Chapter 8

“ยืนทำอะไรอยู่”

มีเพียงชานินทร์เท่านั้นที่เดินเข้ามา คุกเข่า..คุกเข่าต่อหน้าเขา ยกมือขึ้นและจับเข็มขัดที่มัดไว้โดยไม่ให้อรัญสั่งอีก ราวกับว่าเขารู้หน้าที่ ในขณะที่อีกฝ่ายจุดบุหรี่ใหม่ ชมการแสดงก่อนนอนเหมือนทุกวัน แต่วันนี้แปลกที่ชานินทร์ไม่ถอดเสื้อผ้าเร็วนัก แล้วรีบจัดการให้เรียบร้อยเหมือนเดิม เอื้อมมือไปคาดเข็มขัดแล้วกลั้นไว้ สีหน้าครุ่นคิดไม่สบตาจนอรัญสังเกตเห็นความผิดปกติ

"ผมมีอะไรจะพูด"

แน่นอน เขามีสัญชาตญาณที่ดีเพราะได้ติดต่อกับคนอื่นมาเกือบตลอดชีวิตของเขา และเห็นได้ชัดว่าจากการกระทำของเขาวันนี้ว่าเขาต้องการต่อรองบางอย่าง

“พูดเร็วก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจจะไม่ยอมให้นายพูด และยอมรับเงื่อนไขของนาย”

จากนั้นชานินทร์เงยหน้าขึ้นและจ้องมองเข้าไปในดวงตาของเขา รู้ว่าอรัญกำลังจะเล่นเกมกับเขาแต่ก่อนที่เกมจะยากขึ้น เขาต้องพูดอะไรบางอย่างก่อน “ผมไปหาแม่ได้ไหมครับ”

เมื่อความเงียบสิ้นสุดลง อรัญก็ยกบุหรี่ขึ้นอัดเข้าไปในปอด พ่นควันสีขาวออกมาและพูดต่อ

"ได้"

ชานินทร์ไม่อยากเชื่อสิ่งที่ได้ยิน ไม่...เขาไม่เชื่อว่าอรัญจะใจกว้างได้ขนาดนี้ "แต่มีเงื่อนไขข้อหนึ่ง"

ใช่คนอย่างอรัญจะให้อะไรเขา ถ้าไม่มีข้อแลกเปลี่ยน เอาเถอะก็ยังดีกว่าโดนปฏิเสธ

“เงื่อนไขคืออะไร?”

อรัญสูบบุหรี่เข้าไปในปอดโดยไม่บอกผมในทันที จากนั้นจึงบี้มันลงในที่เขี่ยบุหรี่เซรามิก เขาลุกขึ้นหยิบถุงกระดาษบนเตียงโยนใส่ชายหนุ่มแล้วกลับไปนั่งตรงที่ที่เขาอยู่

"นี่คืออะไร?"

ชานินทร์รับมา อรัญพยักหน้าให้เขา "เปิด"

เขาชะงักเมื่อเห็นกล่องสี่เหลี่ยมที่มีตัวอักษรญี่ปุ่นอยู่และสีหน้าของเขานิ่งไป

"นั่นหมายความว่าอย่างไร?"

“ทำให้ฉันดูหน่อย ไม่งั้นนายก็ออกไปซะ” อรัญพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน

แท่งยางสีดำโยกเยกไปมา ทำให้ความอดทนสุดท้ายของชานินทร์หมดไป เขาต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการควบคุมเสียงของเขาตามปกติ

"นี่ผมว่ามันมากเกินไป"

ซึ่งหมายความว่าการกระทำมากเกินไปทำให้เขาหมดความอดทน แต่นั่นคือสิ่งที่อรัญต้องการ

...... ให้ชานินทร์เหลือทน ถูกข่มเหง มีมลทิน ไร้ศักดิ์ศรี ทีละน้อย ทีละน้อย โดยไม่มีความปราณี

“มากเกินไปหรอ แค่ใส่เข้าไปเดี๋ยวก็เข้า”

เขาแตะปลายนิ้วเรียวที่ปลายแท่งซิลิโคนแล้วหมุนไปรอบ ๆ เบา ๆ ดวงตาของเขายังสังเกตการแสดงออกของชานินทร์ มีรอยยิ้มในลำคอของเขา เมื่อเขาเห็นใบหน้าสีแดงจัดที่เต็มไปด้วยความโกรธ

