Chapter 3

เธอส่ายหัวเมื่อชายสองคนในชุดดำผลักเธอเข้าไปในรถ ซาช่าร้องขอความช่วยเหลือแต่ไม่มีใครได้ยินเสียงกรีดร้องของเธอ พวกเขามัดมือเธอไว้ข้างหลังและปิดเสียงกรีดร้องของเธอด้วยผ้าผืนหนึ่ง น้ำตาอาบแก้มของเธอขณะที่เธอสะอึกสะอื้น ร้องไห้เพื่อขอความช่วยเหลือ แต่ไม่มีใครช่วยเธอได้ เธอรู้สึกว่ารถกำลังหยุดวิ่งขณะที่มีคนดึงแขนเธอ พยายามลากเธอออกจากรถ เธอโต้กลับ พยายามตะโกน

“ซาช่า!” ซาช่า!" เธอรู้สึกถึงเสียงที่คุ้นเคยเรียกเธอและมีคนเขย่าเธออย่างแรง

“ซาช่า!” เธอสะดุ้ง ลืมตาขึ้น ผมของเธอยุ่งเหยิงเพราะเธอดูเหมือนเพิ่งเห็นผี

"พยาบาล!" เขาตะโกนเรียก

“พวกเขากำลังลักพาตัวฉัน อเล็กซ์ ช่วยฉันด้วย เขาจะพาฉันเข้าไปในคุกใต้ดินหรือขายฉันไปยังประเทศอื่น” เธอพูดพล่ามเมื่อชีพจรของเธอลดลง เธอหายใจไม่ออกเหมือนไม่มีอากาศ

พยาบาลเดินเข้ามาในห้อง ฉีดยาเข้าเส้นเลือดดำ

“มันเป็นแค่ฝันร้าย ซาช่า” เขาพูดพร้อมกับเอานิ้วโป้งปาดน้ำตาบนหน้าเธอและพูดพึมพำ "หายใจเข้า เบบี้.. หายใจ"

เธอมองเข้าไปในดวงตาสีเขียวของเขาและหายใจเข้า วางมือทาบหน้าอกของเขา เขาบอกให้เธอหายใจเข้าลึกๆ สองสามครั้งจนกระทั่งเธอนิ่งพอ

“คุณสบายดีไหม”

เธอพยักหน้าให้เขา พึมพำกับตัวเองว่ามันเป็นแค่ฝันร้าย แต่ปกติแล้วเธอจะไม่ฝันร้าย หลังจากที่อเล็กซ์ทิ้งเธอไป เธอเคยลุกขึ้นและร้องไห้ แต่เรื่องแบบนี้ไม่เคยทำร้ายเธอ

อเล็กซ์วางมือเธอลงอย่างนุ่มนวลแล้วเดินข้ามห้องไปหยิบแก้วน้ำ

ซาช่า รู้สึกได้ว่าหัวของเธอหนักมากราวกับว่าแบกภาระของโลกทั้งใบไว้อยู่บนหัว เธอรู้สึกว่าการมองเห็นของเธอพร่ามัว

อเล็กซ์กลับมาพร้อมกับแก้วน้ำ เขาวางมือไว้ด้านหลังคอของเธอ เขายกแก้วน้ำใกล้ริมฝีปากที่ซีดเผือด ช่วยให้เธอดื่มน้ำ ซาช่าไม่รู้ว่าเธอคอแห้งแค่ไหน จนกระทั่งเขายื่นของเหลวนั้นให้เธอ

มองไปรอบๆ เธอสแกนสภาพแวดล้อมของเธอ เพดานสีขาว ผนังสีขาว กลิ่นฉุนของเชื้อและน้ำยาฆ่าเชื้อกระทบจมูกของเธอ เธอนอนอยู่บนเตียงที่มีผ้าปูที่นอนสีขาวและผ้าห่มสีชมพูที่ดูแปลกตา เธอมองไปด้านข้างของเธอในขณะที่มอนิเตอร์ IV ของเธอส่งเสียงบี๊บ มือของเธอเจ็บเพราะเข็มที่ติดอยู่กับเส้นประสาทของเธอ

"เกิดอะไรขึ้น ทำไมชั้นมาอยู่ในโรงพยาบาล และ...คุณมาที่นี่ทำไม เมื่อคืนคุณไม่ได้อยู่กับ... หมอกหนาเกิดขึ้นระหว่างพวกเขาขณะที่เธอรู้สึกสำนึกผิดต่อความเจ็บปวดที่กระทบหัวใจของเธอ

