ปรินตอบ
”ไชโย!...ปรางดีใจจริงๆ แม่ต้องดีใจมากแน่ๆ”ปรางว่า
ปรินมองหน้าน้อง
”เกี่ยวอะไรกับแม่ล่ะ”ปรินพูด
“พี่ปรินไม่รู้อะไร แม่ชอบแคทมากอยากได้มาเป็นลูกสะใภ้ บ่นกับปรางบ่อยๆกลัวว่าพี่จะไปเอาบรรดาสาวๆที่มาติดพันพี่มาเป็นลูกสะใภ้”ปรางบอก
ปรินถึงกับอึ้ง
แม่คิดว่าเขาไม่มีความคิดหรือยังไงเขาไม่เคยชอบผู้หญิงที่มาตามเขาสักคน ตั้งแต่เข้าวัยหนุ่มมาเขาไม่เคยคบกับใครเลยสักคน มีเพื่อนปรางคนนี้แหละเป็นคนแรกเลยที่ทำให้เขาคิดถึงและอยากเจอหน้าทุกวันแม้เจ้าตัวจะไม่รู้ก็ตาม
”ปรางเองก็อยากได้แคทมาเป็นพี่สะใภ้นะคะ แคทนิสัยดี สวย ไม่เหมือนสาวๆของพี่ปริน”ปรางพูด
“สาวๆของพี่ที่ไหน เราก็พูดไป”ปรินหันมาพูด”เอาล่ะ ถ้าพี่ปรินชอบแคทจริงๆปรางก็จะช่วยแต่แคทจะชอบพี่ปรินหรือป่าวปรางก็ไม่รู้หรอกนะ”ปรางว่า
“อ้าว!ทำไมงั้นล่ะ”ปรินพูด
”บอกตรงๆนะคะพี่ปริน…ปรางเองก็ดูไม่ค่อยออกว่าแคทคิดอะไร หรือรู้สึกอะไรก็อย่างที่พี่ปรินเห็นนั่นแหละ แต่ถ้าจะจีบแคทพี่ปรินจะเข้าไปจีบตรงๆไม่ได้หรอกนะคะ ต้องค่อยๆทำความคุ้นเคยให้สนิทกันก่อนแล้วค่อยจีบ”ปรางค่อยๆพูดให้พี่ชายฟัง
”แล้วถ้ามีคนไปจีบแคทก่อน พี่ไม่แย่เหรอ”ปรินบ่น
”ทุกวันนี้ก็มีอยู่แล้วล่ะค่ะคนที่มาจีบแคทน่ะ แล้วถ้าแคทจะจีบง่ายขนาดนั้น คงมีแฟนเป็นโหลแล้วมั้งคะ”ปรางพูด
ปรินเงียบ มันก็ใช่แคทเป็นคนที่เข้าถึงยากมากเท่าที่เขารู้จักมา เธอเป็นคนที่มีมนุษยสัมพันธ์ดีแต่ไม่ค่อยให้ใครเข้าใกล้ได้ง่ายๆ
”เอาตามนั้นก็ได้ แต่ยังไงปรางก็ต้องช่วยพี่นะ”ปรินสรุปให้ปรางฟัง
”ต้องช่วยอยู่แล้ว ไม่ช่วยพี่ปรินจะไปช่วยใครล่ะคะ”ปรางพูดแล้วก็อดขำพี่ตัวเองไม่ได้
วันนี้เป็นวันครบรอบวันแต่งงานปีที่5ของปรินกับแคท ปรินอยากจะเซอไพร์สเธอจึงโทรไปจองโต๊ะที่ร้านอาหารบนดาดฟ้าเพื่อจะฉลองกับเธอสองคน ตอนบ่ายปรินพาแคทกลับบ้านก่อนเวลา เขาบอกให้เธอแต่งตัวเพราะจะพาไปที่แห่งหนึ่ง แคทลืมไปแล้วว่าวันนี้เป็นวันครบรอบวันแต่งงาน เธอจึงงงๆที่วันนี้เขาพาเธอกลับบ้านเร็วแล้วยังบอกว่าให้แต่งตัวจะพาไปไหนสักที่ เมื่อแคทแต่งตัวเสร็จ เธอเดินลงก็เห็นว่าปรินรออยู่แล้ว เขาพาเธอไปที่รถแล้วเอาผ้ามาปิดตาของเธอ "พี่ปรินจะทำอะไรคะเนี่ย..