“ฉันจะให้โอกาสนายคิดคืนหนึ่งจะรับมันไว้หรือไม่รับ ถ้าไม่นายก็จะไม่ได้เจอแม่ของนายไปตลอดชีวิต”

จากนั้นเขาก็โยนแท่งซิลิโคนใส่หน้า ชานินทร์รีบหันกลับมา เซ็กซ์ทอยตีเขาที่แก้มแล้วกลิ้งไปกับพื้น เขายังคงสั่นสะท้านร่างกายของเขาสั่นเทาด้วยความโกรธ ก่อนที่เขาจะไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้ อรัญก็พูดออกมาว่า

“นายกลับไปได้แล้ว ตัดสินใจได้แล้วบอกฉัน”

ชานินทร์รีบออกจากห้อง อรัญมองแผ่นหลังของเขาแล้วยิ้มอย่างมีความสุข

เมื่อคืนไม่ได้ทำอะไรบ้า ๆ ลงไปแต่ชานินทร์เศร้าใจกว่าที่เคย เขาทำความสะอาดร่างกายทุกวัน ทำความสะอาดทุกส่วนของร่างกายแม้กระทั่งด้านหลังส่วนที่ลึกที่สุดของเขาซึ่งจำเป็นที่จะต้องทำมันให้สะอาดสำหรับเรื่องนี้ ผมดีใจที่ไม่ได้ใช้มันกับอรัญเพื่อสนองความต้องการทางเพศของอรัญ แต่ถึงแม้จะใช้ของเล่นเขาก็ไม่มีความสุขอยู่ดี

อรัญเองก็รู้ว่าเหยื่อของเขาต้องการเวลา หลังจากแยกทางกันเมื่อคืนนี้ อรัญเลิกเรียกชานินทร์เข้าห้องเหมือนเคย เหมือนเล่นเกมนับถอยหลังช้าๆ ชานินทร์รู้โดยสัญชาตญาณว่าในไม่ช้าสิ่งเลวร้ายจะเกิดขึ้นถ้าเขาไม่ตัดสินใจว่าจะทำอย่างไร เขาจึงใช้เวลาเพียงสองคืนในการคิด ขณะที่มองหามัน เขารู้สึกชาและกลัว กลางดึกเขาตัดสินใจ

“คุณมาโมรุ”

หลังจากที่เขาเดินตามหาไปทั่วบ้าน เขาเห็นชายชราร่างสูงเดินตรงมา เขาไม่พบใครนอกจากบอดี้การ์ดเท่านั้น เขาถูกจับและขับไว้ในห้องตลอดเวลาในห้อง และเขารู้สึกกลัวเมื่อเจอมาโมรุ ชานินทร์ก็ร้องไห้ทันที

“ถ้านายท่านไม่ออกคำสั่ง หรือถ้าผมไม่อนุญาต คุณจะเดินไปมาตามอำเภอใจไม่ได้” มาโมรุกล่าวว่าเขาละเมิดคำสั่ง

แต่ชานินทร์ไม่สนใจอะไรแล้วลุกขึ้นพูดว่า "เร็วเข้า"

“พาผมไปหานายท่าน”

จู่ๆ มาโมรุก็แสดงสีหน้าประหลาดใจ แต่หลังจากนั้นไม่นานเขาก็กลับมาเป็นปกติ

“มีเรื่องสำคัญหรือเร่งด่วนอะไรรึเปล่า”

“ผมจะบอกเขาว่า ผมยอมรับเงื่อนไขของเขา”

ชานินทร์เตรียมการให้เสร็จภายในเวลาที่ตกลงกันไว้ เมื่อเขาเห็นมาโมรุปรากฏตัว เขาก็เดินตามเขาไปด้วยท่าทีสงบ แต่อกด้านซ้ายสั่นไหวจนได้ยินเสียง เขาไม่ตื่นเต้นเพราะเขามีความสุขมากและไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเขา เมื่อเดินเข้าประตูห้องของอรัญ หัวใจผมเต้นแรงกว่าที่เคย ผมจ้องไปที่เก้าอี้สูงตระหง่านกลางห้อง สงสัยว่ามันถูกนำเข้ามาเมื่อไหร่ อรัญยังคงนั่งอยู่ในที่ที่เขาอยู่ประจำ สวมชุดคลุมเหมือนเดิมและถือกระป๋องเบียร์ในมือ จุดบุหรี่อย่างสบายใจและเมื่อเขาเห็นผมกำลังมา เขาก็หยุดพ่นควันขาว