“คุณมีอาการตื่นตระหนก”

“ตื่นตระหนกอะไร ทำไมฉันถึงปวดหัวนัก ตา ตาพร่ามัว ฉันรู้สึกเหนื่อย” เธอพึมพำเมื่อความมืดเข้าปกคลุมเธออีกครั้ง

“อาการเป็นยังไงบ้าง” หญิงวัยกลางคนถามขณะที่พันผ้าพันแผลที่เท้าให้

ซาช่ายิ้มให้เธอก่อนจะพูดว่า "ดีขึ้นแล้ว หัวของฉันรู้สึกเบาขึ้นแต่ฉันจำเหตุการณ์เมื่อวานไม่ได้แล้ว"

เธอยิ้มและพูดว่า "อย่ากังวลไปเลย ให้เวลากับมันสักพักแล้วจะดีเอง"

ก่อนที่เธอจะได้คุยกับพยาบาลของต่อ อเล็กซ์ก็โผล่เข้ามา “เฮ้ ในที่สุดเธอก็ตื่นแล้ว รู้สึกยังไงบ้าง?”

เธอขมวดคิ้วใส่เขา สิ่งสุดท้ายที่เธอจำได้คือ เธอเลิกยุ่งกับเขาแล้วย้ายไปอยู่กับเชลลี่ กว่าหนึ่งปีผ่านไปตั้งแต่เธอเห็นเขาและปิดตัวเองลงในฟองแห่งความสลดใจและเจ็บปวด จนกระทั่งเมื่อคืนที่เธอออกไปปาร์ตี้กับเพื่อน และ... และใช่ เธอเห็นเขาเต้นกับผู้หญิง แล้วเธอมาอยู่ในโรงพยาบาลได้ยังไง? และทำไมเขาถึงอยู่ที่นี่? ทำไมพี่เขาหวานจัง เธอรู้สึกปวดเมื่อยที่หัวกะโหลกของเธอ และกดขมับของเธอ

“ใจเย็นๆ ซาช่า คุณยังไม่สบายอยู่ อย่ากดดันตัวเองสิ”

“เกิดอะไรขึ้น ฉันจำอะไรไม่ได้เลย”

“ใจเย็นนะ” อเล็กซ์พูดพลางจับไหล่ของเธอไว้

แต่เธอสะบัดมือเขาออกไปแล้วตะโกนว่า "อยู่ให้ห่างจากฉันและบอกฉันว่าเกิดอะไรขึ้น มิฉะนั้น จิตใจของฉันก็จะระเบิด ทำไมฉันจำอะไรไม่ได้เลย บอกฉันสิ อเล็กซ์ เธอไม่ได้เต้นรำกับสาวในตาสีฟ้านั่นเหรอ ฉันจำไม่ได้ว่าคุยกับเธอแล้ว ทำไมฉันถึงมาอยู่กับผู้ชายที่ทำตัวเหมือนฉันเป็นชีวิตของเขา แต่จริงๆ แล้วเขาไม่แคร์ฉันเลย”

คำพูดของเธอบาดหัวใจของเขาออกเป็นสองส่วน ต้องระงับความโกรธ เขากระซิบกึ่งตะโกนว่า “ใช่ ฉันอยู่กับเดซี่ แล้วเธออยู่กับไอ้สารเลวตาสีน้ำตาลนั่น ที่มองเธอเหมือนเศษเนื้อ เธอจำไม่ได้หรือว่าเตะเขาและวิ่งออกจากคลับไปได้อย่างไร” วิ่งไปบนถนนโดดเดี่ยวเหมือนคนบ้า จำไม่ได้เหรอ..คุณแต่งตัวดูราคาถูกแค่ไหน โอ้ ฉันอยากจะถามเธอ เธอนี่บ้ามาก เหมือนเด็กผู้หญิงที่เข้ามาในคลับเพื่อไปโดนผู้ชายลวนลาม เพียงเพื่อ ความสนุก."

