ความขมขื่นที่ปกปิดไว้ / 2

"เหตุใดตอนนั้นท่านไม่พูดเช่นนี้"

หลี่จงยังคงไม่เชื่อสิ่งที่พี่ชายกล่าวหาพี่สะใภ้เขา แต่หากมองความเป็นจริงอย่างใจเป็นกลาง หรือว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา ทุกวันครบรอบการจากไปของพี่สะใภ้ ที่พี่ชายเขาไม่เคยไปเยี่ยมหลุมศพนางเลยเพราะฝังใจเรื่องนี้มาโดยตลอด

"ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นคนที่เชื่อเพียงสิ่งที่ตาเห็น ใจที่เจ้าแอบรักหยวนชิงตั้งแต่ก่อนที่นางจะแต่งกับข้าเลยไม่เชื่อสิ่งที่ข้าเล่า เจ้าโชคดีแล้วที่มิใช่ผู้ถูกนางเลือก มิเช่นนั้นเจ้าจะเจ็บปวดเช่นข้าจนถึงทุกวันนี้"

หลี่จงได้แต่นั่งเงียบหลังจากฟังพี่ชายระบายความลับนี้ออกมา

จะเป็นดั่งพี่ชายเขากล่าวมาจริงหรือ สตรีจิตใจดีมีเมตตาอย่างหยวนชิงจะสมสู่กับปีศาจ หากเป็นเช่นนั้นจริง หยวนชิงจะใช้เวลาตอนไหนออกไปพบเจอกับปีศาจตนนั้นในเมื่อหลี่ต้งไม่เคยให้นางออกจากเรือนไปที่ใดเลยด้วยซ้ำ

"ท่านพ่อ ท่านบอกข้าได้หรือไม่ ปีศาจที่สังหารท่านแม่คือปีศาจตนใด"

หลี่ชิงชิงปาดน้ำตาออกจากแก้ม

ความเสียใจแปรเปลี่ยนให้นางกลายเป็นคนเข้มแข็งและฝังแค้นไว้ในอก

"เจ้าถามเพื่อการใด จะแก้แค้นแทนแม่เจ้าหรือ"

หลี่ต้งประชดประชันบุตรสาว หากแต่เสียงตอบกลับที่แสนหนักแน่นของดรุณีน้อยตรงหน้าทำเขากลั้วหัวเราะออกมาอย่างทนไม่ไหว

"เจ้าค่ะ ข้าจะแก้แค้นแทนท่านแม่"

"ฮ่า ๆ แม่เสือยังไม่คิดจะกินลูกตนเอง หากเจ้าฆ่าปีศาจที่เป็นผู้ให้กำเนิด  แค่คิดก็เนรคุณ อกตัญญูแล้ว"

เสียงหัวเราะอย่างกับคนสติวิปลาสของหลี่ต้งทำเอาหลี่ชิงชิงกำหมัดแน่นทั้งสองข้าง

นางมิได้โกรธเคืองสิ่งที่บิดาดูถูก นางเพียงแค่แค้นใจตัวเองที่เกิดมาเป็นเช่นนี้ จะแก้แค้นก็กลายเป็นลูกอกตัญญู หากปล่อยผ่านนางคงไม่กล้าไปพบหน้ามารดาที่ปรโลก

"เสี่ยวชิงเจ้าอย่าไปเชื่อพ่อเจ้าเลย อารู้จักแม่เจ้าดี หยวนชิงไม่มีทางเป็นดั่งที่พ่อเจ้ากล่าวหา อาว่าเรื่องนี้ต้องมีอะไรเข้าใจผิดเป็นแน่"

"ฮ่า ๆ หลี่จงหนอหลี่จง เจ้าช่างภักดีต่อหยวนชิงเสียจริง หากข้ารู้ว่าเจ้ารักนางมากเช่นนี้ ข้าคงมิแย่งนางมาจากเจ้า"

