Novels by monsita

ษาที่นั่งอยู่ที่โต๊ะของนาวินคอยมองพีทกับเดียร์อยู่ตลอด เธอกำมือและเม้มริมฝึปากจนแน่น คำพูดของพีทยังดังก้องอยู่ในหู เธอจะทำให้พีทเปลี่ยนใจมารักให้ได้แต่ถ้าพีทไม่เปลี่ยนใจมารักเธอ เธอจะทำให้เดียร์หายไปจากชีวิตของเขาอย่างไม่มีวันกลับ หลังจากจบงานต่างก็แยกย้ายกันเพื่อกลับบ้าน เดียร์นั่งรถของพีทกลับคอนโด ระหว่างทางเธอนั่งคิดถึงเรื่องที่ษาบอกวันนี้ นี่ษาคงไม่มีทางยอมจริงๆ เธอไม่ได้อยากจะทำให้ษาไม่พอใจ เธอคิดว่าษาน่าจะเข้าใจแต่เปล่าเลย ษายังคงจงเกลียดจงชังเธอมากและอาจจะมากกว่าแต่ก่อนด้วยซ้ำ เธอควรทำยังไงดีเพราะถ้าจะให้เลิกกับพีท เธอก็ทำไม่ได้และไม่มีวันทำด้วย เธอตั้งใจไว้แล้วว่า สิ่งเดียวที่จะทำให้เธอเลิกกับพีทคือ พีทไม่ได้รักเธอแล้วเท่านั้น "คิดอะไรอยู่..ทำไมเงียบล่ะ..บอกพี่ได้มั้ย"พีทถามขึ้นเมื่อเห็นเดียร์ทำเหมือนคิดอะไรอยู่ "ไม่มีอะไรสำคัญหรอกค่ะ" "จริงเหรอ..แน่ใจนะ" "จริงๆค่ะ..เดียร์ไม่ใช่คนคิดมากอย่างนั้นหรอก..พี่พีทไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ" "พี่ไม่อยากให้เดียร์ไม่มีความสุข..ส่วนคำพูดของษา..ก็ไม่ต้องเก็บเอามาคิดเลยนะ...พี่ไม่มีวันรักใครได้อีกแล้ว..นอกจากเดียร์คนเดียว" เดียร์ยิ้มหน้าออ

"พี่ซื้อให้เดียร์เองแหละ..มีอะไรหรือป่าว"พีทบอกสีหน้าเรียบเฉย "ซื้อให้หรือคะ!"ษาทวนคำพูดของพีท "ถึงว่า..ปกติยายเดียร์ไม่ชอบใส่เครื่องประดับ..แต่คราวนี้กลับยอมใส่..เพราะเป็นของที่ตาพีทให้นี่เอง"นาวินแซวเดียร์ยิ้มๆ "พ่ออ่ะ!..ก็พี่พีทเอามาให้ใส่ตอนที่เดียร์แต่งตัว..เมื่อตอนเย็นน่ะค่ะ"เดียร์เริ่มเขินอีกครั้ง "พี่พีทให้สร้อยเส้นนี้กับเดียร์เพื่อแสดงความเป็นเจ้าของน่ะค่ะ...ลุงวิน"ชาช่ายิ้ม เธอรู้ว่าษาไม่พอใจที่พีทให้สร้อยกับเดียร์จึงอยากจะบอกให้ษารู้ว่าพีทรักเดียร์มากแค่ไหนจะได้เลิกทำร้ายเดียร์เสียที "หมายความว่ายังไงเหรอหนูช่า"นาวินถาม "ก็ดูที่จี้สิคะ..เป็นรูปหัวใจแล้วตรงกลางก็มีตัวพีอยู่ด้วย..นั่นก็หมายความว่าเดียร์มีหัวใจของพี่พีทอยู่ไงคะ..ใช่มั้ยคะ..พี่พีท"ชาช่าพูดไปยิ้มไป "ใช่เลย..ช่าพูดถูกคับ..ผมแค่อยากให้คนที่เห็นรู้ว่าใจของเดียร์มีผมอยู่น่ะคับ"พีทยิ้ม เขามองเดียร์ที่ยืนหน้าแดงอยู่ข้างๆวัลยา "..ผมแอบได้ยินไอ้พีทบอกกับเดียร์ว่า..ห้ามถอดสร้อยออกด้วยคับ..ให้ใส่ติดตัวไว้"ชัยยิ้ม "แหม..ไอ้ลูกคนนี้..ท่าจะหวงน้องมากนะ..ว่าไง..ไอ้วิน..ว่าที่ลูกเขยมึงใช้ได้มั้ยวะ555"พิศาลขำ "ใช้ได้ว