เธอตะลึงจ้องที่เขา พยายามที่จะเข้าใจแต่ละคำที่เขาพูด เธอมองเห็นแสงวาบของเจนและคลับอย่างช้าๆ ใช่ เขาพูดถูก เธอวิ่งออกจากคลับ และที่นั่นมืดและ... อะไรนะ? เธอกดดันพยายามคิดมากขึ้นและพึมพำกับตัวเอง โทรศัพท์ไม่มีสัณญาณและรถสีดำพุ่งชน แต่แล้ว.. เธอลืมตาขึ้นขณะที่ศีรษะของเธอเริ่มปวดตุบๆ พระเจ้า! เธอคร่ำครวญกดขมับและเงยศีรษะไปข้างหลัง

พยาบาลพุ่งเข้าหาเธอทันที สอดเข็มฉีดยาที่คอของเธอ ทำให้เธอหลับไป

ซาช่า ตื่นขึ้นมาด้วยเสียงบี๊บของจอภาพ IV ตอนนี้อาการปวดของเธอค่อนข้างดีขึ้น แต่เธอก็ยังอ่อนแอเหมือนเมื่อก่อน เธออยากรู้ทุกอย่างที่เกิดขึ้น ใครพาเธอมาที่นี่ ใครที่ทำร้ายเท้าของเธอ แต่เธอไม่มีเรี่ยวแรง เมื่อใดก็ตามที่เธอกดดัน สมองของเธอ เธอรู้สึกอนาถ

“โอ้ ที่รัก ไม่มีอะไรสำคัญ ทำไมคุณถึงต้องทรมานตัวเองมากขนาดนี้” นางพยาบาลกล่าวด้วยรอยยิ้มที่อ่อนหวานที่สุด ขณะที่รอยย่นรอบดวงตาลึกขึ้น

“ ฉันเข้าใจ แต่นั่นไม่ได้อธิบายว่าฉันกับเขาเป็นอย่างไรและทำไมฉันถึงรู้สึกไม่สบาย แอลกอฮอล์ไม่ได้ทำให้รู้สึกแบบนี้ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันเมา” ซาช่าขมวดคิ้วและร้องไห้ “บวกกับรอยฟกช้ำที่เท้าฉันและ…และบนใบหน้าของอเล็กซ์ด้วย”

พยาบาลมองดูเธออย่างตกใจก่อนจะโบกมือเป็นคำถาม “อืม..ชั้นน” เธอพูดตะกุกตะกัก “ไม่เป็นไร ถึงเวลาจ่ายยาของคุณแล้ว”

ซาช่า จับแขนของเธอและหยุดผู้หญิงไม่ให้เคลื่อนที่ไปรอบๆ “ฉันรู้ว่าคุณรู้เรื่องของฉัน โปรดบอกฉัน." เธออ้อนวอน

หญิงคนนั้นถอนหายใจและพึมพำ “ก็ได้ แต่สัญญากับฉันนะ คุณจะไม่ตกใจแน่เหรอ?” ซาช่าพยักหน้าเป็นการส่งสัญญาณให้เธอดำเนินการต่อ

“คืนวันเสาร์เขาพาคุณที่อยู่ในสภาพวิกฤต การหายใจของคุณแผ่วเบา และเราต้องส่งคุณเข้าห้องไอซียูทันที คุณมีอาการตื่นตระหนก และใช่ เท้าบาดเจ็บ เขาก็มีเลือดกำเดาไหลและมีรอยฟกช้ำหลายจุดเช่นกัน” เธอกลืนน้ำลายคำใหญ่และพูดต่อ “ดูเหมือนว่าเขาจะมีเรื่องทะเลาะกัน และจากผลการทดสอบที่มาถึงเมื่อวาน เราพบว่ามีคราบยาอยู่ในเลือดของคุณ ฉันคิดว่ามันอธิบายความเจ็บป่วยที่คุณรู้สึกได้ในตอนนี้?”

ซาช่าพยายามซึมซับข้อมูลที่เธอเพิ่งได้รับ และตามที่สัญญาไว้ เธอรักษาตัวเองให้สงบเท่าที่จะทำได้

“ฉันรู้ว่าเจนจะวางยาฉัน” เธอบ่นพึมพำถึงเจน

“โอ้ที่รัก คุณควรจะระมัดระวังเป็นพิเศษ สิ่งเลวร้ายอาจเกิดขึ้นได้” เธอกระซิบท่อนสุดท้ายช้าเกินกว่าที่ซาช่าจะได้ยิน “ฉันดีใจที่อเล็กซ์อยู่กับคุณ”

