CHAPTER 4 | เจรจา

          เจ้าของร่างสูงโปร่งในชุดสูทสีขาวตัวนอกทับเสื้อเชิ้ตสีเบอร์กันดีมองผ่านๆ แล้วดูฉูดฉาดไม่น้อย แต่ว่านั่นก็สะท้อนความมั่นใจของเจ้าตัวออกมาได้เป็นอย่างดี

          ราฟาเอลเดินผ่านบรรดาบอดี้การ์ดของน้องชายที่อยู่ประจำตามจุดต่างๆ ในห้างสรรพสินค้า ทุกสายตาต่างมองมาที่เขาอย่างไม่ไว้วางใจ

          อย่างที่เขาคิดเอาไว้ แม้ตำแหน่งของเขาจะใหญ่กว่าริวาโน่ แต่ความจงรักภักดีของคนที่นี่มีให้กับน้องชายสูงกว่า

          เดินมาจนถึงร้านกาแฟ ก็เห็นว่าริวาโน่กับผู้หญิงคนนั้นกำลังนั่งอยู่ในนั้น และใช้เวลาร่วมกันราวกับโลกนี้มีพวกเขาอยู่กันสองคน

          “รอตรงนี้” ออกคำสั่งกับบอดี้การ์ด และเดินเข้าไปในร้านลำพัง

          เขารู้ดี ว่าริวาโน่รู้ว่าเขาเดินเข้ามา แต่เลือกที่จะไม่สนใจ

          “ไง...” เอ่ยปากทักทายก่อนอย่างไม่ถือตัว

          น้องชายกลับยังนั่งนิ่ง มีเพียงผู้หญิงคนนั้นที่มีปฏิกิริยากับเสียงเรียกของเขา แต่ก็ยังไม่ได้หันมามองข้างหลังแต่อย่างใด

          ก็ถือว่าเป็นผู้หญิงที่ใจกล้าเอาเรื่อง

          "แกจะไม่ทักทายพี่ชายหน่อยเหรอ"

          เขาเดินมานั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามน้องชาย นั่งไขว่ห้างพาดขาลงกับหน้าขาอีกข้างด้วยท่าทีสบายๆ

          หลายปีแล้วที่ไม่ได้เจอหน้ากัน ริวาโน่ไม่เคยกลับอิตาลีอีกเลยตั้งแต่ได้มาบริหารธุรกิจที่เอเชีย

          "ถ้าจะทักทายคงไปหานานแล้ว"

          คำพูดของอีกฝ่ายที่ตอบกลับมาอย่างเย็นชา ทำให้คนเป็นพี่ถึงกับถอนหายใจออกมา แต่นั่นไม่ใช่สาระสำคัญ

          "ฉันมีเรื่องจะคุยกับแกลำพัง ส่งผู้หญิงคนนี้กลับโรงแรมไป" พูดถึงอีกฝ่ายโดยไม่แม้แต่จะมองหน้า ก็เขาเป็นคนแบบนี้

          ไม่คุยกับคนที่ระดับต่ำกว่าตนเอง

          "มาทำไม" นอกจากจะไม่ไล่ผู้หญิงข้างๆ กลับไป ริวาโน่ยังใช้มือโอบไหล่แสดงความเป็นเจ้าของต่อหน้า

          "แกไม่รู้?"

          คำถามที่เข้าทางทำให้ร่างสูงยกยิ้มอย่างพอใจ มิวายจะปรายตามองตัวปัญหาที่ทำให้น้องชายเขาดื้อ เปลี่ยนใจไม่แต่งงานกับคนที่พวกเขาหามาให้

          "แล้วเด็กนี่รู้ไหม ว่าแกกำลังจะแต่งงานอีกสองเดือน"