"ใช่ค่ะ..ลุงพิ..ป้าวัล..เอ่อ..ลุงนาวินคะ..พี่พีทบอกกับคนทั้งงานว่าเดียร์เป็นเลขาส่วนตัว..และก็เป็นแฟนด้วย..ยังไม่พอยังบอกกับคุณรุ่งระวีว่าเดียเป็นว่าที่คู่หมั้นด้วยนะคะ"ชาช่ายิ้ม เธอคอยมองสีหน้าและท่าทางของษาอยู่ตลอด และเห็นว่าษาไม่พอใจตั้งแต่เห็นหน้าเดียร์เดินมาพร้อมกับพีทแล้ว และยิ่งตอนที่เธอพูดว่าพีทบอกกับรุ่งระวีว่าเดียร์เป็นว่าที่คู่หมั้น ษาก็แสดงออกว่าไม่พอใจมาทางสีหน้าอย่างชัดเจน "แหม!ไอ้เสือ..พ่อยังไม่ได้ไปขอหนูเดียร์กับลุงวินเลยนะ..ใจร้อนไปมั้ยเนี่ย...ยังไม่รู้ว่าลุงจะยกลูกสาวให้หรือป่าวเลย.."พิศาลยิ้ม "พ่อคับ..ถ้าผมไม่บอกอย่างนั้น..ต้องมีคนเข้ามาจีบแฟนผมอีกมากแน่ๆ..สวยขนาดนี้อ่ะ"พีทบอกยิ้มๆ "พี่พีทคะ!."เดียร์เขิน เธอยังไม่ได้บอกกับนาวินว่าตกลงเป็นแฟนกับพีทแล้ว "ไม่ต้องเขินหรอก..ยายเดียร์..ตาพีทโทรมาบอกพ่อแล้ว..ว่าเขาขอหนูเป็นแฟนแล้วหนูก็ตกลงด้วย..พ่อไม่ว่าอะไรหรอก..แต่เรื่องหมั้น..เอาไว้ค่อยไปคุยกันอีกทีนะตาพีท"นาวินยิ้ม "นี่..พี่พีท..บอกพ่อตั้งแต่เมื่อไหร่คะ"เดียร์แปลกใจ เธอไม่คิดว่าเขาจะบอกกับพ่อของเธอเอง "พี่บอกตั้งแต่ที่เรากลับมาจากเพรชบุรีน่ะ..เป็นแฟนกับลูกก็ต

"สร้อยที่พี่ให้..ห้ามถอดออกนะ..ใส่ไว้จะได้เหมือนมีพี่อยู่กับเดียร์ตลอดเวลา..เข้าใจมั้ยคับ" "แต่เดียร์กลัวมันจะหายนะคะ" "ถ้าหาย..พี่จะซื้อให้ใหม่..แต่ถ้าถอดออก..พี่จะทำโทษ" "ทำโทษเหรอ..ยังไงคะ"เดียร์เอียงคอมองพีท พีทหันมองหน้าเดียร์แล้วหลุบสายตามองที่ปาก เดียร์พอเห็นสายตาของพีทก็รู้ว่าหมายถึงอะไรจึงหน้าแดงแล้วหันมองออกไปข้างๆรถ "บ้า!"เดียร์พึมพำเบาๆ พีทยิ้มอย่างพอใจ เมื่อมาถึงที่งานพีทจับมือของเดียร์แล้วพาเดินเข้าไปข้างในงานพร้อมกับชาช่า แอนดิวและชัย "สวัสดีค่ะคุณพิทยา..คุณชาญชัย..คุณชาช่า..เอ่อแล้วสองคนนี้..ดิชั้นขอโทษนะคะ"ผู้หญิงอายุ40ขึ้นไปแต่งตัวสวยและท่าทางสง่างามเดินตรงเข้ามาทักทายทุกคน "สวัสดีค่ะคุณรุ่งระวี..นี่แอนดิวสามีของชาช่าเองค่ะ"ชาช่าแนะนำ "สวัสดีค่ะคุณแอนดิว"รุ่งระวีทักทาย "สวัสดีคับ"แอนดิวพูด "สวัสดีคับคุณรุ่งระวี..นี่นาเดียร์..ลูกสาวคนเล็กของคุณนาวิน..ตอนนี้เธอเป็นเลขาส่วนตัวเป็นทั้งแฟนและยังเป็นว่าที่คู่หมั้นของผมด้วยคับ"พีทแนะนำ เดียร์มองหน้าพีททันทีที่เขาพูดจบส่วนชาช่า ชัยและแอนดิวยิ้มออกมาทันทีเหมือนกัน "สวัสดีค่ะคุณนาเดียร์"รุ่งระวีก้มหัวนิดๆแล้วยิ

"ถึงจะเรียนอะไรก็ต้องแต่งตัว...เพราะเดียร์เป็นแฟนของพี่พีทนะ..เวลามีงานก็ต้องไปกับพี่พีทตลอด..ยังไงก็ต้องแต่งตัวจ้า"ชาช่ายิ้ม "งั้น..นั่นคงเป็นอีกเรื่องที่เดียร์ตัดสินใจผิดค่ะ"เดียร์บอกหน้าตาเฉย "อ้าว!..ทำไมล่ะคับ..แต่ไม่ว่ายังไงพี่ก็ไม่ยอมให้เปลี่ยนใจหรอกนะ"พีทบอก "แค่แฟนค่ะ..ยังไงก็เปลี่ยนใจได้"เดียร์พูดเสียงเรียบๆ "งั้น..พรุ่งนี้พี่ไปขอเดียร์จากลุงวินแล้วขอหมั้นและแต่งงานเลยดีมั้ยคับ"พีทยิ้ม ทำท่าทางจริงจัง "บ้าหรือคะ..เดียร์แค่พูดเล่น"เดียร์รีบบอก "แต่พี่พูดจริงๆนะ"พีทบอก "อย่านะคะ..จะรีบไปไหนล่ะ..เพิ่งจะเป็นแฟนกันยังไม่ได้อาทิตย์เลย"เดียร์เริ่มเขิน "แต่พี่คิดว่าเดียร์เป็นแฟนตั้งแต่เจอกันครั้งแรกแล้วนะ..ก็น่าจะเกินครึ่งปีแล้ว"พีทพูด "อะไรนะคะ..นี่หมายความว่า..พี่พีท.."เดียร์แปลกใจ "ใช่แล้วล่ะเดียร์...ไอ้พีทมันแอบชอบเดียร์มาตั้งแต่ที่ไปเจอเดียร์ที่บ้านครั้งแรกนั่นแหละ..แล้วมันก็มาแอบดูเดียร์ที่ห้องพี่ทุกวันจนยายช่ากลับมาช่วยมันน่ะ"ชัยบอก เดียร์พูดไม่ออก มิน่าเขาถึงได้ตามติดเธอทั้งวันไม่ไปไหนแล้วหลังจากนั้นเธอก็เจอเขาบ่อยมากๆเรียกได้ว่าทุกวันเลยมากกว่า "ไม่ต้องอึ้ง..ยายเ

