5. ตัดหางปล่อยวัด

ณ ประเทศไทย สนามบินสุวรรณภูมิ

พอมารียารู้ว่าน้องสาวของเธอนั้นท้องกับปรมินทร์แล้วเธอก็ตัดสินใจที่จะไปอยู่ดูไบกับกวินตาลูกพี่ลูกน้องอีกคนของเธอ ซึ่งก็เป็นลูกของเพ็ญพักตร์น้าแท้ๆของเธอนั่นแหละ แต่กวินตานั้นรักและจริงใจกับเธอมากกว่ามุกดาที่เป็นน้องล่ะแม่ของเธอซะอีก

“มีน หนูแน่ใจนะว่าจะไปอยู่กับยัยกวางที่ดูไบจริงๆน่ะ…” เพ็ญพักตร์เอ่ยถามหลานสาวออกไปด้วยสีหน้าเศร้าๆ เพราะถ้าลูกสาวตัวดีของเธอไม่ทำเรื่องไร้ยางอายแบบนั้น มารียาก็คงไม่ตัดสินใจไปดูไบกะทันหันแบบนี้

“ค่ะน้าเพ็ญ…มีนไม่อยากจะอยู่ที่นี่แล้ว…มีนอยากจะไปเปิดหูเปิดตาทำงานในที่ใหม่ๆบ้าง เพราะมีนก็คงทนอยู่ที่นี่ไม่ได้ถ้าต้องเจอสองคนนั้น…” มารียาพูดออกไป เพราะถ้าเธออยู่เธอก็จะได้เห็นปรมินทร์และมุกดาวนเวียนอยู่รอบๆตัวเธอ และมันก็คงทำให้เธอทำใจไม่ได้ง่ายๆ เธอจึงเอาตัวเองหลีกหนีสองคนนี้ไปอยู่ที่ที่สบายใจจะดีซะกว่า

“น้าขอโทษนะมีน น้าเลี้ยงลูกไม่ดีเองมันถึงได้ไม่รักดีแบบนี้…ถ้าหนูตัดสินใจแล้วน้าก็จะไม่ห้าม ตามใจเราก็แล้วกันว่าจะอยู่ที่ไหน..” เพ็ญพักตร์ลูบผมของมารียาอย่างเอ็นดู เพราะมารียาน่ะน่าสงสารมาก แม่ก็ตายตั้งแต่เธอเกิด ส่วนพ่อก็พึ่งจะเสียไปเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านมา แล้วตอนนี้ยังมาเจอมุกดาทำแบบนี้อีก มันจึงทำให้เธอนั้นยิ่งเอ็นดูหลานสาวคนนี้มากขึ้นไปอีก

“น้าเพ็ญไม่ต้องขอโทษมีนหรอกค่ะ เรื่องนี้น้าเพ็ญไม่ผิด คนที่ผิดคือยัยมุกกับพี่ปาล์มเขาต่างหาก ในเมื่อเขาสองคนมีลูกด้วยกันแล้ว ก็ปล่อยให้พวกเขาได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันไปเถอะค่ะ มีนไปอยู่ดูไบมันก็คงจะทำให้ชีวิตของเขาสองคนราบรื่นมากกว่านี้” มารียาพูดบอกไป เพราะถ้าเธอยังอยู่มันก็คงมีเรื่องคาราคาซังไม่จบ

“น้าอยากให้ยัยมุกมันรู้จริงๆว่ามีนน่ะห่วงมันแค่ไหน ขนาดยัยมุกทำกับเราแบบนี้แล้วเราก็ยังจะไปห่วงมันอีก เฮ้อ…ยังไงน้าขอให้หนูโชคดีนะลูก อยู่ที่นู้นมียัยกวางดูแลเราอยู่น้าก็สบายใจแล้ว มีอะไรขาดเหลือก็บอกพี่เขานะ เข้าใจไหมมีน…” เพ็ญพักตร์พูดบอกไปด้วยเสียงสั่นเหมือนจะร้องไห้ เมื่อต้องจากกับหลานสาวจริงๆ

