ตอนที่ 7  ทรมานตัวเอง 

    ตอนที่ 7  ทรมานตัวเอง 

ธารธารารู้สึกราวกับไฟกำลังลุกโชนอยู่ภายในร่างกาย ความร้อนที่วิ่งผ่านผิวหนังและกระแสเลือดทำให้เธอแทบจะทนไม่ไหว ความรู้สึกนั้นยิ่งทวีความรุนแรงจนเธออดไม่ได้ที่จะครวญในใจ 

  “โอ๊ย... นี่มันทรมานชัด ๆ!”   

เธอพยายามรวบรวมสติ ก่อนจะตระหนักว่าโทรศัพท์มือถือของเธอตกอยู่ในห้องนอนของเวธัสด้วยความร้อนรุ่มที่ท่วมท้น ธารธารารีบลุกขึ้นเดินไปเคาะประตูห้องนอนของเวธัสอย่างร้อนรน 

 "ขอน้ำเข้าไปหาโทรศัพท์ได้ไหมคะ ทำหล่นไว้ในห้อง" 

 เสียงของเธอสะท้อนถึงความกระวนกระวาย เวธัสที่กำลังพยายามตั้งสติในห้องนอน เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูก็ลุกขึ้นเดินไปเปิดอย่างไม่สบายใจ 

 “มีอะไร”

 เสียงของเขาฟังดูแข็งกระด้างและกร้าวขึ้นกว่าปกติ  

 “เอ่อน้ำทำโทรศัพท์ตกไว้ค่ะขอเข้าไปหาหน่อยได้ไหมคะ”  

  “เชิญ...”  

คำตอบสั้น ๆ ที่ดูเหมือนเป็นการอนุญาตง่าย ๆ แต่ในหัวของเวธัสกลับเต็มไปด้วยความขัดแย้งในใจ ทันทีที่เวธัสเอ่ยปาก เขาก็ฉุกคิดขึ้นมาในทันใด  

 “ทำไมเราไม่หยิบโทรศัพท์ให้เธอเองนะ เชิญเธอเข้ามาทำไม? วางระเบิดตัวเองชัด ๆ ไอ้เวเอ๊ย!”  

ฃ เขาตำหนิตัวเองในใจ ขณะที่ดวงตาของเขาเฝ้ามองธารธาราก้าวเข้ามาในห้องด้วยท่าทางที่ไม่ค่อยมั่นคง 

 ความร้อนในร่างกายของเขาก็ยิ่งปะทุขึ้นมาอีกครั้ง เขาพยายามบังคับตัวเองให้นิ่งเฉย แต่รู้สึกได้ถึงแรงดึงดูดบางอย่างที่เกินจะควบคุม 

ธารธาราเองก็ไม่ต่างกัน ความรู้สึกร้อนรุ่มยังคงเล่นงานเธอ เธอรีบกวาดสายตามองหาโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว 

 ขณะเดียวกันก็รู้สึกถึงบรรยากาศที่ตึงเครียดและอึดอัดที่กำลังก่อตัวขึ้นในห้อง 

 เธอรู้สึกเหมือนทุกอย่างรอบตัวชะงักงัน มีเพียงเธอกับเวธัสที่อยู่ในห้องนี้ เพียงลำพัง 

ความรู้สึกที่เกินจะควบคุมของทั้งสองคนราวกับจะผลักดันให้สถานการณ์นี้กลายเป็นบางสิ่งที่พวกเขาไม่ต้องการให้เกิด... 

เวธัสที่ทนต่อแรงปรารถนาไม่ไหวอีกต่อไป ค่อย ๆ ย่างสามขุมเข้าหาธารธารา สายตาที่เคยนิ่งเฉย บัดนี้เต็มไปด้วยความต้องการที่ไม่อาจระงับได้  

เมื่อธารธาราเข้าใกล้เวธัสทำไมผู้ชายคนนี้กลิ่นหอมขนาดนี้กันนะหอมน่ากินมาก 

เขาค่อย ๆ โน้มใบหน้าหล่อเหลาลงมาใกล้ จนริมฝีปากของเขาสัมผัสกับริมฝีปากบางของธารธารา ราวกับคนที่กระหายหาความอิ่มเอมจากความรู้สึกที่ถูกกระตุ้นโดยฤทธิ์ของไวน์ 