"พี่ไปนอนล่ะนะ..ฝันดีคับ..จุ๊บ" พีทก้มมาจูบหน้าผากเดียร์เบาๆ "ฝันดีค่ะ" เดียร์ก้มหน้าพูดเพราะเขินที่ถูกเขาจูบหน้าผาก "ฝันถึงพี่ด้วยนะคับ..แฟนของพี่" "บ้า.." พีทยิ้มแล้วเปิดประตูออกไป เดียร์ยืนยิ้มอยู่กับที่ เธออยู่ใกล้เขาแล้วถ้าเขายังทำแบบนี้บ่อยๆเธอคงเขินตายสักวัน พีทเมื่อกลับมาถึงห้องก็โทรหาพิศาลเพื่อบอกว่าเดียร์ตกลงเป็นแฟนของเขาแล้ว พิศาลกับวัลยาดีใจมากจึงบอกกับเขาว่าจะไปสู่ขอเดียร์จากนาวินหลังจากผ่านงานวันเสาร์นี้ไปก่อน วันรุ่งขึ้นพีทกับเดียร์ไปทำงานพร้อมกันเหมือนเดิม เดียร์ก็ยังทำตัวเหมือนเดิมมีแต่พีทที่แสดงออกว่าเดียร์เป็นแฟนของเขาอย่างเปิดเผย พีทเดินจับมือของเดียร์ตั้งแต่ที่จอดรถจนขึ้นมาถึงชั้นที่ทำงานก็ไม่ยอมปล่อย ไม่ว่าเดียร์จะพูดยังไง เขาก็ไม่ปล่อย พนักงานส่วนมากจะพอรู้อยู่แล้วแต่ก็ยังอดแปลกใจไม่ได้ที่เห็นพีทจับมือของเดียร์เดินมาด้วยกันจนกระทั่งเดินมาถึงที่โต๊ะทำงานของสุดา "เอาล่ะคับทุกคน..ฟังผมนะ..ผมมีเรื่องจะประกาศให้ทุกคนรู้"พีทบอกกับพนักงานที่ทำงานอยู่หน้าห้อง "มีอะไรคะ..บอส"สุดาถาม "ทุกคนคงพอจะรู้บ้างแล้วว่า..คุณนาเดียร์เป็นคนที่ผมรัก..แต่วันนี้ผมจะบอกว่า..ผ

วันนี้เป็นวันครบรอบวันแต่งงานปีที่5ของปรินกับแคท ปรินอยากจะเซอไพร์สเธอจึงโทรไปจองโต๊ะที่ร้านอาหารบนดาดฟ้าเพื่อจะฉลองกับเธอสองคน ตอนบ่ายปรินพาแคทกลับบ้านก่อนเวลา เขาบอกให้เธอแต่งตัวเพราะจะพาไปที่แห่งหนึ่ง แคทลืมไปแล้วว่าวันนี้เป็นวันครบรอบวันแต่งงาน เธอจึงงงๆที่วันนี้เขาพาเธอกลับบ้านเร็วแล้วยังบอกว่าให้แต่งตัวจะพาไปไหนสักที่ เมื่อแคทแต่งตัวเสร็จ เธอเดินลงก็เห็นว่าปรินรออยู่แล้ว เขาพาเธอไปที่รถแล้วเอาผ้ามาปิดตาของเธอ "พี่ปรินจะทำอะไรคะเนี่ย..ปิดตาแคททำไมคะ" "พี่จะพาไปที่แห่งหนึ่ง แต่ต้องปิดตาก่อนจะได้ตื่นเต้นไงคับ" "เล่นเป็นเด็กเลยนะคะ" "ห้ามแกะออกนะคับ นั่งเฉยๆถ้าถึงที่แล้วพี่จะเปิดตาออกให้" "ค่ะ..ก็ได้" ปรินขับรถไปเรื่อยๆจนถึงโรงแรมที่เขาจองโต๊ะไว้ เขาลงไปเปิดประตูและก้มลงอุ้มเธอพาไปที่ลิฟต์ เขากดขึ้นไปชั้นบนสุด เมื่อลิพต์เปิดปรินก็อุ้มแคทไปนั่งเก้าอี้ที่ทางร้านได้จัดเตรียมไว้ เขาเอาผ้าที่ปิดตาของแคทออก "ลืมตาได้แล้วคับ"ปรินบอก แคทค่อยๆลืมตาขึ้น เธอมองไปข้างหน้าและมองไปรอบๆแล้วยิ้มออกมา รอบตัวเธอมีซุ้มดอกไม้เต็มไปหมด แถมมีเทียนหอมแท่งเล็กๆที่ถูกจุดแล้ววางไว้จนทั่วแทนการเ