ปิดตาแคททำไมคะ" "พี่จะพาไปที่แห่งหนึ่ง แต่ต้องปิดตาก่อนจะได้ตื่นเต้นไงคับ" "เล่นเป็นเด็กเลยนะคะ" "ห้ามแกะออกนะคับ นั่งเฉยๆถ้าถึงที่แล้วพี่จะเปิดตาออกให้" "ค่ะ..ก็ได้" ปรินขับรถไปเรื่อยๆจนถึงโรงแรมที่เขาจองโต๊ะไว้ เขาลงไปเปิดประตูและก้มลงอุ้มเธอพาไปที่ลิฟต์ เขากดขึ้นไปชั้นบนสุด เมื่อลิพต์เปิดปรินก็อุ้มแคทไปนั่งเก้าอี้ที่ทางร้านได้จัดเตรียมไว้ เขาเอาผ้าที่ปิดตาของแคทออก "ลืมตาได้แล้วคับ"ปรินบอก แคทค่อยๆลืมตาขึ้น เธอมองไปข้างหน้าและมองไปรอบๆแล้วยิ้มออกมา รอบตัวเธอมีซุ้มดอกไม้เต็มไปหมด แถมมีเทียนหอมแท่งเล็กๆที่ถูกจุดแล้ววางไว้จนทั่วแทนการเ
หลังจากนั้นทั้งคู่ก็นอนกอดกัน โดยปรินให้แคทซบไปที่หน้าอกของเขา แล้วก็กอดเธอไว้อย่างแน่น "พี่กลัวว่าจะไม่มีโอกาสได้ทำแบบนี้กับเราอีกแล้ว" "แคทก็กลัวค่ะ...กลัวว่าจะไม่ได้นอนกอดพี่ปรินอย่างนี้อีก" "ผ่านเหตุการณ์นี้มาได้..ทำให้พี่รู้ว่า เวลาของพวกเราไม่รู้ว่าจะหมดลงเมื่อไหร่ เพราะฉะนั้นเราต้องดูแลรักษาคนที่รักไว้ให้ดีๆ อย่าปล่อยเวลาให้เสียไปเปล่าๆโดยที่ไม่ได้มีความสุขด้วยกันเลย" "ใช่ค่ะ..แต่จริงๆแล้วพี่ปรินกับแคทก็อยู่ด้วยกันแทบจะตลอดเวลาเลยนะคะ" "ใช่คับ..แต่พี่ว่าจะเพิ่มเวลาของเราให้มากขึ้นอีกหน่อยนะ" "เวลาของเรา? เวลาอะไรคะ" "ก็...เวลาที่เราจะเป็นของกันและกันไงคับ" "บ้า..พี่ปรินอ่ะ...ไม่คุยด้วยแล้วค่ะ" "งั้น..ทำอย่างอื่นแทนนะคับ" "ว้าย!พี่ปริน..ไม่เอา...พอแล้ว..อือ..อือ" ปรินก้มไปจูบปิดปากแคท แล้วทุกอย่างก็เริ่มต้นและจบลงเหมือนเดิมอีกครั้ง แคทกับปรินเดินทางกลับมาจากออสเตรเลียแล้ว เปรมพอเห็นแคทกับปรินกลับมาก็วิ่งเข้าไปกอดทั้งคู่ "น้องเปรมคิดถึงพ่อปรินกับแม่แคทที่สุดเลยคับ" "แม่กับพ่อก็คิดถึงน้องเปรมนะคับ"แคทพูด "แล้วแม่แคทหายหรือยังคับ" "แม่หายแล้วคับ แล้วน้องเปรมดื้อกับค
"พี่ปรินคะ..ไม่งอนนะคะ แคทอยู่ก็ได้ค่ะ"แคทจับมือของเขา ตอนนี้แคทนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง ส่วนปรินยืนอยู่ข้างๆเตียง "พี่ไม่ได้งอน ถ้าเราไม่อยากอยู่พี่ก็ไม่บังคับหรอก"ปรินพูด น้ำเสียงน้อยใจนิดๆ "อยากสิคะ แคทแค่หวงลูกกับงานน่ะค่ะ ขอโทษนะคะ"แคทบอก "เราอ่ะ ห่วงทุกอย่างแต่ไม่เห็นจะห่วงพี่เลย พี่แค่อยากอยู่กับเราสองคนต่ออีกหน่อยเท่านั้น"ปรินยังหน้าบึ้ง "ห่วงสิคะ แคทห่วงพี่ปรินที่สุด นะคะ นะนะเลิกงอน เลิกน้อยใจนะ"แคทพูด "เราห่วงพี่จริงๆนะ หรือแค่พูดให้พี่ดีใจเล่นๆ"ปรินถาม เขาเลิกงอนเธอแล้วแต่แค่อยากแกล้งเธอดูบ้าง "แคทพูดจริงๆค่ะ...