All Chapters of ลวงรักรุ่นพี่วิศวะ : Chapter 1 - Chapter 10

หลังจากวันนั้นผ่านไปอีกหลายวัน"รุ่นพี่ไทเธย์ใช่ไหมคะ?" เสียงเธอเบาแต่พยายามชัดถ้อยชัดคำ เป็นครั้งแรกที่ชะเอมรวบรวมความกล้าเพื่อเข้ามาทักทายรุ่นพี่ที่เธออยากทำความรู้จักตั้งแต่เจอหน้ากันครั้งแรก แต่ไม่มีโอกาสเลย"มีอะไร?" เขาตอบกลับเสียงเย็นเยียบ สีหน้าและแววตาไม่แสดงความรู้สึกใดๆ เลยชะเอมลอบกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ เธอรู้ว่าเขาเป็นคนเงียบ ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร แถมยังขึ้นชื่อว่าไม่ค่อยรับน้องใหม่เท่าไรด้วย ดูจากวันแรกที่รับน้องก็น่าจะรู้แล้ว"เอ่อ...หนูชื่อชะเอมนะคะ เป็นรุ่นน้องของพี่ไทเธย์ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ!" เธอไม่รู้จะแนะนำตัวยังไง เพราะการกระทำของเขาทำเอาความมั่นใจของเธอที่พกมาแต่แรกมันหดหายไปหมดเลยพรึ่บ!หญิงสาวโน้มศรีษะลงเล็กน้อย เหมือนกำลังทำความเคารพรุ่นพี่ แต่ศีรษะของเธอก็ดันไปชนกับอกของเขาซะได้"ขะ ขอโทษค่ะ เอมไม่ได้ตั้งใจ""......""รุ่นพี่...""ถอยไป" น้ำเสียงนั้นแข็งและเย็นชามาก สายตานี่ไม่ต้องพูดถึง เหมือนกำลังมองท่อนไม้อยู่เลย"เอ่อ...เอ่อ..."ชะเอมพูดไม่ออกเธอได้แต่ยืนเอ๋ออยู่ตรงนั้น ขณะที่รุ่นพี่ไทเธย์เดินออกไปไกลแล้ว เธอได้แต่อ้าปากพะงาบๆ พูดอะไรไม่ออก ทั้งเขิน

#หน้ามหาวิทยาลัย ชะเอมยืนอยู่ที่หน้าร้านขายขนมปังปิ้งที่ตั้งร้านอยู่หน้ามหาวิทยาลัย เธอแวะซื้ออยู่บ่อยๆ เพราะนี่ก็ของโปรดเธอเหมือนกัน และเธอก็แอบไปรู้มาว่า รุ่นพี่ที่เธอกำลังชอบก็ชอบกินอะไรแบบนี้เหมือนกัน"เอาขนมปังสี่แผ่นค่ะ แบ่งเป็นสองถุงนะคะ เอาแบบปกติ แล้วก็ใส่แค่เนยกับนมค่ะ""ได้จ้ะรอสักครู่นะ"เธอไม่ได้ซื้อไปฝากเพื่อนหรอก แต่ซื้อเอาไปกินเองสองแผ่น ส่วนที่เหลือก็เอาไปแบ่งให้รุ่นพี่ไทเธย์ เพราะเธอเพิ่งจะเห็นเขาเดินเข้าไปเมื่อสักครู่นี้เองไม่กี่นาทีต่อมา..."รุ่นพี่ไทเธย์! รอด้วยค่ะ!" ชะเอมวิ่งตามหลังชายหนุ่มที่กำลังจะก้าวขึ้นบันไดตึกคณะวิศวะ เสียงของเธอทำให้เขาต้องชะงัก พร้อมกับถอนหายใจแรงด้วยความรำคาญ เพราะทุกครั้งที่ได้เจอกับเธอความสุขสงบของเขามันก็หายไปหมดเลย"เอมซื้อขนมปังมาฝากค่ะ" ห่อขนมปังในมือถูกยื่นออกไปข้างหน้า"ฉันไม่กิน""เอมรู้ใจรุ่นพี่นะคะ ขนมปังปิ้งใส่เนยกับนมไม่ใส่น้ำตาล รุ่นพี่กินแบบนี้ใช่ไหมล้า""....." เขามองนิ่งๆ ไม่มีท่าทีว่าจะรับห่อขนมปังในมือจากเธอไปเลย"เอมตั้งใจซื้อให้จริงๆ ค่ะรับไปเถอะ ไม่กี่บาทหรอก""ฉันไม่กิน" พูดย้ำอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น แววต

