Nobela ni monsita

ฝ้ายเดินตามหาดินไปจนทั่วก็ไม่เจอ จนเดินมาถึงห้องทดลองจึงลองเปิดเข้าไป เธอเดินเข้าไปข้างในแต่ไม่เห็นดินจึงหันหลังจะเดินกลับ "อุ้ย!พี่ดิน" ฝ้ายหันกลับมาเจอดินที่ยืนอยู่ข้างหลัง ดินเดินเข้ามาใกล้ๆฝ้าย เขามองเธอด้วยสายตาที่มีความน้อยใจปนอยู่ด้วย "พี่ดินคะ..ฟังฝ้ายก่อนนะคะ..ฝ้ายอยากจดทะเบียนสมรสกับพี่ดิน..แต่ที่ฝ้ายบอกว่าไม่ต้องรีบเพราะฝ้ายคิดว่ามันไม่สำคัญ..สำหรับฝ้ายทะเบียนสมรสก็คือกระดาษใบเดียวที่ไม่มีค่าอะไรเลย..คนจะรักกันหรือไม่รักกันมันไม่ได้เกี่ยวกับสิ่งเหล่านั้นหรอกนะคะ..มันอยู่ที่ความรู้สึกของคนสองคนมากกว่า...ฝ้ายไม่ได้สนใจว่าเราจะต้องจัดงานแต่งงานหรือจดทะเบียนสมรสกันก่อนถึงจะอยู่ด้วยกันได้..ขอแค่พี่ดินรักฝ้ายหลักประกันอย่างอื่นก็ไม่จำเป็น..เพราะถ้าพี่ดินหมดรักฝ้ายเมื่อไหร่..สิ่งเหล่านั้นก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอกค่ะ"ฝ้ายบอกด้วยหน้าตาจริงจัง "ฝ้ายคิดอย่างนั้นจริงๆนะ..พี่กลัวว่าฝ้ายจะคิดมาก..คิดว่าพี่ไม่ให้เกียรติฝ้าย..หรือดูถูก..พี่รักฝ้ายนะรักมากแต่พี่กลัวว่าจะเผลอล่วงเกินฝ้ายไป..จึงอยากให้ฝ้ายสบายใจ..โดยการไปจดทะเบียนสมรสไว้ก่อนน่ะ"ดินยิ้ม เขาดีใจที่ได้ยินฝ้ายบอกออกมา "พี่ดินคิด

ดินเปิดประตูเข้าไปในห้องของฝ่าง "เมื่อคืนมึงไปนอนที่ไหนมาวะ..ถึงกลับมาป่านนี้..แล้วกูว่ามึงออกไปทางระเบียงแล้วทำไมกลับมาทางนี้ล่ะวะ"ฝ่างถาม เขาตื่นเมื่อดินเปิดประตูเข้ามา "กู...กูนอนที่ห้องฝ้ายน่ะ"ดินยิ้ม "อะไรนะ..ไอ้ดิน..มึง..นอนห้องยายฝ้าย.."ฝ่างตกใจ "เออ..มึงจะตกใจอะไรวะ" "ไอ้เวร..มึงอย่าบอกนะว่า..มึงกับยายฝ้าย..." "ไอ้บ้าฝ่าง..ยังโว้ย..กูกับฝ้ายยังไม่มีอะไรกัน..กูแค่ขอนอนกอดฝ้ายเฉยๆ" "ไอ้บ้าดิน..แล้วทำไม..มึงไม่ทำอะไรล่ะวะ...โง่มั้ยวะ..มึงเนี่ย" "ไอ้ฝ่าง..ตกลงที่มึงโวยวายเนี่ย..มึงไม่ได้เป็นห่วงฝ้ายหรอกเหรอ" "กูจะห่วงทำไมวะ..เมื่อวานพ่อแม่มึงกับแม่กูก็บอกแล้วว่า..ตอนนี้มึงกับยายฝ้ายก็เหมือนแต่งงานกันแล้ว..แค่ยังไม่มีพิธีการหรือพูดง่ายๆคือยังไม่ได้ประกาศให้คนอื่นรับรู้เท่านั้น...ส่วนคนในครอบครัวรู้กันหมดแล้ว" "กูรู้...แต่กูกลัวว่าฝ้ายจะคิดมาก..ถ้ากูล่วงเกินฝ้ายน่ะ...เลยอยากรอให้มีพิธีแต่งงานก่อน..แต่ก็ไม่รู้ว่าจะอดทนได้นานแค่ไหนว่ะ..คงต้องให้แม่รีบๆหาวันแต่งงานเร็วๆ" "เออ..ตามใจมึง..แต่กูแค่จะบอกว่า..ไม่ว่าระหว่างมึงกับยายฝ้ายจะเกินเลยอะไร..ก็ไม่มีใครว่าหรอก..เพราะทุกคนใ

