LOGINShare
EP:26 ขนมของโปรด
Last Updated:
2025-07-07 20:29:11
Latest chapter
ลวงรักรุ่นพี่วิศวะ EP:26 ขนมของโปรด
ช่วงเย็นวันหนึ่ง ณ หน้าตึกคณะวิศวะกรรม นักศึกษาทยอยกันเดินกลับหลังจากเลิกเรียนเสร็จแล้ว เช่นเดียวกับชะเอมที่กำลังเร่งรีบในการเดินกลับ เพราะเธอจะต้องกลับถึงบ้านก่อนฟ้ามืด ทางผ่านบ้านของเธอมันค่อนข้างอันตรายด้วย"ชะเอม.."เสียงทุ้มที่คุ้นเคยดังขึ้นจากทางด้านหลัง เธอหันกลับไปมอง แล้วก็เห็นไทเธย์เดินถือถุงกระดาษใบใหญ่มาทางตัวเอง"รุ่นพี่ไท?""ว่างมั้ย?" เขาถามแต่สีหน้าก็ยังนิ่งๆ และด้วยความหน้านิ่งเธอเองก็แทบจะไม่รู้เลยว่าเขามีความสุขหรือคิดอะไรอยู่"ก็…ว่างค่ะ"เขายื่นถุงกระดาษที่ตัวเองถือมาไปตรงหน้าของเธอ เหมือนเป็นเชิงบอกว่า ของสิ่งนี้คือของเธอ"มันคืออะไรหรอคะ" เธอถามพร้อมกับมองถุงกระดาษในมือของเขา เพราะไม่รู้ว่ามันคืออะไรก็เลยยังไม่รับมา"เปิดดูเองสิ" เขาพูดนิ่งๆ แขนกระตุกถุงเล็กน้อยเหมือนกำลังบอกให้เธอรับไปได้แล้วชะเอมรับถุงนั้นมาก่อนจะเปิดถุงให้อ้าออกแล้วชะโงกหน้าเข้าไปมองด้านในแล้วก็เจอกล่องขนมมาการองหลากสี จัดเรียงเป็นระเบียบ แถมยังมีกล่องซ้อนอีกหลายกล่องเลย มันเยอะอย่างกับไปเหมาร้านขนมมาเลย"ขนมมาการอง!?" เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาตาโต "ซื้อให้เอมหรอคะ?""อื้ม" เขายิ้มมุมปากเมื่อเห
ลวงรักรุ่นพี่วิศวะ EP:25 เงียบไป
หลังจากกลับจากค่าย ชีวิตกลับเข้าสู่สภาวะปกติ ต่างคนต่างแยกย้ายกันเข้าเรียน ทิ้งไว้เพียงเรื่องเล่าปากต่อปากของคนที่ได้ไปร่วมกิจกรรม ที่พูดให้คนที่ไม่ได้ไปฟังที่ตึกคณะวิศวกรรม เสียงคุย เสียงหัวเราะยังดังเหมือนเดิม ผู้คนยังเดินขวักไขว่ตามตึกเรียน แต่ในความวุ่นวายทั้งหมดนั้น ไทเธย์รู้สึกว่าอะไรบางอย่างมันหายไป บางอย่างที่ว่ามันคือความคุ้นเคยเสียงหนึ่งที่คอยทักทายเขาทุกเช้า บางครั้งก็มีขนมติดไม้ติดมือมาฝาก ดวงตากลมใสที่มองมาทุกครั้งที่เขาเดินผ่าน ชะเอมเปลี่ยนไปเธอไม่ทำเหมือนที่เคยทำ ในขณะที่เธอยังอยู่ยังทักทาย ยังพูดจาเหมือนคนรู้จักทั่วไป เหมือนรุ่นน้องที่เข้ามาทักทายรุ่นพี่ แต่ไม่มีคำแซว ไม่มีเสียงหัวเราะ ไม่มีรอยยิ้มแสนหวานที่เขามักจะได้รับทุกครั้งที่เจอหน้ากัน ทุกอย่างมันแปลกไป เขารู้สึกได้อย่างนั้นมันเหมือนเธอกำลัง หายไปอย่างเงียบๆ โดยที่ไม่บอกไม่กล่าว ไม่อะไรกับเขาเลยสักอย่าง และเขาก็ไม่รู้ด้วยว่า มันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่จนเย็นวันหนึ่งหลังเลิกคลาสเรียนไทเธย์เดินไปเจอเธอพอดีที่หน้าตึกคณะ ดูเหมือนเธอกำลังจะเดินออกไป ทั้งที่ปกติเธอมักจะรอเขาลงมาก่อนด้วยซ้ำ ได้ทุกค
