Share
Chapter 20
Related chapter
รัตติกาลอสูร Chapter 21
มุมมองของอเล็กซ์กลางห้องบอลรูมส่วนตัวขนาด 7,600 ตารางฟุตของเรา ผมยืนอยู่ตรงนั้นโดยสวมสูทสีน้ำเงิน 3 ชั้น ผูกโบว์สีชมพูและรองเท้าทางการสีน้ำเงินตาของผมจับจ้องไปที่บันไดเพื่อรอให้ซาช่ามาถึง เกิดอะไรขึ้นนะ? เธอไม่เคยใช้เวลาแต่งตัวนานนัก เธอจะสบายดีไหม หรือว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ? ผมไม่ได้เจอเธอตั้งแต่เมื่อคืน ความตื่นตระหนกพุ่งเข้ามาในเส้นเลือดของผม และผมกำลังจะวิ่งขึ้นบันไดไป แต่แม่ก็ดึงผมเข้ามาตรงกลางห้อง และเริ่มพูดคุยกับนายกเทศมนตรี นายกเทศมนตรีอดัม พ่อของเดซี่!“ดูสิ เดซี่มาแล้ว” เขาประกาศเมื่อทุกสายตาจับจ้องไปที่ทางเข้าที่เดซี่ก้าวเข้ามาเหมือนคนดัง แสงไฟสลัวและไฟเวทีส่องสว่างที่ประตู ขณะที่เดซี่เข้ามาอย่างน่าทึ่ง โดยมีสาวใช้อยู่เคียงข้างและดอกไม้โรยนำหน้า เธอสวมชุดเจ้าหญิงสีชมพูขณะที่ผมของเธอถูกมัดเป็นมวยมีมงกุฏสวมทับ ดูเข้ากันดีกับเธอ ทุกอย่างดูสมบูรณ์แบบ ผมจะไม่โกหก เธอเป็นผู้หญิงที่สวยที่งามสุด แต่ผมไม่ใช่ผู้ชายที่จะตกหลุมรักความงามนั้น สำหรับผมทุกสิ่งที่สำคัญคือหัวใจ ความรัก. ซาช่าอาจจะดูซุ่มซ่าม และสำหรับเธอแล้ว รองเท้าส้นเตี้ยและเสื้อผ้าวัยรุ่นเหล่านี้อาจไม่เข้ากันนัก แต่เธอ
รัตติกาลอสูร Chapter 22
มุมมองของอเล็กซ์การได้เห็นซาช่าเต้นรำกับเฮนรี่นั้นทำให้เลือดของผมเดือดพล่าน ไม่กี่นาทีก่อนที่เธอจะรู้สึกไม่สบายใจกับผม เธอทิ้งผมไว้กลางฟลอร์เต้นรำ แต่หลังจากนั้นเพียงครู่เดียว เธอก็ร่วมเต้นรำอีกครั้งกับคนงี่เง่าคนนั้น! น่าเสียดายที่ฉันต้องเกรงใจแม่กับเดซี่ จึงตามเธอไปที่ระเบียงไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะหาคนใหม่เต้นรำด้วยได้!“ดูสิว่าเธอมีความสุขกับเฮนรี่แค่ไหน” เดซี่ชี้ไปที่ซาช่าและเฮนรี่ที่ก้าวขึ้นไปบนฟลอร์เต้นรำด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ“ความกลัวของเธออยู่ที่ไหน ความตื่นตระหนกของเธอตอนนี้ไม่มีอีกแล้ว” เดซี่กล่าวต่อ "อเล็กซ์ฉันบอกคุณแล้วว่าเธอเป็นนักขุดทอง เธอเห็นว่าคุณไม่สามารถเป็นของเธอได้ ดังนั้นตอนนี้เธอจึงวางกับดักหนุ่มรวยคนอื่นๆ"“หยุดพูดเถอะเดซี่” ฉันกระซิบ แต่เธอก็หัวเราะเยาะเย้ยถากถางกลับ“ตกลง ฉันจะไม่พูดอะไรเกี่ยวกับเธออีก แต่ก็ไม่ได้เปลี่ยนความเป็นจริงตรงหน้าคุณหรอก”แม้ว่าผมจะเพิกเฉยต่อคำพูดของเธอ แต่เธอก็ทิ้งเหล็กไนไว้ในใจผม———ตาผมกวาดมองไปรอบๆ ห้องบอลรูม แต่หาซาช่าไม่เจอ เธอหายไปไหน? เธอกลับไปห้องของเธอเหรอ? ใช่. เธออาจจะกลับไปเพราะเธอไม่คุ้นเคยกับงานปาร์ตี้เ
