Chapter 6

อเล็กซ์ติดสายคุยโทรศัพท์ ขณะที่ซาช่าจดจ่ออยู่กับบ้าน ชุดทีวี โฮมเธียเตอร์ และลำโพงก็เหมือนเดิม โดยที่พวกเขาเล่นดนตรีทุกเช้าและดูหนังเกือบทุกคืน แม้ว่าการเพิ่มเติมจะถูกสร้างขึ้น เช่นเดียวกับชั้นวางทีวีแบบเรียบง่ายที่มีลิ้นชักถูกเพิ่มเข้ามา กรอบรูปหลายชิ้นที่มีคำพูดที่สร้างแรงบันดาลใจและความรักถูกประดับไว้บนผนัง แจกันสีเบจขนาดใหญ่ที่มีขอบสีทองถูกวางไว้ที่ด้านข้างทั้งสองข้าง ดอกไม้ประดิษฐ์สีทองและสีแดงอันวิจิตรบรรจงวางประดับไว้ในแต่มุม ทำให้สถานที่แห่งนี้มีกลิ่นอายของความหรูหรา เธอเหลือบมองที่ประตูตรงมุมขวา มันคือประตูห้องของเธอ ใช่ ซาช่า และ อเล็กซ์ เป็นเพื่อนบ้านกัน อพาร์ทเมนท์ของพวกเขามีประตูส่วนกลาง ซึ่งปกติแล้วเจ้าของจะล็อคไว้ แต่เมื่อเป็นเพื่อนกันแล้ว พวกเขาเปิดประตูนั้นและรวมอพาร์ตเมนต์ทั้งสองเข้าด้วยกัน แต่แล้ววันนั้นก็มาถึงเมื่อ ซาช่า ต้องออกจากสถานที่แห่งนี้

'วันนี้เป็นวันที่รอคอยมานานมากที่สุดในชีวิตของฉัน วันนี้อเล็กซ์กลับมาจากบ้านเกิดของเขา ผ่านไป 3 เดือนแล้วตั้งแต่เขาจากไป และในที่สุดวันนี้เขาก็กลับมา ฉันมีความสุขมาก. ฉันหมุนดอกกุหลาบสีแดงในมือ ฉันนึกถึงเขา "เขาจะชอบมัน" ฉันเด็ดกลีบกุหลาบออก “เขาจะเกลียดมัน” แล้วอีกกลีบก็หล่นลงไป ฉันเด็ดทำไปเรื่อยๆ เมื่อกลีบสุดท้ายถูกเด็ดออกไปพร้อมกับความรู้สึกหนักอึ้งที่หน้าอกของฉัน "เขาจะเกลียดมัน" ฉันมองไปรอบๆ ความพยายาม เทียนหอมกลิ่นลาเวนเดอร์ที่หอมอบอวลอบอวลอยู่ในจมูกของฉัน พร้อมกลิ่นกุหลาบเล็กน้อย ฉันทำพวงดอกกุหลาบห้อยอยู่รอบๆ ห้องประดับด้วยแสงไฟ ส่องสว่าง ฉันทำทางเดินกุหลาบ จากบันไดหน้าประตูไปที่เตียงของเขา ฉันตกแต่งเตียงของเขาด้วยดอกกุหลาบสีแดงพร้อมข้อความว่า 'ฉันรักเธอ' โต๊ะข้างหัวเตียงประดับด้วยเทียนหอมและช็อคโกแลต เขาจะเกลียดทั้งหมดนี้จริงหรือ?

"ไม่ที่รัก เขาจะชอบมัน" หัวใจของฉันกระซิบว่า "เธอเชื่อได้อย่างไรว่าดอกกุหลาบนั้นจะไม่มีความหมาย และเธอไม่เห็นความรักและความโหยหาในหัวใจของเขาเลย"

“ถ้าเขารักคุณ เขาจะขอคุณ” คราวนี้เป็นความคิดของฉันที่โต้เถียงกับหัวใจของฉัน “เขาจะไม่เปลี่ยนไปหลังจากไปบ้านเกิดของเขา”

“เขาเป็นคนขี้อายและเขากลับมาหลังจากผ่านไป 3 ปี เขาคงต้องยุ่งกับเรื่องในครอบครัว นี่มันศตวรรษที่ 20 คุณจะยังรอให้ผู้ชายขอแต่งงานก่อนเหรอ จริงไหม?”