ลวงรักรุ่นพี่วิศวะ EP:24 ขอโทษ
#เช้าวันถัดมาแสงแดดอ่อนๆ ส่องลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาในห้องพักผู้ป่วย ช่วงเช้าๆ บรรยากาศค่อนข้างสงบ และมีเสียงจิ้งหรีดเรไรร้องระงมอยู่ห่างๆ คงเป็นเพราะเป็นโรงพยาบาลที่อยู่ติดกับป่าเขาไทเธย์นั่งพิงหัวเตียงอยู่เงียบๆ มองดูแม่บ้านที่กำลังทำความสะอาดภายในห้องพักของเขา เพราะตื่นมาก็ไม่เจอชะเอมแล้ว แม่บ้านบอกว่าเธอออกไปซื้อของ น่าจะออกไปซื้อของกินนั่นแหละแกร้ก ~เสียงประตูเปิดเข้ามาเบาๆ ตามด้วยร่างเล็กๆ ของชะเอมที่เดินเข้ามา เธอถือถุงเล็กๆ ที่ใส่ขนมและของกินมาด้วย มืออีกข้างถือกล่องข้าวที่เธอซื้อมาจากโรงอาหารของโรงพยาบาล สีหน้าเธอดูไม่สดใสเหมือนเคย ดวงตาคล้ำลงเล็กน้อยคงเพราะนอนน้อยติดกันหลายคืน และที่สำคัญเธอไม่ยิ้มเลย ทั้งที่ปกติเธอจะซ่าและยิ้มแย้มได้ตลอดเวลา"ไง ไปไหนมา ให้ฉันอยู่คนเดียว" ไทเธย์ทักก่อน"เห็นรุ่นพี่ยังไม่ตื่น ก็เลยไม่อยากปลุกค่ะ" ชะเอมพูดขึ้นเบาๆ ก่อนจะเดินเข้ามาวางของข้างเตียง แล้วทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆเธอเงียบไปพักหนึ่ง เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ แต่มันคงเป็นเรื่องที่ทำให้เธอคิดมากเลยล่ะ เพราะสีหน้าเธอดูไม่ดีเอาซะเลย"พี่ไทเธย์…" น้ำเสียงนั้นเศร้าๆ และการเรียกชื่อเขาของ
ลวงรักรุ่นพี่วิศวะ EP:23 เป็นเพราะเธอ
วันที่สองของการอยู่โรงพยาบาล…อาการของไทเธย์ก็อยู่ในขั้นที่ดีขึ้นมาก แต่แพทย์เองก็ยังไม่ไว้วางใจ เพราะที่เขาเป็นมันคือไข้ป่า ซึ่งมันอาจจะเป็นมากกว่านั้นได้ เช่น ไข้ป่ามาลาเรีย ซึ่งมันอันตรายต่อชีวิตมากๆ ถึงตอนนี้จะตรวจแล้วไม่เจอ แต่ก็ยังวางใจไม่ได้เลยชะเอมคอยดูแลอยู่ใกล้ๆ เหมือนเดิม จัดการเรื่องอาหารการกิน รวมถึงการเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้กับเขาด้วย ส่วนกิจกรรมก็ยังดำเนินไปต่อ เพราะทั้งสองคนก็ไม่ได้เป็นอะไรมากแล้ว อยู่ในมือแพทย์แล้ว"หายเร็วๆ นะคะ" พูดกับคนบนเตียงขณะที่กำลังเช็ดตัว"เธอทำเหมือนกับฉันเป็นคนพิการ""ก็แค่ดูแลค่ะ คนป่วยไม่สบาย เขาก็ดูแลกันแบบนี้อยู่แล้ว""ฉันกินข้าวเองได้ มือไม่ได้หัก และฉันก็เดินไปอาบน้ำได้ ขาฉันไม่ได้เดี้ยง แต่ดูเธอทำสิ...""อย่าบ่นนักเลยค่ะ"นี่ขนาดยังมีสายน้ำเกลือคาอยู่บนแขนนะ เขายังบ่นเธอได้มากขนาดนี้ ไม่อยากจะคิดเลยตอนที่ได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว เขาจะเป็นมากขนาดไหน"แล้วอาการเธอเป็นยังไงบ้าง""เอมไม่ได้เป็นอะไรค่ะ""ไม่เจ็บไม่ป่วยเลยหรือไง""จะเป็นอะไรได้ล่ะคะ ตัวแทบไม่ได้โดนลมโดนน้ำค้างเลย รุ่นพี่เอาเสื้อให้ใส่ แถมกอดเอมไว้ตลอดอีกต่างหาก""ฉัน..." เขาอึก