“ค่ะน้าเพ็ญ…น้าเพ็ญก็ดูแลตัวเองด้วยนะคะ แล้วหนูจะโทรหาบ่อยๆค่ะ หนูไปก่อนนะคะ…” มารียาพูดบอกไปก็เข้าไปโอบกอดผู้เป็นน้าอย่างรักใคร่ ก่อนจะถอนกอดออกมาแล้วบอกลาน้าของเธอไปด้วยสีหน้าเศร้าๆ

“จ้ะ โชคดีนะลูก…” เพ็ญพักตร์พูดไปก็มองหลานสาวค่อยๆเดินจากไปทีละนิดทีละนิดจนลับตา เธอก็น้ำตาไหลออกมาอย่างอดไม่ได้ เพราะการไปของมารียาครั้งนี้มาจากการกระทำที่ไม่น่าให้อภัยของมุกดาลูกสาวตัวดีของเธอ

จากนั้นไม่นานมารียาก็ขึ้นเครื่องบินเดินทางไปยังดูไบด้วยสีหน้าเหม่อลอย เพราะเรื่องที่เธอเจอนั้นมันสาหัสจนเธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตัวเองนั้นจะโชคร้ายได้ถึงขนาดนี้ ยิ่งการกระทำของมุกดาที่ไม่มีสำนึก มันก็ยิ่งทำให้เธอเสียใจ และเธอก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากเอาตัวเองออกมาให้ห่างจากคนพวกนี้ และเธอก็หวังว่าตัวเองจะได้เจอสิ่งที่ดีรออยู่

ด้านมุกดาที่บอกว่าตัวเองท้องกับปรมินทร์นั้น เธอก็บีบบังคับให้ปรมินทร์รับผิดชอบเธอด้วยการแต่งงานเพื่อนจะเย้ยมารียา โดยที่เธอไม่รู้เลยว่าตอนนี้มารียานั้นไม่ได้อยู่ที่ประเทศไทยแล้ว เพราะตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้นเธอก็ไม่เจอหน้ามารียาอีกเลย แม่ของเธอเองก็เช่นกัน หายเงียบไปตั้งแต่วันนั้นจนถึงตอนนี้เลย มันจึงทำให้เธอนั้นโคตรหงุดหงิดเลย

“ติ่งต่อง…โอ๊ย…ใครมาอีกล่ะเนี่ย” มุกดาพูดออกไปด้วยสีหน้าหงุดหงิด ก่อนจะลุกไปเปิดตูแล้วเธอก็เห็นฝ่านนิติบุคคลยืนยิ้มให้เธออยู่

“สวัสดีครับ พอดีผมจะเอาเอกสารมาให้คุณมารียาเซ็นต์น่ะครับ เพราะผมรอให้คุณมารียาไปเซ็นต์รับโอนห้องนี้แล้ว แต่คุณมารียาไม่ได้ไปน่ะครับ ไม่ทราบว่าคุณมารียาเขาอยู่หรือเปล่าครับ” ฝ่ายบุคคลเอ่ยถามออกไป

“เซ็นต์รับโอนห้องนี้เหรอคะ ไหนฉันขอดูหน่อยสิคะ” มุกดาได้ยินแบบนั้นก็เอ่ยถามออกไป พร้อมกับเอาเอกสารมาเปิดดูด้วยความอยากรู้ เพราะห้องนี้เป็นห้องของพี่สาวคนโตของเธอ แต่ทำไมต้องให้มารียาเซ็นต์ด้วย

“ทำไมโอนเป็นชื่อของมารียาล่ะคะ นี่มันมันห้องที่พี่สาวอีกคนของฉันซื้อนะคะ” มุกดาเอ่ยถามออกไปด้วยสีหน้าแปลกใจ หรือว่ามารียาจะหุบเอาห้องนี้เป็นของตัวเองคนเดียว

“อ่อ คุณกวินตาเขาให้ผมโอนเป็นชื่อของคุณมารียาน่ะครับ…ถ้าคุณมารียาไม่อยู่งั้นผมขอเอกสารคืนด้วยครับ” ฝ่ายบุคคลพูดบอกไปแล้วก็จะเอาเอกสารกลับมา

