"อ้าวทำไมไม่เลือกสีที่ตัวเองชอบล่ะ"
"เพราะว่าเธอชอบสีขาวไงฉันก็เลยเลือกสีที่เธอชอบ"
"รถตัวเองแท้ๆจะมาเลือกสีที่ไม่ชอบทำไม"
"ก็เธอชอบสีนี้ฉันก็เลยจะเลือกสีที่เธอชอบและที่สำคัญฉันจะให้เธอนั่งเป็นแรก"
"จริงนะ ห้ามผิดสัญญานะว่าจะให้เอวานั่งเป็นคนแรก"
"อื้มม สัญญา" นั่นคือคำสัญญาของเขาที่บอกกับฉันในตอนนั้นซึ่งฉันคิดว่าเขาคงลืมมันไปแล้วล่ะ
กลับมาที่ปัจจุบัน
ฉันมองเข้าไปในรถเพื่อจะขอโทษเจ้าของรถที่ฉันถือวิสาสะยืนพิงรถเขาจนกระทั่งกระจถรถเลื่อนลงมาจนสุดทำให้ฉันเห็นหน้าคนบนรถได้อย่างชัดเจนซึ่งก็ไม่ใช่ใครที่ไหนเขาคือคนที่ฉันเพิ่งสาดน้ำใส่แล้ววิ่งหนีเขามา
"สวัสดีครับ...เมียเก่า" เซเดย์เอ่ยทักฉันด้วยน้ำเสียงและสีหน้ายียวนกวนประสาท
"เซย์??" ฉันไม่ได้หูฝาดตาฝาดจนเห็นคนอื่นหน้าเหมือนเซเดย์หรอกนะ
"ไม่เจอกันนานเลยนะคิดถึงจัง" หึ คิดถึงงั้นเหรอตอแหลสุดๆจนฉันอยากจะเบือนหน้าหนี
"คิดถึงจริงๆนะครับ^^" เขาพูดพร้อมกับส่งยิ้มมาให้ฉันแต่ถามว่าฉันมีอารมณ์ยิ้มตอบเขาไหมบอกเลยว่าไม่เราเลิกกันไปแล้วไม่เหลือแม้กระทั่งความเป็นเพื่อนเพราะเขาทำเลวทำเหี้ยกับฉันมากจนไม่เหลือความรู้สึกดีๆอะไรเลยถ้าจะมีให้ก็คงจะมีแค่ความเกลียดชังเท่านั้น แม้ว่าเมื่อก่อนฉันจะรักเขามากแค่ไหนแต่พอมาเจอแบบนี้ความรักก็เปลี่ยนเป็นความเกลียดได้ รักมากเท่าไหร่ก็เกลียดมากเท่านั้น ฉันไม่เคยเกลียดใครเท่าเขามาก่อนในชีวิตแต่ในเมื่อโชคชะตาทำให้เราต้องกลับมาเจอกันฉันก็ต้องยอมรับชะตากรรมซึ่งฉันก็หวังว่าไม่นานเวรกรรมที่ทำร่วมกันมากับเขาจะหมดไปฉันคงต้องหมั่นทำบุญเยอะจะได้เจอเขาแค่ชาตินี้ชาติเดียว
"อ่อออนึกว่าใครมาทักที่แท้ก็....เหี้ยมาทักนี่เอง" ฉันตอบกลับเขาอย่างไม่กลัวว่าเขาจะโกรธ
"เอวา!!!" เขาเรียกชื่อฉันสียงสั่น หึคงจะโกรธจะโมโหที่โดนด่าว่าเหี้ยแต่เขาก็เหมาะสมกับคำนี้ดีนะฉันว่า
"เรียกทำไมกลัวลืมชื่อ??" ฉันย้อนถามด้วยสีหน้ากวนอารมณ์
"เมื่อกี้เธอเรียกฉันว่าเหี้ยงั้นเหรอ"
"แล้วนายมันเหี้ยจริงมั้ยล่ะ"
"เออ เหี้ย"
"หึ"
"ว่าแต่เธอทำไมถึงมาเรียนที่นี่"
"มันเรื่องของฉันไม่เกี่ยวกับนาย"
"โอเคไม่ใช่เรื่องของฉันก็ได้แต่เมื่อกี้เธอเป็นคนสาดน้ำใส่ฉันกับเอมี่ใช่ไหม" เขายังวกกลับมาเรื่องนี้สงสัยจะแค้นมากจริงๆ
"สาดน้ำ??สาดน้ำอะไรฉันไม่รู้เรื่อง" ฉันแสร้งทำหน้าตาไม่รู้เรื่องแต่เชื่อเถอะว่าเขาไม่เชื่อหรอกฉันรู้
"หึแน่ใจว่าไม่รู้เรื่อง กล้าสาบานไหมล่ะ"