รัตติกาลอสูร Chapter 23
ฉันไถลลงต้นไม้ น้ำตาไหลอาบแก้ม จนถึงตอนนี้ ฉันอกหัก ฉันเสียหาย แต่ฉันก็หวังจากเขา ไม่ใช่ความรักแต่ฉันรู้สึกได้ถึงมิตรภาพที่หายไปจากดวงตาของเขา และนี่ทำให้รู้สึกเหมือนเป็นจุดจบของฉัน ฉันไม่สามารถทนได้ มันเจ็บ.ฉันชันเข่าขึ้นและก้มกอดตัวเอง บ้านอยู่ในความเงียบอย่างสมบูรณ์ ไม่มีใครอยู่รอบๆ. ฉันเดินขึ้นไปชั้นบนและสังเกตเห็นประตูห้องของเขาเปิดทิ้งไว้ ฉันหยุดอยู่ที่มุมประตูแล้วแอบดู เขากำลังนอนอยู่บนเตียง มาดามโรสนั่งข้างเขาบนเก้าอี้ ขณะที่เดซี่นั่งอยู่ข้างๆ เขาบนเตียง จับมือเขาไว้ พวกเขากำลังพูดคุยกับอเล็กซ์ ถามคำถามต่างๆ แต่อเล็กซ์นิ่งเฉย ดวงตาของเขาแข็งค้างอยู่บนเพดาน “อเล็กซ์!” มาดามโรสทำหน้าบึ้ง “มองพวกเราสิลูก คุยกับเราหน่อยสิ” เสียงของเธอแตกพร่าในตอนท้าย“ผมไม่อยากคุยตอนนี้ ผมต้องการพักผ่อน คุณทั้งสองได้โปรดปล่อยให้ผมอยู่ตามลำพังเถอะ”"แต่...อเล็กซ์"เขาขัดเดซี่ไม่ให้พูดต่อ "ได้โปรดเดซี่ ผมไม่เป็นไร ผมแค่ต้องการความเป็นส่วนตัว พรุ่งนี้เจอกันที่โต๊ะอาหารกลางวันนะ"เดซี่เดินออกจากห้อง และฉันรู้สึกขอบคุณที่เธอไม่สังเกตเห็นฉัน อเล็กซ์ก้มศีรษะลงบนหมอน กุมขมับ ฉันเห็นมาดามโรสลูบหัวเขก่อนจ
รัตติกาลอสูร Chapter 24
มุมมองของผู้เขียน“ไม่ได้ มาดามไม่ได้ผลักเธอออกจากบ้าน!” เดซี่พูดทางโทรศัพท์า "มาดามบอกว่าเธอไม่ได้ใจร้ายพอที่จะผลักซาช่าให้ตกอยู่ในอันตราย! แม่ มาดามยังเพิ่มการรักษาความปลอดภัยในพื้นที่นี้อีกด้วย"“เดซี่! เฮนรี่ทำได้ดีมากแล้ว แกควรจะโน้มน้าวให้มาดามโรเซ่ผลักเธอออกไปซะ แต่แกก็ยังทำไม่ได้อีก เพราะแก งานหนักของลูกชายฉันจึงสูญเปล่า”“หนูพยายามเต็มที่แล้วค่ะแม่”“หุบปากเดี๋ยวนี้! ทำตามที่ฉันบอกสิ คุยกับซาช่า!”ซาช่า?""ใช่! ฉันหวังว่าแกจะเข้าใจ สิ่งที่แกควรจะพูด!"“ค่ะแม่!” เดซี่กล่าวด้วยความมั่นใจ“ได้โปรดทำตัวฉลาดตอนนี้! แค่เรียนรู้บางอย่างจากผู้หญิงคนนั้น ซาช่า! เห็นไหมว่าเธอจัดการกับโรเซ่ได้อย่างไร ฉันไม่เข้าใจเลยว่าเธอเปลี่ยนใจของโรเซ่! คนที่มีเกียรติมากจนทนไม่ได้กับรอยเปื้อนเล็กๆ ของเธอ ชื่อเสียงที่ขัดกับคำพูดของเธอถือเป็นบาปใหญ่ จนถึงตอนนี้เธอไม่ยอมให้อเล็กซ์ยกเลิกการหมั้นนี้เพราะเธอกังวลว่าเราจะทำลายชื่อเสียงของเขา แต่ตอนนี้ เธอไม่สนใจแล้ว!———"ฉันเปลี่ยนไปเพื่อลูกชายของฉัน!" มาดามโรเซ่กล่าวว่า "ฉันยังไม่สามารถทนต่อความไม่สมบูรณ์นี้ได้ และฉันยังกังวลว่านายกเทศมนตรีจะทำทุกอย่างเพื่
รัตติกาลอสูร Chapter 25