หลังจากนั้นทั้งคู่ก็นอนกอดกัน โดยปรินให้แคทซบไปที่หน้าอกของเขา แล้วก็กอดเธอไว้อย่างแน่น "พี่กลัวว่าจะไม่มีโอกาสได้ทำแบบนี้กับเราอีกแล้ว" "แคทก็กลัวค่ะ...กลัวว่าจะไม่ได้นอนกอดพี่ปรินอย่างนี้อีก" "ผ่านเหตุการณ์นี้มาได้..ทำให้พี่รู้ว่า เวลาของพวกเราไม่รู้ว่าจะหมดลงเมื่อไหร่ เพราะฉะนั้นเราต้องดูแลรักษาคนที่รักไว้ให้ดีๆ อย่าปล่อยเวลาให้เสียไปเปล่าๆโดยที่ไม่ได้มีความสุขด้วยกันเลย" "ใช่ค่ะ..แต่จริงๆแล้วพี่ปรินกับแคทก็อยู่ด้วยกันแทบจะตลอดเวลาเลยนะคะ" "ใช่คับ..แต่พี่ว่าจะเพิ่มเวลาของเราให้มากขึ้นอีกหน่อยนะ" "เวลาของเรา? เวลาอะไรคะ" "ก็...เวลาที่เราจะเป็นของกันและกันไงคับ" "บ้า..พี่ปรินอ่ะ...ไม่คุยด้วยแล้วค่ะ" "งั้น..ทำอย่างอื่นแทนนะคับ" "ว้าย!พี่ปริน..ไม่เอา...พอแล้ว..อือ..อือ" ปรินก้มไปจูบปิดปากแคท แล้วทุกอย่างก็เริ่มต้นและจบลงเหมือนเดิมอีกครั้ง แคทกับปรินเดินทางกลับมาจากออสเตรเลียแล้ว เปรมพอเห็นแคทกับปรินกลับมาก็วิ่งเข้าไปกอดทั้งคู่ "น้องเปรมคิดถึงพ่อปรินกับแม่แคทที่สุดเลยคับ" "แม่กับพ่อก็คิดถึงน้องเปรมนะคับ"แคทพูด "แล้วแม่แคทหายหรือยังคับ" "แม่หายแล้วคับ แล้วน้องเปรมดื้อกับค

"พี่ปรินคะ..ไม่งอนนะคะ แคทอยู่ก็ได้ค่ะ"แคทจับมือของเขา ตอนนี้แคทนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง ส่วนปรินยืนอยู่ข้างๆเตียง "พี่ไม่ได้งอน ถ้าเราไม่อยากอยู่พี่ก็ไม่บังคับหรอก"ปรินพูด น้ำเสียงน้อยใจนิดๆ "อยากสิคะ แคทแค่หวงลูกกับงานน่ะค่ะ ขอโทษนะคะ"แคทบอก "เราอ่ะ ห่วงทุกอย่างแต่ไม่เห็นจะห่วงพี่เลย พี่แค่อยากอยู่กับเราสองคนต่ออีกหน่อยเท่านั้น"ปรินยังหน้าบึ้ง "ห่วงสิคะ แคทห่วงพี่ปรินที่สุด นะคะ นะนะเลิกงอน เลิกน้อยใจนะ"แคทพูด "เราห่วงพี่จริงๆนะ หรือแค่พูดให้พี่ดีใจเล่นๆ"ปรินถาม เขาเลิกงอนเธอแล้วแต่แค่อยากแกล้งเธอดูบ้าง "แคทพูดจริงๆค่ะ...ทำยังไงพี่ปรินถึงจะเชื่อล่ะคะ"แคทพูด "งั้นก็ต้องพิสูจน์"ปรินบอก "พิสูจน์ยังไงคะ"แคทถาม "อย่างนี้ไงคับ" ปรินก้มลงมาจูบโดยที่แคทไม่ทันตั้งตัว เขาใช้มือข้างหนึ่งดันหัวเธอไว้ แล้วจูบเธอด้วยความรู้สึกรักใคร่ เขาเอาลิ้นเข้าไปหยอกล้อกับลิ้นของเธอ แล้วก็ไล้ริมฝีปากไปที่แก้ม ตา ใบหูและลงมาที่ซอกคอขาว เขาไซร้คอจนแคทร้องครางออกมาเบาๆ แล้วเขาก็วนขึ้นไปจูบที่ปากเธออีกครั้ง "พี่หายงอนเราแล้วล่ะ"ปรินยิ้ม "ไม่ต้องมายิ้มเลย ขี้โกงตลอดอ่ะ"แคทอายหน้าแดง "พี่ก็โกงกับเราคน