หลี่ต้งสติแตกไปแล้ว เขาส่ายหน้าอย่างเวทนาน้องชายแท้ ๆ ใช้วาจาเหยียบย่ำความรู้สึกที่แสนบริสุทธิ์ของน้องชายที่มีต่อเขาและพี่สะใภ้อย่างหยวนชิง

"พี่ใหญ่ ข้ายอมรับว่าเมื่อก่อนข้าชอบพี่สะใภ้ แต่ข้ามิเคยคิดแย่งนางจากท่าน เพราะข้ารู้ว่าทั้งหัวใจนางมีแค่ท่านผู้เดียว"

"พูดได้ดี ๆ แต่น่าเสียดาย สิ่งที่เจ้าเชื่อใจหยวนชิงข้าไม่เชื่อนางเลยสักครึ่งใจ ข้าตาสว่างตั้งแต่เห็นนางไปพบปีศาจตนนั้นที่ตีนเขาแล้ว เจ้าบอกเองมิใช่หรือว่าข้ารักนางมากถึงขั้นไม่ให้ออกจากเรือน แล้วเหตุใดวันนั้นนางต้องไปโผล่ที่ตีนเขาลูกนั้นทั้ง ๆ ที่ท้องแก่ใกล้คลอดกัน"

หลี่ต้งจ้องตาน้องชายอย่างไม่ลดละ เขามองเห็นความวูบไหวไขว้เขวในดวงตาของหลี่จงครู่หนึ่ง

"วันนั้นพี่สะใภ้อาจจะ..."

หลี่จงเงียบเสียงเมื่อหาข้อแก้ต่างให้หยวนชิงไม่ได้

"เจ้าแก้ตัวให้นางไม่ได้ เพราะไม่มีเหตุผลอื่น นอกจากพี่สะใภ้เจ้าต้องการลักลอบไปพบชู้ปีศาจของนางอย่างไรเล่า"

หลี่จงอยากจะแย้ง ทว่าพอเห็นหลี่ชิงชิงนั่งนิ่งราวกับสติล่องลอยจึงได้แต่หักห้ามใจเอาไว้ไม่ต่อเถียงอีกคน

เวลาเช่นนี้ความรู้สึกของหลี่ชิงชิงสำคัญที่สุด ต่อให้เขาหาความจริงมาพูด หลี่ต้งคงหาเรื่องมาโต้แย้งให้หลานสาวผู้นี้สับสนเพิ่มความบอบช้ำมากกว่าเดิมอยู่ดี

"ดูเจ้าสิ พอหาเหตุผลมาเถียงต่อไม่ได้ก็ได้แต่เงียบ ยอมรับเสียเถอะว่าคนที่นั่งข้างเจ้าตอนนี้เป็นลูกของหยวนชิงกับปีศาจ..."

"กรี๊ด!!!"

หลี่ต้งยังพูดไม่จบประโยคดี หลี่ชิงชิงที่เงียบมานานก็กรีดร้องออกมาอย่างสุดเสียง พลันร่างทั้งร่างของนางก็มีเพลิงสีเขียวมรกตพวยพุ่งออกมาแผดเผาทุกอย่างที่อยู่ใกล้

โชคดีที่ทั้งหลี่ต้งและหลี่จงวิ่งหนีออกห่างทัน อัคคีแสนร้อนแรงนั้นจึงแผดเผาเพียงกระท่อมจนมอดไหม้ภายในพริบตา

ฮึ่ม!

เสียงฟ้าคำรามดังห่าใหญ่พร้อมกับเม็ดฝนมากมายหลั่งเป็นสายดับเพลิงอัคคีนั้นในพริบตา

ตุบ...

ดรุณีน้อยสลบล้มลงบนพื้นที่เจิ่งนองไปด้วยน้ำฝนเวทย์

"กางค่ายกลเกล็ดพิรุณ"

นักพรตในอาภรณ์สีขาวเหินลงจากฟ้าปรากฏขึ้นตรงหน้าของหลี่ต้งและหลี่จง ผู้มาเยือนสั่งลูกศิษย์อีกสามคนร่ายเขตอาคมล้อมรอบตัวหลี่ชิงชิงเอาไว้

"ท่านคือ..."