ลวงรักรุ่นพี่วิศวะ EP:22 เป็นไข้ป่า
#กลางดึกสงัด เสียงฝีเท้าหนักๆ กระทบพื้นดินพร้อมกับเสียงไฟฉายที่ส่องไปรอบๆ เริ่มดังมาแต่ไกล แทรกเข้ามาท่ามกลางความเงียบงันของค่ำคืนภายในป่าใหญ่แห่งนี้ชะเอมที่กำลังนั่งซุกอยู่ในอ้อมแขนไทเธย์ เงยหน้าขึ้นอย่างตื่นเต้นเพราะได้ยินเสียงที่ว่านั้น เธอไม่ได้หูฝาดเป็นแน่ เธอได้ยินจริงๆ มีคนกลุ่มใหญ่กำลังเดินเข้ามาที่นี่"รุ่นพี่ไท ได้ยินมั้ยคะ? มีเสียงคนมา!"ไทเธย์ที่เอนตัวพิงต้นไม้อยู่ข้างๆ พยักหน้าอย่างช้าๆ สีหน้าเขาซีดลงอย่างเห็นได้ชัด เหงื่อผุดเต็มหน้าผากแม้อากาศจะเย็น และต่อให้ความมืดจะกลืนกินทุกส่ิงรอบตัว แต่เพราะกองไฟที่ยังไม่มอดดับมันก็ยังเป็นแสงสว่างให้อยู่"รุ่นพี่ ปะ เป็นไรหรือเปล่า?" เธอแตะหลังมือเขาเบาๆ แล้วก็ต้องชะงักเพราะความร้อนที่มันมากกว่าปกติของคน "ตะ ตัวร้อนมากเลย รุ่นพี่ไทคะ ได้ยินเอมมั้ย"เธอเรียกเขาเสียงสั่นๆ เพราะกลัวว่าเขาจะไม่มีสติไปแล้ว แต่พอเขายิ้มแบบฝืนๆ ก็พอใจชื้นขึ้นมานิดหน่อย"ฉันไม่เป็นไร แค่อากาศมันหนาวน่ะ""นะ หนาว ทำไมรุ่นพี่เหงื่อออกเยอะแบบนี้ล่ะคะ ตัวก็ร้อนด้วย" ชะเอมเอามืออังที่หน้าผากของอีกฝ่าย ถึงได้รู้ว่าไม่ใช่แค่มือของเขาที่มันร้อนจี๋"ไม่เป็นไร ไม่เ
ลวงรักรุ่นพี่วิศวะ EP:21 อ้อมกอด
แสงแดดยามบ่ายเริ่มอ่อนลงเรื่อยๆ เมื่อเวลาค่อยๆ ขยับเข้าสู่ช่วงเย็น แสงตะวันค่อยๆ ลับขอบฟ้า ในป่าแบบนี้แสงอาทิตย์จะหมดลงเร็วมาก และก็นำพาให้บรรยากาศเริ่มวังเวงมากขึ้นด้วยเช่นกัน ไทเธย์เดินวนดูเส้นทางรอบๆ อีกครั้ง พร้อมกับทำรอยตำแหน่งเอาไว้ด้วยเพื่อไม่ให้หลงไปมากกว่านี้ แต่จนป่านนี้แล้วก็ยังไม่พบร่องรอยของทางเดิมหรือเสียงใครเลยชะเอมนั่งกอดเข่าที่โคนต้นไม้ใหญ่ เหงื่อซึมตามขมับบ่งบอกว่าเธอกำลังเครียดและกลัวมาก แต่ใบหน้าก็ยังพยายามฝืนยิ้มเหมือนเดิม เพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายรู้ว่าเธอกำลังกลัว"รุ่นพี่ไทเราจะเอายังไงดีอะ เดินกลับมั้ย?" เธอถามเสียงเบา"ไม่" ไทเธย์ตอบทันที ก่อนจะโยนกิ่งไม้ลงพื้นแล้วหันมานั่งข้างๆ "ทางมันมีแยกเยอะเกิน เดินไปมากกว่านี้ก็มีแต่จะหลงลึกขึ้นไปอีก""อ้าว แล้วถ้าไม่มีใครมาหาอะ?""พวกเขาต้องรู้ว่ามีคนหลง" ไทเธย์พูดนิ่งๆ น้ำเสียงมั่นคง "ถ้าเรายังอยู่ใกล้ๆ จุดที่หลุดออกมา โอกาสที่เขาจะเจอเราก็จะมากกว่าการเดินไปมั่วๆ"เธอพยักหน้าเบาๆ เหมือนเข้าใจ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังไม่หายกลัวอยู่ดี ถ้าไม่มีคนมาเจอในช่วงนี้ ตกกลางคืนก็คงต้องนอนที่นี่ และก็ไม่รู้ว่าจะต้องเจออะไรบ้าง เธอไม
You may also like