ฝ้ายควบคุมตัวเองไม่ได้ ไม่มีแรงจะส่งเสียงห้ามหรือขัดขืนดินเลย เธอปล่อยให้เขาทำตามใจจนเธอเริ่มส่งเสียงครางในลำคอออกมาอย่างห้ามไม่ได้ "อืม..อา..อื้อ" มือของฝ้ายลูบไล้ไปที่หลังของดินอย่างเผลอไผล ดินเอามือลูบไล้ไปตามตัวของฝ้ายบนเสื้อนอนที่เธอสวมอยู่ แต่เขาจะไม่ล่วงเกินมากไปกว่านี้ สักพักดินก็ถอนปากออกแต่ยังนอนทับตัวฝ้ายอยู่ เขาจ้องมองหน้าเธอที่แดงด้วยอารมณ์ปราถนาที่เขาเป็นคนสร้างขึ้น ฝ้ายลืมตามองดินเมื่อเขาถอนปากออกแล้ว เธอหน้าแดงเมื่อเห็นสายตาที่มีแต่ความปราถนาในตัวเธออยู่ในสายตาคู่นั้น "ฝ้ายทำให้พี่เกือบอดใจไม่ไหวแล้วนะ...รู้ตัวมั้ยคับ" ดินเอามือเขี่ยจมูกฝ้ายแล้วยิ้มหวาน "บ้า...พี่ดินอ่ะ" ฝ้ายเขินจึงเอามือทุบไปที่ไหล่ของดินเบาๆ "ก็ฝ้ายน่ารัก...น่ากอด..น่าจูบ..น่าไปหมดทุกอย่าง..สงสัยต้องให้แม่รีบหาวันแต่งงานไวๆแล้ว..ไม่อย่างนั้นในวันแต่งงาน..เจ้าสาวอาจจะแพ้ท้องได้แน่นอน" ดินยิ้มใส่ตาของฝ้ายที่เขินเพราะคำพูดของเขาจนหน้าแดงจัด "พี่ดินอ่ะ..จะบ้าเหรอคะ..อายเขาตายเลย" "ไม่เห็นน่าอายเลย..จะได้มีลูกทันใช้..พ่อกับแม่ของพี่กับฝ้ายก็อยากอุ้มหลานจะแย่แล้วล่ะ" "ไม่คุยด้วยแล้วค่ะ..พี่ดิ

"เอาล่ะไปกินข้าวกันดีกว่า..เดี๋ยวหนูดาวจะกลับบ้านมืด"แม่ฝ้ายบอก "พี่ดาว..ฝ้ายว่าจะให้พี่ดาวเอารถเก๋งของฝ้ายไปใช้นะคะ..ฝ้ายไม่อยากให้ขี่มอเตอร์ไซค์ค่ะ..มันอันตราย"ฝ้ายบอก สีหน้าจริงจัง "แต่พี่เกรงใจนะ..ฝ้าย"ดาวบอก "ไม่มีแต่ค่ะ..ตามนั้นนะคะ"ฝ้ายบอกเสียงเด็ดขาด "ยายฝ้าย..เรานี่นะ..น้ำเสียงนี่..ฟังแล้วใครจะกล้าปฏิเสธล่ะ..นี่ว่าที่พี่สะใภ้นะ..ดุจริงๆ..เอาไว้ดุไอ้ดินคนเดียวก็พอ"ฝ่างบอก "อ้าว!ทำไมโยนมาอย่างนั้นล่ะ..ไอ้ฝ่าง"ดินพูด "พ่อว่าฝ้ายน้ำเสียงเด็ดขาดดีนะ..คนฟังรู้เลยว่าพอได้ยินแล้วห้ามขัด..ไม่อย่างนั้นมีเรื่องแน่ๆ..พ่อชอบว่ะ..ไอ้ดินหาลูกสะใภ้ได้ถูกใจจริงๆ555"พ่อดินขำ "แม่ก็ว่าดี..ตาดินจะได้ไม่กล้าออกนอกลู่นอกทาง"แม่ดินยิ้ม "สบายล่ะกู..ไอ้ฝ่าง..พ่อแม่กูเข้าข้างลูกสะใภ้เสียแล้วว่ะ"ดินบอก "เอ่อ..ฝ้ายเคยชินน่ะค่ะ..ใช้กับคนงานจนเคยน่ะ..พี่ดาวไม่โกรธฝ้ายนะคะ"ฝ้ายพูด "ไม่หรอกจ้า..พี่รู้ว่าฝ้ายเป็นห่วง..พี่ตกลงตามที่ฝ้ายบอกนะ"ดาวพูด "ขอบคุณนะคะ..ที่เข้าใจ..ไปกินข้าวกันค่ะ...พ่อแม่คะไปกินข้าวค่ะ"ฝ้ายบอกแล้วลุกขึ้น "ไม่เห็นชวนพี่เลยล่ะ..ฝ้ายอ่ะ..ไม่ห่วงพี่เลยนะ"ดินงอน "ไปค่ะพี่ดินกิ

