Chapter1

"มันเจ็บ …"

ร่างกายของเธอเจ็บปวดมาก เธอค่อยๆลืมตาขึ้น

ห้องนั้นมืดสนิท

เธอได้ยินเพียงเสียงหายใจของชายผู้นั้น

เธอพยายามผลักเขาออกไป แต่ว่าเขาไม่ขยับตัวเลยสักนิด

ต่อให้ต้องดิ้นรนแค่ไหน เธอก็หนีไปไม่พ้น

เธอตะโกนร้องแต่ไม่มีใครได้ยินเธอเลย

นี่คงเป็นฝันร้ายสำหรับเธอ

รุ่งเช้าเมื่อเธอตื่นขึ้นมาอีกครั้ง

ลูน่า กรีนนิชลืมตาและมองไปรอบ ๆ ห้องแปลก ๆ และนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก่อน

เธอกำมือแน่นเมื่อลุกขึ้นจากเตียงและสังเกตเห็นเลือดอยู่บนเตียง

ทันใดนั้นประตูห้องน้ำก็เปิดออก

ชายคนหนึ่งออกมาจากห้องน้ำ

มันจะเป็นเขาได้อย่างไร?

ชายคนนั้นเพียงแค่ใช้ผ้าขนหนูพันรอบร่างกายส่วนล่างของเขา เขาถามด้วยเสียงที่มีความดึงดูด “คุณตื่นแล้วเหรอ”

ลูน่า กรีนนิช ยืนขึ้นอย่างกังวลและเคอะเขินหลังจากกลืนน้ำลายของเธอ

"คุณวอลท์สัน"

ชายคนนั้นเป่าผมให้แห้งและพูดว่า "ไปอาบน้ำก่อน ไว้เราคุยกันทีหลัง"

"ไม่ ... ฉัน ฉันไปก่อนนะ"

“ไม่ต้องอธิบายหรอกว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนนี้ คุณกรีนนิช”

เธอหน้าแดง แล้งจำเป็นต้องอธิบายเรื่องแบบนี้?

เธอควรบอกเขาไหมว่าเธอเมาแล้วมีวันไนท์สแตนด์กับเขา?

“คุณวอลต์สัน ฉันหายจากอาการป่วยแล้ว นอกจากนี้เมื่อคืนฉันไม่คิดว่าคุณจะเสียหายอะไร คุณช่วยลืมมันไปซะ”

“ฉันรู้ว่าคุณสบายดี เพราะฉันได้ตรวจร่างกายคุณด้วยตัวเองแล้ว”

เธอหน้าแดงเล็กน้อย มันน่าอายจริงๆ!

“ฉันแค่สงสัยว่ามีอะไรที่ฉันสามารถทำได้เพื่อคุณ ฉันสงสัยว่าคุณต้องการเงินจากฉัน

“ฉันไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น ฉันแค่หวังว่าคุณวอลท์สันจะเก็บมันไว้เป็นความลับ”

"แค่นี้ใช่มั้ย?"

“ค่ะ” เธอพูดอย่างเคร่งขรึม

วิล วอลท์สัน จ้องไปเธอครู่หนึ่ง ในที่สุดเขาก็พยักหน้าโดยไม่แสดงออก

เธอรีบออกจากห้อง

วิล วอลท์สัน ยิ้มหวาน

ผู้หญิงคนนี้น่าสนใจดีแหะ

ลูน่ามีความคิดเดียว นั่นคือการหนีจากวิล วอลท์สันให้เร็วที่สุด

วิล วอลท์สัน ในวัย 30 ปีเป็น CEO ของ วอลท์สัน กรุ๊ป เป็นตัวแทนของอำนาจ ความมั่งคั่ง และ... อันตรายในเมืองฟิลาเดลเฟีย

ลือกันว่าเขาเพื่อที่ขึ้นแท่น CEOของ วอลท์สัน กรุ๊ป เขาได้ฆ่าพี่ชายของเขา ทำให้น้องชายคนที่สองของเขาพิการและในที่สุดก็ประสบความสำเร็จ

นอกจากนี้ วอลท์สัน กรุ๊ป และยังเป็นคู่แข่งสำคัญของ เอ็นเดอร์สัน กรุ๊ป อีกด้วย

ในทางกลับกัน เธอปฏิเสธที่จะมีส่วนเกี่ยวข้องกับครอบครัวเอ็นเดอร์สันตลอดชีวิตที่เหลือของเธอ

เธอตบตัวเองที่นอกโรงแรม

“คุณบ้าไปแล้วหรือ ทำไมคุณถึงนอนกับปีศาจนั่น วิล วอลท์สัน”

เธอส่ายหัว โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นในตอนนั้น

เธอหยิบมันออกมาดู มันคือวิล วอลท์สัน

อะไรทำให้เขาโทรหาเธอ?”

เธอหยิบมันขึ้นมาแล้วพูดว่า "คุณวอลท์สัน?"

“ฉันจะชดใช้ครั้งแรกให้คุณ เว้นแต่ว่าการที่ฉันตกหลุมรักคุณ คุณสามารถขออะไรฉันได้ตลอดเวลา”

“คุณวอลท์สัน ฉันเกรงว่าคุณจะเข้าใจผิด ฉันไม่ได้มาเพื่อขายร่างกายของฉันนะ” ลูน่า กรีนนิชตอบ

วิล วอลท์สัน ขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิด

เธอบอกสริมว่า“นอกจากนี้ฉันขอลาออกอย่างเป็นทางการเพราะแต่วันนี้ไปฉันจะยุ่งกับการเขียนวิจัย เป็นไปได้ที่ฉันจะไม่สามารถให้บทเรียนเพิ่มเติมแก่พี่ชายของคุณ ในอนาคตเราจะไม่เจอกันอีก ดังนั้นฉันหวังว่ากิจการของคุณจะประสบความสำเร็จและคุณจะสนุกกับเวลาของคุณที่นี่ ลาก่อน"

เธอวางสายโทรศัพท์

ปากของ วิล วอลท์สัน บิดเบี้ยวในขณะที่เขาอยู่ที่ปลายปลายสายโทรศัพท์

เธอเกลียดเขาเหรอ?

น่าสนใจดีนะ เธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่กล้าวางสายกับเขา