          ผู้หญิงคนนั้นวางช้อนเค้กที่ถืออยู่ในมือ เงยหน้าสบตาเขาเป็นครั้งแรก เรือนผมสีเดียวกับน้องชาย รวมถึงแววตานิ่งสงบรับปากอวบอิ่มไร้รอยยิ้ม ทำให้ราฟาเอลอดคิดไม่ได้ว่า สองคนนี้เหมือนกันราวกับเป็นคู่แท้

          "สวยขนาดนี้สินะ ถึงไม่ยอมแต่งงานกับลูกสาวของตระกูลอาร์โนลด์" ปรายตามองเธออีกครั้งด้วยดวงตาเยือกเย็น ก่อนจะหันไปสนใจน้องชายตนเอง "สองปีก่อนแกบอกว่าเรื่องแต่งงานยังไงก็ได้..."

          เพื่อให้น้องชายถูกยอมรับจากคนในตระกูลเดียวกัน ทั้งพ่อและเขาต่างหาทุกวิธีเพื่อให้ได้สิ่งนั้น กระทั่งไปเจอสัญญาการแต่งงานระหว่างรูซโซ่และอาร์โนลด์ที่เขียนร่วมกันมามากกว่าครึ่งศตวรรษ

          ตลอดหลายสิบปีที่ผ่านมา ต่างก็พยายามส่งคนของตนเองเข้าแต่งงานกับอีกฝ่าย แต่สุดท้ายมักจะจบลงด้วยโศกนาฏกรรม

          ถูกลอบสังหารด้วยฝีมือของกลุ่มนักฆ่าอย่างโกสท์ การฆ่าตัวตายหรือแม้แต่พยายามหลบหนีงานแต่งจนถูกคนในตระกูลไล่ล่าเอง

          "แค่แต่งงานและจดทะเบียนริวาโน่ มันไม่ได้ยาก" กอดอกพิงพนักเก้าอี้เจรจาด้วยท่าทีสบายใจ "แต่งเสร็จ แกจะกลับมาอยู่กับเด็กนี่ก็ไม่มีใครว่า...แค่จดทะเบียนออกสื่อ"

          "หึ ถ้ามันง่ายแบบนั้น แกก็แต่งสิ" เขาหยักยิ้มมุมปากตอบพี่ชายเฉกเช่นเดียวกัน"คนที่จะขึ้นนั่งเก้าอี้ผู้นำคนต่อไป ก็คือแก"

          "แต่การที่แกแต่งงานกับซีลีน จะทำให้คนในตระกูลยอมรับแก!"

          ร่างสูงเค้นเสียงลอดไรฟันออกมาอย่างหงุดหงิด เมื่อเห็นว่าน้องชายดื้อดึงกว่าเมื่อก่อน

          เมื่อกี้พล่ามอะไรออกมา ให้เขาแต่งงานแทน?

          แค่คิดก็สงสารสุขภาพหูตนเอง

          "ฉันไม่ต้องการเป็นส่วนหนึ่งของรูซโซ่แล้ว" ริวาโน่ตอบกลับมาอย่างง่ายดาย กล้าทิ้งความพยายามของพ่อตลอดหลายสิบปีง่ายๆ เพราะผู้หญิงคนนี้

          "อย่าเอาแต่ใจ พวกเราพยายามกันมาตั้งสิบกว่าปี!" ดวงตาสีเขียวเพอริโดหันไปมองที่เด็กสาวคนนั้น "เธอน่ะ ไม่อยากให้เขากลับไปอยู่กับครอบครัวหรือไง"

          เมื่อน้องชายของเขาดึงดัน ราฟาเอลจึงหันไปมองหญิงสาวที่กำลังฟังด้วยแววตาวูบไหว ในยามที่เขาพูดเรื่องครอบครัวขึ้นมา

          แสดงว่าเธอรู้เรื่องของริวาโน่

          สนิทใจถึงขนาดเล่าเรื่องสำคัญให้ฟังขนาดนี้เลยหรือ ผู้หญิงคนนี้มีอิทธิพลกับน้องชายของเขามากกว่าที่คิด

          "เธอรู้ใช่ไหม ว่าริวาโน่โดดเดี่ยวขนาดไหน" และเมื่อเห็นสีหน้าหม่นหมองของเธอขึ้นมาจึงพูดต่อ "แค่แต่งงานจดทะเบียนกัน ใช้เวลาแค่ครึ่งวัน แล้วเขาก็จะกลับมาหาเธอ"

          สาวเอเชียคนนั้นยังคงนิ่งและฟัง...