"แม่รู้ว่าดินจะทำให้ฝ้ายมีความสุขได้"แม่เอามือลูบหัวของดิน "วันขอบคุณนะคะที่พี่พิกับพี่วิไม่รังเกียจยายฝ้าย"แม่ฝ้ายพูด "วันพูดอย่างนี้ได้ยังไง..พวกพี่ก็รักหนูฝ้ายกับตาฝ่างเหมือนลูกนะ..แล้วหนูฝ้ายกับตาฝ่างก็เลิกเรียกลุงกับป้าได้แล้วนะ..ต้องเรียกว่าพ่อแม่ใช่มั้ยตาดิน"แม่ดินยิ้ม "ใช่คับแม่.."ดินยิ้ม "งั้น..วันก็หาวันแต่งงานนะ..หาได้แล้วก็โทรไปบอกพี่..พี่จะได้เตรียมตัว..ส่วนสินสอดพี่จะจัดมาให้สมเกียรติเจ้าของไร่ผาตะวันแน่นอน"พ่อดินพูด "ค่ะพี่"แม่ฝ้ายยิ้ม ครืด ครืด มือถือของฝ้ายดังขึ้น ฝ้ายหยิบมาดูเห็นเป็นพนาโทรมา จึงลุกขึ้น "คุยกันไปก่อนนะคะ..ฝ้ายขอไปรับโทรศัพท์แป๊บค่ะ"ฝ้ายบอกแล้วเดินออกไปที่หน้าบ้าน ดินเห็นว่าเป็นเบอร์พนาโทรมาจึงเดินตามฝ้ายไปด้วย "ค่ะ..คุณพนา"ฝ้ายกดรับ "ผมจะโทรมาบอกว่างานประกวดผลไม้และดอกไม้ปีนี้จะมีขึ้นกลางเดือนหน้านะ" "อ้อ..ค่ะ..ขอบคุณที่โทรมาบอกนะคะ" "แล้วฝ้ายจะมาเปิดบูทขายของด้วยมั้ย" "ฝ้ายว่าจะไปนะคะ" "คับ..งั้นผมจะจองที่ไว้ให้นะ" "ขอบคุณค่ะ" "ไม่เป็นไรคับ..ผมแค่อยากทำอะไรให้ฝ้ายบ้าง..และถ้ามีอะไรเพิ่มเติมจะโทรไปบอกนะ" "ค่ะ..ขอบคุณอีกครั้ง" ฝ้ายกดว

"พี่ว่า..กลับบ้านกันดีกว่า..เพราะที่นี่ไม่มีเตียง"ดินยิ้ม "บ้า..พี่ดิน"ฝ้ายเขิน "ไปคับ..เออนี่ฝ้าย..พ่อกับแม่ของพี่มาด้วยนะ" "คุณลุงหายดีแล้วหรือคะ" "หายดีแล้วคับ" "คุณลุงกับคุณป้ามาเที่ยวหรือคะ" "ใช่คับ..พ่อกับแม่อยากมาเห็นหน้าลูกสะใภ้น่ะ" "ใครกัน..ลูกสะใภ้" "ก็ฝ้ายไงคับ" "ใครบอกพี่ดินคะ..ว่าฝ้ายจะเป็น" "จะเป็นหรือไม่เป็น..มานี่เลย" "ว้าย!พี่ดินปล่อยนะคะ..เดี๋ยวฝ้ายหล่น" ฝ้ายร้องตกใจเพราะดินอุ้มเธอตัวลอยอยู่ในออ้มแขน "ไม่ปล่อย..พี่จะอุ้ม..ตกลงว่าจะเป็นมั้ย..ถ้าไม่ยอมเป็นพี่จะทำให้เป็นที่นี่แหละ" "บ้าพี่ดิน.." "ว่าไง..บอกมา...พี่ทำจริงๆนะไม่ได้ขู่" "เป็นก็ได้ค่ะ..พี่ดินอ่ะ..วางฝ้ายลงเถอะค่ะ..มันเดินลำบาก" "ไม่ลำบากหรอก..พี่อยากอุ้มฝ้าย..อยากทำอย่างอื่นด้วยแต่รอได้"ดินยิ้มใส่ตาเธอ "บ้า..ไม่คุยด้วยแล้ว"ฝ้ายหน้าแดงหันหน้าไปข้างๆ ดินยิ้ม เขาอุ้มฝ้ายมาจนถึงรถ แล้วอุ้มเธอไปที่รถของเขาก่อนจะเปิดประตูด้านหน้าแล้ววางเธอลง "เปี๊ยกไปรถพี่..ฝ้ายไหนกุญแจรถฝ้ายล่ะ"ดินถาม "นี่ค่ะ"ฝ้ายส่งกุญแจรถให้ดิน "เปี๊ยก..เดี๋ยวพี่ไปส่งที่บ้านพักคนงานแล้วให้ใครมาขับรถไปให้พี่ฝ้ายที่บ้านทีนะ

ทุกคนจึงคุยกันเพื่อเตรียมตัวที่จะไปกินข้าวที่บ้านของเดียร์จนกระทั่งรถบิ๊กไบค์ของเดียร์เข้ามาจอดที่หลังร้าน "อ้าว!เดียร์มาถึงเร็วจังนะ..วันนี้"ชัยพูด "ค่ะ..พอดีไม่มีธุระอะไรน่ะค่ะ..แล้วนี่พี่ช่ามาหรือยังคะ"เดียร์ถาม "ช่ามาแล้ว..นั่งคุยกับไอ้พีทอยู่ในห้องทำงานน่ะ..เดียร์เข้าไปสิ"ชัยบอก เดียร์เดินไปที่ห้องทำงานแล้วเปิดประตูเข้าไป "เดียร์มาถึงแล้วเหรอ.."ชาช่าถาม "ค่ะ..พี่ช่า..แล้วนี่พี่พีทมาถึงนานแล้วเหรอคะ"เดียร์ถาม "พี่มาถึงได้สักพักแล้วล่ะ"พีทบอกยิ้มๆ "ค่ะ..อ่ะนี่ยำผักกูดของพี่ช่า พี่แอนดิวกับพี่ชัย...และนี่ของพี่พีทค่ะ" เดียร์ส่งกล่องยำผักกูดให้กับชาช่าและพีท "ขอบใจจ้า..น้องสาว..น่ารักจริงๆใช่มั้ยคะพี่พีท"ชาช่าหันไปถามพีท "ใช่..เดียร์น่ารักที่สุด..ใจดีที่สุดพี่เห็นด้วย"พีทยิ้มแล้วมองหน้าเดียร์ตรงๆ "ไม่ต้องมาชมค่ะ..เพราะไม่ว่ายังไงเดียร์ก็จะทำอาหารมาให้พวกพี่ๆได้กินอยู่แล้ว"เดียร์ยิ้มแล้วมองพีทกลับไป "พี่ไม่ได้ชม...แต่พี่พูดเรื่องจริงนะ"พีทบอก "ค่ะ..จริงก็จริง..งั้น..เดียร์ขอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าทำงานก่อนนะคะ"เดียร์ยิ้ม เธอเปิดประตูออกไปแล้วเดินไปห้องแต่งตัว "พี่ว่า..เดียร์