“ไม่ ฉันไม่ทำ ฉันรักเขาแล้วฉันจะบอกให้เขารู้วันนี้ และฉันเชื่อหัวใจของฉัน ฉันรู้ว่าเขาก็รักฉันเช่นกัน”

วันนั้นใจยังโวยวายว่าไม่ใช่อย่างที่ฉันคิด ให้ลืมตาและคิดอย่างมีเหตุมีผล ไม่ควรคาดหวังความรักจากใคร มีแต่จะทำร้ายฉัน แต่ฉันเพิกเฉยต่อเขา เพ่งสมาธิไปที่ตัวฉันเอง ความรู้สึกที่มีต่อเขาและฝันถึงสองเรา ถึงฉันจะรู้มากแค่ไหน แต่ความคาดหวังมีไว้เพื่อทำร้าย และความฝันมีไว้เพื่อพังทลาย

“ท่านแม่ ท่านมาถึงแล้ว เขาอยู่ในลิฟต์” บอกยามว่า "แต่-"

ฉันวางสายโดยที่เขายังไม่ได้รับสาย ฉันหวังว่าฉันจะได้ยินเสียงเขา

เมื่อเหลือบมองเสื้อคลุมสีแดงและผมที่พลิ้วไหว ฉันก็แอบอยู่หลังประตูอพาร์ตเมนต์เพื่อดูปฏิกิริยาของเขา ทางเดินมีแสงสลัวและฉันวางโน้ตไว้บนพรมเช็ดเท้าของเขา

ฉันได้ยินเสียงประตูลิฟต์เปิดออก หัวใจฉันเต้นแรงในอก สวมเสื้อยืดโปโลสีขาว สวมแจ็กเก็ตหนังสีดำ จับคู่กับกางเกงยีนส์สีน้ำเงิน เขาก้าวออกจากลิฟต์ นัยน์ตาสีเทาเปล่งประกายภายใต้แสงจันทร์ที่ส่องมาจากหน้าต่าง กรามคมของเขามีเคราบางๆ อยู่ ทำให้เขาดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นแต่ผมหน้าที่ปรกอยู่บนหน้าผากและยุ่งเหยิงยังเหมือนเช่นเคย เขาดูหายใจติดขัด มันยากสำหรับฉันที่จะควบคุมตัวเองไม่ให้กระโดดออกไปกอดเขา ฉันไม่สามารถหยุดยิ้มได้ แต่มีบางอย่างทำให้ฉันหยุดชะงักจนร้อยยิ้มหายไป และหัวใจของฉันก็ร่วงหล่นไปด้วย ข้างหลังเขา มีใบหน้าที่สวยงาม ดวงตาสีฟ้า เธอยิ้มให้เขาขณะที่เธอโอบแขนของเขาไว้ เขาส่งรอยยิ้มกลับให้เธอขณะที่พวกเขาเดินจูงมือกันไปที่อพาร์ตเมนต์ พวกเขาไปถึงประตูและสังเกตเห็นข้อความนั้น อเล็กซ์หยิบมันขึ้นมาและปลดล็อคประตู ดวงตาของเขาเบิกกว้างเท่ากับจานรอง ตะลึงกับภาพตรงหน้า เขาอ่านข้อความและก้าวถอยหลัง ฉันเงียบ พยายามประคองตัวเอง เด็กสาวขมวดคิ้วก่อนจะคว้าโน้ตจากมือของเขา “ถึงที่รัก ฉันอยากจะบอกคุณเสมอว่าฉันรักคุณมากแค่ไหน แต่คำพูดน้อยเกินไปที่จะแสดงออกมา นี่คงเป็นเรื่องน่าประหลาดใจสำหรับคุณ”

ฉันจ้องไปที่อเล็กซ์ด้วยความรู้สึกปวดร้าวเหมือนถูกหักหลัง ดวงตาของอเล็กซ์กวาดสายตามองไปรอบๆ เพื่อหาฉัน แต่ฉันซ่อนตัวอยู่ข้างหลัง สิ่งที่ฉันต้องการในตอนนี้คือการหายตัวไปจากโลกนี้ 'หยุดคิดแบบนั้นเสียที ซาช่า บางทีเธออาจจะเป็นญาติของเขาก็ได้' ไม่จำเป็นว่าเธอจะต้องเป็นแฟนของเขาหรืออะไรก็ตาม' หัวใจของฉันบ่นพึมพำและฉันตัดสินใจที่จะเชื่ออีกครั้ง แต่เมื่อได้ยินผู้หญิงคนนั้นพูด ฉันรู้สึกเหมือนหอกพุ่งเข้าใส่หัวใจ ฆ่าฉันตายในทันที

"อเล็กซ์" เธอหลับตาและเมื่อเธอลืมตาขึ้นอีกครั้ง เธอมีรอยยิ้มบนใบหน้า "อย่าบอกนะว่าอเล็กซ์ วางแผนทั้งหมดนี้เพื่อทำให้การมาถึงของฉันเป็นเรื่องพิเศษ ฉันไม่อยากเชื่อเลย คู่หมั้นฉันนี่โรแมนติกจัง" เธอร้องเสียงแหลมพรางโอบกอดอเล็กซ์แน่