“ฉันไม่คืน คุณกลับไปก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวเรื่องนี้ฉันจะคุยกับพี่สาวของฉันเอง ไปสิคะ…” มุกดาพูดบอกไปก็รีบไล่ฝ่ายบุคคลไปทันที ก่อนจะปิดประตูใส่จนฝ่ายบุคคลนั้นอึ้งไปเลย

“แค่แม่คนเดียวไม่พอ นี่พี่กวางยังจะไปรักไปเอ็นดูมันจนยอมยกห้องนี้ให้มันเลยเหรอ มุกไม่ยอมง่ายๆหรอก ห้องนี้มันจะต้องเป็นของมุก…” มุกดาพูดไปก็ฉีกเอกสารทิ้งไปอย่างโมโห ก่อนจะเดินไปหยิบโทรศัพท์ของเธอมา แล้วเธอก็กดโทรไปหาพี่สาวที่อยู่ต่างประเทศทันที

ด้านกวินตาพอเห็นว่าน้องสาวคนเล้กโทรมาก็ถอนหายใจออกมาเลยทันที เพราะเธอล่ะเหนื่อยใจกับน้องสาวคนนี้เหลือเกิน นี่เธอโทรหามาหลายวันแล้วไม่เคยโทรกลับมาหา แล้วนี่อยู่ๆทำไมถึงโทรมากนะ กวินตาคิดไปแบบแปลกใจก่อนจะกดรับสายของน้องสาว

“พี่กวางคะ พี่กวางยกห้องนี้ให้เป็นชื่อของพี่มีนทำไมคะ พี่มีนเขาไม่ใช่น้องแท้ๆของพี่กวางสักหน่อย คนที่พี่กวางควรจะยกให้ก็คือมุก ไม่ใช่พี่มีน…” มุกดาพูดออกไปแบบอารมณ์เสียอย่างไม่ยอมให้พี่สาวยกห้องที่เธออยู่ให้มารียา

“ถึงยัยมีนมันจะไม่ใช่น้องสาวแท้ๆของฉัน แต่มันก็โตมากับฉันตั้งแต่เด็ก มีความรักความผูกพันธ์กันมากกว่าน้องสาวแท้ๆอย่างแกซะอีกยัยมุก…แกเคยโทรมาถามฉันไหมว่าฉันอยู่ดีสบายหรือเปล่า แกเคยรู้ไหมว่าฉันอยู่ที่นี่แล้วฉันต้องลำบากอะไรบ้าง…แกเคยรักเคยห่วงฉันบ้างไหมยัยมุก…” กวินตาพูดตอกกลับไปด้วยเสียงเข้ม เพราะตั้งแต่เธอมาทำงานที่นี่เธอไม่เคยได้รับความถามอย่างห่วงใยจากมุกดาเลย มีก็แต่มารียาที่โทรหาและถามไถ่เธออยู่ตลอด และก็ไม่เคยหาเรื่องเดือดร้อนมาให้เธอ

“ทำไมมุกจะต้องห่วงพี่กวางด้วยล่ะคะ ในเมื่อพี่กวางก็ใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นแบบสุขสบายกว่าพวกเราซะอีก มีผู้ชายเลี้ยงแล้วมันน่าทุกข์ใจตรงไหนคะ…แล้วนี่มุกมาคุยเรื่องโอนห้อง พี่กวางจะพูดดราม่าทำไมคะ ” มุกดาพูดออกไปแบบไม่เข้าใจว่าพี่สาวของเธอจะเดือดร้อนตรงไหนเลย ก็มีผู้ชายเลี้ยงซะดิบดีขนาดนั้น