"จะตกใจทำไมล่ะคะ..เดียร์แค่ถามเฉยๆ" เดียร์อมยิ้มไม่คิดว่าพีทจะเก็บอาการไม่อยู่เอาเสียเลยแบบนี้ "พี่ไม่เคยบังคับขืนใจใคร..คนที่พี่เอ่อ..นอนด้วย..ต้องยินยอมเท่านั้น" พีทบอกด้วยท่าทางขัดๆเขินๆ เดียร์เห็นแล้วก็อมยิ้ม "ถ้าอย่างนั้น..เดียร์ก็ไม่เกลียดพี่พีทหรอกค่ะ..อย่างนั้นเขาเรียกว่ายินยอมพร้อมใจ..พี่พีทไม่ได้ขืนใจเขาเสียหน่อย...แล้วเรื่องแบบนั้นผู้ชายส่วนใหญ่ก็ทำกันทั้งนั้น" "เดียร์ไม่เกลียดพี่จริงๆนะ..แต่จากนี้ไปพี่จะเลิกนิสัยแบบนั้นแล้วล่ะ..เพราะพี่เจอคนที่ใช่สำหรับพี่จริงๆแล้วและพี่ก็ตั้งใจไว้แล้วว่าจะไม่ทำให้คนที่พี่รักต้องเสียใจเพราะการกระทำของพี่อย่างเด็ดขาด" พีทจ้องหน้าเดียร์ตรงๆ ซึ่งเธอก็จ้องตอบกลับมา "ดีแล้วล่ะค่ะ...อะไรที่เรารู้ว่ามันไม่ดีเลิกทำได้ก็ดีค่ะ...กินต่อเถอะ..จะได้ไปกัน" พีทไม่แน่ใจว่าเดียร์เข้าใจที่เขาพูดหรือป่าว แต่คำพูดของเธอก็เหมือนจะเตือนเขาทางออ้มว่าเธอไม่ชอบนิสัยแบบนั้นของเขา แต่เขาก็ตั้งใจเลิกอยู่แล้วตั้งแต่มาเจอเธอ เดียร์กินก๋วยเตี๋ยวไปก็คิดถึงสิ่งที่พีทบอก เขาไม่เคยจีบใครมาก่อนนี่เองคำพูดที่ใช้จีบเธอจึงออกจะตรงๆ จริงๆมันตรงจนบางครั้งก็ทำให้ใจสั่นและ

เช้าวันรุ่งขึ้นเดียร์ทำรายงานต่อตั้งแต่เช้าจนกระทั่งสายๆมือถือของเธอก็ดังขึ้น ครืด ครืด เดียร์เห็นเป็นเบอร์ของพีทจึงกดรับ "สวัสดีค่ะ..พี่พีท" "สวัสดีคับ..เดียร์ทำอะไรอยู่..พี่โทรมารบกวนหรือป่าว" "เดียร์ทำรายงานอยู่ค่ะ..แต่ไม่รบกวนหรอก...มันใกล้จะเสร็จแล้ว..ว่าแต่พี่พีทมีอะไรหรือป่าวคะ" "พี่อยากจะชวนเดียร์ไปกินข้าวกลางวันด้วยกัน..จะได้มั้ย..รังเกียจพี่หรือป่าว" "เฮ้อ!..เดียร์ไม่รังเกียจหรอกค่ะ...ทำไมพี่พีทถึงคิดแบบนั้นล่ะคะ" "ก็ตอนนั้น.." "เดียร์ก็ขอโทษไปแล้วนี่คะ...เอาเป็นว่าเดียร์ไม่ได้รังเกียจพี่พีท..โอเคมั้ยคะ" "คับ..งั้น..ตกลงว่าเดียร์จะไปกินข้าวกับพี่ใช่มั้ย" "เดียร์ขอถามก่อนนะคะ..ทำไมถึงชวนเดียร์ล่ะ" "ก็พี่..สบายใจที่ได้กินข้าวหรือพูดคุยกับเดียร์ก็เลยโทรมาชวนไงคับ" "หึ..หึ" "เดียร์ขำอะไรพี่..หรือพี่พูดอะไรผิดเหรอ" "ป่าวค่ะ..เดียร์นึกว่า..พี่พีทจะบอกว่าไม่มีเพื่อนกินข้าวน่ะค่ะ" "เอ่อ..พี่ก็อยากจะบอกอย่างนั้นเหมือนกัน..แต่กลัวเดียร์จะว่าพี่อีก" "เอาเป็นว่า..เดียร์ไปกินข้าวด้วยก็ได้ค่ะ..แล้วจะไปที่ไหน..เมื่อไหร่คะ" "ไปร้านที่เดียร์ไปกินประจำนั่นแหละ..เจอกันตอนเที่ย