ฉันมองพวกเขาอย่างตะลึงงัน คู่หมั้น? ฉันจ้องไปที่แหวนเพชรที่นิ้วของหญิงสาวและแหวนแพลตตินั่มอันวิจิตรที่ส่องประกายอยู่ในนิ้วของอเล็กซ์ ฉันมองลงไปที่กล่องสีแดงที่ฉันถืออยู่ในมือ ฉันเปิดมันและจ้องไปที่แหวนเงินอันล้ำค่าที่ฉันซื้อให้เขา หัวใจของฉันพังทลายลง ขณะที่ฉันสะอื้น แหวนก็ตกลงมาจากมือของฉัน ฉันรีบหลบเข้าไปในห้อง ล็อคประตูทันที ฉันไม่เคยคิดว่าเขาจะหมั้นหมายแล้ว ฉันใฝ่ฝันที่จะเป็นภรรยาของเขา คู่หมั้นของเขา หรืออีกครึ่งของเขา แต่สำหรับเขาแล้ว ฉันไม่ใช่แม้แต่เพื่อนด้วยซ้ำ คืนนั้นฉันร้องไห้จนพลบค่ำและหลังพลบค่ำ ฉันทิ้งเสื้อผ้า ข้าวของ และแม้แต่สมุดสเก็ตช์ทั้งหมด ยกเว้นกระเป๋าเงินของฉัน ฉันย้ายมาอยู่กับเชลลี่ และไม่เคยเฉียดเข้าใกล้บ้านหลังนี้อีกเลย สิ่งที่น่าขันที่สุดคือ อเล็กซ์ไม่เคยพยายามติดต่อฉัน เขาไม่สนใจว่าฉันจะไปไหน สรุปคือเขาลืมฉัน ฉันได้แต่บอกตัวเองว่ามันเจ็บ มันเจ็บเหมือนตกนรก' ซาช่ามองลงไปที่นิ้วของเธอ กลั้นสะอื้นไห้ วันนั้นที่อเล็กซ์บอกว่าเขายุ่งกับงานฉลองของครอบครัว เป็นการหมั้นของเขาเหรอ? เธอคิดก่อนที่จะหลับตาลง และฝังอดีตไว้ที่มุมหนึ่งของจิตใจ

เธอยังคงสำรวจบ้านต่อไป เธอเห็นว่าชั้นหนังสือวางอยู่ตรงข้ามกับผนัง โดยมีหนังสือและอุปกรณ์ศิลปะหลายอย่างประดับอยู่ เธอรู้สึกว่านิ้วของเธอกระตุก เป็นเวลานานแล้วที่เธอบีบมือตัวเอง เธอเคยหลงใหลในงานศิลปะมาก่อน แต่เธอก็สูญเสียความสนใจทั้งหมดไป เธอใช้ชีวิตนี้เป็นภาระให้กับตัวเอง ไม่มีอะไรให้ความสุขแก่เธอ บางครั้งเธอรู้สึกว่าเธออยากจบชีวิตลงและหลับไปตลอดกาล แต่แล้วใบหน้าพ่อกับแม่ก็เตือนเธอถึงความรับผิดชอบต่อครอบครัว การเป็นลูกคนเดียว เธอต้องดูแลพวกเขาเหมือนที่พวกเขาดูแลเธอตอนที่เธอยังเป็นเด็ก

ตาของเธอมองไปที่ระเบียง ทางเดินริมระเบียงที่ครั้งหนึ่งเคยเต็มไปด้วยที่ทิ้งบุหรี่และกระป๋องโคล่า บัดนี้กลายเป็นระเบียงสไตล์วินเทจไปแล้ว ครั้งหนึ่งเคยเป็นพื้นขรุขระ ปัจจุบันตกแต่งอย่างประณีตด้วยพรมหญ้าเทียม โต๊ะกาแฟเล็ก ๆ ที่โค้งมนพร้อมเก้าอี้เบาะวางอยู่ตรงกลาง ต้นไม้ดอกไม้ หินประดับ และไม้เลื้อยถูกแขวนไว้ที่ผนังด้านข้างและราวบันได ต้นไม้สูงล้อมรอบด้านข้างและวางต้นไม้ขนาดเล็กไว้บนพื้น กระดิ่งลม กรอบรูปขนาดเล็กพร้อมคำพูดสร้างแรงบันดาลใจ ตกแต่งผนังด้านข้างของระเบียง ดูเหมือนสวนขนาดเล็ก