“แกน่ะมันรักแต่ตัวเองไม่เคยรักคนอื่นที่รักและหวังดีกับแกเลยยัยมุก ฉันล่ะไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่าแกเลยจริงๆ…เรื่องห้องที่ฉันจะโอนเป็นชื่อของยัยมีนน่ะ ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ฉันขายห้องนั้นทิ้งไปซะ…” กวินตาพูดออกไปแบบจริงจัง ในเมื่อมุกกาไม่คิดจะสำนึกผิดกับสิ่งที่ทำลงไป งั้นเธอเธอจะสั่งสอนน้องสาวของเธอเอง

“ขายห้องนี้ไม่ได้นะคะ ถ้าพี่กวางขายแล้วมุกจะไปอยู่ที่ไหนล่ะคะ…” มุกดาเอ่ยพูดออกไปแบบไม่ยอม ถ้าขายห้องนี้แล้วเธอจะไปอยู่ไหนล่ะ

“ก็ไปอยู่หอพักศึกษาไง หรือแกจะไปอยู่กับแฟนยัยมีนที่แกไม่แย่งมาก็ได้ ในเมื่อแกบอกว่าผู้ชายเลี้ยงแล้วมันสบาย แกก็ให้เขาเลี้ยงแกก็แล้วกันยัยมุก ฉันจะไม่ส่งเสียเงินอะไรให้แกอีกต่อไปแล้ว” กวินตาพูดบอกไปแบบเด็ดขาด เพราะนี่คือการลงโทษน้องสาวไม่รักดีของเธอ ที่ทำผิดขนาดนี้แล้วยังไม่สำนึก ก็ต้องโดนดัดนิสัยแรงๆแบบนี้แหละ

“พี่กวาง…ทำไมพี่กวางต้องใจร้ายกับมุกแบบนี้คะ…นี่มุกเป็นน้องสาวของพี่นะคะ..” มุกดาพูดออกไปแบบเสียใจที่พี่สาวของเธอทำอย่างนี้กับเธอ แบบนี้มันไม่รักไม่แคร์ความรู้สึกของเธอเลย

“ก็เพราะแกเป็นน้องสาวของฉันนี่ไง ฉันถึงได้ดัดนิสัยของแกแบบนี้ ในเมื่อแกไม่สำนึกกับสิ่งที่ทำลงไป แกก็ลองเรียนรู้รสชาติชีวิตเอาเองก็แล้วกัน เผื่อมันจะทำให้แกมีสำนึกบ้าง…” กวินตาพูดไปแบบใจแข็งกับน้องสาวของเธอ

“แต่ตอนนี้มุกท้องนะคะ พี่กวางไม่สงสารหลานตัวเองเหรอคะที่จะต้องไประหกระเหินเร่รอนอยู่ข้างนอกน่ะ” มุกดาพยายามหาสิ่งที่จะทำให้พี่สาวเปลี่ยนมา

“แกท้องกับใครแกก็ให้คนนั้นรับผิดชอบดูแลแกไปสิยัยมุก ในเมื่อแกมีปัญหาแย่งเขามาจากพี่สาวของตัวเองได้ แกก็น่าจะมีปัญญาดูแลลูกของตัวเองได้เหมือนกัน แค่นี้นะ ฉันไม่อยากจะคุยกับแกแล้ว ฉันเหนื่อย…” กวินตาพูดไปอย่างอดไม่ได้ ก่อนจะกดวางสายใส่น้องสาวไปอย่างโมโห เพราะยิ่งพูดก็ยิ่งจะทะปวดหัวกับคนอย่างน้องสาวของเธอจริงๆ

ด้านมุกดาพอโดนพี่สาวพูดแบบตัดเยื้อใยอย่างนั้นก็โกรธจัด เพราะไม่ใครเข้าข้างเธอเลยสักคนทั้งแม่แล้วก็พี่สาวต่างก็พากันด่าและต่อว่าเธอ แล้วตอนนี้ยังจะมาขายห้องที่เธออยู่อีก สงสัยว่าเธอจะต้องใช้เรื่องที่เธอท้องนั้นพึ่งพาปรมินทร์จริงๆซะแล้ว และจากที่เธอท้องปลอมๆเธอก็ต้องหาโอกาสที่จะท้องขึ้นมาจริงๆเพื่อจะจับเขาให้ได้