“ฉันเตรียมเก้าอี้ตัวนี้ไว้ให้นายโดยเฉพาะ นายจะได้นั่งได้สบาย และที่สำคัญฉันมองเห็นได้ชัดเจน”

เขาตอบคำถามโดยที่ชานินทร์ยังไม่ได้ถาม แต่อรัญมั่นใจว่าชานินทร์กำลังคิดเรื่องนี้อยู่ ปากหนักเกินไปที่จะถามว่าทำไมเขาถึงต้องนั่งเก้าอี้ เมื่อได้ยินที่อรัญพูด เขาก็กัดฟันโดยไม่ได้ตั้งใจและจ้องไปที่ใบหน้าด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ย เมื่อเขาได้ยินอรัญออกคำสั่ง เขาก็ฟื้นคืนสติ

“ไปเถอะอย่าเสียเวลาเลย วันนี้นายมาช้า”

จริงอย่างที่อรัญบอก เขามาช้ากว่าปกติสองสามชั่วโมงในคืนนี้

ชานินทร์เหลือบมองที่ใบหน้าของมาโมรุ เห็นคนข้างๆ พยักหน้า แล้วเดินไปข้างหน้าด้วยเท้าทั้งสองข้าง การพาตัวเองไปนั่งบนเก้าอี้ สำหรับชานินทร์มันดูไม่ต่างอะไรกับการถูกประหารชีวิตเลย มันไม่ใช่สถานที่ธรรมดาแต่เป็นสถานที่แห่งขุมนรกที่สัตว์ร้ายอย่างอรัญเป็นคนตัดสินชะตากรรมของเขา

แต่อย่างไรก็ตามเขาได้ตัดสินใจแล้วว่าจะไม่มีการสูญเสียในครั้งนี้

เขาพร้อมและรอคำสั่งของอรัญ มาโมรุหยิบแท่งซิลิโคนสีดำอันเดิมขึ้นมาแล้วยื่นให้พร้อมกับขวดของเหลวใสอีกขวดหนึ่ง เมื่อเขาหยิบมันขึ้นมา เขารู้ได้ทันทีว่าเป็นเจลหล่อลื่น เมื่องานของมาโมรุเสร็จเขาก็เดินออกไป

มาโมรุกำลังจะเดินจากไปแต่ถูกเรียกอีกครั้ง "อยู่นี่สิ เผื่อเขาต้องการความช่วยเหลือ"

“ครับ” มาโมรุพูดด้วยน้ำเสียงที่แน่วแน่เมื่อเขากลับมา โดยยืนอยู่ข้างชานินทร์ “ส่งเจลมาให้ผม ผมจะจัดการเอง”

ชานินทร์หันกลับมามองมาโมรุที่ยืนอยู่ข้างเขา จู่ๆ ก็ปฏิเสธเสียงของเขา "ไม่ ฉันทำเองได้"

มาโมรุหันไปเล็กน้อยและมองใบหน้าของเจ้านายราวกับจะถามว่าจะให้ทำอย่างไรต่อ อรัญจึงหัวเราะในลำคอ

“นายแน่ใจเหรอว่าจะทำเองในครั้งแรก ให้มาโมรุช่วยนายจะได้ไม่เจ็บ”

ชานินทร์ไม่ชอบรสนิยมผู้ชายเซ็กส์แบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นในชีวิตของเขา อรัญเคยถามเรื่องนี้อีกครั้งแต่ชานินทร์ก็ยืนยันเหมือนเดิม

“ผมไม่ต้องการความช่วยเหลือจากใคร”

การปฏิเสธเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งและทำให้อรัญไม่พอใจอย่างมาก

มาดูกันว่านายจะหยิ่งได้แค่ไหน!

“เดี๋ยวผมจัดการเอง”

อรัญไม่พูดอะไรต่อกับมาโฒรุ และรอจนกระทั่งคนสนิทของเขาออกจากห้อง ก่อนที่เขาจะกลับมาสนใจชานินทร์อีกครั้ง

“เอาเถอะ ไหนดูซิว่านายจะเก่งขนาดไหน”