Chapter 7

อเล็กซ์เทกาแฟให้พวกเขา

อเล็กซ์ชอบกาแฟที่ไม่มีน้ำตาล แต่เขาก็ไม่ลืมที่จะเติมน้ำตาลหนึ่งช้อนลงในถ้วยของซาช่า

“ฉันไม่คิดว่านายจะจำรสชาติของฉันได้ อเล็กซ์” ซาช่า พูดด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบในขณะที่ อเล็กซ์ ยิ้มให้เธอและตอบว่า "รสชาติบางอย่างไม่เคยลืม"

เดซี่เข้ามาพร้อมกับขวดคุกกี้และนั่งลง

“โอ้ อเล็กซ์ คุณลืมรสชาติของฉันตลอดเลยนะ?” เดซี่พูด เติมน้ำตาลอีกครึ่งช้อนชาลงในกาแฟของเธอ

ซาช่ารู้สึกงุนงง หลายปีผ่านไป เขายังคงจำรสชาติของเธอได้ แต่จะลืมรสชาติของคู่ชีวิตได้อย่างไร

“ซาช่า ทำไมคุณถึงไม่ลองคุกกี้เหล่านี้ล่ะ” อเล็กซ์เสนอเพื่อทำให้บรรยากาศในห้องปลอดโปร่งขึ้น “เดซี่ทำให้พวกเขาอยู่ที่บ้าน”

"ขนมพวกนี้อร่อยจริงๆ" ซาช่าชื่นชม "ขอบคุณมากเดซี่"

เดซี่มองขึ้นไปที่ซาช่าเพื่อดูว่าเธอจริงใจแค่ไหน

“ขนมนี้เป็นบราวนี่เพื่อสุขภาพ ไม่มีแป้งและไม่มีน้ำตาล ทำจากน้ำเชื่อมเมเปิ้ล คุณคงเคยกินเป็นครั้งแรก แต่บ้านเรากินแต่ของพวกนี้เท่านั้น” เดซี่อวดขณะที่อเล็กซ์ส่ายหัว “เราต้องดูแลตัวเองเพราะร่างกายไม่เหมือนพวกคุณ ที่ท้องเหมือนถังขยะกินทุกอย่างที่คุณได้รับ”

“เราดูแลหัวใจ เดซี่ไม่เหมือนคุณที่ขยี้มันเหมือนด้วง” ซาช่าโต้กลับ

เสียงโทรศัพท์ของอเล็กซ์ดังขึ้นอีกครั้ง "เอาล่ะ พวกเธอทั้งสองคุยกันไปก่อน ฉันต้องไปแล้ว พอดีมีเรื่องด่วน" อเล็กซ์พูดก่อนจะจากไป

ความเงียบเข้ามาในห้องทันทีที่อเล็กซ์จากไป

“ผู้ชายคนนี้ยุ่งอยู่เสมอ” เดซี่ส่ายหัว

ความเงียบเกิดขึ้นในห้องเป็นเวลานาน เนื่องจากความอึดอัดเกิดขึ้นระหว่างผู้หญิงสองคน

"ซาช่า" เดซี่พูดขณะทำน้ำแข็งแตก “คุณคงเหนื่อยมาก ไปพักผ่อนที่ห้องเถอะ”

ซาช่าพยักหน้าก่อนจะเดินตามเดซี่ไป

“มีอะไรก็เรียกได้ ฉันอยู่แถวริมระเบียง” เดซี่พูดก่อนจะหันหลังทิ้งเธอไว้ตามลำพังในห้องรับแขก แม้ว่าอเล็กซ์บอกว่าเธอจะพักอยู่ในห้องข้างๆ เธอพาซาช่ามาที่นี่เพราะห้องนั้นถูกล็อกอยู่เสมอ อเล็กซ์บอกว่าเคยมีผู้หญิงคนหนึ่งพักอยู่ที่นั่นมาก่อน และเมื่อเรากลับมาอยู่ที่ห้องของอเล็กซ์ เดซี่ไม่เคยเห็นในห้องนั้นเลย บ้านอีกหลังหนึ่งที่มีประตูส่วนกลางถูกปล่อยให้เช่า อเล็กซ์ได้ซื้อบ้านนั้น เมื่อเร็วๆ นี้ แต่เดซี่ไม่เคยเห็นห้องนั้นเลย เพราะอเล็กซ์ล็อคห้องไว้เสมอ