มุมมองของอเล็กซ์ผมตื่นมาและรู้สึกคอแห้ง ผมลืมตาขึ้นและนึกถึงความฝันที่ผมเห็นซาช่าเดินมาอยู่ข้างๆ และจูบที่หน้าผากของผม ผมรู้สึกเจ็บหน้าอกเมื่อคิดถึงเธอ ภาพของเธอกับเฮนรี่เข้ามาในหัวผมและผมรู้สึกโกรธ ผมเดินไปทางหน้าต่างมีดวงจันทร์ที่ส่องแสงสว่าง ยิ่งทำให้ฉันนึกถึงเธอ เธอชอบแสงจันทร์และเราจะใช้เวลาหลายชั่วโมงในการอาบน้ำใต้แสงจันทร์ บางอย่างในใจผมบอกว่า ซาช่า ไม่มีวันทิ้งผม แต่ใจของผมก็ไม่สามารถหยุดกล่าวหาเธอได้ ผมรู้จักเฮนรี่ เขาเป็นคนเจ้าเล่ห์และขี้เล่นเสมอ เขามักจะวางแผนและเล่นเกมได้เหนือกว่าคนอื่นเสมอ ผมแน่ใจว่าเขาอาจจะหลอกใช้ ซาช่า เหมือนกัน แต่สิ่งที่ทำให้ผมเจ็บปวดคือวิธีที่ ซาช่า มอบให้เขา เธอมักจะอ้างว่ารักผมอย่างไม่มีเงื่อนไข จากนั้นในเวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมงเธอก็ลืมผมและจูบกับคนแปลกหน้า? ผมคิดมาตลอดว่าคนอย่าง ซาช่า เธอไม่สามารถซื้อได้ด้วยเงิน ผมรู้ว่าตอนแรกผมเชื่อว่าเดซี่พูดถูกและซาช่าอาจเป็นนักขุดทองจริงๆ แต่ตอนนั้นผมโกรธ เหมือนมีภูเขาไฟกำลังปะทุอยู่ในตัวผม แต่วันนี้เธอวิ่งมาหาผม ผมรู้ว่าเธอไม่ได้แกล้งทำเป็นว่าห่วงใย แต่ผมก็รู้สึกผิดในอ้อมกอดของเดซี่เช่นกันผมสับสนมาก ผมควรคุยกั
รัตติกาลอสูร Chapter 1
ภายใต้ท้องฟ้าคำราม เธอยืนนิ่ง เข้าใจสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น เธอคิดว่ามันเหนือจริง สมองของเธอกำลังเล่นกล เขากระแอมในลำคอ ขมวดคิ้วส่งสัญญาณให้เธอเข้าไป ทำให้ความกลัวที่อธิบายไม่ได้เข้าครอบงำจิตใจของเธอ ดวงตาสีเข้มของเขาฉายแววด้วยความอาฆาตพยาบาท เมื่อมองดูทางแคบๆ ด้านขวา เธอคิดอย่างรวดเร็วหายใจเข้าลึกๆ กลืนน้ำลายอึกใหญ่ และออกวิ่งไปทันทีความตื่นตระหนกเกิดขึ้นในเส้นเลือดของเธอเมื่อเธอได้ยินประตูรถหลายบานเปิดเธอเริ่มวิ่งเหมือนชีวิตที่เหลือต้องพึ่งมัน ฝ่ากิ่งไม้ระหว่างทางที่ปัดใส่หน้าเธอตลอดเวลาซาช่า เตะส้นเท้าและหันไปตามตรอก แต่เท้าของเธอเตะเข้าไปโดนหินกรวดแหลมคม ขอบของหินกรีดเท้าของเธอขณะที่ลมหายใจของเธอติดอยู่ในลำคอ เหงื่อที่ไหลออกมาแทรกซึมเข้าไปในการมองเห็นของเธอ ทำให้เธอเวียนหัว เธอพยายามอย่างเต็มที่ที่จะดึงตัวเองให้มีสติสัมปชัญญะเธอแอบมองไปข้างหลังและเห็นเงาชายสี่คนตามเธอมา พวกเขากำลังวิ่งมาด้วยความเร็ว.เธอหลบเข้ามุมและซ่อนตัวอยู่หลังถังขยะ กลิ่นสาปของแมวและขยะกระทบจมูกของเธอทำให้เธอรู้สึกคลื่นไส้อยากอาเจียนทันที สถานที่แห่งนี้เป็นซากเรืออับปาง มีกลิ่นที่น่ารังเกียจหลายอย่าง ถังขยะท
รัตติกาลอสูร Chapter 2