ทำยังไงพี่ปรินถึงจะเชื่อล่ะคะ"แคทพูด "งั้นก็ต้องพิสูจน์"ปรินบอก "พิสูจน์ยังไงคะ"แคทถาม "อย่างนี้ไงคับ" ปรินก้มลงมาจูบโดยที่แคทไม่ทันตั้งตัว เขาใช้มือข้างหนึ่งดันหัวเธอไว้ แล้วจูบเธอด้วยความรู้สึกรักใคร่ เขาเอาลิ้นเข้าไปหยอกล้อกับลิ้นของเธอ แล้วก็ไล้ริมฝีปากไปที่แก้ม ตา ใบหูและลงมาที่ซอกคอขาว เขาไซร้คอจนแคทร้องครางออกมาเบาๆ แล้วเขาก็วนขึ้นไปจูบที่ปากเธออีกครั้ง "พี่หายงอนเราแล้วล่ะ"ปรินยิ้ม "ไม่ต้องมายิ้มเลย ขี้โกงตลอดอ่ะ"แคทอายหน้าแดง "พี่ก็โกงกับเราคน
"หมอให้อยู่รอดูอาการอีก2-3วัน ถ้าไม่มีอะไรก็เดินทางกลับได้"ลุงหมอบอก "ดีเลยค่ะ งั้นปรางไปโทรบอกพ่อกับแม่ก่อนดีกว่า ป่านนี้คงรอแย่แล้วค่ะ ไปค่ะพี่ชยา"ปรางบอก "งั้น เดี๋ยวพี่กับมายด์ไปหาซื้ออะไรมากินฉลองกันหน่อยดีกว่านะ"เอกพูด "ลุงก็ขอไปคุยกับเพื่อนลุงก่อน หนูแคทพักผ่อนไปก่อนนะเดี๋ยวลุงมาใหม่"ลุงหมอบอก ทุกคนพากันเดินออกไปจากห้องกันหมด เหลือแค่ปรินที่ยังจับมือแคทและมองหน้าเธออยู่ "แคทมีอะไรแปลกไปเหรอคะ พี่ปรินถึงได้มองแบบนั้น"แคทถาม "แคทรู้มั้ยว่าพี่กลัวมากแค่ไหน ตั้งแต่เราเข้าห้องผ่าตัดมาจนกระทั่งก่อนที่เราจะฟื้นขึ้นมา พี่กลัวว่าจะไม่ได้ยินเสียงของเราอีกแล้ว พี่กลัวว่าเราจะเป็นเจ้าหญิงนิทรา นอนเฉยๆไม่รับรู้อะไรแต่นั่นพี่ก็ยังรับได้แค่ให้เรายังอยู่ไม่จากพี่ไปเลยก็พอ"ปรินหน้าเศร้ามาก "ทุกอย่างมันผ่านไปแล้วค่ะ..อย่าคิดมากเลยนะคะ...ต่อไปนี้แคทจะไม่ทำให้พี่ปรินต้องทุกข์ใจเพราะแคทอีกแล้ว"แคทพูด "พี่ไม่เคยทุกข์เพราะเราเลยนะ เราทำให้พี่มีความสุขเสมอขอแค่มีเราอยู่ข้างๆ อย่าทิ้งพี่ อย่าปล่อยให้พี่ต้องเดินไปคนเดียวโดยที่ไม่มีเรา ได้มั้ยคับ"ปรินถาม "ได้ค่ะ..ต่อไปนี้แคทจะไม่ทิ้งพี่ปรินกับลู