ชาช่าพาเดียร์ไปรู้จักกับทุกคนจนหมดแล้วต่างก็แยกย้ายกันปิ้งบาร์บีคิวกินกันอย่างสนุกสนาน "พี่ว่าแล้ว..ว่าเดียร์หายไปไหน..ทำไมถึงมานั่งหลบตรงนี้ล่ะ"พีทถาม เขาเดินหาเธอมาสักพักแล้วจนมาเจอเธอนั่งอยู่ที่เก้าอี้ใต้ต้นจำปี "เดียร์ไม่ค่อยชอบงานแบบนี้เท่าไหร่น่ะคะ...ชอบอยู่เงียบๆมากกว่า" "แล้วทำไมถึงได้ไปเป็นดีเจเปิดเพลงในผับได้ล่ะ...ที่นั่นเสียงดังกว่านี้อีก" "เดียร์ไม่ได้ไม่ชอบเสียงดังค่ะ...แต่ไม่ชอบคนมากๆแบบนี้...ถึงที่ผับคนจะมากแต่เดียร์ก็นั่งทำงานคนเดียวไม่มีใครมาวุ่นวายน่ะ" "อ้าว!...แล้วนี่เดียร์จะว่าพี่วุ่นวายกับเดียร์หรือป่าว..ที่คอยตามอยู่เนี่ย" "555ไม่หรอกค่ะ..พี่พีทคิดมาก" เดียร์ขำออกมา พีทมองหน้าของเดียร์เวลาหัวเราะแล้วรู้สึกว่ามันน่ารักมากๆและเขาอยากให้เธอหัวเราะอย่างมีความสุขแบบนี้ตลอดไป "เวลาเดียร์หัวเราะแล้วน่ารักนะ...ทำให้คนที่มองมีความสุขไปด้วยได้เลย...เดียร์น่าจะหัวเราะบ่อยๆนะ" "ไม่ต้องมายอเดียร์หรอกค่ะ..เอาไว้ไปยอคนที่พี่พีทชอบดีกว่านะคะ" "พี่ก็กำลังยอคนที่พี่ชอบอยู่เนี่ยแหละ" พีทพูดแล้วมองจ้องเดียร์ตรงๆ เดียร์หันมามองแล้วหันหน้ากลับไปมองทางเดิม เธอรู้สึกแปลกๆกั

ชาช่าเดินนำพีทเข้าไปในครัว พีทเห็นเดียร์กำลังก้มหน้าหั่นผักอยู่แต่เธอหันหลังให้จึงไม่เห็นว่าเขากับชาช่าเดินมาหยุดอยู่ที่ประตูครัว ชาช่ายิ้มแล้วดันตัวพีทให้เดินเข้าไป "มาแอบอยู่ที่นี่เอง..พี่ตามหาแทบแย่"พีทพูด เขาเดินไปยืนตรงข้ามกับเดียร์โดยมีโต๊ะขวางอยู่ "พี่พีท!..สวัสดีค่ะ..พี่พีทตามหาเดียร์ทำไมคะ" เดียร์เงยหน้ามองเมื่อได้ยินเสียงแล้วยกมือไหว้ "ก็พี่ไม่มีเพื่อนน่ะ...เลยตามหาเดียร์" เดียร์มองจ้องหน้าพีทด้วยสายตาที่สงสัย "ทำไมเดียร์ชอบมองพี่ด้วยสายตาแบบนี้ทุกทีเลยล่ะ...ทำเหมือนจับผิดอะไรพี่อย่างนั้นแหละ" "ก็อย่างพี่พีทนี่นะคะ..ไม่มีเพื่อน..แล้วพี่ชัยไปไหนล่ะคะ"เดียร์ยังมองหน้าเขาอยู่ "ไอ้ชัยมันคุยกับเพื่อนคนอื่นอยู่น่ะ..แล้วก็เป็นเพื่อนที่พี่ไม่สนิท..พี่ก็เลยมาหาเพื่อนคุยด้วยแค่นั้น"พีททำหน้าเศร้าๆ "โอเคค่ะ..เดียร์ขอโทษ..พี่พีทไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นเลย"เดียร์ยิ้มนิดๆ "งั้น..ให้พี่อยู่ช่วยเดียร์ทำบาร์บีคิวด้วยนะ"พีทยิ้ม "พี่พีทอยู่ได้ค่ะ..แต่ไม่ต้องช่วยเดียร์หรอก..เดี๋ยวจะเลอะป่าวๆ" "แต่พี่อยากช่วยนะ" "ไม่ต้องค่ะ..พี่พีทนี่ก็ดื้อเหมือนกันนะคะ" "คับ..พี่ไม่ดื้อก็ได้..งั้น