          "พริมโรส..." เสียงของน้องชาย ทำให้เธอหันไปมองด้วยแววตาสับสน "ตอนนี้ฉันต้องการแค่เธอ"

          ทั้งสองจูบกันต่อหน้าเขา และราฟาเอลหันไปมองหน้าบอดี้การ์ดที่มากับตนเองทันที เพราะกลัวว่าจะมีคนเอาเรื่องนี้ไปฟ้องริคคาโน่

          พ่อของงเขาเป็นคนเด็ดขาด คิดใหญ่ ทำใหญ่ เขาไม่อยากให้เรื่องบานปลาย เพราะไม่ต้องการให้เกิดการสูญเสียขึ้น

          "แกทำแบบนี้ เด็กคนนี้จะไม่ปลอดภัย" หันไปเตือนสติน้องด้วยน้ำเสียงเจือหงุดหงิด "พ่อไม่ปล่อยเด็กคนนี้แน่ ถ้ารู้ว่าแกไม่แต่งเพราะเธอ"

          ที่เขายังไม่รายงานริคคาโน่เรื่องผู้หญิงของน้องชาย เพราะคิดว่าสามารถเจรจาตกลงกันได้ แต่ดูเหมือนสำหรับน้องชาย เขาคำตอบที่ได้คงจะเป็นคำตอบเดียว

          "แกรู้ใช่ไหม ว่ากบฏของรูซโซ่ไม่มีใครตายดี"

          การขัดคำสั่งของผู้นำคนปัจจุบันเท่ากับการก่อกบฏ ทุกคนรวมถึงครอบครัวของเด็กคนนี้อาจตกอยู่ในอันตราย และเขาเองก็คงไม่สามารถช่วยเหลืออะไรได้มาก

          คำขู่ของเขาได้ผล สาวเอเชียคนนั้นแสดงท่าทีตกใจออกมาผ่านแววตา ก่อนความกลัวนั้นจะถูกขจัดออกไป เมื่อหันไปสบตากับน้องชายตนเอง

          เมื่อการเจรจาวันนี้ไม่ได้ผล ราฟาเอลก็ไม่มีธุระต้องอยู่ต่อ

          "ไม่เป็นไรริวาโน่ เดี๋ยวเราค่อยกลับไปคุยที่ไทย"

          กายสูงหยัดลุกขึ้นจากเก้าอี้ ติดกระดุมเสื้อสูทที่ปลดออกตอนนั่งเมื่อครู่อย่างไม่รีบร้อน

          ก่อนจะออกมา มิวายเอื้อมมือมาแตะไหล่น้องชายด้วยความอ่อนโยนก้มลงคุยกัน ทว่าสายตานั้นยังคงจับจ้องไปยังคนสำคัญของริวาโน่

          "ฉันอยากพาแกกลับบ้านนะบ้านของเรา"

          ทันทีที่เดินออกมาจากร้าน บอดี้การ์ดที่ทำการคุ้มกันปิดทางเข้าออก ก็ทำการเคลียร์พื้นที่ให้สถานการณ์กลับมาเป็นปกติ

          เมื่อเดินกลับมาขึ้นรถยนต์คันหรูคันเดิม ก็หันไปออกคำสั่งกับลูกน้องที่ติดตามตนเองมาในวันนี้

          “ถ้าเรื่องวันนี้ถือหูพ่อ ฉันจะถือว่ามาจากพวกแก”