"เดซี่" ซาช่าเอ่ย “ขอบคุณมากเดซี่ ฉันรู้ว่าไม่สะดวกที่จะรับคนแปลกหน้าเข้ามาในบ้านของคุณ ถ้าไม่ใช่เพราะงานนี้ ฉันคงไม่ตกลงที่จะอยู่ที่นี่ จริงๆ แล้วฉันขอให้อเล็กซ์ยอมปล่อยให้ฉันอยู่ที่บ้านของฉัน เวลาทำงานฉันจะไปรายงานตัวที่ออฟฟิศของเขาทุกวัน แต่เขายืนกรานให้ฉันอยู่ที่นี่ เพื่อคุณจะได้มีเพื่อน แต่ถ้าคุณไม่ชอบ ฉันจะเกลี้ยกล่อมให้เขาปล่อยฉันไป"

เดซี่รู้สึกสับสน เธอไม่ได้คาดหวังสิ่งนั้นจากซาช่า “บอกตามตรง ฉันรู้สึกแย่ จริงๆ แล้วเราไม่ชินกับการมีคนแปลกหน้าในบ้านของเราแต่ก็ไม่เป็นไร ถ้าเราไม่ช่วยคุณแล้วใครล่ะที่จะช่วย? ฉันเชื่อใจสามีมากกว่าตัวเอง ฉันรู้ว่าเขาจะไม่มีวันหักหลังฉัน” ฉันหวังว่าคุณจะจำไว้นะว่าเขาหมั้นแล้ว " เธอตอบกลับใส่ ซาช่า พลางจับแหวนเพชรที่ส่องแวววับ

"อย่ากังวลไปเลยเดซี่ ถึงฉันจะยากจนแต่เราไม่รับของมือสอง"

ซาช่ารู้วิธีจัดการกับสาวๆ แบบเธอเป็นอย่างดี แต่เดซี่ไม่ชินกับการเรื่องแบบนี้ แต่ละวินาทีที่ผ่านไปเพิ่มความเกลียดชังต่อ ซาช่า ขึ้นในหัวใจของเดซี่

ซาช่าเดินไปรอบๆ ห้อง ก่อนหน้านี้ห้องนี้เป็นห้องรับแขกหรือห้องเก็บของของอเล็กซ์ เขาไม่ชอบมันเลย เขาอยากจะนอนบนโซฟามากกว่าในห้องนี้ แม้ว่าจะได้รับการปรับปรุงใหม่อย่างดี แต่ก็ยังไม่มีหน้าต่างอยู่ในนั้น ห้องนี้เป็นห้องที่ผสมผสานระหว่างสีส้มและสีน้ำตาล ผนังทาสีเบจ ยกเว้นผนังด้านหนึ่ง ทาด้วยสีส้มที่น่าพึงพอใจพร้อมลวดลายสีขาว สีไม่แปลกตาเกินไป แต่ดูสวยงาม เตียงสีน้ำตาลเข้มขนาดคิงไซส์ตั้งอยู่ฝั่งตรงข้ามผนังซึ่งครอบคลุมพื้นที่ส่วนใหญ่ และห่างออกไปเพียงไม่กี่ก้าว ตรงข้ามกับเตียงมีตู้เสื้อผ้าสองประตูที่ผสมผสานระหว่างสีส้มและสีน้ำตาลเข้ม ด้านหลังประตูห้องเป็นทางเดินเล็กๆ ที่นำไปสู่โต๊ะเครื่องแป้งและห้องน้ำ ห้องพักค่อนข้างซับซ้อน มีผ้าปูที่นอนสีส้มและน้ำตาลที่เข้าชุดกัน แจกันสีน้ำตาลพร้อมดอกไม้สีทอง และกล่องทิชชู่สีน้ำตาลที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง ความวิจิตรงดงามของตุ๊กตาเด็กผู้หญิงบนโต๊ะเครื่องแป้งบอกว่านั่นเป็นห้องของเดซี่ ตู้เสื้อผ้าก็เต็มไปด้วยเสื้อผ้าหลากหลาย ทำไมอเล็กซ์ถึงปล่อยให้คู่หมั้นที่รักของเธออยู่ในห้องที่เขาเกลียด? และทำไมเดซี่ถึงเสนอห้องนอนส่วนตัวของเธอให้ซาช่า? แม้จะมีคำถามมากมายอยู่ในหัว แต่เธอก็ทรุดตัวลงบนเตียงและปล่อยให้ความมืดเข้าครอบงำเธอ