"ทำไมต้องสาบานในเมื่อฉันไม่ได้สาดน้ำใส่นายกับผู้หญิงของนายแต่ฉันสาดน้ำใส่หมาตัวผู้กับหมาตัวเมียที่มันเอากันในห้องน้ำต่างหาก"
เอวา...."อื้มมม" มันพยักหน้าตอบแล้วก้มหน้าอย่างสำนึกผิด"แล้วเรื่องที่นายไม่เคยรักฉันเลยล่ะทำไมนายไม่พูดออกมาด้วย พูดเหมือนที่นายพูดกับเพื่อนของนาย" ฉันพยายามฝืนความรู้สึกไม่ให้ร้องไห้แก่อนจะพูดในสิ่งที่อยากจะพูดกับเขาออกมา มันคือคำถามที่ฉันอยากจะถามเขาตั้งแต่ที่ได้ยินแล้วว่าทำไมเพราะอะไรเขาถึงหลอกฉันหลอกให้ฉันรัก "เธอ..รู้""ตอนแรกก็ไม่รู้หรอกจนกระทั่งได้ยินนายพูดกับปืน""ฉัน..""ตอนนั้นที่นายขอคบฉันเป็นแฟนเพียงเพราะแค่ต้องการร่างกายของฉันสินะ มันไม่มีอยู่จริงหรอกใช่ไหมรักแรกคนแรกสำหรับนายน่ะ""เอวา""ฉันจะบอกความจริงให้ก็ได้ว่าฉันไม่ได้ความจำเสื่อมฉันจำได้หมดทุกอย่างแล่ะว่านายเคยทำอะไรกับฉันไว้บ้าง แต่ถ้าเลือกได้ฉันอยากจะความจำเสื่อมไปจริงๆไม่ต้องจดจำอะไรที่มันทำให้ฉันรู้สึกเจ็บปวดรู้สึกแย่ ฉันอยากใช้ชีวิตแบบที่ไม่ต้องคิดถึงอดีต ไม่ว่าจะเรื่องของนายหรือเรื่องของพ่อกับแม่ ฉันอยากเป็นเอวาที่ไม่ต้องมีความทรงจำอะไรเลยเพราะฉันคิดว่าฉันคงจะมีความสุขมากกว่านี้""..........." เซเดย์ยังคงเงียบ"ฉันยอมรับว่าที่ฉันแกล้งความจำเสื่อมเพราะฉันแค่อยากแก้แค้นนายที่เคยทำให้ฉันเจ็บ แต่พอนายกล้าที่จะ
เซเดย์....."มึงรักเอวาใช่ไหม""ไม่" ผมยังยืนยันคำเดิมเพราะผมคิดว่าผมไม่ได้รักเอวา"คำว่าไม่ของมึงเหมือนมึงฝืนพูดเลยเนอะ มึงลองถามใจมึงให้แน่อีกครั้งว่ามึงรักเอวาหรือไม่ได้รัก เพราะถ้ามึงไม่ได้รักเธอมึงจะไม่แคร์เลยว่าเธอจะจำได้หรือไม่ได้แต่นี่มึงกำลังกลัว กลัวว่าเธอจะจำสิ่งที่มึงทำได้" นั่นสินะทำไมผมกลัวว่าเธอจะกลับมาจำได้ล่ะถ้าผมไม่รักเธอเอวา..."ทำอะไรทานอ่ะหอมจัง อาหารก็หอมแก้มเมียก็หอม" จุ๊บ จุ๊บ"อุ้ย ตกใจหมด" ฉันตกใจเมื่อจู่ๆเซเดย์ก็เดินเข้ามากอดฉันจากทางด้านหลังแล้วก็จุ๊บแก้มอย่างถือวิสาสะตอนแรกฉันเกือบจะหันไปด่าแล้วแต่พอนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ฉันยังความจำเสื่อมอยู่ก็เลยเงียบ"กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมไม่ได้ยินเสียงเปิดประตูเลยล่ะ""ก็เธอมัวแต่ทำอาหารอยู่ในครัวจะได้ยินอะไรล่ะ ว่าแต่วันนี้เธอทำอะไรให้ฉันทานล่ะ ฉันหิวแล้วนะหิวมากด้วย" เซเดย์พูดอ้อนๆทั้งที่ยังกอดฉันอยู่"ก็อาหารง่ายๆ ไข่เจียว ต้มยำปลากระป๋อง ผัดผักรวม พอทานได้มั้ย เซย์ก็รู้ว่าเอวาทำอะไรไม่ค่อยเป็น""อื้มทานได้หมดแล่ะถ้าเธอเป็นคนทำ""ปากหวานเนอะไม่รู้จะไปปากหวานกับผู้หญิงคนอื่นด้วยหรือเปล่าแต่คงไม่หรอกมังเนอะเพราะเซย