"หมอให้อยู่รอดูอาการอีก2-3วัน ถ้าไม่มีอะไรก็เดินทางกลับได้"ลุงหมอบอก "ดีเลยค่ะ งั้นปรางไปโทรบอกพ่อกับแม่ก่อนดีกว่า ป่านนี้คงรอแย่แล้วค่ะ ไปค่ะพี่ชยา"ปรางบอก "งั้น เดี๋ยวพี่กับมายด์ไปหาซื้ออะไรมากินฉลองกันหน่อยดีกว่านะ"เอกพูด "ลุงก็ขอไปคุยกับเพื่อนลุงก่อน หนูแคทพักผ่อนไปก่อนนะเดี๋ยวลุงมาใหม่"ลุงหมอบอก ทุกคนพากันเดินออกไปจากห้องกันหมด เหลือแค่ปรินที่ยังจับมือแคทและมองหน้าเธออยู่ "แคทมีอะไรแปลกไปเหรอคะ พี่ปรินถึงได้มองแบบนั้น"แคทถาม "แคทรู้มั้ยว่าพี่กลัวมากแค่ไหน ตั้งแต่เราเข้าห้องผ่าตัดมาจนกระทั่งก่อนที่เราจะฟื้นขึ้นมา พี่กลัวว่าจะไม่ได้ยินเสียงของเราอีกแล้ว พี่กลัวว่าเราจะเป็นเจ้าหญิงนิทรา นอนเฉยๆไม่รับรู้อะไรแต่นั่นพี่ก็ยังรับได้แค่ให้เรายังอยู่ไม่จากพี่ไปเลยก็พอ"ปรินหน้าเศร้ามาก "ทุกอย่างมันผ่านไปแล้วค่ะ..อย่าคิดมากเลยนะคะ...ต่อไปนี้แคทจะไม่ทำให้พี่ปรินต้องทุกข์ใจเพราะแคทอีกแล้ว"แคทพูด "พี่ไม่เคยทุกข์เพราะเราเลยนะ เราทำให้พี่มีความสุขเสมอขอแค่มีเราอยู่ข้างๆ อย่าทิ้งพี่ อย่าปล่อยให้พี่ต้องเดินไปคนเดียวโดยที่ไม่มีเรา ได้มั้ยคับ"ปรินถาม "ได้ค่ะ..ต่อไปนี้แคทจะไม่ทิ้งพี่ปรินกับลู

"ขอบใจนะทุกคน ขอบใจจริงๆ"ปรินบอก ทุกคนเดินไปนั่งกันที่โซฟาข้างๆห้อง ลุงหมอเดินเข้ามาแล้วและนั่งคุยอยู่กับชยา เอก มายด์และปราง ส่วนปรินยังนั่งกุมมือแคทอยู่ข้างเตียง สักพักปรินก็รู้สึกว่านิ้วมือของแคทที่เขากุมอยู่กำลังขยับ ตอนแรกปรินไม่แน่ใจเขาจึงตั้งใจมองอีกครั้ง ก็เห็นว่ามันขยับจริงๆ "ลุงหมอคับ แคทขยับนิ้วคับ"ปรินบอก เขาเรียกลุงหมอเสียงดังด้วยความดีใจ ทุกคนรีบลุกแล้วเดินเข้ามายืนข้างเตียง "ไหนตาปริน..จริงด้วย"ลุงหมอบอกน้ำเสียงดีใจ "ใช่ค่ะ...ตาของแคทก็ขยับด้วยค่ะ"ปรางพูด เธอยิ้มด้วยความดีใจ "ดูกันไว้ก่อนนะ...ลุงจะไปบอกหมอ"ลุงหมอบอกแล้วรีบเดินออกไป แคทที่นอนอยู่บนเตียงเริ่มขยับเปลือกตาขึ้นๆลงๆ เพราะเธอหลับไปนานจึงยังไม่ชินกับแสง นิ้วมือก็เริ่มขยับมากขึ้น เธอรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่มือ รู้ว่ามีใครกำลังกุมมือของเธออยู่ ในที่สุดแคทก็ลืมตาขึ้นมาจนได้ "แคท...แคทรู้สึกตัวแล้ว ดีใจจริงๆ" ปรางกับมายด์หันมากอดกันเองด้วยความดีใจ "แคท..เป็นยังไงบ้าง รู้สึกเจ็บตรงไหนหรือป่าว รอเดี๋ยวนะคับลุงหมอไปตามหมอแล้ว"ปรินรีบพูด เขายิ้มด้วยความดีใจจนน้ำตาซึม ลุงหมอกับหมอที่ผ่าตัดแคทและพยาบาลเดิน