“ซาช่าอยู่ที่ไหน” อเล็กซ์ถามทันทีที่เขาเข้าไปในบ้าน เดซี่มีสีหน้าบูดบึ้ง แต่เธอก็ปิดบังมันด้วยรอยยิ้มในทันที เธอก้าวไปข้างหน้าและยื่นแก้วน้ำที่เธอนำมาให้เขา แต่แทนที่จะรับและขอบคุณเธอด้วยรอยยิ้ม อเล็กซ์กลับวางแก้วไว้บนโต๊ะแล้วลุกขึ้นยืน "ซาช่า!" เขาเรียกโดยไม่สนใจเดซี่

“เธออยู่ในห้องของฉัน” เดซี่หันหลังให้เขาแล้วเดินไปที่ระเบียง

"ทำไมต้องเป็นห้องของคุณ? อเล็กซ์ถามและเดินตามเดซี่ไปที่ระเบียง

“เพราะฉันไม่มีกุญแจ”

“คุณต้องปล่อยให้เธอพักผ่อนในห้องของฉัน ทำไมถึงเป็นของคุณ ห้องนอนของคุณไม่มีหน้าต่างด้วยซ้ำ เธอคงจะหายใจไม่ออก” อเล็กซ์ส่ายหัว เดินออกไป ทิ้งเธอให้เธออยู่ตามลำพัง

มุมมองของซาช่า

เขาอยู่ตรงหน้าฉันและส่งยิ้มให้ เขาดูเหมือนเทวดาในชุดขาวที่คอยช่วยเหลือฉันอยู่เสมอ ฉันไม่มีวันเบื่อที่จะเห็นเขา ดวงตาของเขาเปล่งประกายด้วยความรักและความห่วงใย โอ้ดวงตาเหล่านั้น! เขาเป็นเหมือนป่าทึบฉันสามารถหลงทางได้อย่างง่ายดาย

ทันใดนั้นก็มีเสียงดังก้องอยู่รอบตัวเรา

*ตรู๊ดดด.*

รอยยิ้มของเขาเปลี่ยนไปและทั้งหมดที่ฉันมองเห็นคือเลือด เสื้อเชิ้ตสีขาวของเขากลายเป็นสีแดง ดวงตาของเขาปิดลงขณะที่เขาล้มลงบนพื้น ฉันจับมือเขาเขย่าแรงๆ แต่เขาก็ไม่ขยับ "อเล็กซ์" ฉันโทรหาเขา แต่เขาหายไป เหมือนมีบางอย่างอัดแน่นในปอด ฉันสำลัก รู้สึกเหมือนไม่มีอากาศอยู่ในห้อง ฉันเห็นเลือดไหลออกมาจากบาดแผลของเขา “อ..อเล็กซ์” เสียงของฉันแหบแห้ง มันยากสำหรับฉันที่จะหายใจ

"เปิดตาของคุณซาช่า" ฉันได้ยินใครโทรมาหาฉัน รู้สึกเหมือนเป็นอเล็กซ์ เสียงของเขา.