เซเดย์...."ถ้าบอกว่าไม่ได้เซย์จะพาเอวาไปมหาลัยด้วยไหมล่ะ เอวาไม่ได้ไปเรียนหลายวันแล้วด้วย""เธอยังไม่หายดีเลยไว้หายดีค่อยไปนะ" "ก็ได้ ว่าแต่เซเดย์จะกลับกี่โมงล่ะ เอวาจะได้ทำกับข้าวไว้รอ" "อืมม วันนี้ฉันเลิกเรียนบ่ายสามน่าจะกลับมาถึงไม่เกินครึ่งชั่วโมง" "ถ้าอย่างงั้นเอวาจะรอทานข้าวนะ ห้ามเถลไถลล่ะเข้าใจไหม""ครับคุณแฟน^^""ดีมากทำตัวดีๆ ล่ะเข้าใจไหมถ้าจับได้ว่ามีกิ๊กนะเอวาจะไม่ให้อภัยเลย" ใจผมกระตุกวูบอีกครั้งเมื่อได้ยินแบบนั้นแต่ก็แสร้งยิ้มกลับไปเพื่อกลบเกลื่อนมหาลัย..."เอวาเป็นไงบ้าง" พอมาถึงมอไอ้ปืนก็ถามถึงเอวาทันทีที่เจอหน้าผม"ก็เหมือนเดิมยังจำอะไรไม่ได้เหมือนเดิม""อืมมม""ไอ้ปืนกูถามมึงอย่างดิ""ถามอะไร""มึงทำไมถึงไม่พูดความจริงกับเอวาเรื่องที่กูทำเหี้ยกับเธอ""เพราะตอนที่เธอฟื้นขึ้นมาเธอเอาแต่ร้องไห้แล้วก็เอาแต่กอดมึงบอกคิดถึงมึงแล้วกูจะพูดความจริงได้ยังไง เธอยังรักมึงอยู่เธอถึงจำได้แค่นั้น เธอเลือกที่จะไม่จำว่ามึงเคยทำเหี้ยทำเลวอะไรไว้บ้าง""แล้วมึงไม่เสียใจหรือไงที่ทำแบบนั้นไหนมึงบอกกับกูว่ามึงรักเอวาไง มึงไม่กลัวว่ากูกับเธอจะกลับมาคบกันเหรอวะ" ผมลองถามมันเพราะอยากจะรู
เอวา.....หลายวันต่อมา...ฉันอยู่กับเซเดย์ที่คอนโดของเขาแต่เรานอนแยกกันคนละห้องโชคดีที่คอนโดของเขามีหลายห้องนอนทำให้ฉันไม่ต้องทนอึดอัดที่จะนอนร่วมเตียงกับเขาบอกตามตรงว่าฉันไม่อยากนอนบนเตียงที่เซย์มันเคยพาผู้หญิงคนอื่นมานอน ฉันรับไม่ได้จริงๆฉันทั้งรังเกียจทั้งขยะแขยง แม้ว่าเซย์มันจะพยายามขอให้ฉันไปนอนด้วยแต่ฉันก็หาข้ออ้างว่าฉันเพิ่งหายป่วยเขาก็เลยยอม"เซย์จะไปเรียนแล้วหรอ" ฉันแสร้งถามเขาทั้งที่รู้อยู่แล้วเพราะเห็นเขาแต่งต้วด้วยชุดนักศึกษาถูกระเบียบ"อื้มมม เธออยู่คนเดียวได้ไหม" เซเดย์ถามขณะผูกเนคไทหน้ากระจกฉันก็เลยเดินไปช่วยเขาผูก เซเดย์มันจ้องหน้าฉันตลอดเวลาแววตามันดูเศร้าจนฉันรู้สึกได้แต่ฉันไม่รู้หรอกว่ามันเศร้าเรื่องอะไร หรือเศร้าเพราะฉันมาอยู่ด้วยทำให้มันไม่สามารถพาใครมานอนที่ห้องได้ อยากจะบอกอีกเรื่องตั้งแต่วันที่ฉันมาอยู่ที่นี่มันไม่เคยทิ้งฉันแล้วออกไปไหนเลย เวลาไปซื้อของใช้เข้าห้องมันก็พาฉันไปด้วยตลอดกลับมาก็ทำอาหารให้ฉันทานเพราะฉันทำอาหารไม่เคยเป็นนอกจากบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ถ้าเรื่องของเราไม่เป็นแบบนี้ถ้ามันรักฉันเหมือนอย่างที่ฉันรักมันฉันคงมีความสุขมากที่ได้ใช้ชีวิตได้อยู่กับ