เมื่อเดินไปถึงห้องที่แคทนอนอยู่ ปรินน้ำตาคลอเมื่อเห็นแคทนอนหลับตาสนิท มีเครื่องมือและสายอะไรหลายอย่างอยู่รอบๆตัวเธอ ผมของเธอยังอยู่เหมือนเดิม ปากเธอมีท่อใส่อยู่ เขาไม่อยากเห็นเธอต้องเจ็บแบบนี้ จนเขาไม่ยอมมีลูกอีกก็เพราะกลัวเธอจะเจ็บแต่นี่ยิ่งกว่าตอนผ่าคลอดอีก "พี่ปรินคับ พี่ปรินต้องสู้นะคับ ใจของพี่ปรินกับพี่แคทส่งถึงกันได้ เพราะอย่างนั้นถ้าพี่ปรินท้อหรือหมดหวังพี่แคทก็จะรับรู้ได้นะคับ"กวางจับมือของปริน "ได้กวาง พี่จะสู้จะไม่ท้อเพื่อที่แคทจะได้กลับมาอยู่กับพี่อีกครั้ง พี่สัญญา"ปรินมองหน้ากวาง "ผมเชื่อว่าพี่แคทต้องผ่านไปได้ เพราะพี่แคทไม่เคยยอมแพ้ไม่ว่าเรื่องอะไร ไม่ว่าจะหนักแค่ไหน ถ้าพี่แคทตัดสินใจจะทำก็จะทำจนได้"กวางพูด "ใช่ กูคิดเหมือนกวาง แคทเป็นนักสู้ที่ไม่เคยแพ้ เพราะฉะนั้นมึงต้องเข้มแข็ง"เอกพูด "ใช่ มึงยังมีพวกกู มีกวาง มีลุงหมอแล้วยังมีพ่อแม่ ปรางกับมายด์และที่สำคัญที่สุดคือมึงยังมีตาเปรม ที่เป็นตัวแทนความรักของมึงกับแคทอีกด้วย"ชยาพูด "กูรู้ กูจะสู้และผ่านมันไปให้ได้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม"ปรินพูด วันรุ่งขึ้นปริน ชยา เอก กวางและลุงหมอมาโรงพยาบาลกันตั้งแต่เช้า ปรินโทรก

เช้าวันรุ่งขึ้นฝ้ายกับดินไปปั่นจักรยานด้วยกันเหมือนทุกวัน เมื่อถึงที่บ้าน ดินจับมือฝ้ายเดินเข้ามาในบ้านก็เห็นพ่อแม่และฝ่างกับดาวนั่งอยู่ที่โต๊ะรับแขกแล้ว "อ้าว..หนูฝ้ายทำไมยังไปนั่งจักรยานล่ะลูก..มันกระแทกนะ"แม่ดินพูด "ไม่เป็นไรหรอกค่ะแม่..เบาะมันนิ่มค่ะ"ฝ้ายยิ้ม "แล้วหิวหรือยังลูก...ฝ้ายกับดาวไม่ควรกินข้าวสายนะ..และไม่ควรรอจนหิวด้วย..ไปๆพากันไปกินข้าวได้แล้ว"แม่ฝ้ายบอก "ค่ะแม่"ดาวกับฝ้ายพูด ฝ่างกับดินออกจะงงๆที่วันนี้แม่ทั้งสองคนพูดกับดาวและฝ้ายแปลกๆ แต่ทั้งสองคนก็ไม่ได้คิดอะไร จนมาถึงที่โต๊ะกินข้าว ก็พากันนั่งลง "วันนี้ป้าทำข้าวต้มกุ้งของชอบของหนูฝ้ายกับหนูดาวด้วยนะคะ..กินกันมากๆนะคะจะได้แข็งแรง"ป้าอุ่นบอก ฝ้ายกับดาวเมื่อได้กลิ่นข้าวต้มกุ้งก็ทำหน้าเหมือนคลื่นไส้จะอาเจียน แล้วทั้งสองคนก็ลุกขึ้นเอามือปิดปากก่อนจะรีบเดินไปที่หน้าต่างใกล้ๆแล้วพากันโก่งคออาเจียนอย่างมากแต่ไม่มีอะไรออกมา "ฝ้าย!" "ดาว!" ดินกับฝ่างตกใจที่เห็นทั้งสองคนอาเจียนอย่างนั้น จึงรีบเดินไปหาแล้วเอามือลูบหลังให้ "ฝ้าย..เป็นอะไรหรือป่าว..ไปหาหมอมั้ย"ดินถามอย่างเป็นห่วง "ดาว..ไหวมั้ย..พี่พาไปหาหมอนะ"ฝ่างถาม

เช้าวันต่อมาพ่อกับแม่ของดินกับคนงานของฝ้าย5คนก็เดินทางกลับไปที่บ้านของดิน ฝ้ายกับดินก็เข้าไร่ตามเดิม ส่วนแม่กับดาวและฝ่างก็ไปออฟฟิต ซึ่งฝ้ายบอกว่า ถ้าพ่อแม่ของดินย้ายมาเมื่อไหร่ก็จะไม่ให้แม่ของฝ้ายออกไปที่ออฟฟิตอีกแล้ว หลังจากนั้นอีกหนึ่งอาทิตย์ พ่อกับแม่ของดินก็ขนย้ายของมาอยู่ที่บ้านของฝ้าย ทุกคนมีความสุขมากที่ได้อยู่พร้อมหน้ากัน หลังจากนั้นอีกหนึ่งเดือน ฝ้ายรู้สึกว่า4-5วันมานี้มีอาการแปลกๆเกิดขึ้นกับตัวเอง เธอมักจะหน้ามืดและคลื่นไส้อยากอาเจียนบ่อยๆโดยเฉพาะตอนเช้าๆ จึงคิดจะชวนดาวออกไปหาหมอด้วยกัน เธอไม่บอกดินเพราะกลัวว่าจะเป็นห่วง แค่ทุกวันนี้เขาก็ไม่ยอมให้เธอทำอะไรมากมายอีกเลย "ฝ้าย..พี่มีอะไรจะปรึกษาน่ะ"ดาวเรียกเมื่อเห็นฝ้าย "มีอะไรคะ..พี่ดาว" "คือ..4-5วันมานี้..พี่มักจะหน้ามืด..คลื่นไส้อยากอาเจียนบ่อยๆ..โดยเฉพาะตอนเช้าน่ะ..พี่เลยอยากให้ฝ้ายไปหาหมอเป็นเพื่อนพี่หน่อย..พี่ไม่อยากบอกพี่ฝ่างกลัวว่าจะเป็นห่วงน่ะ"ดาวบอก "จริงหรือคะ..ฝ้ายก็เป็นค่ะ..ฝ้ายก็กำลังจะชวนพี่ดาวไปหาหมอเหมือนกันค่ะ"ฝ้ายยิ้ม "ดีเลย..งั้นเราไปหาหมอพร้อมกัน..ไปบ่ายนี้ก็ได้..จะได้บอกว่าออกไปซื้อกับข้าว"ดาวยิ้ม