วันถัดมา ที่มหาวิทยาลัยอีกเช่นเคย เพราะที่นี่คือที่เดียวที่ทำให้ชะเอมได้เจอกับรุ่นพี่ไทเธย์ทุกวัน ไม่มีโอกาสได้เจอกันข้างนอกเลย มันไม่มีความบังเอิญ"รุ่นพี่ไทคะ""อะไร?""นี่ค่ะ..." ถุงกระดาษถูกยื่นไปตรงหน้าของเขา ด้วยความที่เป็นถุงทึบเลยมองไม่เห็นว่าข้างในมันคืออะไร"มันคืออะไร?""ขนมค่ะ เอมเห็นร้านนี้แล้วนึกถึงพี่ขึ้นมา ก็เลยซื้อมาให้ ขอบคุณที่ช่วยวันนั้นนะคะ""เก็บไว้กินเถอะ ฉันไม่กินขนม""แต่เอมตั้งใจซื้อให้นะคะ ตอบแทนที่วันนั้นรุ่นพี่ช่วยเอาไว้ ถ้าไม่ได้รุ่นพี่เอมคงแย่แน่ๆ เลยค่ะ""วันนั้นเห็นยังบอกว่าตัวเองเก่งอยู่เลย""แหะๆ ก็...พูดไปเรื่อยค่ะ อย่าถือสาเลย เอมปากไม่ดีเอง""......""รับไว้เถอะนะคะ เอมอยากตอบแทนจริงๆ ขนมนี่มาจากร้านขนมค่ะ เอมไม่ได้ทำเองหรอก ไม่ต้องกลัวว่าจะใส่ยาอะไรลงไปค่ะ เอมไม่ทำแบบนั้นหรอก""....." เขาไม่ได้ตอบอะไร แต่มองถุงขนมที่ยังคงถูกยื่นอยู่ตรงหน้าของเขา ก่อนที่เขาจะคว้ามันมาถือไว้ในมือด้วยท่าทางที่เฉยๆ"ฉันไม่ชอบมีใครติดบุญคุณ""รู้ค่ะ เอมเลยอยากเอามาให้ตอบแทน จะได้ไม่มีหนี้ติดค้างกัน""ต่อจากนี้ ก็ไม่ต้องมาเจอหน้าฉันอีก เราไม่มีอะไรติดค้างกันแล้ว""ไม่เ