"ขอบใจนะทุกคน ขอบใจจริงๆ"ปรินบอก ทุกคนเดินไปนั่งกันที่โซฟาข้างๆห้อง ลุงหมอเดินเข้ามาแล้วและนั่งคุยอยู่กับชยา เอก มายด์และปราง ส่วนปรินยังนั่งกุมมือแคทอยู่ข้างเตียง สักพักปรินก็รู้สึกว่านิ้วมือของแคทที่เขากุมอยู่กำลังขยับ ตอนแรกปรินไม่แน่ใจเขาจึงตั้งใจมองอีกครั้ง ก็เห็นว่ามันขยับจริงๆ "ลุงหมอคับ แคทขยับนิ้วคับ"ปรินบอก เขาเรียกลุงหมอเสียงดังด้วยความดีใจ ทุกคนรีบลุกแล้วเดินเข้ามายืนข้างเตียง "ไหนตาปริน..จริงด้วย"ลุงหมอบอกน้ำเสียงดีใจ "ใช่ค่ะ...ตาของแคทก็ขยับด้วยค่ะ"ปรางพูด เธอยิ้มด้วยความดีใจ "ดูกันไว้ก่อนนะ...ลุงจะไปบอกหมอ"ลุงหมอบอกแล้วรีบเดินออกไป แคทที่นอนอยู่บนเตียงเริ่มขยับเปลือกตาขึ้นๆลงๆ เพราะเธอหลับไปนานจึงยังไม่ชินกับแสง นิ้วมือก็เริ่มขยับมากขึ้น เธอรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่มือ รู้ว่ามีใครกำลังกุมมือของเธออยู่ ในที่สุดแคทก็ลืมตาขึ้นมาจนได้ "แคท...แคทรู้สึกตัวแล้ว ดีใจจริงๆ" ปรางกับมายด์หันมากอดกันเองด้วยความดีใจ "แคท..เป็นยังไงบ้าง รู้สึกเจ็บตรงไหนหรือป่าว รอเดี๋ยวนะคับลุงหมอไปตามหมอแล้ว"ปรินรีบพูด เขายิ้มด้วยความดีใจจนน้ำตาซึม ลุงหมอกับหมอที่ผ่าตัดแคทและพยาบาลเดิน
เมื่อเดินไปถึงห้องที่แคทนอนอยู่ ปรินน้ำตาคลอเมื่อเห็นแคทนอนหลับตาสนิท มีเครื่องมือและสายอะไรหลายอย่างอยู่รอบๆตัวเธอ ผมของเธอยังอยู่เหมือนเดิม ปากเธอมีท่อใส่อยู่ เขาไม่อยากเห็นเธอต้องเจ็บแบบนี้ จนเขาไม่ยอมมีลูกอีกก็เพราะกลัวเธอจะเจ็บแต่นี่ยิ่งกว่าตอนผ่าคลอดอีก "พี่ปรินคับ พี่ปรินต้องสู้นะคับ ใจของพี่ปรินกับพี่แคทส่งถึงกันได้ เพราะอย่างนั้นถ้าพี่ปรินท้อหรือหมดหวังพี่แคทก็จะรับรู้ได้นะคับ"กวางจับมือของปริน "ได้กวาง พี่จะสู้จะไม่ท้อเพื่อที่แคทจะได้กลับมาอยู่กับพี่อีกครั้ง พี่สัญญา"ปรินมองหน้ากวาง "ผมเชื่อว่าพี่แคทต้องผ่านไปได้ เพราะพี่แคทไม่เคยยอมแพ้ไม่ว่าเรื่องอะไร ไม่ว่าจะหนักแค่ไหน ถ้าพี่แคทตัดสินใจจะทำก็จะทำจนได้"กวางพูด "ใช่ กูคิดเหมือนกวาง แคทเป็นนักสู้ที่ไม่เคยแพ้ เพราะฉะนั้นมึงต้องเข้มแข็ง"เอกพูด "ใช่ มึงยังมีพวกกู มีกวาง มีลุงหมอแล้วยังมีพ่อแม่ ปรางกับมายด์และที่สำคัญที่สุดคือมึงยังมีตาเปรม ที่เป็นตัวแทนความรักของมึงกับแคทอีกด้วย"ชยาพูด "กูรู้ กูจะสู้และผ่านมันไปให้ได้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม"ปรินพูด วันรุ่งขึ้นปริน ชยา เอก กวางและลุงหมอมาโรงพยาบาลกันตั้งแต่เช้า ปรินโทรก