เจนดึงเธอไปที่ฟลอร์เต้นรำและเธอยอมเดินตามเขาไป เขาโอบกอดเธอจากด้านหลัง และทั้งหมดที่เธอปรารถนาคือผลักเขาแล้วเตะเขาเข้าไปที่หว่างขา แต่แล้วเธอก็รู้สึกถูกจ้องมองจากดวงตาสีเขียวคู่หนึ่ง ทั้งสองสบตากัน ชั่ววินาทีนั้นเหมือนยาวนานนับชั่วโมงเมื่อถูกสะกดด้วยดวงตาของกันและกัน เพื่อนๆ คิดว่าเธอตัดใจได้แล้ว แต่เพียงเหลือบมองก็ทำให้รู้และเห็นถึงความรักที่เธอซ่อนไว้ในใจ หน้ากากแห่งความสุขที่เธอใส่ในแต่ละวัน มีเพียงหมอนและช่วงเวลากลางคืนเท่านั้นที่รู้ว่าเธอกำลังเผชิญอะไรอยู่ เธอสัมผัสได้ถึงอารมณ์ที่คุ้นเคยปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา เพียงเสียวเวลากลับหายไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเขาสังเกตเห็นเจนกำลังจะจูบต้นคอของซาช่า สีหน้าของอเล็กซ์เริ่มบิดเบี้ยวเมื่อเธอจ้องมาที่เขาตอนนี้ มีร่องรอยของความโกรธและฉุนเฉียวในสายตาของเขา เขาแทบจะทนไม่ไหว ซาช่า รู้สึกว่าตัวเองกำลังมอดไหม้ในสายตาของเขา และน้ำตาก็ไหลลงมาที่แก้มของเธอ เขาจะรู้สึกแบบเดียวกับที่เธอรู้สึกกับเขาหรือไม่? และพบว่าหัวใจยังถูกป่นปี้ที่เห็นเขากับอยู่คนอื่น? คำถาม ความหวัง และความคาดหวังเพิ่มขึ้นอีกครั้งในส่วนลึกของหัวใจ แต่ ซาช่า พยายามบอกตัวเองในใจว่าเธอคิดผ
รัตติกาลอสูร Chapter 3
เธอส่ายหัวเมื่อชายสองคนในชุดดำผลักเธอเข้าไปในรถ ซาช่าร้องขอความช่วยเหลือแต่ไม่มีใครได้ยินเสียงกรีดร้องของเธอ พวกเขามัดมือเธอไว้ข้างหลังและปิดเสียงกรีดร้องของเธอด้วยผ้าผืนหนึ่ง น้ำตาอาบแก้มของเธอขณะที่เธอสะอึกสะอื้น ร้องไห้เพื่อขอความช่วยเหลือ แต่ไม่มีใครช่วยเธอได้ เธอรู้สึกว่ารถกำลังหยุดวิ่งขณะที่มีคนดึงแขนเธอ พยายามลากเธอออกจากรถ เธอโต้กลับ พยายามตะโกน“ซาช่า!” ซาช่า!" เธอรู้สึกถึงเสียงที่คุ้นเคยเรียกเธอและมีคนเขย่าเธออย่างแรง“ซาช่า!” เธอสะดุ้ง ลืมตาขึ้น ผมของเธอยุ่งเหยิงเพราะเธอดูเหมือนเพิ่งเห็นผี"พยาบาล!" เขาตะโกนเรียก“พวกเขากำลังลักพาตัวฉัน อเล็กซ์ ช่วยฉันด้วย เขาจะพาฉันเข้าไปในคุกใต้ดินหรือขายฉันไปยังประเทศอื่น” เธอพูดพล่ามเมื่อชีพจรของเธอลดลง เธอหายใจไม่ออกเหมือนไม่มีอากาศพยาบาลเดินเข้ามาในห้อง ฉีดยาเข้าเส้นเลือดดำ “มันเป็นแค่ฝันร้าย ซาช่า” เขาพูดพร้อมกับเอานิ้วโป้งปาดน้ำตาบนหน้าเธอและพูดพึมพำ "หายใจเข้า เบบี้.. หายใจ"เธอมองเข้าไปในดวงตาสีเขียวของเขาและหายใจเข้า วางมือทาบหน้าอกของเขา เขาบอกให้เธอหายใจเข้าลึกๆ สองสามครั้งจนกระทั่งเธอนิ่งพอ“คุณสบายดีไหม”เธอพยักหน้าให้เขา พึ
Latest chapter