"ไง...น้องสาวคนสวย..ไปกินข้าวกับพวกพี่ก่อนมั้ยคับ..เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง" "ไม่ดีกว่าค่ะ..ขอบคุณนะคะ"เดียร์ตอบ เธอวางหมวกกันน็อคลงที่เบาะรถ "ไปกับพวกพี่ดีๆจะดีกว่านะ..พวกพี่ไม่อยากทำร้ายน้องสาวเลย" "ก็บอกว่าไม่..ไงคะ" "พูดกันดีๆไม่รู้เรื่องใช่มั้ย...งั้นก็อย่าหาว่าพวกพี่ใจร้ายนะ" พวกมันคนหนึ่งพูดจบก็เข้ามาจะจับแขนของเดียร์แต่เธอหลบแล้วคว้าข้อมือของมันบิด ก่อนจะเตะไปที่กลางลำตัว อีกคนเดินเข้ามาเพราะเห็นเดียร์จับเพื่อนของมันไว้ เธอจึงเตะไปที่ปลายคางของมันจนหงายท้องลงไปนอนสลบ หลังจากเตะคนที่สองแล้ว เดียร์ก็ตีเข่าไปที่ปลายคางของคนแรกแล้วปล่อยมือที่จับมันไว้ออก มันลงไปนอนกองกับพื้น คนที่สามเห็นเพื่อนถูกทำร้ายจึงเงื้อกำปั้นจะต่อยท้องของเดียร์ เธอโยกตัวหลบ ก่อนจะจับแขนมันแล้วตีเข่าเข้าที่กลางลำตัวมันสองครั้งแล้วปล่อยมือ มันลงไปนอนร้องโอดโอยอยู่ที่พื้น "คุณหนู..เจ็บตรงไหนหรือป่าวคับ" ชายอายุประมาณ30ปีหลายคนวิ่งเข้าไปที่เดียร์ "เดียร์ไม่ได้เจ็บตรงไหนค่ะ. รบกวนน้าเบิ้มจัดการคนพวกนี้ทีนะคะ..แล้วอย่าบอกพ่อนะคะ..เดียร์ไปก่อนล่ะ..ขอบคุณค่ะ"เดียร์บอกแล้วสวมหมวกกันน็อคก่อนจะขี่รถออกไป ชายเหล่

วันนี้เป็นวันครบรอบวันแต่งงานปีที่5ของปรินกับแคท ปรินอยากจะเซอไพร์สเธอจึงโทรไปจองโต๊ะที่ร้านอาหารบนดาดฟ้าเพื่อจะฉลองกับเธอสองคน ตอนบ่ายปรินพาแคทกลับบ้านก่อนเวลา เขาบอกให้เธอแต่งตัวเพราะจะพาไปที่แห่งหนึ่ง แคทลืมไปแล้วว่าวันนี้เป็นวันครบรอบวันแต่งงาน เธอจึงงงๆที่วันนี้เขาพาเธอกลับบ้านเร็วแล้วยังบอกว่าให้แต่งตัวจะพาไปไหนสักที่ เมื่อแคทแต่งตัวเสร็จ เธอเดินลงก็เห็นว่าปรินรออยู่แล้ว เขาพาเธอไปที่รถแล้วเอาผ้ามาปิดตาของเธอ "พี่ปรินจะทำอะไรคะเนี่ย..ปิดตาแคททำไมคะ" "พี่จะพาไปที่แห่งหนึ่ง แต่ต้องปิดตาก่อนจะได้ตื่นเต้นไงคับ" "เล่นเป็นเด็กเลยนะคะ" "ห้ามแกะออกนะคับ นั่งเฉยๆถ้าถึงที่แล้วพี่จะเปิดตาออกให้" "ค่ะ..ก็ได้" ปรินขับรถไปเรื่อยๆจนถึงโรงแรมที่เขาจองโต๊ะไว้ เขาลงไปเปิดประตูและก้มลงอุ้มเธอพาไปที่ลิฟต์ เขากดขึ้นไปชั้นบนสุด เมื่อลิพต์เปิดปรินก็อุ้มแคทไปนั่งเก้าอี้ที่ทางร้านได้จัดเตรียมไว้ เขาเอาผ้าที่ปิดตาของแคทออก "ลืมตาได้แล้วคับ"ปรินบอก แคทค่อยๆลืมตาขึ้น เธอมองไปข้างหน้าและมองไปรอบๆแล้วยิ้มออกมา รอบตัวเธอมีซุ้มดอกไม้เต็มไปหมด แถมมีเทียนหอมแท่งเล็กๆที่ถูกจุดแล้ววางไว้จนทั่วแทนการเ