ธารธารา แม้ไม่เคยสัมผัสกับจูบใครมาก่อน แต่ความร้อนรุ่มที่แผ่ซ่านไปทั่วร่าง ทำให้เธอตอบสนองจูบของเวธัสอย่างไม่ลังเล  

แรงปรารถนาที่พวยพุ่งออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจทำให้เธอไม่อาจต้านทานได้ เธอรู้สึกถึงความอบอุ่นจากร่างกายของเขาที่ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ 

มือเรียวใหญ่ของเวธัสเริ่มเลื่อนสัมผัสไปตามร่างบางของเธอ เขาสัมผัสผิวเนียนนุ่มของเธอด้วยความรู้สึกที่เกินจะควบคุม 

 ดวงตาที่เคยแข็งกระด้างบัดนี้เต็มไปด้วยแรงดึงดูดและความหลงใหล มือของเขาไล้ไปตามแผ่นหลังของเธอ ลากไปทั่วร่างด้วยความหิวโหยและความปรารถนาที่เพิ่มพูนขึ้นเรื่อย ๆ 

ธารธาราเองก็รู้สึกถึงความเร่าร้อนที่ทวีความรุนแรงภายในร่าง เธอรู้สึกเหมือนลมหายใจทุกครั้งของเธอหนักอึ้ง

เธอปล่อยให้ตัวเองไหลไปตามกระแสความต้องการที่ทั้งเธอและเขาต่างไม่อาจต่อต้านได้ จูบที่เขามอบให้เริ่มรุนแรงขึ้น ราวกับจะดูดกลืนทุกความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ภายในตัวเธอ 

ทุกสัมผัสของเวธัสทำให้เธอรู้สึกเหมือนจะหลอมละลาย ร่างกายของเธอตอบสนองต่อสัมผัสนั้นอย่างเป็นธรรมชาติ แต่ลึก ๆ ในใจธารธารายังมีบางสิ่งที่แอบแฝงอยู่  

ความรู้สึกที่ขัดแย้งระหว่างความปรารถนากับความรู้สึกผิดชอบชั่วดี มันค่อย ๆ กัดกินภายในใจของเธอ... 

เวธัสค่อย ๆ ประคองหญิงสาวจนร่างบางเอนลงบนเตียงนุ่มนวล ผืนผ้าข้างใต้รองรับเธออย่างอ่อนโยน 

 ขณะที่เขาค่อย ๆ โน้มตัวลง คร่อมเหนือร่างของเธอ ใบหน้าคมเข้มของเขาอยู่ใกล้จนเธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ที่ไล่ตามผิวเนียน 

กระโปรงนักศึกษาสีพีชเลิกขึ้นสูง เผยให้เห็นผิวเนียนละเอียด ขาวอมชมพูที่ทำให้เขาห้ามใจไว้ไม่อยู่ ร่างสูงโน้มลงมาแนบชิด  

ซุกไซ้ที่ซอกคอขาวระหงของเธออย่างลึกซึ้ง เขาสัมผัสเธอด้วยความโหยหา เสียงลมหายใจของเขาสะท้อนถึงความปรารถนาอันร้อนแรง 

ธารธารารู้สึกวาบหวามไปทั่วร่าง กายสาวสั่นสะท้านไปตามสัมผัสที่เร่าร้อน แววตาของเธอฉายความสับสนระคนซ่านเสียว 

 “อ๊ะ... เบา ๆ ค่ะ อย่ากัด”  

 เสียงหวานหลุดคำขออย่างแผ่วเบา แต่ก็แฝงด้วยความรู้สึกที่เธอเองก็ไม่อาจควบคุม 

 “สวยเหลือเกิน...”  

 เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นข้างหู เขาพึมพำเบา ๆ ราวกับหลุดจากความคิดอันลึกซึ้ง ร่างกายและสายตาของเขาสื่อถึงความปรารถนาที่เอ่อล้น