ฉันพยายามลืมตาแต่รู้สึกหนักอึ้ง

ฉันรู้สึกเหมือนถูกล่ามโซ่และมีคนดึงฉันเข้าไปในถ้ำแห่งความมืด ฉันเห็นพวกเขาลากฉันไปจาก "อเล็กซ์ ช่วยฉันด้วย" ฉันโทรหาเขา

"ซาช่า" ฉันได้ยินเขาอีกครั้ง “เปิดตาของคุณ มองมาที่ฉัน”

ขาของฉันสั่น ฉันรู้สึกว่ามีคนบีบมือและลูบหัวฉัน

ต่อสู้กับความมืด ฉันเปิดเปลือกตาออก กลิ่นของเขาเต็มจมูกของฉัน ทำให้สงสัยในสติของฉัน ฉันพยุงตัวนั่งในขณะที่เขามองตรงเข้าไปในดวงตาของฉัน

ฉันมองไปที่ใบหน้าของเขา เขายังมีชีวิตอยู่. เขาโอเค

ฉันยืนขึ้นเอามือลูบหน้าเขาทันที ฉันใช้นิ้วลูบไล้ทั่วใบหน้าของเขา พยายามให้แน่ใจว่าเขาอยู่ที่นี่จริงๆ

"อเล็กซ์" ฉันมองเขาอย่างไม่เชื่อสายตา

มือของฉันไปสัมผัสบาดแผลของเขา

“กระสุนปืนอยู่ไหน” ฉันตะโกน "เสื้อขาวอยู่ไหน" ฉันจำเลือดที่ไหลออกมาจากหน้าอกของเขาได้ สีแดงที่เปื้อนเสื้อสีขาวของเขาจนหมด

ฝ่ามือเค้าโอบรอบหน้าฉันและกระซิบ "ชู่วว.. คุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร"

“เลือด คุณถูกปกคลุมไปด้วยเลือด” ฉันพูดพล่าม “มีเลือดอยู่ทุกที่ พวกเขาลากฉันออกไปจากคุณ”

ดวงตาของอเล็กซ์มืดลง เมื่อเขาถอนหายใจ “ซาช่า ไม่มีใครจะพาคุณไปไหน ไม่มีใครพรากคุณไปจากผมได้”

ฉันรู้สึกว่าถูกกอดแน่นที่หน้าอก ขณะที่มือของเขาลูบหลังฉันเบาๆ

“เขายิงคุณอเล็กซ์ เขายิงคุณเข้าที่หน้าอก” ฉันหวาดวิตก และหลับตาลงขณะที่ร่างกายสั่นสะท้าน

“ไม่มีใครยิงฉัน ฉันสบายดี มองมาที่ฉันสิ” เขาเขย่าฉันเบาๆ

ฉันยังคงหลับตา ไม่เชื่อหูของตัวเอง

“มองมาที่ฉัน ซาช่า ฉันสบายดี ไม่มีใครยิงฉัน”

น้ำตาฉันไหลอาบแก้มขณะที่หัวใจของฉันเต้นแรงเหมือนนกในกรง ฉันกลัวที่จะลืมตา ถ้าฉันลืมตาขึ้นมา แล้วเขากำลังนอนอยู่ตรงหน้าฉัน เปียกโชกไปด้วยเลือด จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาตาย ฉันไม่ต้องการที่จะทำลายความเข้าใจผิดนี้ ฉันกลัวที่จะเผชิญกับความจริง ฉันกลัวที่จะเผชิญกับความตายของเขา

“ซาช่า ดูฉันสิ” ร่างกายของฉันกำลังสั่นสะท้านและหัวใจของฉันกำลังมอดไหม้อย่างแท้จริง ฉันสะอื้นหนักขึ้น กัดริมฝีปากล่างเพื่อควบคุมตัวเอง

ฉันรู้สึกว่ามีคนเขย่าฉันเบาๆ

"ได้โปรดลืมตาเถิดที่รัก มองมาที่ฉัน ฉันสบายดี ไม่มีใครยิงฉัน มันเป็นแค่ความฝัน"

ถึงยังไม่ค่อยมั่นใจ แต่ฉันก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองไปตามเสียง เขายิ้มก่อนจะจูบหน้าผากฉัน “มันเป็นแค่ความฝัน ฉันสบายดี และจะอยู่กับคุณตลอดไป”