หลังจากกรกลับไปแล้วดินกับฝ่างและคนงานก็ช่วยกันเก็บของที่ใช้จัดงานไปเมื่อคืนให้เข้าที่ ส่วนดาวกับฝ้ายช่วยกันกับพ่อและแม่เก็บของภายในบ้าน ตอนบ่ายหลังจากที่เก็บของเสร็จแล้วทุกคนก็มานั่งรวมกันที่โต๊ะรับแขก "นี่ดินกับฝ้ายก็แต่งงานกันแล้ว..เมื่อไหร่ดินจะพาฝ้ายไปอยู่ที่บ้านของเราล่ะลูก"แม่ดินถาม "เอ่อ..พ่อกับแม่คับ..จริงๆแล้วผมมีเรื่องอยากจะปรึกษาน่ะ"ดินบอก "มีอะไรก็พูดมาเลย..เจ้าดิน"พ่อบอก "คือ..ผมอยากจะให้พ่อกับแม่ย้ายมาอยู่ที่นี่ได้มั้ยคับ"ดินถาม "ทำไมล่ะหรือหนูฝ้ายไม่อยากไปอยู่ที่บ้านของพ่อกับแม่"แม่ดินถาม "ไม่ใช่หรอกคับแม่..ผมแค่คิดว่า..ฝ้ายสู้และลำบากบุกเบิกไร่นี้มาตั้งแต่แรก..คงจะมีความรักและผูกพันกับที่นี่มาก..อีกทั้งคนงานในไร่ทั้งหมดก็รักและผูกพันกับฝ้ายมาก..ผมเลยไม่อยากให้ฝ้ายต้องทิ้งที่นี่ไป..เพราะแต่งงานกับผมน่ะคับ"ดินพูด เขาจับมือของฝ้ายอยู่ตลอดเวลาที่พูดและมองหน้าพ่อกับแม่อยู่ตลอด "ใช่คับ..ผมก็อยากให้พ่อกับแม่มาอยู่ด้วยกันที่นี่..อย่างที่ไอ้ดินบอก..ยายฝ้ายดูแลไร่นี้มาก่อนผม..คนงานส่วนใหญ่ก็รักและเชื่อฟังยายฝ้าย..ถ้าให้ผมต้องมาดูแลเอง..ผมก็ไม่มั่นใจว่าจะทำได้เหมือนยายฝ้

"ฝ้ายทำให้พี่ทนไม่ได้ทุกทีเลยนะ"ดินก้มมองหน้าฝ้ายที่ยังแดง "พี่ดินอ่ะ...ขี้โกง..ฝ้ายยังไม่ได้อาบน้ำเลยนะคะ" "งั้น..ก็ไปอาบน้ำกัน..พี่อาบด้วย" ดินจูงมือของฝ้ายไปตรงที่อาบน้ำ ก่อนจะเปิดฝักบัวให้รดมาที่ตัวของเธอ เขามองหน้าของเธอที่เปียกน้ำแล้วคิดว่ามันโคตรจะเซ๊กซี่ และมันทำให้ลูกชายของเขาเริ่มตื่นขึ้นมาอีก เขาจึงบีบครีมอาบน้ำใส่ในมือก่อนจะลูบไล้ไปตามเนื้อตัวของเธอจนทั่ว ฝ้ายเห็นสายตาที่ดินมองก็รู้ได้ทันทีว่าเขาคิดอะไรอยู่ แต่เธอก็ไม่ขัดปล่อยให้เขาทำทุกอย่างตามที่ใจของเขาและเธอปราถนาจนในที่สุดก็ถึงจุดหมายด้วยกันอีกครั้ง หลังจากถึงจุดหมายด้วยกันอีกครั้งดินกับฝ้ายก็อาบน้ำจนเสร็จ ดินอุ้มฝ้ายออกจากห้องน้ำมาวางที่เก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้งโดยที่ทั้งเธอกับเขานุ่งและห่มแค่ผ้าเช็ดตัวคนละผืนเท่านั้น เขาเช็ดผมให้จนแห้งก่อนจะหวีผมแล้วอุ้มเธอมาวางลงที่เตียงนอนแล้วเขาก็นอนลงข้างๆและกอดเธอไว้จนแน่น "รู้มั้ยว่าวันนี้..ฝ้ายทำให้พี่ตกใจมากแค่ไหน..ที่เข้ามารับกระสุนปืนแทนพี่แล้วล้มลงไปต่อหน้าต่อตา..โดยที่พี่ทำอะไรไม่ได้เลย..ตอนนั้นพี่ใจจะขาดให้ได้..ถ้าฝ้ายไม่ได้ใส่เสื้อกันกระสุนแล้วถูกยิงจริงๆ..พี่จ