เซเดย์...."นั่งนี่ก่อนนะเดี๋ยวฉันเอากระเป๋าเธอไปเก็บก่อน""อื้มมม" เอวาพยักหน้าจากนั้นผมก็รีบเข้ามาในห้องนอนแล้วจัดการเก็บเสื้อผ้าของเธอเข้าตู้เสื้อผ้า โชคดีที่เมื่อวานผมให้แม่บ้านมาทำความสะอาดแล้วให้จัดการเอาเสื้อผ้าเครื่องสำอางที่เป็นของผู้หญิงออกให้มดทุกชิ้นห้ามให้เหลือแม้แต่อย่างเดียวเพราะผมกลัวว่าเอวาจะมาเจอ คือผมไม่รู้ว่าทำไมผมต้องกลัวด้วยในเมื่อผมไม่ได้รักเธอและเราก็เลิกกันแล้วทำไมผมต้องมาเหมือนตัวเองกำลังทำผิดก๊อก ก๊อก ก๊อก แอร๊ดดดด"เซย์ เอวาอยากอาบน้ำอ่ะ""อาบสิ เดี๋ยวฉันไปรอข้างนอกนะ""ทำไมไม่อาบด้วยกันล่ะเมื่อก่อนเซย์ชอบอาบน้ำกับเอวาไม่ใช่เหรอ""เอ่อ.." "นะอาบด้วยกันนะ" ไม่พูดเปล่าเอวาเดินเข้ามาในห้องจากนั้นเธอก็จัดการถอดเสื้อผ้าของเธอออกทีละชิ้นจนกระทั่งร่างกายของเธอเปลือยเปล่าต่อหน้าผม"ถอดเสื้อผ้าสิไม่อาบเหรอ" เหมือนถูกสะกดผมจัดการถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกหลังจากนั้นเราสองคนก็ลงไปแช่ในอ่างอาบน้ำ เอวามองหน้าผมแล้วก็ยิ้มแต่ยิ้มของเธอมันแปลกๆจนผมรู้สึกได้"เซย์จ๋าาาา" เอวาครางเรียกชื่อผมก่อนจะขยับตัวเข้ามาใกล้แล้วนั่งคร่อมบนตักแล้วถูไถตัวเองขึ้นลงทำให้ตอนนี้ตรงส่วนนั้นของ
เซเดย์...."เกิดอะไรขึ้นเหรอเซย์ เซย์บอกเอวามาสิ""เอ่อ คือเธอ...." ผมคิดว่าจะบอกความจริงกับเธอทุกอย่างเพราะไม่อยากปิดบังแต่..."หลังจากที่ฉันเปิดประตูให้เธอเข้าห้องเธอก็นั่งกินเหล้ากับพวกเราเพราะวันนั้นไอ้เซย์มันจัดงานวันเกิดของมันพอดีแต่เธอดันกินเยอะจนเมาแล้วล้มหัวฟาดพื้นจนไอ้เซย์ต้องพาเธอมาโรงพยาบาลนี่ไง เธอไม่ได้สติถึงสามวันเต็มๆเลยนะไอ้เซย์ก็มานอนเฝ้าไข้เธอทุกวัน" ผมไม่เข้าใจว่าไอ้ปืนทำไมถึงพูดแบบนั้นมันทำไมไม่พูดความจริงกับเอวาไปเลย บอกตามตรงนะว่าผมไม่อยากปิดบังอะไรเธอผมกลัวว่าถ้าเธอรู้ความจริงทีหลังเธอจะเกลียดผมมากกว่าที่เป็นอยู่"เหรอ ฉันเมาถึงขนาดนั้นเลยเหรอ ว๊า แย่จังเลยอ่ะที่ทำให้ทุกคนต้องมาเดือดร้อนต้องมาดูแล" "แต่ตอนนี้เธอไม่เป็นอะไรแล้วนะปลอดภัยดีแล้ว""อื้มมม^^"หลังจากวันนั้นผมก็มาเฝ้าเอวาที่โรงพยาบาลทุกวันจนกระทั่งหมอให้ออกจากโรงพยาบาลส่วนไอ้ปืนหลังจากที่มันรู้ว่าเอวาจำมันไม่ได้มันก็เปลี่ยนไปกลายเป็นไอ้ปืนที่ไม่พูดไม่จาและวันนี้มันก็ไม่ได้มากับผมมันบอกให้ผมมารับเอวาออกจากโรงพยาบาลแค่คนเดียวบนรถ"เซย์จะพาเอวาไปที่ไหนเหรอ" เอวาถามผม"กลับคอนโดไง""คอนโดเซย์เหรอ""อืม"