ฉันสะอื้นหนักขึ้นขณะที่เขาดึงฉันเข้าไปใกล้หน้าอกของเขา

ฉันรู้สึกว่าหัวใจของฉันแตกออกเป็นสองส่วน เพียงแค่นึกถึงความตายของเขา ฉันรู้สึกหวาดกลัวอย่างอธิบายไม่ถูก ฉันโอบแขนรอบตัวเขาและซบหน้าของฉันที่ระหว่างซอกคอของเขา ฉันควบคุมตัวเองไม่ได้ ฉันเริ่มร้องไห้ เขากอดฉันแน่นขึ้นแล้วลูบหลังฉันเบาๆ

"ได้โปรด." ฉันขอร้องโดยไม่รู้ว่าฉันขออะไร

“หึ..ก็ได้” เขาปลอบฉันขณะที่ฉันร้องไห้ต่อไป

"คุณโอเคไหม?" ฉันพึมพำเบาๆ กอดเขาแน่น กลัวว่าเขาจะหายตัวไปถ้าฉันปล่อยมือออก

ช่วงเวลาผ่านไปนานเท่าไรไม่รู้ที่เราอยู่ด้วยกัน ในที่สุดเขาก็ดึงฉันกลับมา และพาฉันกลับไปนอนบนเตียง ฉันรู้สึกงุนงง ทุกอย่างพร่าเลือนในหัวของฉัน ทั้งหมดที่ฉันเห็นคือเขา และทั้งหมดที่ฉันต้องการก็คือเขา ฉันกุมมือเขาแน่น วางไว้แนบอกของฉัน และปล่อยให้ดวงตาที่หนักอึ้งปิดลง ฉันพยายามอย่างเต็มที่เพื่อต่อสู้กับอาการวิงเวียนศีรษะที่ฉันรู้สึก แต่ตาของฉันรู้สึกหนัก ฉันรู้สึกว่านิ้วของเขาปัดไปที่แก้มของฉัน ลูบไล้ปอยผมออกจากใบหน้าของฉัน กลิ่นของเขา ความอบอุ่น การดำรงอยู่ของเขากำลังปลอบโยนฉัน ฉันปล่อยให้ตัวเองหวงแหนเขาก่อนที่ฉันจะผล็อยหลับไป

มุมมองของอเล็กซ์

ฉันนั่งดูเธอหลับราวกับเด็กน้อย เธอกรนเบาๆ ฉันกลัวมากเมื่อเธอทำแบบนั้น ฉันไม่เคยเห็นเธอเป็นแบบนี้มาก่อน ซาช่าเป็นเด็กสาวที่ร่าเริงสดใสมาโดยตลอด แต่เมื่อเห็นเธอแตกสลายแบบนั้น ใจฉันก็แตกสลายเป็นชิ้นๆ เช่นกัน วินาทีที่ฉันคิดว่าเธอจำทุกอย่างได้ เธออาจจำทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในวันเสาร์ได้แล้ว เมื่อเธอพูดเรื่องเลือด ฉันรู้สึกว่าหัวใจฉันแทบจะหยุดเต้น แต่แล้วฉันก็โล่งใจเมื่อพบว่าเป็นเพียงการละเมอ เธอแค่ฝันร้าย แม้ว่ามันจะค่อนข้างคล้ายกับคืนนั้น แต่เธอยังคงจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น ฝันร้ายเหล่านี้อาจทำให้เธอเป็นบ้า ฉันกลัว จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อเธอรู้ความจริง? เธอจะแหลกสลาย เธอไม่ควรจะรู้ความจริง ฉันให้เธอเสี่ยงไม่ได้อีกแล้ว

ฉันค่อยๆ ดึงมือเธอออก ห่มผ้านวมให้เธอแล้วออกจากห้องโดยเปิดไฟไว้ เธออาจจะกลัวความมืด และเปิดประตูทิ้งไว้เพื่อให้เธอไม่รู้สึกอึดอัด