ห้องหอก็คือห้องนอนของฝ้ายที่ได้มีการโรยกลีบดอกไม้ไว้บนที่นอนและเปลี่ยนเครื่องนอนใหม่ทั้งหมด พ่อแม่ของดินกับแม่ของฝ้ายนั่งอยู่บนเตียงแล้วให้พรแก่ทั้งคู่ โดยดินกับฝ้ายนั่งอยู่กับพื้นแล้วกราบเมื่อพ่อแม่ของทั้งคู่อวยพรเสร็จแล้ว และทุกคนก็เดินออกไปเหลือแค่ดินกับฝ้ายที่ลุกขึ้นมานั่งอยู่บนเตียงแล้ว "เหนื่อยมั้ย..วันนี้"ดินถาม "ไม่เหนื่อยหรอกค่ะ..เข้าไร่หนักกว่านี้อีก" "ต่อไปนี้..พี่ไม่ให้ฝ้ายทำงานหนักแล้วนะ...ฝ้ายมีพี่เป็นสามี..งานหนักๆให้เป็นหน้าที่ของพี่เอง..เข้าใจมั้ย" "ค่ะ...แต่ตั้งแต่พี่ดินมาอยู่ที่นี่..พี่ดินก็ไม่เคยให้ฝ้ายทำงานหนักเลยนะคะ..ขอบคุณนะคะที่รักและดูแลฝ้ายมาตลอด" "พี่รักฝ้าย..พี่จะไม่ยอมให้เมียของพี่ต้องลำบากแน่ๆ" "ค่ะ..สามีที่น่ารัก..ฝ้ายรักพี่ดินค่ะ" "ฝ้ายไปอาบน้ำก่อนนะ..ก่อนที่พี่จะอดใจไม่ได้" "งั้น...ฝ้ายไปเดี๋ยวนี้ค่ะ" ฝ้ายรีบเดินไปที่ห้องน้ำทันที ดินมองตามไปแล้วยิ้มออกมาอย่างมีความสุข "พี่ดินคะ"ฝ้ายเรียกมาจากห้องน้ำ "มีอะไรเหรอฝ้าย"ดินเดินมายืนที่หน้าห้องน้ำ ฝ้ายเปิดประตูห้องน้ำออกมาแล้วหันหลังให้ดิน "พี่ดินช่วยรูดซิปลงให้ฝ้ายหน่อยค่ะ..มันติดอะไรไม่รู้"

"แต่พี่ว่า..งานนี้มีคนที่ยังโกรธอยู่นะ...ตามไปให้ไวเลย..ยายน้องสาวตัวแสบ"ฝ่างว่ายิ้มๆ "งั้น..ฝ้ายตามไปก่อนนะคะ" ฝ้ายรีบเดินตามดินไปแต่ก็ไปได้ไม่เร็วนักเพราะกระโปรงและรองเท้าส้นสูงที่เธอใส่ทำให้ไม่ถนัดนัก ฝ้ายจึงถอดรองเท้าทิ้งไว้และยกกระโปรงเดินตามดินไปทางหลังบ้าน เมื่อมาถึงข้างหลังบ้านก็เห็นดินยืนหันหลังกอดอกมองไปข้างหน้า ฝ้ายเดินไปยืนข้างหลังกอดเอวของดินแล้วเอาหน้าซบไปที่หลังของเขา เธอรู้ว่าทำให้เขาทั้งเป็นห่วง ทั้งโกรธ ทั้งน้อยใจ เธอคงต้องง้อนานแน่ๆงานนี้ "พี่ดินคะ..อย่าโกรธฝ้ายเลยนะ..ฝ้ายขอโทษที่ทำให้พี่ดินต้องเป็นห่วง..ขอโทษที่ทำอะไรแล้วไม่บอกพี่ดินก่อน..ขอโทษจริงๆนะคะ" "..........."เงียบ "พี่ดิน..โกรธฝ้ายจริงๆเหรอคะ..พูดกับฝ้ายหน่อยนะ..นะคะ" "..........."เงียบ ดินไม่พูด จริงๆแล้วเขาไม่ได้โกรธแค่น้อยใจที่ฝ้ายทำอะไรไม่เคยบอกหรือปรึกษาเขาเลย..ทั้งๆที่เขาเป็นสามีของเธอแท้ๆ แล้วตอนนี้เขาก็หายน้อยใจเธอแล้วด้วยเพราะแค่เธอมาง้องอน ใจของเขาก็ออ่นแล้ว เพียงแต่อยากรู้ว่าเธอจะทำยังไงต่อเท่านั้นเอง ฝ้ายเห็นดินไม่พูดอะไรเลยคิดว่าเขาคงจะโกรธมากจริงๆ เธอปล่อยแขนออกจากเอวของเขาแล้วเดินไป