หลังจากนั้นทั้งคู่ก็นอนกอดกัน โดยปรินให้แคทซบไปที่หน้าอกของเขา แล้วก็กอดเธอไว้อย่างแน่น "พี่กลัวว่าจะไม่มีโอกาสได้ทำแบบนี้กับเราอีกแล้ว" "แคทก็กลัวค่ะ...กลัวว่าจะไม่ได้นอนกอดพี่ปรินอย่างนี้อีก" "ผ่านเหตุการณ์นี้มาได้..ทำให้พี่รู้ว่า เวลาของพวกเราไม่รู้ว่าจะหมดลงเมื่อไหร่ เพราะฉะนั้นเราต้องดูแลรักษาคนที่รักไว้ให้ดีๆ อย่าปล่อยเวลาให้เสียไปเปล่าๆโดยที่ไม่ได้มีความสุขด้วยกันเลย" "ใช่ค่ะ..แต่จริงๆแล้วพี่ปรินกับแคทก็อยู่ด้วยกันแทบจะตลอดเวลาเลยนะคะ" "ใช่คับ..แต่พี่ว่าจะเพิ่มเวลาของเราให้มากขึ้นอีกหน่อยนะ" "เวลาของเรา? เวลาอะไรคะ" "ก็...เวลาที่เราจะเป็นของกันและกันไงคับ" "บ้า..พี่ปรินอ่ะ...ไม่คุยด้วยแล้วค่ะ" "งั้น..ทำอย่างอื่นแทนนะคับ" "ว้าย!พี่ปริน..ไม่เอา...พอแล้ว..อือ..อือ" ปรินก้มไปจูบปิดปากแคท แล้วทุกอย่างก็เริ่มต้นและจบลงเหมือนเดิมอีกครั้ง แคทกับปรินเดินทางกลับมาจากออสเตรเลียแล้ว เปรมพอเห็นแคทกับปรินกลับมาก็วิ่งเข้าไปกอดทั้งคู่ "น้องเปรมคิดถึงพ่อปรินกับแม่แคทที่สุดเลยคับ" "แม่กับพ่อก็คิดถึงน้องเปรมนะคับ"แคทพูด "แล้วแม่แคทหายหรือยังคับ" "แม่หายแล้วคับ แล้วน้องเปรมดื้อกับค

"พี่ปรินคะ..ไม่งอนนะคะ แคทอยู่ก็ได้ค่ะ"แคทจับมือของเขา ตอนนี้แคทนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง ส่วนปรินยืนอยู่ข้างๆเตียง "พี่ไม่ได้งอน ถ้าเราไม่อยากอยู่พี่ก็ไม่บังคับหรอก"ปรินพูด น้ำเสียงน้อยใจนิดๆ "อยากสิคะ แคทแค่หวงลูกกับงานน่ะค่ะ ขอโทษนะคะ"แคทบอก "เราอ่ะ ห่วงทุกอย่างแต่ไม่เห็นจะห่วงพี่เลย พี่แค่อยากอยู่กับเราสองคนต่ออีกหน่อยเท่านั้น"ปรินยังหน้าบึ้ง "ห่วงสิคะ แคทห่วงพี่ปรินที่สุด นะคะ นะนะเลิกงอน เลิกน้อยใจนะ"แคทพูด "เราห่วงพี่จริงๆนะ หรือแค่พูดให้พี่ดีใจเล่นๆ"ปรินถาม เขาเลิกงอนเธอแล้วแต่แค่อยากแกล้งเธอดูบ้าง "แคทพูดจริงๆค่ะ...ทำยังไงพี่ปรินถึงจะเชื่อล่ะคะ"แคทพูด "งั้นก็ต้องพิสูจน์"ปรินบอก "พิสูจน์ยังไงคะ"แคทถาม "อย่างนี้ไงคับ" ปรินก้มลงมาจูบโดยที่แคทไม่ทันตั้งตัว เขาใช้มือข้างหนึ่งดันหัวเธอไว้ แล้วจูบเธอด้วยความรู้สึกรักใคร่ เขาเอาลิ้นเข้าไปหยอกล้อกับลิ้นของเธอ แล้วก็ไล้ริมฝีปากไปที่แก้ม ตา ใบหูและลงมาที่ซอกคอขาว เขาไซร้คอจนแคทร้องครางออกมาเบาๆ แล้วเขาก็วนขึ้นไปจูบที่ปากเธออีกครั้ง "พี่หายงอนเราแล้วล่ะ"ปรินยิ้ม "ไม่ต้องมายิ้มเลย ขี้โกงตลอดอ่ะ"แคทอายหน้าแดง "พี่ก็โกงกับเราคน

"หมอให้อยู่รอดูอาการอีก2-3วัน ถ้าไม่มีอะไรก็เดินทางกลับได้"ลุงหมอบอก "ดีเลยค่ะ งั้นปรางไปโทรบอกพ่อกับแม่ก่อนดีกว่า ป่านนี้คงรอแย่แล้วค่ะ ไปค่ะพี่ชยา"ปรางบอก "งั้น เดี๋ยวพี่กับมายด์ไปหาซื้ออะไรมากินฉลองกันหน่อยดีกว่านะ"เอกพูด "ลุงก็ขอไปคุยกับเพื่อนลุงก่อน หนูแคทพักผ่อนไปก่อนนะเดี๋ยวลุงมาใหม่"ลุงหมอบอก ทุกคนพากันเดินออกไปจากห้องกันหมด เหลือแค่ปรินที่ยังจับมือแคทและมองหน้าเธออยู่ "แคทมีอะไรแปลกไปเหรอคะ พี่ปรินถึงได้มองแบบนั้น"แคทถาม "แคทรู้มั้ยว่าพี่กลัวมากแค่ไหน ตั้งแต่เราเข้าห้องผ่าตัดมาจนกระทั่งก่อนที่เราจะฟื้นขึ้นมา พี่กลัวว่าจะไม่ได้ยินเสียงของเราอีกแล้ว พี่กลัวว่าเราจะเป็นเจ้าหญิงนิทรา นอนเฉยๆไม่รับรู้อะไรแต่นั่นพี่ก็ยังรับได้แค่ให้เรายังอยู่ไม่จากพี่ไปเลยก็พอ"ปรินหน้าเศร้ามาก "ทุกอย่างมันผ่านไปแล้วค่ะ..อย่าคิดมากเลยนะคะ...ต่อไปนี้แคทจะไม่ทำให้พี่ปรินต้องทุกข์ใจเพราะแคทอีกแล้ว"แคทพูด "พี่ไม่เคยทุกข์เพราะเราเลยนะ เราทำให้พี่มีความสุขเสมอขอแค่มีเราอยู่ข้างๆ อย่าทิ้งพี่ อย่าปล่อยให้พี่ต้องเดินไปคนเดียวโดยที่ไม่มีเรา ได้มั้ยคับ"ปรินถาม "ได้ค่ะ..ต่อไปนี้แคทจะไม่ทิ้งพี่ปรินกับลู

