ลวงรักรุ่นพี่วิศวะ

@มหาวิทยาลัย

วันรับน้องเฟรชชี่ใหม่ / วันที่หนึ่ง

เสียงอึกทึกของเหล่านักศึกษาที่เดินเข้ามาเบียดเสียดกันในลานหน้าตึกวิศวกรรมหลังจากที่ได้ยินเสียงของรุ่นพี่ประกาศให้มารวมตัวกัน

"เอาล่ะครับน้องๆ ใครที่มาแล้วก็ช่วยอยู่เงียบๆ แล้วดูเพื่อนในกลุ่มของตัวเองด้วย ว่ามากันครบแล้วหรือยัง" เสียงของพี่ว๊ากดังขึ้น

ก่อนที่ทั้งลานคณะจะเงียบลง ทุกคนมองรอบๆ ตัวเองสำรวจเพื่อนๆ ที่รุ่นพี่ได้แบ่งให้อยู่กันเป็นกลุ่มๆ

กิจกรรมรับน้องที่นักศึกษาใหม่หลายคนมีความสุขที่ได้มาเข้าร่วม เพราะได้เจอเพื่อน ได้เจอรุ่นพี่ ได้ทำกิจกรรม ถือว่าเป็นช่วงเวลาสนุกสนานครั้งหนึ่งในชีวิตเลยก็ว่าได้

"เดี๋ยวกิจกรรมต่อไป จะให้กลุ่มน้องๆ ตามหารุ่นพี่ตามคำใบ้ที่กลุ่มของตัวเองจับฉลากได้ ใครเจอก่อนสามกลุ่มแรกรุ่นพี่มีรางวัลให้ กลุ่มไหนหาได้กลุ่มท้ายจะถูกทำโทษ โดยการให้ปั่นจิ้งหรีดนะครับ"

เสียงนักศึกษารุ่นน้องฮือฮาขึ้นมาอีกครั้ง เพราะช่วงเวลาที่สนุกที่สุดของกิจกรรมรับน้องก็คือตามหารุ่นพี่ตามคำใบ้ที่ได้มา บางคนง่าย บางคนยาก แล้วแต่ดวงจะจับได้ใคร

หลังจากนั้นกลุ่มนักศึกษาก็ส่งตัวแทนออกไปล้วงไหที่ในนั้นมีกระดาษคำใบ้ของรุ่นพี่ที่ตัวเองจะต้องออกไปตามหาให้เจอ ก่อนจะแยกย้ายกันไปตามมุมต่างๆ เพื่อช่วยกันคิด วิเคราะห์ ตามหา มองดู

ตัดมาที่นักศึกษากลุ่มนึง...

"เฮ้ยแก เราได้คำใบ้อะไรวะ?"

'เงียบเหมือนเงา แต่ไม่หายไปไหน ไม่ชอบความวุ่นวาย แต่พร้อมปรากฏตัว'

"โห...มึนจัด ใครวะเนี่ย"

"คำใบ้โคตรยาก"

"โลกทั้งใบมืดสนิทตามคำใบ้เลย"

เป็นคำใบ้ที่เล่นเอาทั้งกลุ่มถึงกับกุมขมับเลย เพราะดันได้คำใบ้ที่โคตรจะยากมาแบบนี้ มองไปที่กลุ่มของรุ่นพี่ก็ไม่เห็นว่าจะมีคนไหนเข้าข่ายเลยสักคนเดียว

เวลาผ่านไปเรื่อยๆ นักศึกษาบางกลุ่มตามหารุ่นพี่ตามคำใบ้ที่ตัวเองได้จนเจอแล้ว จะเหลือก็แต่เพียงกลุ่มนี้ ที่มองไม่เห็นทางออกเลย ไม่ใช่ว่าจะปล่อยให้เวลามันหมดลงไปเสียเปล่าๆ หรอก แต่มันหาไม่เจอจริงๆ

จนกระทั่งกลุ่มรุ่นพี่นั้นเรียกรวมตัว ซึ่งมันก็แปลว่าหมดเวลาที่จะตามหารุ่นพี่ตามคำใบ้แล้ว

"ไหนใครยังหารุ่นพี่ของตัวเองไม่เจอบ้างครับ" เสียงพี่ว๊ากตะโกน

ทั้งกลุ่มนี้ค่อยๆ ยกมือขึ้น ซึ่งน่าจะเป็นกลุ่มเดียวด้วยมั้งที่หารุ่นพี่ตามคำใบ้ไม่เจอ

"รบกวนน้องๆ ออกมายืนด้านหน้าด้วยครับ" พี่ว๊ากบอก

"ทำไมถึงหาไม่เจอครับ?"

"มันยากมากค่ะ"

"ทำไมถึงยากครับ ได้คำใบ้อะไรไป?"

รุ่นน้องที่ถือกระดาษคำใบ้อยู่ค่อยๆ ยื่นให้กับพี่ว๊ากได้อ่าน พอรุ่นพี่ได้เห็นสีหน้าก็ดูเหมือนจะคิดหนักอยู่เหมือนกัน แต่ดูเหมือนจะมีคำตอบในใจอยู่แล้ว

"ไอ้ไทแน่ๆ เลย"

"คะ??"

"แต่ก็ต้องตามกฎนะครับ กลุ่มของน้องหาเจอเป็นกลุ่มสุดท้ายก็ต้องถูกทำโทษ ปั่นจิ้งหรีดคนละยี่สิบครั้ง ปฏิบัติ!!"