“เขาไม่ได้ช่วยฉันจากเจน ฉันเตะเจนแล้ววิ่งออกมาในขณะที่เขาเพลิดเพลินกับดนตรีเหมือนคนอื่นๆ” ซาช่าพูดพร้อมกับมองลงไปที่นิ้วของเธอ เธอปาดน้ำตาที่ไหลผ่านแก้มแล้วถาม “แต่นั่นไม่ได้อธิบายรอยฟกช้ำและอาการตื่นตระหนก ฉันรู้สึกเศร้า แต่ไม่มากพอที่จะทำให้เสียขวัญ”

พยาบาลพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อบอกในสิ่งที่ยอมรับได้สำหรับเธอ เพราะความจริงของคืนวันเสาร์จะไม่ถูกเธอเผยออกไป เธอกลัวที่จะผลักซาช่าให้ลึกลงไปในหลุมดำที่พวกเขาพยายามจะกำจัดเธอ

“โอ้ที่รัก! คุณคิดมาก คุณถูกวางยา คุณอาจสะดุดก้อนหินล้ม และเกี่ยวกับอเล็กซ์ เขาอาจจะทะเลาะกับผู้ชายที่วางยาคุณ จึงได้มีร่องรอยจากการชกต่อย? และเป็นไปได้ว่าเนื่องจากปฏิกิริยาของยา คุณจึงเครียดและตื่นตระหนก” เธอบอก พยายามทำให้เป็นปกติที่สุด

ซาช่าซึมซับข้อมูลและไม่พบเหตุผลที่จะไม่เชื่อ

“ฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงมีแสงวาบจากรถสีดำและรู้สึกเหมือนกำลังวิ่งหนีใครบางคน ราวกับว่ามีใครบางคนกำลังตามฉันอยู่ ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมฉันถึงรู้สึกว่าสิ่งเลวร้ายกำลังจะเกิดขึ้น? ฉันทำอะไรผิดพลาดร้ายแรงถึงได้จะตามล่าฉันและทำให้โลกที่พันกันของฉันกลับหัวกลับหาง”

สีหน้านางพยาบาลซีดลง

"ไม่. คุณก็แค่.. แค่คิดมาก” เธอพูดตะกุกตะกัก “ตอนนี้คุณรู้ทุกอย่างแล้ว กินยาเถอะ”

ซาช่า พยักหน้ารู้สึกเหมือนในคืนวันเสาร์มีเรื่องมากกว่านี้ แต่เธอก็ได้แต่คิดอยู่ในใจและกลืนยาลงไป

นางพยาบาลที่อายุเท่าแม่ของเธอลูบหัวเธอและช่วยเธอด้วยการโกหก ซาช่า ยิ้มให้เธอและสัมผัสได้ถึงความรักของแม่ในทันที แม่. เธอคิดถึงแม่ของเธอ ใครสามารถเรียกแม่ของเธอได้ ได้โปรด? เธอคิดแต่ก็สะบัดความคิดออกในทันทีเพราะถ้าแม่ของเธอเห็นเธอแบบนี้ เธอจะจัดกระเป๋าและย้ายไปที่หมู่บ้านกับแม่ของเธอในวันถัดไป แม้ว่าเธอจะชอบเกาะแขนแม่ของเธอและนอนบนตักของแม่ชั่วนิรันดร์ แต่เธอก็ต้องการอยู่ห่างจากแม่ที่นี่ เพื่อที่เธอจะได้หาเงินและสะสมเงินก้อนโตสำหรับการผ่าตัดของพ่อเธอ จำนวนเงินที่แม้ว่าเธอจะทำงานในร้านอาหารแห่งนี้อีกหลายร้อยปีก็ยังไม่ได้ อาจถึงเวลาแล้วที่จะหางานที่มีรายได้สูงกว่านี้ เธอคิดก่อนจะผล็อยหลับไป

อเล็กซ์หยุดเดินกลางทางขณะที่เขามองเห็นเธอนอนหลับเหมือนเด็กทารก เธอกำหมอนไว้ใกล้หน้าอกขณะหายใจเข้าลึกๆ เธอดูสงบหลังจากผ่านไปซักพัก เขายิ้มให้เธอก่อนจะจิ้มหน้าผากเธอเบาๆ

เขาหันออกจากห้องไปทำเอกสารต่อให้เสร็จเพื่อที่จะพาเธอกลับบ้านในอีกไม่ช้า