          จากนั้นก็เข้าไปนั่งในรถยุโรปสีดำกลับไปที่คิงส์ตัน ทั้งเรื่องความสัมพันธ์ของริวาโน่กับผู้หญิงคนนั้น รวมถึงอาการดื้อดึงที่เพิ่งออกลายของน้องชาย ราฟาเอลมั่นใจว่าเขาสามารถจัดการมันได้

          มาเฟียหนุ่มกลับถึงโรงแรมในช่วงบ่ายคล้อยความหงุดหงิด เจ้าของร่างสูงโปร่งเลือกที่จะเก็บตัวอยู่ในห้องเงียบๆ ใช้เวลาหมดไปกับการยืนสูบบุหรี่ริมระเบียงให้สบายใจ จากนั้นจึงเรียกลูกน้องมารายงานสถานการณ์ทางฝั่งยุโรป

          “สัญญากับทางคุณลูเซียเรียบร้อยดีครับนาย ท่านใหญ่ให้แจ้งว่าอยากให้นายรีบจัดการเรื่องแต่งงานของคุณริวาโน่กับคุณซีลีน ไม่ต้องห่วงเรื่องธุรกิจโรงแรม” อลันมือขวาของตนเองรายงานจบก็กุมมือประสานกันรอฟังคำสั่ง

          แต่วันนี้เขาไม่มีกะจิตกะใจจะสั่งงานอะไรต่อ จึงรีบตัดบทเพื่อพักผ่อน

          “มีอะไรอีกไหม”

          “มีครับ...หุ้นของอเมทิสต์ร่วงลงอีกห้าเปอร์เซ็นต์ในระยะเวลาเพียงสามวัน ดูเหมือนข่าวการขาดทุนของอเมทิสต์ จะทำให้นักลงทุนเทขายหุ้นกันเยอะ” มีแต่เรื่อง...

          แต่อย่างไรก็ต้องช้อนหุ้นพยุงเอาไว้ก่อน แม้จะรู้ว่าการกระทำดังกล่าว มีแต่จะทำให้ตนเองเสียเงินฟรี

          หากอาร์โนลด์ไม่ใช่กลุ่มอำนาจเก่า ที่บรรดาผู้มีอิทธิพลในฝรั่งเศสยังให้การเคารพ ราฟาเอลคงไม่เสียเวลาเกลี่ยกล่อมน้องชายเรื่องแต่งงาน หรือเอาเงินไปโยนลงบ่อด้วยการหนุนเงินให้ตระกูลอาร์โนลด์

          “ซื้อหุ้นที่ปล่อยขาย แล้วหาทีมมาปั่นหุ้นให้กลับมาเท่าเดิมภายในคืนพรุ่งนี้” แค่เริ่มก็ใช้เงินกับคนตระกูลนี้ไปไม่น้อย

          แต่เทียบไม่ได้เลยหากการแต่งงานสำเร็จ เขาจะได้ทั้งฐานอำนาจในฝรั่งเศส และได้น้องชายกลับบ้านตามความประสงค์ของพ่อ

          “ครับนาย งั้นผมขอตัวไปทำงานก่อน”

          “อืม...เดี๋ยว” เสียงเรียกของเขาทำให้อลันชะงัก และหันกลับมา

          “ครับ”

          “ซีลีนอยู่ไหน”

          “ว่ายน้ำอยู่ที่ชั้นดาดฟ้าครับ”

          เขาเดินออกจากห้องพักทันทีที่ได้ยินว่าผู้หญิงคนนั้นยังคงทำตัวไร้สาระเที่ยวเล่นไปวันๆ บ้านตัวเองจะล้มละลายอยู่แล้ว ยังมีหน้ามาว่ายน้ำเล่นอีก แทนที่จะเอาเวลาไปเกลี่ยกล่อม หรือทำให้น้องชายเขาหลงรักจนเลิกกับนักศึกษาคนนั้น

✦•·············•✦•·············•✦