Chapter 12

“ผมต้องบอกกี่ครั้ง? เคาะก่อนจะเดินเข้ามา ได้ไหมแม่?” ผมถามขณะลืมตาและมองไปยังผู้หญิงที่สวมชุดสีดำสง่า ทำเป็นผมมวยเรียบร้อย ในภาพลักษณ์ที่สูงส่งของเธอเสมอ

ดวงตาที่เย็นชาสีดำของเธอคล้ายกับของผม ขณะที่แม่เดินเข้ามาหาและนั่งบนเก้าอี้ข้างผมโดยไขว้ขาของเธอทับอีกข้างหนึ่ง

“แม่ไม่ต้องการได้รับอนุญาตจากลูกชายของแม่ให้เข้าไปในห้องของเขา” เธอพูดขณะที่เธอเอื้อมมือไปแตะอีกคนที่ตัก เพื่อรอให้ผมพูด

“ตอนนี้ผมโตแล้วแม่ และผมขอความเป็นส่วนตัว” ผมบอกกับเธอโดยที่เธอกลอกตาและในวินาทีต่อมาก็ตบหัว

"โอ๊ย! นั่นเพื่ออะไร?" ผมถามขณะลูบตรงจุดที่เธอตี

“เพราะไม่เชื่อฟังคำสั่งของแม่” เธอตะโกนและผมมองเธออย่างสับสน

“แกขอไวน์เหรอ? ไม่ใช่เหรอ ?” เธอพูดอย่างใจเย็น ทั้งๆที่ผมรู้ว่าเธอมีมากกว่าความสงบ

“อ๊ะ ผมเบื่อนิแม่ นั่งอยู่ที่นี่ทั้งวัน” ฉันบอกแม่อย่างหงุดหงิดและปัดมือออก รู้สึกว่าการนอนหลับไหลกลับท่วมท้น

ฤทธิ์ยาไม่ได้เรื่อง

“แกเป็นลูกชายคนเดียวของแม่ ไม่ว่าแกจะทำอะไรแกจะได้สิ่งเหล่านั้นกลับคืนมา ช่วยมองดูตัวเองว่าวันนี้พ่อกับปู่ของแกทำอะไรให้บ้าง แม่อยากบอกให้ลูกเข้าใจ—”

“โถ แม่ครับ” ผมอ้อนวอน

“เราได้คุยเรื่องนี้กันมา