"ขอบใจนะทุกคน ขอบใจจริงๆ"ปรินบอก ทุกคนเดินไปนั่งกันที่โซฟาข้างๆห้อง ลุงหมอเดินเข้ามาแล้วและนั่งคุยอยู่กับชยา เอก มายด์และปราง ส่วนปรินยังนั่งกุมมือแคทอยู่ข้างเตียง สักพักปรินก็รู้สึกว่านิ้วมือของแคทที่เขากุมอยู่กำลังขยับ ตอนแรกปรินไม่แน่ใจเขาจึงตั้งใจมองอีกครั้ง ก็เห็นว่ามันขยับจริงๆ "ลุงหมอคับ แคทขยับนิ้วคับ"ปรินบอก เขาเรียกลุงหมอเสียงดังด้วยความดีใจ ทุกคนรีบลุกแล้วเดินเข้ามายืนข้างเตียง "ไหนตาปริน..จริงด้วย"ลุงหมอบอกน้ำเสียงดีใจ "ใช่ค่ะ...ตาของแคทก็ขยับด้วยค่ะ"ปรางพูด เธอยิ้มด้วยความดีใจ "ดูกันไว้ก่อนนะ...ลุงจะไปบอกหมอ"ลุงหมอบอกแล้วรีบเดินออกไป แคทที่นอนอยู่บนเตียงเริ่มขยับเปลือกตาขึ้นๆลงๆ เพราะเธอหลับไปนานจึงยังไม่ชินกับแสง นิ้วมือก็เริ่มขยับมากขึ้น เธอรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่มือ รู้ว่ามีใครกำลังกุมมือของเธออยู่ ในที่สุดแคทก็ลืมตาขึ้นมาจนได้ "แคท...แคทรู้สึกตัวแล้ว ดีใจจริงๆ" ปรางกับมายด์หันมากอดกันเองด้วยความดีใจ "แคท..เป็นยังไงบ้าง รู้สึกเจ็บตรงไหนหรือป่าว รอเดี๋ยวนะคับลุงหมอไปตามหมอแล้ว"ปรินรีบพูด เขายิ้มด้วยความดีใจจนน้ำตาซึม ลุงหมอกับหมอที่ผ่าตัดแคทและพยาบาลเดิน

เมื่อเดินไปถึงห้องที่แคทนอนอยู่ ปรินน้ำตาคลอเมื่อเห็นแคทนอนหลับตาสนิท มีเครื่องมือและสายอะไรหลายอย่างอยู่รอบๆตัวเธอ ผมของเธอยังอยู่เหมือนเดิม ปากเธอมีท่อใส่อยู่ เขาไม่อยากเห็นเธอต้องเจ็บแบบนี้ จนเขาไม่ยอมมีลูกอีกก็เพราะกลัวเธอจะเจ็บแต่นี่ยิ่งกว่าตอนผ่าคลอดอีก "พี่ปรินคับ พี่ปรินต้องสู้นะคับ ใจของพี่ปรินกับพี่แคทส่งถึงกันได้ เพราะอย่างนั้นถ้าพี่ปรินท้อหรือหมดหวังพี่แคทก็จะรับรู้ได้นะคับ"กวางจับมือของปริน "ได้กวาง พี่จะสู้จะไม่ท้อเพื่อที่แคทจะได้กลับมาอยู่กับพี่อีกครั้ง พี่สัญญา"ปรินมองหน้ากวาง "ผมเชื่อว่าพี่แคทต้องผ่านไปได้ เพราะพี่แคทไม่เคยยอมแพ้ไม่ว่าเรื่องอะไร ไม่ว่าจะหนักแค่ไหน ถ้าพี่แคทตัดสินใจจะทำก็จะทำจนได้"กวางพูด "ใช่ กูคิดเหมือนกวาง แคทเป็นนักสู้ที่ไม่เคยแพ้ เพราะฉะนั้นมึงต้องเข้มแข็ง"เอกพูด "ใช่ มึงยังมีพวกกู มีกวาง มีลุงหมอแล้วยังมีพ่อแม่ ปรางกับมายด์และที่สำคัญที่สุดคือมึงยังมีตาเปรม ที่เป็นตัวแทนความรักของมึงกับแคทอีกด้วย"ชยาพูด "กูรู้ กูจะสู้และผ่านมันไปให้ได้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม"ปรินพูด วันรุ่งขึ้นปริน ชยา เอก กวางและลุงหมอมาโรงพยาบาลกันตั้งแต่เช้า ปรินโทรก