กึก ~เสียงประตูบ้านปิดลงพร้อมกับเสียงฝนเบาลงจากด้านนอก ชะเอมเดินตัวเปียกเข้าไปในบ้าน ถือเสื้อฮู้ดไว้แนบอกอย่างระมัดระวัง ทั้งกลัวลื่น กลัวทำบ้านเลอะด้วย เพราะคนที่ทำความสะอาดก็คือแม่ของเธอ"กลับมาจนได้นะลูก" เสียงผู้เป็นแม่ดังมาจากห้องนั่งเล่น ก่อนเจ้าตัวจะเดินออกมาพร้อมผ้าขนหนู"แหะๆ เอมเปียกหมดเลยค่ะ" เธอได้แต่ยิ้มแห้งๆ ไม่รู้จะพูดยังไงเหมือนกัน สภาพตอนนี้ก็เปียกฉ่ำไปหมดเลย ดีนะที่ไม่ถูกรถเหยียบน้ำฝนที่ขังอยู่ตามพื้นถนนแล้วกระเด็นเข้าใส่ ไม่งั้นงานหนักตกไปที่แม่ของเธอแน่ๆ"แม่โทรหาตั้งหลายรอบ ทำไมไม่รับ? จะให้พ่อเอาร่มออกไปรอรับที่มหาลัย จะได้กางร่มกลับ""ขอโทษค่ะ มือเปียกหมดเลย เอมเลยไม่ได้หยิบโทรศัพท์ดู กลัวมันเปียกด้วย" ชะเอมตอบเสียงอ่อย ก่อนจะยื่นมือไปรับผ้าแล้วเช็ดหัวเช็ดหน้าให้แห้ง"เอาผ้ามาแม่จะเอาไปผึ่งให้ จะได้เอาไว้ซัก""เอ่อ เสื้อตัวนี้เดี๋ยวเอมซักเองค่ะ มัน...มันค่อนข้างสำคัญ""หืม...""มะ ไม่มีอะไรค่ะ พอดีต้องเอาซักแล้วไปคืนเขา"ผู้เป็นแม่มองแล้วยิ้มกริ่มเหมือนจะคาดเดาสายตาของลูกสาวออก ก็เลยไม่ได้ซักไซ้ถามอะไรมากมาย คงจะเป็นเสื้อของใครสักคนที่มีความสำคัญกับหัวใจดวงน้อย

ตกค่ำที่บ้านของชะเอม หลังจากที่ทำอะไรๆ เสร็จเรียบร้อยหมดแล้ว ชะเอมก็กลับขึ้นมาบนห้องนอนของตัวเองพร้อมกับเสื้อฮู้ดของรุ่นพี่ที่เพิ่งจะซักเสร็จ เธอตั้งใจซักมากยิ่งกว่าเสื้อผ้าของตัวเองที่โยนลงถังแล้วปล่อยให้เครื่องมันปั่นเองซะอีก จากนั้นก็เพิ่มความละมุนด้วยน้ำยาปรับผ้านุ่มกลิ่นโปรดของเธอ เหมือนจะเป็นน้ำหอมประจำตัวของเธอด้วยซ้ำ เพราะเธอไม่ได้ฉีดน้ำหอม กลิ่นหอมอ่อนๆ ที่โชยมาจากตัวเธอก็เป็นกลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มเนี่ยแหละคนตัวเล็กหยิบเสื้อตัวใหญ่มาสวมอีกครั้ง เสื้อฮู้ดของรุ่นพี่ไทเธย์ พรุ่งนี้เธอจะเอาไปคืนเขา แต่วันนี้ขอได้สัมผัสการสวมใส่อีกครั้งเถอะ เพราะก่อนหน้านั้นมันเปียกไปหมดเลยแต่จะว่าไปเสื้อตัวนี้มันใหญ่เกินไปสำหรับเธอมาก แขนยาวคลุมเลยมือไปครึ่งหนึ่ง แต่กลับรู้สึกอบอุ่นอย่างน่าประหลาด เหมือนยังมีกลิ่นของเจ้าของติดอยู่เลยเธอหมุนตัวไปมาเบาๆ ส่องกระจกแล้วยิ้มกับเงาตัวเองที่ได้ใส่เสื้อของรุ่นพี่ มันรู้สึกดีจนพูดไม่ถูกเลยขณะที่กำลังมีความสุขอยู่นั้น ก็ดันนึกถึงบางอย่างขึ้นมาได้ เธอจำคำพูดของรุ่นพี่ผู้หญิงได้ และก็เจ็บใจมากด้วย แค่ตอนนั้นไม่ได้ตอบโต้เท่านั้นเอง"หึ! เป็นของตัวเองงั้นหรอ