ทุกคนทำตามที่พี่ว๊ากสั่งโดยที่ไม่มีใครคัดค้านเลยสักคน เพราะทุกคนยอมรับกฎนี้ และมันก็ไม่ใช่เรื่องแย่เลย ถึงเสร็จแล้วจะมึนหัวอยู่ไม่น้อยก็เถอะ

"คำใบ้ที่น้องๆ ได้มา มองไปที่ตรงนั้นครับ" พี่ว๊ากชี้ออกไป ก่อนที่ทุกคนจะพากันหันมองตามไม่ใช่แค่กลุ่มที่จับได้คำใบ้นี้แต่คือทุกคน

ไทเธย์ ชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมดำสนิท ใบหน้าเกลี้ยงเกลาใต้เงาฮู้ดสีดำสนิทที่เขาสวมแทบทุกวัน ราวกับเป็นเกราะกำบังตนเองจากสายตาโลกภายนอก เขายืนอย่างนิ่งเฉย ร่างสูงโปร่งแผ่รังสีเย็นชาออกมาอย่างไม่ต้องพยายาม

"พะ พี่คนนั้น..?"

"ก็ตามคำใบ้ที่น้องๆ ได้ไป"

'เงียบเหมือนเงา แต่ไม่หายไปไหน ไม่ชอบความวุ่นวาย แต่พร้อมปรากฏตัว'

นี่มันใช่เลย ตามคำใบ้เป๊ะ แต่ไม่มีใครเอะใจหรือสังเกตเลยว่ามีเขาอยู่อีกคนที่เป็นรุ่นพี่ของคณะ เพราะเขาเงียบเหมือนเงาจริงๆ และความเงียบก็แผ่รังสีความเย็นยะเยือกน่ากลัวออกมาเป็นนัยๆ

"เอาล่ะครับ กลับไปนั่งที่ตัวเองได้แล้ว เราจะได้เริ่มทำกิจกรรมต่อไป.."

"ครับ/ค่ะ"

กิจกรรมวันรับน้องวันที่หนึ่งผ่านไป สองวันผ่านไป สามวันผ่านไป จนกระทั่งกิจกรรมรับน้องแสนสนุกสนานนี้จบลง และเวลาก็ผ่านไปอีกสองอาทิตย์เป็นช่วงเวลาที่นักศึกษาเปิดเรียนกันพอดี

ณ บ้านหลังหนึ่ง ที่อยู่ใกล้กับมหาวิทยาลัย

"ชะเอมเสร็จหรือยังลูก"

"เสร็จแล้วแม่ มาแล้วๆ" เด็กสาววิ่งลงบันไดมาด้วยความเร่งรีบ

"เสร็จแล้วก็มากินข้าว"

"มหาลัยอยู่ใกล้แค่นี้เอง เดินไปแป๊บเดียวก็ถึงแล้ว แม่อย่าเร่งสิ"

"ก็ตื่นให้มันเช้าๆ จะได้เป็นนิสัย"

"โหยแม่ ยังไงเอมก็ไปเรียนทันอยู่แล้วไม่ต้องกลัว"

"เรานี่นะ!"

"คุณก็ จะบ่นลูกทำไมนักหนา ลูกมันเข้ามหาลัยแล้วนะ มันโตขนาดนี้แล้วก็ให้มันคิดเองบ้าง เอาแต่บ่นลูกอายคนนะ"

"พ่อพูดถูกที่สุด"

"คุณก็อีกคน ให้ท้ายลูกจนเสียนิสัย"

"ก็แค่บอก" พูดเสียงเอื่อยๆ ดูเหมือนจะเก่งกล้า สุดท้ายก็แพ้คำพูดของเมียอยู่ดี

"เร็วๆ เลยเราน่ะ มัวแต่นั่งยิ้มอยู่นั่นแหละ"

"จ้าคุณอิ่มใจ"

#มหาวิทยาลัย

คณะวิศวกรรมศาสตร์

"นี่พี่ไทเธย์ใช่มั้ย...วิศวะปีสี่น่ะ หล่อขนาดนี้ยังไม่มีแฟนเลยเหรอ?" เสียงกระซิบของกลุ่มสาวๆ ปีหนึ่งดังแว่วมาจากมุมบันได

"เขาไม่ค่อยคุยกับใครเลยนะ เห็นอยู่คนเดียวตลอด..." อีกเสียงหนึ่งเสริม

ไม่มีคำตอบจากเขา ไม่มีแม้แต่แววตาที่จะบ่งบอกว่าได้ยิน

ไทเธย์เดินผ่านพวกเธอไปเหมือนไร้อากาศรอบตัว ความเงียบของเขาเหมือนแรงดึงดูดที่น่าค้นหา และน่ากลัวในคราวเดียว

หากไม่ใช่เพราะความเก็บตัวจนแทบจะล่องหนเขาอาจเป็นคนที่โดดเด่นที่สุดในคณะนี้ไปแล้ว

ชะเอมคืออีกคนนึงที่ยืนมองอยู่ เธอได้ยินสิ่งที่กลุ่มนักศึกษากลุ่มหนึ่งกำลังพูดกัน และก็ได้เห็นบุคคลนั้นที่กำลังถูกพูดถึง ซึ่งก็คือรุ่นพี่เจ้าของคำใบ้แสนยากเย็นที่เธอได้มาตอนที่มีกิจกรรมรับน้อง คิดว่าบุคลิกแบบนี้จะมีแค่ตอนนั้นซะอีก ไม่คิดว่าจะเป็นบุคลิกโดดเด่นของเขาเลย

"เฮ้ยเอม! ยืนทำไรตรงนี้ ขึ้นเรียนได้แล้ว"

"เออๆ ขึ้นไปก่อนเลยเดี๋ยวตามไป"

"มองอะไรของแกวะ?"

"มองรุ่นพี่คนนั้นน่ะ ที่เราได้คำใบ้มาตอนกิจกรรมรับน้อง"

"อ๋อ..มองทำไม?"

"ไม่มีอะไร ไปกันเถอะ"