-----

“อเล็กซ์ ไม่ต้องห่วง” คุณวิลสัน ทนายของอเล็กซ์พูดทางโทรศัพท์ "เธอจะสบายดี"

“อืม ฉันหวังว่าอย่างนั้น” อเล็กซ์พูดอย่างหวังดีว่า "ทำอะไรก็ได้ แต่ได้โปรดอย่าให้ซาช่ารู้เรื่องทั้งหมดนี้ ฉันไม่สามารถบอกให้เธอรู้เกี่ยวกับคดีนี้ได้"

อเล็กซ์เตือนทนายความ ว่าเขารู้สึกเป็นกังวล เขาไม่ต้องการที่จะคิดถึงผลที่จะตามมา สิ่งเดียวที่เขาต้องการคือซาช่าจะปลอดภัย

“แต่อเล็กซ์ มันไม่ง่ายเลย คุณก็รู้ว่าเขาแข็งแกร่งแค่ไหน เขาอาจจะไม่สนกฎหมาย ฉันเกรงว่าเขาต้องการล้างแค้นด้วยตัวเอง..” ไมค์กล่าว “และวันนี้หรือพรุ่งนี้เขาจะพยายามตามหาเธอ”

“ฉันรู้ไมค์ เมื่อเธอแข็งแรงพอ ฉันจะพาเธอไปเที่ยวพักผ่อน การทำเช่นนี้ ทำหน้าให้สดชื่อหน่อยและทำให้เขาอยู่ห่างจาก ซาช่า”

“ฉันคิดว่าไม่เป็นไร อย่างไรก็ตาม อย่าสิ้นหวังและมั่นใจ เขาจะดูแลซาช่า และดูแลเธอด้วย”

อเล็กซ์ทำให้แน่ใจว่าซาช่ามียาของเธอ ขณะที่เดซี่วางกาแฟลงบนโต๊ะ

"ฉันได้ยินมาว่าคุณได้เข้าร่วมในบริษัทของเราในฐานะผู้ช่วยของเขา" เดซี่พูด พยายามทำตัวสุภาพให้มากที่สุด “ก็ดี แต่เธอพักที่ไหน ฉันหมายถึงคุณต้องเช่าบ้านใกล้ๆ เพื่อจะได้ทำงานตรงเวลา”

“เดซี่ เธอจะอยู่กับเรา” รู้สึกเหมือนกับว่าอเล็กซ์ขว้างระเบิดใส่เดซี่ เธอรู้สึกสับสน อเล็กซ์รู้บ้างไหมว่าเธอลำบากใจแค่ไหนที่จะเห็นซาช่าอยู่กับเขา

“ฉันจะเอาคุกกี้มาให้” เดซี่หันไปทางห้องครัวโดยรู้สึกว่าถูกหักหลัง อเล็กซ์เดินตามเธอไปเพราะซาช่าคงไม่รู้สึกแย่ไปกว่านี้แล้ว ทำไมเขาต้องพาเธอมาที่นี่ เธอไม่ต้องการอยู่ที่นี่ เดซี่ไม่ต้องการให้เธออยู่ที่นี่ แต่ทำไมเขาถึงอยากให้เธออยู่ที่นี่

"เดซี่" อเล็กซ์เอ่ย "เธอเป็นอะไรไป"

“ฉันเป็นอะไร อเล็กซ์คุณจะพาผู้หญิงอีกคนมาขวางทางเราได้ยังไง”

“เดซี่ เธอรู้ใช่ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อวันเสาร์ เธอตกอยู่ในอันตราย สุดที่รัก ฉันพยายามปกป้องเธอ”

“อยู่กับเธอทุกวันตลอด 24 ชั่วโมงเหรอ? คุณให้งานเธอในออฟฟิศเพื่อที่เธอจะได้อยู่กับคุณทั้งกลางวันและตอนนี้คุณพาเธอกลับบ้านมา เพื่อที่เธอจะได้อยู่กับคุณตอนกลางคืนด้วยงั้นเหรอ”

“พอเถอะเดซี่ เธอจะไม่อยู่ในห้องของฉัน เธอจะอยู่ในห้องข้างๆ โอเคไหม”

“ห้องที่คุณล็อคตลอดน่ะเหรอ?”

เขาพยักหน้าให้เธอก่อนจะหันกลับไปเพราะเขาไม่มีคำตอบที่ดีพอสำหรับคำถามของเธอ

“ฉันเชื่อใจคุณมากกว่าตัวเอง อเล็กซ์ ได้โปรดอย่าทำลายความไว้วางใจของฉัน” เดซี่กระซิบ

“ออกมาเถอะ ฉันจะเติมกาแฟให้” อเล็กซ์บอกเดซี่